Μηχανή του Χρόνου: Όταν μεταμόσχευαν όρχεις χιμπατζήδων σε άντρες με πρόβλημα στύσης

Από τη mixanitouxronou.gr: Στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν ανακαλυφθεί η ορμόνη τεστοστερόνη, γιατροί, αλλά και κομπογιαννίτες, ανέπτυξαν μία νέα, πρακτική προσέγγιση για την αντιμετώπιση της ανδρικής σεξουαλικής δυσλειτουργίας: τη μεταμόσχευση όρχεων ζώων στον ασθενή.

Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, οι γιατροί είχαν αρχίσει να κατανοούν τον ρόλο των ορμονών στη ρύθμιση του μεταβολισμού, παρόλο που αυτές οι χημικές ουσίες ανακαλύφθηκαν πολύ αργότερα. Ένας από τους πρωτοπόρους της έρευνας σε ορμόνες ήταν ο Αμερικανομαυριτιανός γιατρός Σαρλ-Εντουάρ Μπράουν Σεκάρ. Έχοντας κατανοήσει τον ρόλο των επινεφριδίων, θεώρησε ότι οι όρχεις παρήγαγαν μια ουσία που είχε τη δυνατότητα να επαναφέρει τη ζωτικότητα και τη σεξουαλική ικανότητα των ηλικιωμένων ανδρών. Καθώς γερνούσε, έκανε και ο ίδιος ενέσεις με το «ελιξίριό» του, ένα φάρμακο που παρασκεύαζε από τους όρχεις ινδικών χοιριδίων και σκύλων, με την ελπίδα να παρατείνει τη ζωή του.

Το έργο του Μπράουν-Σεκάρ ενέπνευσε έναν άλλο γιατρό, τον Ρώσο Σερζ Βορονόφ, ο οποίος εκπαιδεύτηκε ως χειρουργός και έκανε την πρακτική του στο Παρίσι. Αρχικά πειραματίστηκε με το ελιξίριο του Μπράουν-Σεκάρ, αλλά οι ενέσεις δεν καθυστέρησαν τη γήρανση ούτε βελτίωσαν τη σεξουαλική ικανότητα. Ο Βορονόφ αποφάσισε να δοκιμάσει μια πολύ πιο ακραία διαδικασία, την «ξενομεταμόσχευση», δηλαδή τη μεταμόσχευση ζωικού ιστού σε ανθρώπους.

Τα πρώτα πειράματα του Βορονόφ αφορούσαν τη μεταμόσχευση του θυρεοειδή αδένα χιμπατζήδων σε ασθενείς που υπέφεραν από ανεπάρκεια του θυρεοειδή.

Θεωρώντας, λανθασμένα, ότι οι όρχεις είναι ένα είδος αδένα όπως ο θυρεοειδής και ότι παράγουν τον ίδιο τύπο ρυθμιστικής ορμόνης, άρχισε να μεταμοσχεύει στο όσχεο υγιών ατόμων, όρχεις εγκληματιών που είχαν εκτελεστεί με καρατόμηση, ισχυριζόμενος ότι αυτό θα τους αναζωογονούσε και θα βελτίωνε τις σεξουαλικές του ικανότητες.

Σύντομα όμως, το απόθεμα όρχεων του καλού γιατρού εξαντλήθηκε και αναγκάστηκε να στραφεί στους όρχεις των κοντινότερων συγγενών μας, δηλαδή των μεγάλων πιθήκων και των μαϊμούδων.

Το 1920 έκανε την πρώτη ξενομεταμόσχευση «αδένα πιθήκου», εμφυτεύοντας όχι έναν ολόκληρο όρχι αλλά λεπτές φέτες από ιστό όρχεων χιμπατζήδων ή μπαμπουίνων, πιστεύοντας ότι θα ενσωματώνονταν στους ανθρώπινους όρχεις. Στην αρχή, η εργασία του χαιρετίστηκε ως επαναστατική από την ιατρική κοινότητα και οι ασθενείς έσπευσαν να υποβληθούν στη θεραπεία του. Η τεχνική αυτή υιοθετήθηκε και από άλλους χειρουργούς και τη δεκαετία του 1930 χιλιάδες εύποροι ηλικιωμένοι κύριοι είχαν υποστεί τέτοιες μεταμοσχεύσεις.

Πολλοί από τους ασθενείς του ανέφεραν επαναφορά της ζωτικότητας και της σεξουαλικής ικανότητας, με αποτέλεσμα ο Βορονοφ να θησαυρίσει. Ωστόσο, με την ανάπτυξη της επιστήμης της ενδροκρινολογίας, το έργο του υποβαθμίστηκε και έγινε αντικείμενο χλευασμού.

Γνωρίζουμε πλέον ότι το μεγάλο πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων είναι η απόρριψη των μοσχευμάτων, κάτι που εμποδίζεται με χορήγηση ισχυρών ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων.

Ο κομπογιαννίτης Μπρίνκλεϊ

Οι γιατροί όπως ο Μπάουν-Σεκάρ και ο Βορονόφ ακολούθησαν λάθος πορεία, όχι όμως επειδή ήταν ανέντιμοι. Πίστευαν στις θεωρίες τους και δεν δίστασαν να γίνουν κι οι ίδιοι πειραματόζωα. Η περίπτωση όμως του Αμερικάνου κομπογιαννίτη Τζον Μπρίνκλεϊ ήταν διαφορετική. Ισχυριζόμενος ότι εμπνεύστηκε από την εργασία του Βορονόφ, εμφύτευε όρχεις από τράγους και πρόβατα σε ανθρώπους, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποκαθιστούσε τη σεξουαλική τους ικανότητα.

Η επέμβαση δεν περιλάμβανε καμία από τις τελειοποιήσεις που είχε κάνει ο Βορονόφ. Ο Μπρίνκλεϊ απλώς εισήγαγε τον αδένα του ζώου στο όσχεο, χωρίς καμία προσπάθεια να τον προσδέσει στο σώμα. Τα αποτελέσματα όμως ήταν τα ίδια. Το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενή πρόσβαλλε και κατέστρεφε το ξένο σώμα και οποιαδήποτε βελτίωση, οφειλόταν στο φαινόμενο πλασέμπο.

Πιστεύεται ότι ο Μπρίνκλεϊ είχε πραγματοποιήσει αυτή την επέμβαση σε 16.000 ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους υπέφεραν από μετεγχειρητικές μολύνσεις. Στη δίκη του κατηγορήθηκε ότι οι θεραπείες του προκάλεσαν τον θάνατο τουλάχιστον 43 ανθρώπων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ:

Το διαβόητο βασανιστήριο του «απαγχονισμού και διαμελισμού» που κατέστρεφε το σώμα, για να μην μπορεί να ενωθεί με τη ψυχή μεταθάνατον. Το μαρτυρικό τέλος του Σκωτσέζου αγωνιστή Γουίλιαμ Γουόλας γιατί «πρόδωσε» το Στέμμα

Οι τελευταίες ώρες του Τζιμ Μόρισον στο Παρίσι. Γιατί κάποιοι αμφισβήτησαν τον θάνατό του και τι σημαίνει ελληνική επιγραφή στον τάφο του «Κατά τον δαίμονα εαυτού»