Εσύ σε ποια κατηγορία αναποφάσιστου ανήκεις; Οι “συνεργασίες” που θέλουν να σε πείσουν

Όταν δεν έχεις πολιτικό λόγο και εναλλακτικές προτάσεις, σπέρνεις ζιζάνια αποσταθεροποίησης. Βγαίνεις μπροστά σαν εγγυητής σταθερότητας και ζητάς να σε εμπιστευτούν γιατί είσαι ο καλύτερος “διαχειριστής” της κρίσης, μιας και έχεις μάθει να ζεις μαζί της και να την τροφοδοτείς ενίοτε, τόσα χρόνια.

Τάζεις “λύσεις εφαρμοσμένες” που έρχονται λίγο πολύ απ’ έξω, μιας και οι δικές σου θέσεις απουσιάζουν. Και ποντάρεις στους “αναποφάσιστους”.

Τι εννοώ. Αν ανατρέξει κανείς στις ιστοσελίδες των περισσότερων κομμάτων, θα αναρωτηθεί γιατί δεν μπορεί να εντοπίσει τις προγραμματικές τους θέσεις για τις ερχόμενες εκλογές.

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσονται στα άρθρα προς διαβούλευση, του ΠΑΣΟΚ έχουν να επικαιροποιηθούν εδώ και καιρό, των ΑΝΕΛ έχουν ελάχιστες διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, του ΚΚΕ είναι οι ίδιες και έχουν προσαρμοστεί ρεαλιστικά ομολογουμένως ως προς το προσφυγικό, ενώ η νέα ΛΑ.Ε. έχει online μόνο τη διακήρυξη της.

Το Ποτάμι από την άλλη έχει ανεβάσει στο διαδίκτυο ένα εντυπωσιακό οπτικά template θέσεων, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί το περιεχόμενο ξεδιπλώνεται σε bullet points, χωρίς ιδιαίτερη ουσία. Μην ξεχνάμε πως μότο του Θεοδωράκη ήταν “φέρε ό,τι συμφωνία να’ ναι κι εγώ θα την υπογράψω για το καλό του τόπου”.

Από την άλλη, η ΝΔ, δεν έχει αναρτήσει θέσεις στο διαδίκτυο, γιατί όπως παραδέχθηκε άλλωστε ο πρόεδρος της, συντάσσεται με την εφαρμογή του μνημονίου.

Τις υπόλοιπες θέσεις τις ψάχνεις σε δηλώσεις συνεντεύξεις, ανούσια debate, επισκέψεις στη ΔΕΘ και περιοδείες πολιτικών.

Ας αφήσουμε έξω από την εξίσωση του παρόντος άρθρου, ΚΚΕ και ΛΑ.Ε. που τάσσονται κατά της συμφωνίας.

Ποιο είναι το κοινό σημείο των ΝΔ, Ποταμιού και ΠΑΣΟΚ; Με μία λέξη, ο όρος “συνεργασία”.

Θα αναρωτηθείτε τώρα και θα πείτε, μα καλά εν μέσω πόλωσης, πώς μας βγήκαν ξαφνικά Φώφη και Βαγγέλης τόσο ομόθυμοι και σύμφωνοι να κυβερνήσουν ομαδικά για το καλό της χώρας; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι αυτή:

“Δεν έχεις αποφασίσει ποιον θα ψηφίσεις; Έλα μαζί μας που είχαμε τόσα χρόνια τα κλειδιά της χώρας και σου προσφέρουμε την “ασφάλεια” της συνήθειας. Και τα πάμε καλά και με τους εταίρους”. Κάπως έτσι μεταφράζονται τα πράσινα και μπλε σλόγκαν.

Γιατί πάμε όμως σε εκλογές; Γιατί αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να καθαρίσει το εσωτερικό του και αφετέρου, δεν ήθελε και δεν θέλει να κάνει κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ και το Ποτάμι. Ενδεχομένως να κάνει “χωριό” με το ΠΑΣΟΚ, μόνο αν αποχωρήσουν τα παλαιά στελέχη του από το προσκήνιο (βλέπε Βενιζέλο κλπ.). Αν συνεργαστεί με ΝΔ και Ποτάμι, δεν θα μπορεί να στηρίξει πουθενά τον εδώ και χρόνια πολιτικό του αγώνα που βασίζεται σε υποσχέσεις για πάταξη του παλαιοκομματισμού και των τριγωνικών συναλλαγών.

Όσο περνούν οι μέρες και φτάνουμε στην κάλπη, Μεϊμαράκης και Γεννηματά μιλούν όλο και περισσότερο για συμμαχία, κάτι που υπογραμμίζει πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις εκ μέρους τους. Η δήλωση Ντάισελμπλουμ άλλωστε, ότι δεν θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση μνημονίου όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, τους καλύπτει.

Η Κουμουνδούρου από την άλλη προσπαθεί να ξορκίσει τις συγκρίσεις με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, που κερδίζουν έδαφος και από τις αναφορές Λαφαζάνη, επενδύοντας περισσότερο στη διάκριση “παλιό με νέο”, παρά στην εκλαΐκευση των προγραμματικών της γραμμών.

Ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά στην πάταξη της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και στο “καθάρισμα” του πελατειακού κράτους για να κρατήσει τον ψηφοφόρο της που απογοητεύτηκε και να πάρει πίσω εκείνον που έγινε “αναποφάσιστος”. Οι επικοινωνιολόγοι του Τσίπρα έχουν διαβάσει ορθά το δημοψήφισμα πίσω από το αποτέλεσμα του, βλέποντας πως το Όχι προέκυψε από εκείνους που πραγματικά ζητούν την διευθέτηση του χάους σε αυτή τη χώρα. Τουλάχιστον, η πλειοψηφία των υπέρμαχων του Όχι.

Πέραν τούτου όμως, πρέπει να δούμε αν υπάρχει πραγματική βούληση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με το αν θα κοντράρει τα συμφέροντα. Μια κόντρα που τόσο ευαγγελίζεται εδώ και επτά μήνες. Βέβαια, για να το δούμε αυτό, θα πρέπει πρώτα να κυβερνήσει. Οι εναλλακτικές με τα ισοδύναμα, για την ώρα κρίνονται σχεδόν ρομαντικές, εκτός αν όντως καταφέρει και αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη ανάμεσα στην νέα κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους “συμμάχους” μας.

Τι δεν έχουμε δει όμως σε αυτή την προεκλογική περίοδο; Αν απουσιάζει κάτι, τότε είναι οι εξειδικευμένες προτάσεις σχετικά με το περιβάλλον, τα κοινωνικά δικαιώματα και τα ΑμΕα, πλην εξαιρέσεων. Ίσως και να μην το ευνοεί βέβαια η συγκυρία, μιας και το προσφυγικό ζήτημα “καίει”, όμως αν είχαν επενδύσει περισσότερο στα παραπάνω, θα έκαναν τη διαφορά στη μεταξύ τους κόντρα.

Η μόνη αναφορά στο ζήτημα των ομοφυλόφιλων και των δικαιωμάτων τους, έγινε προεκλογικά από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος στην ουσία είπε πως δεν τον ενδιαφέρει και πολύ το θέμα.

Και φυσικά, πέραν της σημαντικότητας των αιτημάτων για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ουσιαστικής αντιμετώπισης της ανεργίας, μιλάμε και για αιτήματα που έχουν διαύλους επιρροής και άντλησης ποσοστώσεων από τις δεξαμενές εκείνων που αιωρούνται πάνω από το ερώτημα του αν θα πάνε μέχρι το εκλογικό κέντρο, και αν τελικά πάνε, πού θα δώσουν το “κουκί” τους.

Συνοψίζοντας λοιπόν, οι αναποφάσιστοι χωρίζονται στις παρακάτω κατηγορίες:

Σε εκείνους που απογοητεύτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν πείθονται από την ΛΑ.Ε.

Σε εκείνους που δεν πιστεύουν πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρέπει να επιστρέψουν στη διακυβέρνηση της χώρας αλλά δεν εμπιστεύονται πια και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν είναι σίγουροι πως μπορεί εν τέλει να πολεμήσει αποτελεσματικά τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος.

Σε εκείνους που δεν πιστεύουν πως ο δρόμος είναι το ευρώ και το μνημόνιο αλλά δεν βλέπουν και κάποια άλλη σοβαρή πρόταση που να τους κερδίζει.

Στους νέους και νέες που αναζητούν ένα στιβαρό πρόγραμμα που θα τους δώσει πραγματική ελπίδα.

Προσωπικά, μάλλον ανήκω σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Ωστόσο θα πάω να ψηφίσω την 20η Σεπτέμβρη, για να μην βάλω ακόμα ένα λιθαράκι στο ψηφιδωτό κατάλυσης της δημοκρατικής λειτουργίας που ούτως ή άλλως χάνεται μέσα στον κοινοβουλευτισμό που ζούμε και στον τρόπο που διαιωνίζεται από όλες τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει μέχρι τώρα.

Η συνέχεια άλλωστε και οι περισσότερες απαντήσεις θα δοθούν στους δρόμους και στις κινητοποιήσεις που θα κλιμακωθούν αυτόν τον χειμώνα.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.