Tα (κινηματογραφικά) Πάθη του Μάρτιν Σκορσέζε

Επιμέλεια: Μανώλης Κρανάκης

Το «Silence» είναι η ταινία που περιμένουν όλοι πιο πολύ λίγο πριν το κλείσιμο του 2016, όχι μόνο για να ξεκαθαριστεί το οσκαρικό τοπίο που μοιάζει να καταλαμβάνεται από το καστ και το εύρος της παραγωγής της ταινίας, αλλά για να ανακαλύψουμε γιατί η μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Σουσάκου Εντο που κυκλοφόρησε το 1966 υπήρξε το μεγαλύτερο όνειρο ζωής και σινεμά του Μάρτιν Σκορσέζε.

Με ένα υποβλητικό τρέιλερ και την επερχόμενη πρεμιέρα της ταινίας στο… Βατικανό, ο Μάρτιν Σκορσέζε ανοίγει το μεγάλο βιβλίο της πίστης (που επανέρχεται συχνά πυκνά στο έργο του) για λογαριασμό μιας συνέντευξης στην εφημερίδα New York Times, όπου αναλύει τον τρόπο με τον οποίο η εκκλησία υπήρξε μαζί με το σινεμά ο δικός του τρόπος να σωθεί από μία βίαιη παιδική ηλικία και αυτό που τον βοήθησε να αρχίσει να επιβραδύνει τους ρυθμούς της ζωής του και να επιταχύνει τις διαδρομές του μυαλού του.

Δεν ξέρω αν υπάρχει εξιλέωση, αλλά υπάρχει κάτι σαν το να προσπαθείς να κάνεις το σωστό. Αλλά πώς το κάνεις; Ο σωστός τρόπος ζωής έχει να κάνει με την ανιδιοτέλεια. Το πιστεύω αυτό. Αλλά πώς το κάνει κανείς αυτό; Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις συνειδητά. Είναι κάτι που αναπτύσσεται μέσα σου – ίσως μέσα από πολλά λάθη.

Εμπιστεύτηκα την εκκλησία, γιατί έβγαζαν νόημα αυτά που δίδασκαν. Κατάλαβα ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να σκέφτεσαι, έξω από τον κλειστό, κρυφό, φοβισμένο, σκληρό κόσμο μέσα στον οποίο μεγάλωσα.

Σκέφτομαι γρήγορα, κινούμαι γρήγορα και νομίζω ότι έχει να κάνει με το φάρμακο που μου έδιναν για το άσθμα. Επηρέασε τον τρόπο που αναπνέω, τον τρόπο που σκέφτομαι, έπρεπε με κάποιον τρόπο να σταματήσω. Το σινεμά με βοήθησε, το ίδιο και η εκκλησία. Επιβράδυναν τους ρυθμούς μου. Μου επέτρεψαν να διαλογίζομαι. Μου έδωσαν μια διαφορετική αίσθηση του χρόνου.

Δείτε εδώ ένα αφιέρωμα στον Μάρτιν Σκορσέζε με τίτλο «Scorsese Goes to Church»