Το βήμα και ο δρόμος

Οι πολιτικοί είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση, έχουν την τάση να τα βλέπουν όλα άσπρα ή μαύρα και μάλιστα να βλέπουν τα ίδια πράγματα άσπρα όταν είναι στην κυβέρνηση και μαύρα όταν είναι στην αντιπολίτευση και αντιστρόφως.

Επειδή όμως χρειάζεται πάντα ψυχραιμία και ούτε οι πανηγυρισμοί ούτε η καταστροφολογία προσφέρονται για ουσιαστική ερμηνεία των γεγονότων, ας δούμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τη χθεσινή απόφαση του Eurogroup.

Η συμφωνία επί βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος από μόνη της είναι κάτι θετικό. Αντικειμενικά ο Αλέξης Τσίπρας πήρε κάτι πρακτικό σε εφαρμογή της υπόσχεσης του Eurogroup του Μαϊου, σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Παρόλο που το Βερολίνο θα προτιμούσε το θέμα του χρέους να παραπεμφθεί και πάλι στις ευρωπαϊκές καλένδες, ελήφθη η απόφαση για βραχυπρόθεσμα μέτρα άμεσα. Ώστε βέβαια η απόφαση αυτή να έχει ξεθυμάνει όταν η Γερμανία μπει για τα καλά σε προεκλογική περίοδο.

Δυστυχώς, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί σωτηρία. Το Μαξίμου ορθώς ήθελε μία συνολική συμφωνία- πακέτο για χρέος- αξιολόγηση- πρωτογενή. Όμως χθες το Eurogroup όχι μόνο δεν κατέληξε σε πολιτική συμφωνία για την αξιολόγηση (αντίθετα παρέπεμψε στους θεσμούς, που θα επιστρέψουν ξανά στην Αθήνα), αλλά οι αναφορές που περιλαμβάνονται στο ανακοινωθέν για τα πρωτογενή πλεονάσματα κάθε άλλο παρά καθησυχαστικές είναι.

Για την ακρίβεια το Eurogroup προανήγγειλε διατήρηση του (ανέφικτου πράγματι) στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% του ΑΕΠ και μετά το 2018. Απλώς δε διευκρίνισε για πόσα χρόνια θα παραμείνει αυτός ο στόχος.

Αλλά και για μία πενταετία επιπλέον να είναι, εκτός εάν στο μεταξύ η οικονομία έχει απογειωθεί, ο στόχος για πρωτογενή 3,5% του ΑΕΠ θα σημάνει νέα μέτρα. Σε άλλο σημείο του κοινού ανακοινωθέντος το Eurogroup ουσιαστικά δεσμεύει εκ των προτέρων την ελληνική πλευρά ότι θα βρει τρόπο να καλύψει αυτό το στόχο.

Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι όπως έλεγε πρόσφατα πηγή που γνωρίζει από πρώτο χέρι τα της διαπραγμάτευσης, πως καμία κυβέρνηση δε μπορεί να σηκώσει το βάρος μέτρων 4,2 δισ ευρώ, που προκύπτουν από το συνδυασμό της γερμανικής εμμονής για υψηλά πρωτογενή και των πιέσεων ΔΝΤ για συγκεκριμένους τρόπους κάλυψης των δημοσιονομικών στόχων.

Είναι πως πάλι η χώρα κινδυνεύει να υποχρεωθεί σε στόχους ανέφικτους, που μετά πάλι δε θα βγαίνουν και μετά πάλι θα συζητάμε για πρόσθετα μέτρα, εγκλωβισμένοι αιώνια σε ένα πρόγραμμα παραλογισμού. Η ευθύνη αυτή τη φορά της αποτυχίας θα ανήκει εξ ολοκλήρου στους δανειστές, αλλά όταν θα πληρώνουν και πάλι οι πολίτες, θα έχει σημασία ποιος φταίει;

Στην κυβέρνηση λοιπόν δεν πρέπει να πανηγυρίζουν, αλλά μάλλον να μένουν στη γραμμή Παππά, ο οποίος έγραψε χθες στο twitter: «Θετική εξέλιξη στο Eurogroup. Βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Συνεχίζουμε για εργασιακά και πλεονάσματα μετά το 2018». Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Αλλά και στην αξιωματική αντιπολίτευση καλύτερα να μην καταστροφολογούν με τη συνήθη αντιπολιτευτική δόση Schadenfreude, γιατί αντιμετωπίζουν και εκείνοι τον κίνδυνο να ακυρωθεί ο εκπεφρασμένος στόχος για επαναδιαπραγμάτευση των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018. Ποιο αφήγημα θα έχει η ΝΔ σε αυτή την περίπτωση;

Ένα βήμα λοιπόν για το χρέος έγινε χθες, αλλά ο δρόμος παραμένει δύσβατος και ανηφορικός, μέχρι να (και εάν) υπάρξει μία συνολική συμφωνία, που τουλάχιστον θα λύνει τις εκκρεμότητες σε σχέση με τα πρωτογενή και το ΔΝΤ.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247

πηγή φωτογραφίας: sooc