Οι πραγματικοί λόγοι της παραίτησης Φάρατζ

Οι συνέπειες του Brexit όπως φαίνεται θα επηρεάζουν για πολλούς μήνες ακόμα την πολιτική ζωή της Βρετανίας αλλά και της Ευρώπης όλης.

Με μια δήλωσή του, που χαρακτηρίστηκε αρχικά ως “κεραυνός εν αιθρία”, ο πρόεδρος του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) Νάιτζελ Φάρατζ, ανακοίνωσε το πρωί της Δευτέρας πως παραιτείται από την ηγεσία των ευρωσκεπτικιστών. Ο Φάρατζ είχε καλέσει νωρίτερα τον Κάμερον να παραιτηθεί, όπως και τελικά έπραξε ο Βρετανός πρωθυπουργός, ενώ είχε στηρίξει τους  Μάικλ Γκόουβ, Μπόρις Τζόνσον και Λίαμ Φοξ από τους Συντηρητικούς που είχαν λάβει και εκείνοι θέση υπέρ του Brexit.

Η αποχώρηση του Φάρατζ θα γίνει το φθινόπωρο την εποχή που το κόμμα θα εκλέξει νέο αρχηγό. Την ίδια περίοδο θα έχουμε νέο αρχηγό και για τους Tories.

Στην ομιλία του ο Φάρατζ τόνισε πως πλέον δεν έχει να κάνει πολλά περισσότερα, μιας και πέτυχε τον στόχο του. Δηλαδή να κερδίσει το δημοψήφισμα που βάζει τη Μεγάλη Βρετανία σε τροχιά εκτός Ε.Ε. Το 2015, ο ίδιος είχε παραιτηθεί ξανά και είχε αποσύρει την απόφαση του τρεις μέρες μετά. Πλέον η νέα του κίνηση παραίτησης, μοιάζει να είναι οριστική. Πάμε να δούμε το γιατί.

Για να καταλάβουμε τους πραγματικούς λόγους, πρέπει να δούμε τους υποψήφιους για τη διαδοχή.

Πρόκειται για τους Πολ Νουτάλ (Paul Nuttall) και Στίβεν Γουλφ (Steven Woolfe). Υποψήφιος θα μπορούσε να είναι και ο Ντάγκλας Κάρσγουελ αλλά επισήμως, έχει αρνηθεί πως θέλει να ηγηθεί.

Ο Νουτάλ είναι αντιπρόεδρος του UKIP και φαβορί. Μεγάλωσε στο Bootle του Merseyside, ενώ ο Γουλφ, υπεύθυνος για τη μεταναστευτική πολιτική του κόμματος (δηλαδή για την αντιμεταναστευτική πολιτική), μεγάλωσε στο Moss Side του Manchester.

Στα 39 του χρόνια ο Νουτάλ θεωρείται απόλυτα έμπιστος του Φάρατζ και αγαπημένο του παιδί. Πέρυσι δήλωνε στο περιοδικό New Statesman πως θα “έβλεπε” τον εαυτό του σαν ηγέτη στο κόμμα. Επίσης, τον στηρίζει ο Neil Hamilton, επικεφαλής του UKIP στην Ουαλία που θυμίζουμε πως ψήφισε υπέρ του Brexit. Είναι μέλος του κόμματος από το 2004 και έχει επιβιώσει από το Hillsborough. Στη Βρετανία θεωρούν πως ο Νουτάλ μπορεί να οδηγήσει το UKIP βαθύτερα μέσα στην εργατική τάξη κερδίζοντας ψήφους από τους Εργατικούς που στήριξαν επισήμως το Bremain και δείχνουν να χάνουν το έρεισμα τους στους φτωχότερους της περιφέρειας.

Θέσεις του Νουτάλ: Θέλει να απαγορεύσει τη μπούρκα στους δημόσιους χώρους, αντιτίθεται της Σαρίας, είναι αντίθετος με τα αιολικά πάρκα και εμφανίζεται σκεπτικός ως προς την κλιματική αλλαγή, όπως αναφέρει η telegraph. Επίσης είναι επικεφαλής της καμπάνιας κατά της “πολιτικής ορθότητας” (political correctness). Είναι αντίθετος με τις εκτρώσεις, ως Καθολικός, και επίσης ηγείται της καμπάνιας Save The Pub. Υποστηρίζει πως οι επαρχίες πρέπει να αποφασίζουν για το αν θα επιτρέπεται το κάπνισμα στις Pub τους, ή όχι.

Από την άλλη, ο Γουλφ είναι επίσης “πιστό παιδί” του Φάρατζ, έχοντας παρομοιάσει τον απερχόμενο αρχηγό του παλαιότερα με τον… Alex Ferguson, ως προς τον τρόπο που καθοδηγούσε το κόμμα. Είναι περισσότερο μετριοπαθής σε σχέση με τον Φάρατζ σε ζητήματα μεταναστευτικής πολιτικής και τον έχει κατακρίνει για τον τρόπο που έχει μιλήσει για τους πρόσφυγες. Η μητέρα του είναι Ιρλανδή και ο πατέρας του κατάγεται από Αμερική και Αφρική. Πολλοί τον λένε Ομπάμα του UKIP.

Λόγω της ηπιότερης μεταναστευτικής λογικής του, θεωρείται επικρατέστερος μιας και μπορεί να “τραβήξει” κοινό και από το κέντρο του εκλογικού σώματος. Άλλωστε και ο Γουλφ είναι ταγμένος ευρωσκεπτικιστής.

Στοίχημα και για τους δύο είναι να γίνουν ακόμη πιο δημοφιλείς στον αγγλικό Βορρά. Εκεί που η πλειοψηφία ψήφισε υπέρ του Brexit. Η εργατική τάξη δεν στηρίζει τους Συντηρητικούς, ενώ δεν πείθεται και από τους Εργατικούς. Οι ψηφοφόροι του Βορρά είναι απογοητευμένοι καθώς θεωρούν πως τα δύο κόμματα δεν μπόρεσαν να διαπραγματευτούν σωστά με την Ε.Ε. ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα, ενώ τους επιρρίπτουν ευθύνες και για την οικονομική κατάσταση της εργατικής τάξης που επιδεινώνεται. Οι υποσχέσεις του UKIP κερδίζουν από την άλλη έδαφος. Το ζήτημα είναι πως οι δύο επικρατέστεροι διάδοχοι, είναι νεότεροι σε ηλικία από τον Φάρατζ και κάπως “ηπιότεροι” στη ρητορική τους. Κάτι που τους κάνει πιο “φιλικούς”, όπως εκτιμούν τα media στην Αγγλία.

Την ίδια ώρα στους Εργατικούς υπάρχει πολυτεμαχισμός. Είναι εκείνοι που μένουν πιστοί στον Κόρμπιν, οι οπαδοί του Μπλερ και εκείνοι που οδεύουν προς UKIP, οι πιο ευρωσκεπτικιστές. Ο Φάρατζ παραιτήθηκε τώρα που το timing δεν είναι τυχαίο.

Στην πραγματικότητα παραιτήθηκε “καβάλα στο άλογο” και η απόφαση του αυτή έγινε δεκτή με θετικό πρόσημο από τους ψηφοφόρους του κόμματος, οι οποίοι εκτιμούν πως με αυτό τον τρόπο στρώνει το “χαλί” για νέους πολιτικούς.

Το UKIP είναι για την ώρα ένα σχεδόν εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, έχοντας έναν μόνο βουλευτή, και πλέον περιμένει να μετουσιώσει τη “νίκη” του στο δημοψήφισμα, και σε εκλογικό αποτέλεσμα με κάποιο “άφθαρτο” πρόσωπο στην ηγετική καρέκλα. Σε περίπτωση που η διαδοχή αποτύχει, το UKIP θα γίνει ένα περιθωριακό κόμμα, χάνοντας τη δύναμη του. Αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τη στάση των Εργατικών μέσα στο επόμενο διάστημα.