To NATO και ο φερετζές της Ευρώπης

Από πότε το ΝΑΤΟ άρχισε να έχει φιλανθρωπικές ανησυχίες; Το υποκριτικό παιχνίδι της Ευρώπης παίρνει σάρκα και οστά την ώρα που όπως φαίνεται, όλες οι μάσκες πέφτουν και κάνουν κρότο στη γειτονιά μας.

Με άλλα λόγια; Η ειρηνευτική δύναμη έρχεται υποτίθεται σαν “ασπίδα σωτηρίας” για τους καταραμένους ενός πολέμου, που ξεκίνησε από χέρι δυτικό. Αλλά λειτουργεί σαν ομπρέλα για την Τουρκία.

Ο πρόσφυγας, λέει το σχέδιο, θα προσκρούει πάνω σε ΝΑΤΟικούς που θα ακολουθούν γερμανικές εντολές, θα διασώζονται και θα επιστρέφουν πίσω, στα απέναντι παράλια. Επισήμως, το ΝΑΤΟ δεν έχει αρμοδιότητα ούτε να σταματά, ούτε να γυρίζει πίσω τις γεμάτες πρόσφυγες λέμβους των διακινητών. Πρακτικά, θα υποστηρίζει τη Frontex με πληροφορίες και επιτήρηση των υδάτων, θα “διασώζει” και θα παραδίδει πρόσφυγες πίσω στα εδάφη όπου κρύβονται οι διακινητές τους.

Και μετά; Άγνωστη η τύχη τους. Μπαλάκι συμφερόντων και ταξίδι στην απόγνωση. Την “ειρηνευτική” λειτουργία των ΝΑΤΟικών, την έχουμε επίσης δει και στο παρελθόν, δεν χρειάζεται επιβεβαίωση από την τωρινή συγκυρία. Οι έχοντες μνήμη μπορούν να ανατρέξουν στο ιστορικό των Βαλκανίων, οι άλλοι με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορούν να δουν πόσο ειρηνευτικά έχει λειτουργήσει η συμμαχία που με τόση υπερηφάνεια στηρίζουμε. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, πώς θα λειτουργήσουν και τώρα.

Γεωπολιτικά παιχνίδια συμφερόντων

Συνολικά, το νέο σχέδιο Στόλτενμπεργκ που έχει τις ευλογίες της Μέρκελ και του Ερντογάν ρίχνει τον φερετζέ της ευρωπαϊκής υποκρισίας. Αντί να χτυπήσουν τους Τούρκους διακινητές, αντί να επιπλήξουν ουσιαστικά τον Σουλτάνο του νεοφονταμενταλισμού στη γειτονική χώρα, φέρνουν στρατεύματα, ενισχύουν την Frontex και λειτουργούν ως ομπρέλα για τις πολιτικές του Ταγίπ. Ο οποίος δεν θα χάσει την ευκαιρία να κάνει επίδειξη δύναμης στο Αιγαίο με την πρώτη ευκαιρία, για να ενισχύσει το δικό του, συντηρητικό ακροατήριο εντός των συνόρων του. Την ίδια ώρα ξεκληρίζει οικογένειες, σφαγιάζει Κούρδους στο Τζίζρε, στήνει τρομοκρατικές ενέργειες ή τουλάχιστον, για να μην είμαστε και συνωμοσιολάγνοι, δείχνει ανοχή σε αυτές, και κάνει μπίζνες με τζιχαντιστές.

Αλλά η Γερμανία γλυκοκοιτάζει την Τουρκία και της υπόσχεται ένταξη στην Ε.Ε. γιατί θέλει να την κάνει “μαξιλάρι” για το προσφυγικό, με τον εύκολο τρόπο. Πετώντας ανθρώπους πίσω στην κόλαση, μέσω τουρκικών εδαφών.

Η χώρα μας εμπλέκεται σε ένα περίεργο διπλωματικό παιχνίδι που οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις με μαθηματική ακρίβεια. Οι ίδιοι Ευρωπαίοι που ήθελαν το Grexit, χτίζουν τώρα φράχτες, βγάζουν μπροστά τα ακροδεξιά στοιχεία τους, επιδίδονται σε ξενοφοβικά παιχνίδια, κατασκευάζουν ειδήσεις, κατηγορούν την Ελλάδα και ζητούν περισσότερο εθνοκεντρισμό. Η Ευρώπη κάνει βήματα πίσω αρνούμενη να δει το πρόβλημα και επιδίδεται σε ψεύτικες φιλανθρωπικές αποστολές βοήθειας στη Συρία.

Οι πρόσφυγες της Συρίας μπορούν κάλλιστα να αφομοιωθούν με ισότιμο πρόγραμμα ένταξης στις χώρες της Ευρωζώνης και να κλείσουν “τρύπες” εργασιακές εκεί που υπάρχει ανάγκη. Σταγόνα στον ωκεανό είναι οι χιλιάδες που έρχονται για τα πληθυσμιακά δεδομένα της Ένωσης, αλλά κάποιοι προτιμούν να τους αφήνουν να πνίγονται στις θάλασσες.

Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, η Ε.Ε. που αριθμεί 28 χώρες με 508 εκατομμύρια ανθρώπους, δέχεται ετήσιες νέες αφίξεις που ανέρχονται σε μόλις 0,07% του πληθυσμού. Και που σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μπορούν να ωφελήσουν μακροπρόθεσμα την Ένωση αν αξιοποιηθούν σωστά στον εργασιακό τομέα, με την κατάλληλη επιμόρφωση.

” Φράχτες” και στη θάλασσα

Το ΝΑΤΟ λοιπόν είναι ο νέος ξενοφοβικός θαλάσσιος φράχτης για τους απόκληρους του κόσμου μας, ας μην κρυβόμαστε. Όσο πιο πολύ θα εντείνεται το προσφυγικό, όσο δεν θα εκτονώνεται η ανθρωπιστική κρίση χρέους που έχει “πόδια” και στο μεταναστευτικό ζήτημα, τόσο πιο πολύ θα γυρνάμε στα κράτη – έθνη, τόσο πιο πολύ θα απομακρυνόμαστε από το όραμα της δημοκρατικής ολοκλήρωσης του όλου οικοδομήματος.

Η δημοκρατία της Ε.Ε. είναι πλέον ανέκδοτο. Εκφράζεται με τον πιο ακραίο τρόπο, τόσο εντός του τραπεζικού συστήματος της Γερμανίας όπου δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, όσο και στον τρόπο λειτουργίας της ΕΚΤ, στην αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων αλλά και στον τρόπο “αντιμετώπισης” του προσφυγικού. Όλα σχετίζονται και έχουν να κάνουν με το νέο συντηρητικό δόγμα λιτότητας.

Η κρίση της Ελλάδας ήταν ένα μικρό κομμάτι από την “πίτα”. Η πορεία προς τη διάλυση είναι δεδομένη και θα γίνει με μαθηματική ακρίβεια πραγματικότητα, αν δεν αλλάξουν οι δομές εδώ και τώρα. Η Μέρκελ έχει ευθύνη σε αυτό μιας και έχει χάσει τον έλεγχο από τα χέρια της, ακόμη κι αν η ίδια είχε καλές προθέσεις. Η μπάλα είναι στα χέρια των προυχόντων των ευρωπαϊκών κρατών και εμείς είμαστε θεατές ενός δράματος με προδιαγεγραμμένο τέλος. Ακόμα κι αν αυτό ακούγεται εξίσου συνωμοσιολογικό με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη, για τις οποίες ακόμα δεν ξέρουμε, ποιος πραγματικά τις έκανε.

Όσο για το επίσημο ανακοινωθέν του ΝΑΤΟ; “Τα δέκα χιλιόμετρα που χωρίζουν Ελλάδα και Τουρκία δεν μπορεί να είναι παράδεισος για διακινητές”, αναφέρει. Αλλά τόσο καιρό ουδείς τόλμησε να ασκήσει κυρώσεις στον Τουρκία για την εκμετάλλευση ανθρώπινων ψυχών. Ουδείς θεσμικός εκπρόσωπος τόλμησε να λειτουργήσει υποβοηθητικά πάνω στα τουρκικά εδάφη για την κατασκευή χώρων υποδοχής και ταυτοποίησης των ανθρώπων εκεί, πριν αναγκαστούν να μπουν στις βάρκες του θανάτου. Και σίγουρα, λίγοι έβαλαν τον εαυτό τους, στη θέση των προσφύγων.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.