Debate: Πώς στάθηκαν επικοινωνιακά οι Τσίπρας – Μεϊμαράκης

*Του Μάνου Σιφονιού

Στο πολυδιαφημισμένο debate των Τσίπρα – ΜεΪμαράκη, τελικά  κανείς δεν κυριάρχησε. Ίσως γιατί δεν προσπάθησε αρκετά, ή φοβήθηκε να κυριαρχήσει. Είχαμε όμως νικητή. Κέρδισε το ίδιο το debate και παρά τις γκρίνιες για τα τεχνικά θέματα, τις σκηνοθετικές ατέλειες, τις αρκετές γενικές απαντήσεις  και την κοιλιά που έκανε κάπου στη μέση,  το debate ήταν κυρίως ενδιαφέρον  και ουσιαστικό σε μεγάλο βαθμό, πολύ καλύτερο σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί. Το δέκατο debate ήταν το δέκα το καλό και  μια καλή μαγιά για το μέλλον!

Για την εικόνα που προβλήθηκε, αν η γραβάτα συμβολίζει το παλιό και το ποσέ το νέο, τότε, ναι, το είδαμε στις οθόνες μας. Είναι πολλοί όμως που προτιμούν γραβάτες! Η τοποθέτηση στο «κάδρο», αριστερά του κου Τσίπρα και δεξιά του κου ΜεΪμαράκη ήταν και αυτή συμβολική.

Συνολικά, ο κος Μεϊμαράκης, ήταν αρκετά ακίνητος και λίγο «μονοκόμματος». Έδειχνε θυμωμένος από το πρώτο μισό και μέχρι και τη στιγμή που σχολίασε με χιούμορ το ύψος των καμερών, κάτι που όταν το συνέχισε έξω από το ραδιομέγαρο δεν συνεισέφερε στην εικόνα του. Είχε ασύμμετρα βεβιασμένα χαμόγελα, σε ένα πρόσωπο που ήταν κυρίως ανέκφραστο όταν μιλούσε ο αντίπαλος. Επίσης είχε κάποιες ασυνέχειες (στο ρυθμό στη σκέψη, όταν ξέχασε το ερώτημα, όταν δεν ανέφερε το όνομα της κας Ζαχαρέα) τις οποίες αντιλαμβανόταν και τις κάλυπτε ανεβάζοντας αμέσως μετά την ένταση του λόγου του.

Ο κος Τσίπρας ήταν αρκετά κινητικός με παραστατικές χειρονομίες που υπηρετούσαν το λόγο του. Έδειχνε πιο άνετος , αλλά η υπερκατανάλωση νερού και οι συνεχείς καταπόσεις (κουνιόταν το καρύδι του λαιμού)  για να προετοιμάσει τη φωνή του, πρόδιδαν stress. Δεν ανέφερε τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ, προτιμώντας να μιλάει για την κυβέρνησή του. Απέφυγε τη γνωστή συνοφρύωση δείγμα ελέγχου του εαυτού του στον οποίο δεν επέτρεψε να εκνευριστεί όπως στο προηγούμενο debate. Το χαμόγελό του ήταν υπεράνω, έως και ειρωνικό, κυρίως στις αιχμές του κου Μεϊμαράκη.  Σε άλλους άρεσε και άλλους ενόχλησε.

Ο προσανατολισμός των σωμάτων έχει μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση. Ο κος Μεϊμαράκης παρέμεινε σταθερός και ευθυτενής στο μεγαλύτερο μέρος του debate και κάποιες λίγες φορές προς το τέλος γύρισε προς το μέρος του κου Τσίπρα. Ο  κος Τσίπρας στην αρχή γύριζε κάποιες φορές κατά ¾ την πλάτη του στον κο ΜεΙμαράκη, δείγμα μη αποδοχής, αλλά προς το τέλος, αρκετές φορές γύρισε κατά ¾ προς τον αντίπαλό του. Υπήρξαν δηλαδή σημεία αμοιβαίας σύμπτωσης. Στο ανθρώπινο επίπεδο προς το τέλος.

Και οι δύο συμβουλεύτηκαν αρκετά τα χαρτιά τους, σκύβοντας προς το τραπέζι,  με τον κο Μεϊμαράκη να μένει κάποια στιγμή παραπάνω από όσο έπρεπε και να δίνει μια όχι ωραία εικόνα λόγω και της απουσίας τριχοφυίας στην κορυφή του κεφαλιού.

Από πλευράς ύφους, ο κος Μεϊμαράκης ξεκίνησε με έντονο συναινετικό για να καταλήξει με έντονα διχαστικό λόγο, ίσως αντιλαμβανόμενος ότι η αρχική του τοποθέτηση δεν του προσέφερε πόντους. Από την άλλη είχαμε αντίστροφη πορεία, αλλά χαμηλότερης έντασης. Ο κος Τσίπρας ξεκίνησε διαχωρίζοντας τη θέση του και κατέληξε σε απλό συναινετικό λόγο.

Ο Αλέξης Τσίπρας πρόβαλε ηγετικό προφίλ με τη χρήση της φράσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη σχέση λάθους και εμπειρίας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και χωρίς να ζητήσει συγγνώμη, όταν του ζητήθηκε μιλώντας στο ισχυρό πρώτο ενικό.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης πρόβαλε ηγετικό προφίλ δηλώνοντας πως «τη Δευτέρα θέλω να σας κοιτάω στα μάτι και θα σας κοιτάω». Ούτε αυτός ζήτησε συγγνώμη στο ερώτημα του δημοσιογράφου, περιοριζόμενος σε μια γενική ανάληψη ευθύνης μιλώντας όμως στο πρώτο πληθυντικό.

Στις ακροτελεύτιες τοποθετήσεις τους έλειψε το πάθος και από τους δύο, ίσως εξαιτίας της κούρασης και της έντασης που είχε ένα debate που φαινόταν ότι είχε εξαντλήσει τους πρωταγωνιστές του στην προετοιμασία του. Κυριακή, κοντή γιορτή και ας μην πούμε και του χρόνου!

* Ο Μάνος Σιφονιός είναι Επικοινωνιολόγος – Συγγραφέας