Τα “όπλα” Παυλόπουλου απέναντι στην Τουρκία

Με την πρόσφατη -28.3.2018- ομιλία του στο Συγκρότημα του Αρχηγείου του Στόλου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος έθεσε, πάνω σε συγκεκριμένες διατάξεις του διεθνούς δικαίου, τις βάσεις των Εθνικών μας Θέσεων αναφορικά με το ζήτημα των συνόρων μας, και κυρίως των θαλάσσιων, με τις γείτονες χώρες και ιδίως με την Τουρκία.

Πριν απ’ όλα πρέπει να πιστωθεί στον Προκόπη Παυλόπουλο το ότι ήταν εκείνος που έθεσε το ζήτημα της ταύτισης των συνόρων, του εδάφους και της κυριαρχίας της Ελλάδας με τα σύνορα, το έδαφος και την κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενισχύοντας έτσι σημαντικά τις εν προκειμένω Εθνικές μας Θέσεις.

Από θεσμική άποψη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στοιχειοθέτησε αυτή την ταύτιση στον συνδυασμό των διατάξεων του άρθρου 4 παρ. 2 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ως προς την κυριαρχία) και της παρ. ΙΙΙ του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο του 2008 (ως προς τα σύνορα). Αυτές οι θέσεις γίνονται πλέον δεκτές από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ βρίσκουν σημαντική απήχηση σε μεγάλο μέρος του Ευρωπαϊκού Τύπου, με κύρια παραδείγματα τα πρόσφατα δημοσιεύματα της γαλλικής «LeMonde», της 28.3.2018 και της γερμανικής «DieWelt», της 30.3.2018. Αξίζει μάλιστα να τονισθεί ότι τα δημοσιεύματα αυτά επιρρίπτουν μεγάλες ευθύνες στην Τουρκία για τον τρόπο ερμηνείας, εκ μέρους της, της Συνθήκης της Λωζάνης και στηρίζουν εμφανώς την ελληνική πλευρά.

Κατά την ανάλυση του Προέδρου της Δημοκρατίας, για την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, δεν υφίστανται αμφισβητήσεις και, πολύ περισσότερο, γκρίζες ζώνες σε ό,τι αφορά τα σύνορά μας -άρα και τα θαλάσσια- με τις γειτονικές μας χώρες, κατά συνέπεια δε και με την Τουρκία. Η οποία οφείλει να παύσει να ισχυρίζεται το αντίθετο, συμμορφούμενη προς την διεθνή νομιμότητα. Και η μόνη διαφορά που υφίσταται σχετικώς προς επίλυση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι η οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας. Η συγκεκριμένη νομική βάση του Διεθνούς Δικαίου, που τεκμηριώνει την κατά τ’ ανωτέρω σαφήνεια του καθορισμού και των θαλάσσιων συνόρων μας -επέκεινα δε και του καθορισμού της ΑΟΖ- συμπυκνώνεται στις εξής, κυρίως, Συνθήκες:

* Πρώτον, στην Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Με βάση την Συνθήκη αυτή, η οποία δεν αναθεωρείται ούτε επικαιροποιείται, επιπλέον δε είναι πλήρης και δεν αφήνει κενά ερμηνείας, τα θαλάσσια σύνορά μας στο Αιγαίο είναι σαφώς καθορισμένα, δίχως περιθώρια οιασδήποτε αμφισβήτησης. Τούτο τεκμηριώνει λοιπόν ότι δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, και όσοι τις επινοούν επιδεικνύουν και άγνοια αλλά και έλλειψη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου.

* Δεύτερον, στην Συνθήκη των Παρισίων του 1947, η οποία αφορά το καθεστώς της παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.

1. Συγκεκριμένα, το καθεστώς της τελικής παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα διέπεται από τις διατάξεις της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (Απρίλιος του 1947) μεταξύ των Συμμάχων, νικητών του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και της Ιταλίας. Ιδιαίτερη σημασία, εντός αυτού του θεσμικού πλαισίου, έχουν οι διατάξεις του άρθρου 14 της ως άνω Συνθήκης, σύμφωνα με τις οποίες: «1. Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον ως και τας παρακειμένας νησίδας. 2. Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνουν αποστρατιωτικοποιημέναι». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η διατύπωση της παραγράφου 1 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων είναι τόσο σαφής, ώστε να μην αφήνει οιοδήποτε περιθώριο ως προς την ουσία και την έκταση της κυριαρχίας της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί των Δωδεκανήσων. Ειδικότερα:

α)Η κυριαρχία αυτή είναι «πλήρης», πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ουδέναν περιορισμό επιδέχεται κατά την άσκησή της. Το δε περιεχόμενο της «πλήρους» κυριαρχίας προσδιορίζεται, ως προς τα Δωδεκάνησα, με βάση τους κανόνες του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος περί κυριαρχίας, καθώς και με βάση τις περί κυριαρχίας των κρατών-μελών διατάξεις ιδίως του άρθρου 4 παρ. 2 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣυνθΕΕ), δοθέντος ότι η Ελλάδα είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οιαδήποτε αμφισβήτηση της ερμηνείας των διατάξεων της παραγράφου 1 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων συνιστά, αυτοθρόως, παραβίαση του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.

β)Η κυριαρχία της Ελλάδος, με την ως άνω έννοια, εκτείνεται όχι μόνον εφ’ όλων των νήσων που αναφέρονται ρητώς στην παράγραφο 1 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων αλλά, κατά την κατηγορηματική διατύπωση της κατά τ’ ανωτέρω παραγράφου, και επί των «παρακειμένων νησίδων» στο σύνολό τους. Επειδή δε οι διατάξεις αυτές ουδεμία διάκριση κάνουν εν προκειμένω, η διατύπωσή τους καταλαμβάνει τις κάθε είδους «παρακείμενες νησίδες», ανεξαρτήτως μεγέθους τους ή άλλου χαρακτηριστικού τους (π.χ. κατοικημένες ή μη). Υπό το πρίσμα αυτό είναι προφανές, πως και στην περιοχή της Δωδεκανήσου δεν είναι νοητές, από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, «γκρίζες ζώνες», αναφορικά με την έκταση και το περιεχόμενο της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής κυριαρχίας επ’ αυτής.

2. Επιπροσθέτως, τεκμηριώνεται στο ακέραιο και το αυτονόητο δικαίωμα της Ελλάδας, κατά τις διατάξεις του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ περί προληπτικής νόμιμης άμυνας, να τα θωρακίζει αμυντικά εναντίον κάθε επιβουλής, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, όταν και εφόσον το κρίνει σκόπιμο. Και τούτο διότι η «επικείμενη απειλή» από την πλευρά της Τουρκίας στην περιοχή είναι ουσιαστικώς, κραυγαλέα και αυταπόδεικτη. Πέραν τούτου, η Τουρκία δεν έχει κατά το Διεθνές Δίκαιο λόγον επ’ αυτού, διότι δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στην Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων.

Τρίτον, στην Συνθήκη του MontegoBay του 1982, δια της οποίας κωδικοποιήθηκε το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας σε νέο συμβατικό κείμενο, υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Και ναι μεν η Τουρκία δεν έχει προσχωρήσει στην Σύμβαση του MontegoBay, πλην όμως -και πάντα κατά τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης- επειδή η Σύμβαση αυτή έχει υιοθετηθεί από πολύ μεγάλο αριθμό κρατών, παράγει γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι είναι δεσμευτικοί για κάθε κράτος, άρα και για την Τουρκία.