Η φθινοπωρινή σύναξη των ‘μεταρρυθμιστών’

Εάν κάποιος θέλει να παρουσιάσει πραγματικά ένα βιβλίο δεν πρέπει να ζητάει να το παρουσιάσουν πολιτικοί. Γιατί όπως έχει αποδειχτεί, οι πολιτικοί εκφωνούν παντού και πάντοτε τη δική τους αφήγηση, αδιαφορώντας για το εάν τέμνεται και πού με το αφήγημα του συγγραφέα.

Όλοι οι κανόνες όμως έχουν τις εξαιρέσεις τους: Εάν η παρουσίαση του βιβλίου είναι απλώς ένα βήμα για να αναδειχθεί μια συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση και το βιβλίο έχει αυτό ακριβώς σαν στόχο, τότε η παρουσία συγκεκριμένων εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού επιβάλλεται.

Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της χτεσινής παρουσίασης του βιβλίου “Το νησί που φεύγει” του Γιώργου Παγουλάτου που υπήρξε διευθυντής πολιτικού σχεδιασμού του Λουκά Παπαδήμου, όταν ήταν πρωθυπουργός της πρώτης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ.

“Μεταρρυθμιστής” ο Παγουλάτος, προσπάθεια για συγκρότηση ενιαίου “εθνικού (μεταρρυθμιστικού) αφηγήματος” το βιβλίο του, με την Ελλάδα να είναι το “νησί που φεύγει” από την Ευρώπη, “μεταρρυθμιστές” και οι καλεσμένοι του: Ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ο πρόεδρος του Ποταμιού Στ. Θεοδωράκης και ο Βαγγέλης Βενιζέλος που στην πρόσκληση αναφερόταν ως “πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης”, χωρίς κομματικές… δεσμεύσεις.

Το όποιο αφήγημα του βιβλίου λοιπόν, εκ των πραγμάτων, πέρασε σε δεύτερο πλάνο, καθώς ο πρώτος αφορούσε τον πραγματικό λόγο της σύναξης: Να σηματοδοτήσει την διάθεση για ενίσχυση της Νέας Δημοκρατίας από μια “πανστρατιά κοινωνική και πολιτική που θα υπερβαίνει παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές”, όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει ένα σαφές εναλλακτικό σχέδιο και ένα συγκεκριμένο -διαφορετικό από αυτό της κυβέρνησης- πρόγραμμα. Και επειδή αυτά δεν υπάρχουν η “πανστρατιά” περιορίστηκε στον Βενιζέλο, που ψάχνεται για το πώς θα ξαναβρεθεί σε κυβέρνηση και τον Θεοδωράκη, που ψάχνεται για το πώς θα ξαναβρεθεί με κόμμα.

Ό,τι μπορούσαν έκαναν πάντως. Ο Θεοδωράκης ζήταγε (τι άλλο;) “Περισσότερη Ευρώπη” και ανυποχώρητο αγώνα κατά του λαϊκισμού που εξέθρεψαν “κατά καιρούς” και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά προς θεού, για να μην χαλάσει και η ωραία ατμόσφαιρα, “εξαιρούνται οι παρευρισκόμενοι” και ο Βενιζέλος θύμιζε ότι έχει “φτύσει αίμα” για να αλλάξουν οι συσχετισμοί, οπότε τώρα “όλες οι πραγματικά φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις θα προσχωρήσουν στη δική μας κοίτη”.

Κοίτη ο ένας, ποτάμι ο δεύτερος, αλλά κόμμα μόνο ο τρίτος, ο Μητσοτάκης, που τόνισε -για να μην μένουν με λάθος εντυπώσεις οι δύο άλλοι- ότι “ο κλήρος έλαχε στη ΝΔ”. Συμπλήρωσε όμως ενωτικά, γιατί… πανστρατιά δεν γίνεται χωρίς “στρατηγούς”, ότι “Χρειάζεται να εφεύρουμε μια “πολιτική του Μετα-Λαϊκισμού”. Δεν αρκεί να βασιστούμε αυτάρεσκα στην ιδεολογική ανωτερότητα των ιδεών μας. Ούτε να πιστεύουμε, επειδή όλοι συμφωνούμε μεταξύ μας σε αυτή την εκδήλωση, ότι έχουμε κερδίσει και την εμπιστοσύνη της σιωπηλής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας”.

Ο οικοδεσπότης έκανε και αυτός ό,τι περνούσε από το χέρι του για να καλύψει το προγραμματικό και αφηγηματικό έλλειμμα και να νοηματοδοτήσει το συναπάντημα των τριών. Όπως είπε, “Για μένα η ύπαρξη των τριών σε αυτο το τραπέζι σηματοδοτεί τις δυνάμεις του ανυποχώρητου ευρωπαϊσμού ως ενα ιστορικό κεκτημένο. Για αυτό είμαστε εδώ: Να συνυπάρχουμε με τους ευρωπαίους εταίρους  και όχι κομπλεξικά».

“Μένουμε Ευρώπη” λοιπόν. Αλλά αυτό το γνωρίζαμε και για τους τρεις, ή μάλλον και για τους τέσσερις, συμπεριλαμβάνοντας και τον συγγραφέα. Και “κάτω ο λαϊκισμός”, γιατί παρ’ ότι… μεταρρυθμιστές μόνο αντιθετικά μπορούν να προσδιορίζονται. Και μύδροι για τους “άλλους” που “επίμονα αρνούνται την πραγματικότητα”, σαν αυτοί να τα είχαν όλα καλώς καμωμένα και για τις “εγχώριες αποτυχίες, τη μεταρρυθμιστική αδράνεια και τη χρόνια επανάπαυση” να ευθύνονται οι απλοί πολίτες!

Αλλά ποιος έχασε την αυτοκριτική για να την βρουν οι “μεταρρυθμιστές” μας;

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.