Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ο,τι χωρίζει το soft porn από ένα έργο τέχνης στο «Duke of Burgundy» του Πίτερ Στρίκλαντ
Δύο γυναίκες ζουν έναν έρωτα όλο τρέλα, βασισμένο πάνω στο role play, την τιμωρία και τα... λεπιδόπτερα
- 02 Νοεμβρίου 2014 11:57
Αν ήθελε κάποιος να περιγράψει το «Duke of Burgundy» με αναφορές στην ιστορία του σινεμά θα μπορούσε να ανακαλέσει την «Περσόνα» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, να διασχίσει το «Vampyros Lesbos» του Χεσούς Φράνκο, να πιεί ένα ποτήρι κρασί στην υγειά της «Ωραίας της Ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ και να καταλήξει μεθυσμένος στο «Mullholand Dr.» του Ντέιβιντ Λιντς.
Ή, αγνοώντας κάθε σινεφιλική εμμονή, να αναφερθεί στα γυναικεία εσώρουχα που ο Πίτερ Στρίκλαντ θεωρεί υποχρέωσή του να αναφέρει ήδη από τους τίτλους της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του, τοποθετώντας τα λίγο αργότερα on screen και off screen σε μια πανδαισία φετιχισμού και λεσβιακής αγάπης.
Αυτή η διττή προσωπικότητα μιας ταινίας που θα μπορούσε άνετα να έχει γυριστεί στα (αισθησιακά) 70s και τώρα – τέσσερις δεκαετίες μετά – να αποτελούσε ένα cult gem για τους φανατικούς σινεφίλ και ταυτόχρονα ανήκει 100% στην εποχή της ως μια άσκηση ύφους με συμβολικές προεκτάσεις, είναι και το δίπολο πάνω στο οποίο ο Στρίκλαντ συνεχίζει τη δική του φετιχιστική εμμονή πάνω στα είδη.
