Νένα Μεντή: Δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ όσα έχω κάνει

«Η σημερινή σχέση μου με το θέατρο, ύστερα από 52 χρόνια, είναι ερωτική, δεν αγαπάω τίποτα παραπάνω από το θέατρο», ανέφερε στην εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ, με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη στο Ραδιόφωνο 24/7 στους 88,6 η ηθοποιός Νένα Μεντή, προσθέτοντας ««Δεν επιστρέφω πίσω, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ ό,τι έχω κάνει. Ακόμα και πράγματα μέτρια ή κακά, και στο θέατρο και στην τηλεόραση, μπορώ να πω ότι ήταν σχολεία, και μάθημα, και τριβή για τη δουλειά μου που είναι πολύ μαστόρικη. Κι ο κόσμος με αγαπάει, με στηρίζει πολύ, πάμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε!».

Κι αυτό που ήθελε, πρότεινε στο σκηνοθέτη Πέτρο Ζούλια κι  τελικά έγινε παράσταση στο θέατρο Χώρα είναι οι «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη».«Ήθελα να πιάσω κάτι από τις γυναίκες του. Ο,τι και να ήταν. Κι έφτιαξε ο Ζούλιας μια σύνθεση προσώπων γυναικείων από τα διηγήματά του, σε μια ελεύθερη απόδοση, και μου έλαχε εμένα  η Φραγκογιαννού, πράγμα πολύ δύσκολο και εμβληματικό. Αν και με ενδιέφερε οτιδήποτε από τον  Παπαδιαμάντη. Δεν είχα κόλλημα με το να παίξω συγκεκριμένη ηρωίδα του».

Ο τρόπος που προσέγγισε τον χαρακτήρα δεν είναι ο αναμενόμενος:« Κάνω μια γυναίκα απλή που θα μπορούσε να είναι και η γειτόνισσά της. Δεν δίνω μια διάσταση μυθολογική στο ρόλο, που την έχει έτσι κι αλλιώς το πρόσωπο. Η ανάγκη μου, όπως εγώ την κατανοώ και την πονάω, είναι να την αθωώσω τη Φραγκογιαννού, να τη δικαιολογήσω, δηλαδή».

Για να προσεγγίσει το χαρακτήρα διάβασε πλούσια βιβλιογραφία. Είναι η θεατρική μέθοδός της;«Καθόλου και ούτε θέλω να πουλήσω ότι είμαι μελετηρή. Δεν έχω μάθει να διαβάζω. Το διάβασμα είναι μια μέθοδος, μια τεχνική, και σιγά σιγά το  αγαπάς. Δεν το έμαθα εγώ, ήμουν τεμπέλα. Τώρα  όμως που γερνάω διαβάζω όσο δεν έχω διαβάσει σε όλο μου τη ζωή. Με τον Παπαδιαμάντη αισθάνομαι  μαθήτρια. Σαν να πήγα στο σχολείο, να έβαλα ποδιά. Είπα «πρέπει να στρωθώ να διαβάσω». Να διαβάσω για το συγγραφέα, όχι για τη Φόνισσα».

Στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου τραγουδούσε. Το έχει ξανακάνει. Είναι κάτι που μοιάζει να επιζητεί:«Ναι γιατί είμαι από ένα σπίτι που ακούγαμε πολλή μουσική. Ο πατέρας μου έγραφε τραγούδια, οπότε είχα πολλή σχέση με το τραγούδι από μικρό παιδί, αλλά τελικά νομίζω δεν μπήκα σε δίλημμα τραγούδι-θέατρο .Γύρω στα 10-11 μου καρφώθηκε η ιδέα να γίνω ηθοποιός. Απλώς όποτε μπορώ τραγουδάω, με όση φωνή μου έχει απομείνει για τραγούδι, γιατί για το θέατρο είμαι εντάξει ακόμα.

Στο θέατρο ήταν πάντα συνειδητή, τονίζει η ηθοποιός. «Αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να επιλέγω σχεδόν ποτέ, για πάρα πολλά χρόνια, τα πράγματα που έκανα. Έκανα επάγγελμα, έκανα επιβίωση. Άρα έπαιζα για να πληρωθώ, για να ζήσω. Από την πρώτη στιγμή που βγήκα, ήμουν συνειδητότατη ηθοποιός, και εργασιακά και καλλιτεχνικά, απλώς σχεδόν ο,τι μου έδιναν το έπαιζα».

Η τηλεόραση ήταν φθορά; «Η τηλεόραση μου έδωσε μια οικονομική άνεση, γιατί πριν κάνω τηλεόραση ήμουν πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά, μου έδωσε και την επωνυμία, τη διασημότητα. Με εισαγωγικά πάρα πολλά η λέξη διασημότητα. Γιατί εγώ δεν πιστεύω σ’ αυτό. Πιστεύω στην αγάπη του κόσμου, στην εμπιστοσύνη του κόσμου και στ’ ότι ο κόσμος μπορεί να επιλέγει να δει μια παράσταση που παίζω επειδή πιστεύει ότι είναι καλή επειδή παίζω εγώ. Όχι επειδή έχω κάνει τηλεόραση».

(Φωτό: NDP PHOTO AGENCY)