Για πανηγύρι ή για τα πανηγύρια;

Άντε να συμφωνήσουμε και μια φορά με τον Τσακαλώτο: “Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα ξεκινήσουν τώρα και αυτό είναι καλό για την Ελλάδα”. Μπορούμε ακόμα, αν προσπεράσουμε ότι πολλά από αυτά που λένε οι δανειστές είναι για τα μάτια του κόσμου, να δεχτούμε ότι είναι θετικό πως “όλοι παραδέχτηκαν ότι υπάρχει πρόοδος”.

Αλλά είναι δύσκολο να ενθουσιαστούμε: Η μείωση του χρέους κατά 20% του ΑΕΠ θα συμβεί το μακρινό 2060, δηλαδή σε 44 χρόνια, όταν οι σημερινοί 18άρηδες θα είναι (αισίως;) 62 ετών! Και, επιπλέον, ο Ρέγκλιγκ βιάστηκε να μας θυμίσει ότι αυτό το χρονικό διάστημα είναι πολύ μεγάλο άρα εμπεριέχει “μεγάλη αβεβαιότητα” και “μπορεί να αλλάξουν οι συνθήκες στις αγορές”.

Η περίσκεψη αρχίζει με… χίλια, όταν διαβάζοντας το επίσημο ανακοινωθέν του Eurogroup, και όχι κάποια διθυραμβικά “ρεπορτάζ” που το ένα αντιγράφει το άλλο, διαπιστώνουμε ότι η τεχνική συμφωνία “πρέπει να συμπεριλαμβάνει (τι ‘χες Γιάνη, τι ‘χα πάντα) μέτρα για επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ” αλλά και (τις δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν) “μεταρρυθμίσεις”, που δεν συγκεκριμενοποιούνται μεν αλλά θα συγκεκριμενοποιηθούν όταν μας τις… φορέσουν.

Το χειρότερο είναι ότι κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο “χάθηκε” και ο στόχος για μείωση των πλεονασμάτων μετά το 2018, που ακόμα και ο Στουρνάρας χαρακτήριζε αναγκαία για την ανάπτυξη, και οι “εταίροι” μας δηλώνουν πλέον ότι το 3,5% “θα πρέπει να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα”.

Στο μόνο που διαφωνούν -παριστάνοντας ότι η συζήτησή τους είναι δημιουργική- είναι εάν “μεσοπρόθεσμα” σημαίνει τρία, πέντε ή… δέκα χρόνια, όσο προφανώς πρότεινε ο Σόιμπλε για να τα βρουν στη μέση και να φανεί πόσο δημοκρατικός είναι.

Και ενώ το ΔΝΤ έπαιρνε αποστάσεις δηλώνοντας ότι τα μέτρα του Eurogroup είναι ανεπαρκή και απαιτούν… νέα μέτρα, οι “φίλοι” μας στην ΕΕ και τους μηχανισμούς της, δήλωναν νέτα σκέτα και χωρίς αστερίσκους, ότι μετά την τεχνική συμφωνία και τα μέτρα που θα επιβάλει, θα κληθεί το Ταμείο να προτείνει και τη δική του “νέα χρηματοδοτική συμφωνία με την Ελλάδα”, η οποία, όσο κι αν κάνει ότι δεν το βλέπει ο Τσακαλώτος, θα είναι “σε ευθυγράμμιση με την πολιτική του ΔΝΤ”, δηλαδή περαιτέρω επεμβάσεις στα φορολογικά, τα εργασιακά και τις συντάξεις.

Μέτρα λοιπόν το ΔΝΤ, μέτρα οι εταίροι, μέτρα ο ESM, και όλοι μαζί “μεταρρυθμίσεις” που από πουθενά δεν προκύπτει ότι θα έχουν αναπτυξιακό πρόσημο και ότι θα επιτρέπουν επάνοδο στην “κανονικότητα”. Και όλα αυτά πάνω στα μέτρα και τις “μεταρρυθμίσεις” που ήδη επιβλήθηκαν και δεν έφεραν ούτε ανάπτυξη, ούτε κανονικότητα.

Αλλά αξιολόγηση των προγραμμάτων που μας επιβλήθηκαν και των αποτελεσμάτων που είχαν, δεν προβλέπεται γιατί απλά δεν τους συμφέρει. Όσο όμως αυτό δεν ανατρέπεται είμαστε καταδικασμένοι να σερνόμαστε, με τα μέτρα στην πλάτη μας και τον “αυτόματο κόφτη” να μας περιμένει στη γωνία.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.