‘ΞΕΤΙΝΑΖΟΝΤΑΣ’ ΤΟΝ ΜΠΑΛΟΤΕΛΙ
Το "μπουμπούκι" του παγκόσμιου ποδοσφαίρου αποφάσισε να ανθήσει; Η Νίκη Μπάκουλη μέσα από ένα έπος 5.000 λέξεων προσπαθεί να κατανοήσει το φαινόμενο Μάριο Μπαλοτέλι
Από την Νίκη Μπάκουλη
Για να καταλάβεις, λέει κάποιον, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Σας προκαλούμε λοιπόν, να κάνετε αυτό το τεστ. Να διαπιστώσετε αν και πόσο αγαπάτε τον εαυτό, όπως διαβάζετε την ιστορία του πρώτου παίκτη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που χαρακτηρίστηκε troll: του Mario Balotelli. H Gazzeta dello Sport είχε γράψει πριν λίγο καιρό πως “είναι ο Οδυσσέας, χωρίς την Ιθάκη” και ενδεχομένως αυτός να ήταν ο τίτλος που περιέγραψε καλύτερα από κάθε άλλον, την ιστορία του 25χρονου επιθετικού, ο οποίος έχει πει ότι είναι ο Peter Pan. Ένα παιδί δηλαδή, που αρνείται να μεγαλώσει. Ναι, τουλάχιστον είναι τίμιος.
Ο Tomas και η Rose Barwuah μετανάστευσαν στην Ιταλία, από την Γκάνα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Δεν έχει επισκεφτεί ποτέ την πατρίδα των γονιών του -ή όποια άλλη χώρα της Αφρικής. Όχι γιατί δεν έτυχε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Γεννήθηκε στο Palermo της Sicily, στις 12/8 του 1990, αλλά δεν πρόλαβε να αποκτήσει εικόνες. Όταν ήταν 2 χρόνων η οικογένεια μετακόμισε στην Brescia, στην περιοχή Bagnolo Mella. Οι Barwuah μένουν ακόμα εκεί, σε ένα διαμέρισμα γεμάτο με φωτογραφίες των τεσσάρων τους παιδιών. Των Abigail, Mario, Enoch και Angel. O Mario είναι πάντα στο επίκεντρο αυτών των στιγμιοτύπων. “Τον ονομάσαμε Mario, από το Super Mario, γιατί όταν ήταν μικρός έπαιζε με τις ώρες ποδόσφαιρο, ακόμα και στη βροχή και όταν επέστρεφε σπίτι ήταν μέσα στην ευτυχία. Ήταν αεικίνητος και πολύ χαρούμενο παιδί”, είχαν πει πριν δυο χρόνια, στην ιστοσελίδα “Joy Online” οι βιολογικοί γονείς του που ενδεχομένως να “πνίγονται” ακόμα από τις τύψεις ή ίσως να προσδοκούν και σε κάτι.
Ο Tomas και η Rose Barwuah μετανάστευσαν στην Ιταλία, από την Γκάνα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Δεν έχει επισκεφτεί ποτέ την πατρίδα των γονιών του -ή όποια άλλη χώρα της Αφρικής. Όχι γιατί δεν έτυχε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Γεννήθηκε στο Palermo της Sicily, στις 12/8 του 1990, αλλά δεν πρόλαβε να αποκτήσει εικόνες. Όταν ήταν 2 χρόνων η οικογένεια μετακόμισε στην Brescia, στην περιοχή Bagnolo Mella. Οι Barwuah μένουν ακόμα εκεί, σε ένα διαμέρισμα γεμάτο με φωτογραφίες των τεσσάρων τους παιδιών. Των Abigail, Mario, Enoch και Angel. O Mario είναι πάντα στο επίκεντρο αυτών των στιγμιοτύπων. “Τον ονομάσαμε Mario, από το Super Mario, γιατί όταν ήταν μικρός έπαιζε με τις ώρες ποδόσφαιρο, ακόμα και στη βροχή και όταν επέστρεφε σπίτι ήταν μέσα στην ευτυχία. Ήταν αεικίνητος και πολύ χαρούμενο παιδί”, είχαν πει πριν δυο χρόνια, στην ιστοσελίδα “Joy Online” οι βιολογικοί γονείς του που ενδεχομένως να “πνίγονται” ακόμα από τις τύψεις ή ίσως να προσδοκούν και σε κάτι.
Ο ίδιος λέει πως τον εγκατέλειψαν. Εκείνοι επιμένουν ότι αναγκάστηκαν να τον δώσουν “και εκείνος μας ξέχασε. Δεν θυμάται γενέθλια, Χριστούγεννα, τίποτα. Δεν είναι το παιδί που χαμογελούσε. Μικρός ήταν πρόβλημα μεν, αλλά με την καλή την έννοια”. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Η πρόνοια διέταξε την υιοθεσία του. Απ’ όταν γεννήθηκε, αντιμετώπισε σειρά προβλημάτων υγείας (στο έντερο) που απειλούσαν τη ζωή του και χρειάζονταν συγκεκριμένες αγωγές. Τέτοιες που δεν μπορούσαν να τακτοποιήσουν οι Barwuah, γιατί δεν είχαν τα χρήματα. Ο -εργοδηγός- Francesco και -νοσοκόμα- Silvia Balotelli (Ιταλοί με εβραϊκές ρίζες) ενδιαφέρθηκαν να αναλάβουν το μωρό και το πήραν κοντά τους. Αρχικά, για δυο χρόνια, με τη φροντίδα να επανεξετάζεται κάθε διετία, έως τα 18 του. Έμεναν πολύ κοντά στην Brescia (στο Concesio), πράγμα που σήμαινε πως αν οι βιολογικοί του γονείς ήθελαν να ‘χουν σχέση μαζί του, να είναι στη ζωή του, είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Το έκαναν στην αρχή, οπότε συναντούσαν κάθε εβδομάδα το παιδί. “Σε κάποιο σημείο, όταν πια ήταν καλά, σκεφτήκαμε να τον πάρουμε κοντά μας. Κάθε φορά που το επιχειρήσαμε, οι Balotelli μας απέτρεπαν, επεκτείνοντας την υιοθεσία. Αυτό ήταν κάτι που γινόταν επί μια δεκαετία”, αποκάλυψε ο Tomas Barwuah, πριν προσθέσει “δεν είχαμε τα χρήματα για να κινηθούμε νομικά και χρόνο με το χρόνο, μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσα μας. Ερχόταν, έπαιζε με τα αδέλφια του, αλλά με εμάς δεν καθόταν δευτερόλεπτο”. O Μario θυμάται τους βιολογικούς του γονείς να κατηγορούν τους Balotelli ως υπαίτιους, εξηγώντας πως τους είχαν απαγορεύσει κάθε επικοινωνία. Εκείνος πίστευε ότι λένε ψέματα. Πήρε το μέρος των ανθρώπων που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να απολαύσει ο μικρός την παιδική του ηλικία. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, η όλη κατάσταση άφησε πληγή στη ψυχή του και βρέθηκε στη μέση δυο τελείως διαφορετικών εκδόσεων της πραγματικότητας. Σύντομα θα ξεκινούσε μια σειρά ερωτήσεων -επί της ταυτότητας του- που δεν θα τελείωνε ποτέ.
Είχε γίνει εμμονικός με το χρώμα του δέρματος του -διέφερε από εκείνο που είχαν όλοι οι άλλοι γύρω του. Συνήθιζε να παίρνει μαρκαδόρους και να βάφει τα χέρια του ή να τα τρίβει πολύ δυνατά, κάτω από καυτό νερό, πιστεύοντας πως έτσι κάτι θα αλλάξει. Ότι επρόκειτο για βρωμιά. Μια από τις δασκάλες του, η Tiziana Gatti είχε ομολογήσει πως “έπασχε ξεκάθαρα από πρόβλημα ταυτότητας. Με είχε ρωτήσει πολλάκις, αν η καρδιά του, μέσα στο στήθος του, είναι επίσης μαύρη. Του εξήγησα πως δεν ήταν και λίγες ημέρες μετά ήλθε να μου κάνει την ίδια ερώτηση”. Μετά τις επισκέψεις στους βιολογικούς του γονείς, ρωτούσε με αγωνία αν μπορούσαν να τον αναγκάσουν να τους ακολουθήσει στην Αφρική.
Του έχουν ζητήσει πολλές φορές να γυρίσει σε εκείνα τα χρόνια και να αποκαλύψει όσα αισθανόταν, όσα βίωνε. Αρνείται πεισματικά, κάθε φορά να επεκταθεί. Το μόνο που έχει πει είναι ότι “κάποιες εμπειρίες που ζεις μικρός, τις κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή. Το μόνο που θα πω είναι ότι ποτέ δεν αισθάνθηκα παιδί. Πάντα ένιωθα πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία μου”.
Στο ποδόσφαιρο βρήκε μια διέξοδο. Όχι όμως, και μια διαφυγή από όλα. Λάτρευε το άθλημα, απ’ όταν κατάφερε να σταθεί στα δυο του πόδια. Ξετρελάθηκε, όταν η μητέρα του -στα 12- του πήρε ένα DVD με τα καλύτερα του Maradona, στην καριέρα του στη Napoli. Μελέτησε κάθε κίνηση, κάθε χτύπημα πέναλτι, κάθε εκτέλεση φάουλ και μετά τα δοκίμαζε επί ώρες στο γήπεδο. Χρόνια μετά, αποκάλυψε πως “έτσι έμαθα να εκτελώ πέναλτι. Να είμαι ψύχραιμος, να περιμένω πρώτα τον τερματοφύλακα να κινηθεί”.
Το ταλέντο του τον έκανε να ξεχωρίζει και με τρόπους που ενδεχομένως δεν θα ήθελε. “Οι δυνατότητες του, σε συνδυασμό με το χρώμα του δέρματος του ήταν ο λόγος που αντιμετώπισε μεγάλη ζήλια και αντιπάθεια” αποκάλυψε ο πρώτος του προπονητής, Giovanni Valenti. “Όπως μεγάλωνε, πέρασε από μια περίοδο που ένιωσε ότι δεν ήταν αποδεκτός, επειδή ήταν μαύρος”. Αυτό ίσχυε και για τις σχέσεις του με τα κορίτσια. “Ήταν σαν να ήμουν διάφανος. Ξέρω πως δεν είμαι ο George Clooney, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με αγνοούσαν. Ώσπου μια μέρα, κάποιοι φίλοι μου είπαν “ο κόσμος δεν γουστάρει τους μαύρους”.
Στον αγωνιστικό χώρο, αντιδρούσε με το να περπατά αδιάφορος, κάθε φορά που σκόραρε. Δεν πανηγύριζε. Δεν έδειχνε κάποιο συναίσθημα, γιατί δεν ήθελε να τραβήξει πάνω του άλλη αρνητική προσοχή. Γνώρισε την πιο άσχημη μορφή ρατσισμού, από το πρώτο επαγγελματικό παιχνίδι, όταν ήταν 15 χρόνων. Για να παίξει στην ανδρική ομάδα της Lumezzane, ο σύλλογος χρειάστηκε να καταθέσει ειδικό σχετικό αίτημα στην ομοσπονδία της χώρας -διότι ήταν ανήλικος. Όταν μπήκε λοιπόν, στον αγώνα με την Padova (για τη Serie C1, στις 2/5 του 2006), ως αναπληρωματικός, έγινε ο κακός χαμός. Του έκαναν τα πιο σκληρά φάουλ, ο διαιτητής δεν έδινε τίποτα και 3.643 άνθρωποι που ήταν στις εξέδρες του Stadio Euganeo έκαναν τις μαϊμούδες, στο τέλος του ματς.
Αργότερα, θα ζούσε μια από τα ίδια σε επίπεδο εθνικής, όταν ολόκληρο γήπεδο θα φώναζε “δεν υπάρχει μαύρος Ιταλός”, ως απάντηση στο “Είμαι μαύρος, είμαι Ιταλός και θα μείνω εδώ που είμαι”. Του είχαν πετάξει και μπανάνες, ενώ κάθε φορά που ήταν μπροστά τους έκαναν ήχους μαϊμούς. Αλλά δεν σας είπαμε πώς έγινε Ιταλός, δεδομένου ότι, όπως και στην ημεδαπή έτσι και στη γείτονα, τα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν επί των εδαφών και μιλούν τη γλώσσα δεν παίρνουν την υπηκοότητα.
Το 2012 είχε μπει στη λίστα των Τimes, με τους 100 ανθρώπους που ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, όχι μόνο για τις επιδόσεις του στο ποδόσφαιρο, ούτε γιατί έγινε ο πρώτος μαύρος Ιταλός που έπαιξε σε μεγάλο τουρνουά. Συνέβαλε και το γεγονός ότι εκπροσωπούσε τη νέα Ευρώπη, αυτή των μεταναστών από την Αφρική. “Είναι απίστευτο. Πλέον δεν είμαι μόνος, ενώ έρχονται ακόμα περισσότεροι” δήλωσε ένα χρόνο μετά στο Sports Illustrated που τον έκανε εξώφυλλο. Αν κατάλαβε κάτι μέσα στα χρόνια, είναι πως “δεν μπορείς να διαγράψεις το ρατσισμό. Είναι σαν το τσιγάρο. Το σταματάς, όταν το θες. Αν δεν θες, δεν σταματάς. Βέβαια, οι χώρες μπορούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν”.
“Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη χώρα, αλλά έπρεπε να ζήσει τον εξευτελισμό και τις δυσκολίες του να θεωρείσαι ξένος” είχε πει η Silvia Balotelli, την εποχή που ο Mario πήρε το όνομα της οικογενείας -και απαρνήθηκε το Barwuah. Οι τελευταίοι δεν ήταν καν προσκεκλημένοι, στην τελετή που τον έκανε και τυπικά Ιταλό, στις 13/8 του 2008. “Δεν ξέραμε τίποτα, έως ότου τον είδαμε στην τηλεόραση. Δεν γνωρίζαμε καν, πως άλλαξε επίθετο” σχολίασε ο βιολογικός του πατέρας. Το 2008 ήταν και που ο Μario είπε για πρώτη φορά σε διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο ότι “οι γονείς μου με απαρνήθηκαν και το μόνο που θέλουν από εμένα, είναι χρήματα”.
Σε διεθνές δίκτυο ήταν που ο Tomas Barwuah θα διευκρίνιζε ότι “αυτά είναι λόγια που έχουν βάλει στο στόμα του οι Balotelli. Όπως και ότι τον χτυπούσαμε. Ουδέποτε τον αγγίξαμε. Και δεν θέλουμε τα χρήματα του. Είμαστε Χριστιανοί. Του εύχομαι καλή τύχη και θα είμαι πάντα υπερήφανος για εκείνον”.
Κάποια χρόνια αργότερα, η Daily Mail αποκάλυψε πως η βιολογική του μητέρα είχε μετακομίσει τα Χριστούγεννα του 2011 στο Manchester (μαζί με την 16χρονη φέτος, κόρη της Angel) για να είναι κοντά στον γιο της και δεν του ζήτησε ποτέ τίποτα. Τουναντίον, εργαζόταν σε εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων -καθάριζε τα γραφεία, για 8 ευρώ την ώρα- και κάθε πρωί χρησιμοποιεί λεωφορείο για να πάει στη δουλειά της. Στα 48 της το μόνο που ήθελε ήταν να αποκτήσει ξανά σχέσεις με τον Mario. Αυτό που κατάφερε είναι να τον συναντά τακτικά (σε κάποια από αυτές τις επισκέψεις στο σπίτι της, ο κανακάρης της απείλησε τη γειτονιά, ώστε να μην φωτογραφίσουν τη Ferrari του). “Αντιλαμβάνομαι πως έχει τη ζωή του και εγώ τη δική μου. Μου αρκεί αυτό” είχε σχολιάσει. Δεν τον ακολούθησε στο Μιλάνο (το 2013), ούτε τώρα.
Κάπου εδώ, θα θέλαμε να απαντήσετε στο εξής ερώτημα: έζησε ή όχι όλη την παιδική και εφηβική ζωή ως απόκληρος; Ως “μη αποδεκτός”; Και τώρα που πήραμε φόρα, να ρωτήσουμε και κάτι άλλο: πόσο εύκολο είναι για τον καθένα που έχει υποστεί όλη αυτή τη ψυχολογική βία (που έχει κακοποιηθεί επί 18 συναπτά έτη) να ξυπνήσει μια μέρα και να πει “όλα καλά, προχωράμε. Ό,τι έγινε, ψωμί και αλάτι”;
Μέχρι και τη σήμερον ημέρα, η κύρια απορία που υπάρχει και τον αφορά είναι αν θα βρει ποτέ το μέρος που θα αισθάνεται ευτυχισμένος και που θα μπορεί να αποκαλέσει “σπίτι”. Όσοι εστίαζαν στην ανάγκη να βρεθεί τη σωστή ώρα, στο σωστό σύλλογο, με το σωστό προπονητή που θα ήταν ικανός να τον ταρακουνήσει και να αλλάξει τις συνήθειες του, απηύδυσαν όταν διαπίστωσαν πως δεν μπορούσε να στεριώσει ούτε στη Liverpool (υπέγραψε το 2014). Το αυτό είχε ισχύσει για την Inter (2007-10), τη Manchester City (2010-2013) και τη Milan (2013-14). Τι δεν τον άφηνε να ενταχθεί; Ας πάρουμε μία προς μία τις περιπτώσεις.
Το ταλέντο του ήταν αδιαμφισβήτητο -ομοίως και η τρέλα του
Το καλοκαίρι του 2006 έκανε ένα… δοκιμαστικό στην Barcelona. Σε πέντε μέρες, σκόραρε 8 γκολ και οι άρχισαν οι συζητήσεις, για την απόκτηση του. Δεν ολοκληρώθηκαν, γιατί είχε εκείνο το θέμα με το διαβατήριο. Δεν ήταν Ιταλός. Κάτι που δεν ενοχλούσε την Internazionale. Για την ακρίβεια, η Lumezzane κράτησε… τον μισό και ο άλλος μισός άνηκε στους Nerazzurri (είχαν δώσει 150.000 ευρώ για αυτό το προνόμιο). Στο συμβόλαιο αυτό, η Inter είχε την option να αγοράσει το άλλο μισό ένα χρόνο μετά, έναντι 190.000 ευρώ. Τα έδωσε και τον έκανε δικό της. Στις 16 Δεκεμβρίου του 2007 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη SerieA (ως Γκανέζος “μολονότι δεν είχα πάει ποτέ στη χώρα, δεν είχα άλλο διαβατήριο”) και τρεις μέρες μετά ήταν στην βασική ενδεκάδα του αγώνα κυπέλλου με τη Reggina. Έβαλε το πρώτο του γκολ τον Απρίλιο του 2008 (με την Atalanta) και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους έγινε ο νεαρότερος σε ηλικία παίκτης της Inter που σκόραρε στο Champions League.
Ήταν 18 χρόνων και 85 ημερών και αντίπαλος ήταν η Ανόρθωση (το αποτέλεσμα ήταν 3-3). Μια χαρά έως εδώ; Όμορφα. Τώρα λοιπόν, να σας πούμε ότι στο ματς με τη Juventus, τον Απρίλιο του 2009 δέχθηκε ρατσιστική επίθεση, διάρκειας 90 λεπτών. Άπαντες καταδίκασαν το γεγονός, η Juve τιμωρήθηκε με ένα ματς και η Inter πήρε το πρωτάθλημα, για τέταρτη διαδοχική χρονιά. Και τότε ήταν που άρχισαν τα ωραία.
Στη δεύτερη σεζόν του, όπου και αν πήγαινε γινόταν θύμα ρατσιστικών επιθέσεων (με συνθήματα και συμπεριφορές), άρχισε να παραβιάζει έναν έναν τους πειθαρχικούς κανόνες, ο Jose Mourinho, που είχε αναλάβει τον άφηνε εκτός ομάδας (είπε και ότι “ένα νέο παιδί δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σαν τον Figo”), κατάσταση που συνεχίστηκε και την αγωνιστική περίοδο 2009-10, οπότε μετά το 1-1 στο ματς με τη Roma (τον Νοέμβριο) ο Πορτογάλος προπονητής είχε να πει τα χειρότερα για τους παίκτες του και για τον Balotelli πως “η βαθμολογία του ήταν μηδέν”.
Στο παιχνίδι με την Rubin Kazan, για το Champions League… οι δυο τους χάθηκαν στη μετάφραση. Οι Ρώσοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βγάλουν τον Balotelli εκτός παιχνιδιού (τον “κλάδευαν” σε κάθε φάση), εκείνος είχε εκνευριστεί και στο ημίχρονο ο Mourinho του πρότεινε να τον αφήσει στον πάγκο, για αποφύγουν τη συγκίνηση της κόκκινης κάρτας. “Ξόδεψα 14-15 λεπτά, στην ανάπαυλα, να του μιλάω και να του λέω “δεν έχω επιθετικούς, μείνε στον πάγκο. Μην πέσεις στην παγίδα των προκλήσεων που σου κάνουν. Δεν πρέπει να αποβληθείς”. Εκείνος του είπε “έχω ηρεμήσει, το ελέγχω”. Δείτε λοιπόν, τι έγινε στην πρώτη φάση του β’ ημιχρόνου.
Η σχέση τους θα έφτανε στο χειρότερο σημείο, σε ματς για το Champions League με την Chelsea. Είχαν τσακωθεί (πάλι) και ο προπονητής τον άφησε εκτός. Στράφηκαν εναντίον του και οι συμπαίκτες του και εκείνος αποφάσισε να φτάσει την ιστορία στα άκρα, όταν εμφανίστηκε τον Μάρτιο του 2010 να ποζάρει με φανέλα της Milan (κύριου ανταγωνιστή της Inter), σε τηλεοπτικό σόου. Ακολούθησε επίσημη απολογία, στην ιστοσελίδα της ομάδας του, ο λαός ηρέμησε, για να ξαναπάθει… εγκεφαλικό στις 20/4 του 2010, όταν μετά τον ημιτελικό του Champions League με την Barcelona πέταξε τη φανέλα του, μετά το σφύριγμα της λήξης -γιατί οι φαν τον είχαν αποδοκιμάσει για την κακή του εμφάνιση. Τρία χρόνια μετά, ομολόγησε πως αυτό το περιστατικό είναι το μόνο για το οποίο έχει μετανιώσει στη ζωή του. Εξυπακούεται πως όλα είχαν τελειώσει, με τους Manchester United και Manchester City να εκφράζουν το ενδιαφέρον να τον κάνουν δικό τους. Διάλεξε τη δεύτερη (πήρε και 21.8 εκατ. ευρώ) και υπήρχε πολύ συγκεκριμένος λόγος.
Όταν πήγε στη City (στις 12 Αυγούστου του 2010), ο Noel Gallagher -των Oasis και εκ των πιο γνωστών οπαδών της Manchester City- κάθισε στον ίδιο καναπέ με τον Βalotelli, για μια ιδιαίτερη ανάκριση. Το πρώτο που διευκρίνισε, ήταν ότι “αν δεν ήταν ο Ρομπέρτο Μαντσίνι εδώ (βλ. προπονητής) δεν θα ερχόμουν”. Ο Mancini ήταν προπονητής του, στην πρώτη του χρονιά στην Inter (2007-08). Ήταν και ο τύπος που όταν προέκυψαν τα πρώτα… θέματα, είχε πει πως “το στιλ του παιχνιδιού του ταιριάζει στην Premier League. Είναι νέος και είναι η ευκαιρία του να βελτιωθεί. Είναι δυνατός και ενθουσιώδης παίκτης και οι φαν τον λατρεύουν. Η ηλικία του είναι τέτοια που θα κάνει και κάποια λάθη. Είναι ο Mario. Είναι τρελός, αλλά τον αγαπώ, γιατί είναι εξαιρετικό παιδί”. Κρατήστε το αυτό και συνεχίζουμε.
Στη συνέντευξη του με τον Gallagher, ο τελευταίος τον ρώτησε “γιατί πιστεύεις πως δεν σε πήγαινε ο Mourinho (τον είχε χαρακτηρίσει “μη διαχειρίσιμο”, προσθέτοντας ότι “μπορώ να γράψω βιβλίο 200 σελίδων, με τις εμπειρίες που έχω από δυο χρόνια κοντά του”);”, αρκέστηκε στο “αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Έχει πει πως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει. Πιστεύω ότι ο μόνος που δεν με κατάλαβε, ήταν αυτός”. Του είπε πως εκείνο το πρωί (12/3/2012) ο Μancini είχε πει πως πρέπει να ωριμάσει. “Αν πει κάτι ο Μancini, έχει δίκιο, αλλά είμαι 21, είμαι ακόμα νέος και εν συγκρίσει με πέρυσι νιώθω πιο ώριμος”. Ο Gallagher επιβεβαίωσε ότι αυτή είναι η εικόνα που είχε για εκείνον ένας τρίτος, με τον Balotelli να τον διακόπτει, για να του πει “αν δεν με ξέρεις και απλά με παρακολουθείς, νομίζεις πως είμαι ηλίθιος”.
Μια στάση εδώ, για ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο -στο οποίο ο Mancini έχει γραπώσει τον Balotelli.
Τι συνέβη; Κατ’ αρχάς, τον Δεκέμβριο του 2010 ο Balotelli είχε πάρει το Golden Boy Award (βραβείο που δίνουν οι αθλητικοί συντάκτες στον καλύτερο νέο παίκτη της Ευρώπης) και στην απονομή, είπε πως “μόνο ένας εκ των προηγούμενων κατόχων, ήταν καλύτερος από εμένα: ο Lionel Messi”. Πριν αλλάξει το έτος, έκανε hat trick στο 4-0 επί της Aston Villa και μολονότι είχε τα θέματα του με την πειθαρχία, συνέχισε να δικαιολογεί το μισθό (και το ταλέντο) του, στον αγωνιστικό χώρο έως το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Που αφορούσε και πολλούς τίτλους που ουδεμία σχέση είχαν με το ποδόσφαιρο.
Στα best of ήταν α) το τρακάρισμα καθ’ οδόν για την προπόνηση, με την αστυνομία να του κάνουν αλκοτέστ. Όταν διαπιστώθηκε πως δεν είχε πιει, το όργανο τον ρώτησε γιατί είχε 7.000 ευρώ στην τσέπη του. Απάντησε “γιατί είμαι πλούσιος” και έφυγε. Κάτι που δεν ξεπέρασε το “γιατί ήμουν περίεργος”, όταν τον Οκτώβρη του 2010 εισέβαλε σε γυναικείες φυλακές, ενώ τον ίδιο μήνα είχε μπει στο Xaverian Sixth Form College “γιατί ήθελα να πάω στην τουαλέτα”. Από τις κορυφαίες στιγμές είναι και το video που ακολουθεί (και θα τον δείτε να… τσακώνεται με μια “σαλιάρα”), όπως και η επίσκεψη του στα αφεντικά της ιταλικής μαφίας (Camorra), Salvatore Silvestri και Biagio Esposito, στη Scapia, με τους οποίους “έβγαλε” και αναμνηστική φωτογραφία. Τον ρώτησαν “γιατί”. Εξήγησε “για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου”. Μια μέρα, μπούκαρε στη βιβλιοθήκη του University of Manchester και ζήτησε να πληρώσει όλα τα πρόστιμα των μαθητών -από καθυστερημένες επιστροφές. Τον ενημέρωσαν πως βάσει κανονισμών, αυτό δεν μπορεί να συμβεί, έβαλε 300 ευρώ στο κουτί για τις φιλανθρωπίες, γύρισε και έφυγε. Έκανε το δήμο κατά 20.000 ευρώ πιο πλούσιο, μέσω των κλήσεων που έπαιρνε και πλήρωνε, για παράνομο παρκάρισμα (είπε “ήθελα να αφήνω το αυτοκίνητο, κοντά στο εστιατόριο που έτρωγα, αλλά… δεν συμφέρει”), ενώ 27 φορές του πήρε το όχημα η τροχαία.
Η σεζόν 2011-12 ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία, εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Μάζευε τις κόκκινες κάρτες, σαν να ήταν… καραμέλες, οι τιμωρίες διαδέχονταν η μία την άλλη (η μια αφορούσε σκληρό φάουλ σε προπόνηση, την απαίτηση του προπονητή του να φύγει, τη δική του άρνηση να αποχωρήσει και… το άρπαγμα της φωτογραφίας, με τον Mancini να λέει ότι “αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο”, ενώ ένα άλλο πρόστιμο ήλθε όταν έριξε βελάκι σε παίκτη της εφηβικής ομάδας, με τον ίδιο να λέει “έπαιζα βελάκια, αλλά δεν χτύπησα κανέναν) και μετά την ήττα από την Arsenal, τον Απρίλιο του 2012, ματς στο οποίο έκανε “βρώμικο” τάκλιν στον Bacary Sagna και αποβλήθηκε, κατάφερε να απογοητεύσει το μόνο άνθρωπο που τον υπερασπιζόταν.
Ο Ιταλός προπονητής δήλωσε πως “του έχω πει ότι αν έπαιζε για εμένα, πριν δέκα χρόνια, θα του έδινα μια μπουνιά στο κεφάλι, κάθε μέρα. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να τον βοηθήσεις. Δεν του μιλάω κάθε μέρα, γιατί θα χρειαστώ ψυχολόγο. Του μιλάω όμως, τακτικά, διότι δεν θέλει να χάσει το ταλέντο του. Το γεγονός ότι δεν είναι στους καλύτερους παίκτες του κόσμου, είναι δικό του λάθος. Τα έχει όλα, αλλά…”.
Στα highlights της εξωαγωνιστικής του συμπεριφοράς, ήταν η φωτιά που έβαλε στο σπίτι του, την παραμονή αγώνα με τη Manchester United, στο Old Trafford, τον Οκτώβριο του 2011. Αλλά ας αφήσουμε εκείνον να σας πει τι έγινε. “Άρχισε ως αστείο (σταματά). Είναι ηλίθιο (γελάει). Βαριόμουν οικτρά. Ήμουν με τους φίλους μου και ένας κοιμόταν. Πήρα έναν μεταλλικό κουβά, έβαλα μέσα πυροτεχνήματα. Δεν τα άναψα. Άφησα τον κουβά στο δωμάτιο και έφυγα. Ένας φίλος πήγε στο δωμάτιο και έβαλε φωτιά στην τουαλέτα -έπιασε φωτιά η κουρτίνα της μπανιέρας”. Λίγες ημέρες μετά, έγινε πρεσβευτής της ενημέρωσης των νέων για τα βεγγαλικά και την ασφάλεια τους, λέγοντας “είναι σημαντικό να ξέρουν πως δεν πρέπει να παίζουν με αυτά τα πράγματα”! Μια άλλη στιγμή, που έγινε πρωτοσέλιδο στα tabloids ήταν όταν έδωσε 1.500 ευρώ σε έναν άστεγο, όπως έβγαινε από καζίνο όπου είχε κερδίσει 20.000 ευρώ. Αυτά που ποτέ δεν έφτασαν στα ΜΜΕ είναι οι φιλανθρωπικές του ενέργειες, οι καμπάνιες με τις οποίες βοηθά επί της ενημέρωσης για τα παιδιά που γίνονται στρατιώτες -με στόχο να σταματήσει το φαινόμενο- και των παιδιών που ζουν σε φαβέλες στη Βραζιλία.
Ανήμερα εκείνου του ματς, που η ομάδα του “πήρε” με 6-1, έπειτα από δικό του γκολ, με το οποίο “άνοιξε” το σκορ, αποκάλυψε μια φανέλα που έγραφε “Why always me?”. Τι εννοούσε ο ποιητής; Αν πίστευε πως θα σκοράρει εκείνη την ημέρα και για αυτό είχε προετοιμαστεί; “Πίστευα ότι θα βάλω τρία γκολ. Δεν ήταν ερώτηση που έκαναν οι φαν σε εμένα, αλλά εγώ σε εκείνους. Αν έδωσα ένα μήνυμα στους φιλάθλους; Ναι. Ρώτησα όλους αυτούς που με επικρίνουν, που λένε τα χειρότερα για εμένα χωρίς να με ξέρουν “γιατί πάντα εμένα”. Παρεμπιπτόντως, έχει ακόμα αυτή τη φανέλα, στο σπίτι του στην Ιταλία. Είχε ευχαριστήσει τους φιλάθλους της City που του έδειχναν την αγάπη τους “ακόμα και στις κακές μου στιγμές” και κατέληξε στο “δεν με νοιάζει τι λένε οι άνθρωποι για εμένα. Έχω επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο, τον προπονητή μου, τις κοπέλες μου (πληθυντικός) και την οικογένεια μου”. Και πάλι η αλήθεια δεν ήταν αυτή ακριβώς.
Τον Δεκέμβριο του 2012, η City τον τιμώρησε με δυο εβδομάδες (χωρίς σεντ), για την πλούσια συλλογή καρτών της προηγούμενης χρονιάς (είχαν υπολογίσει πως έπαιρνε μία, κάθε 200 λεπτά) εκείνος την πήγε στα δικαστήρια και μια μέρα πριν την εκδίκαση (19/12) απέσυρε την ένσταση και αποδέχθηκε το πρόστιμο (400.000 ευρώ). Είχε προηγηθεί διαπραγμάτευση δύο ημερών μεταξύ των διοικούντων του συλλόγου και των δικηγόρων του. Δήλωσε άνθρωπος της City και εξήγησε πως δεν θέλει να φύγει. Στις 29/1 του 2013 η Milan ανακοίνωσε πως είχε συνάψει συμφωνία μαζί του -για 30 εκατ. ευρώ, συν μπόνους. Ο Mancini πρότεινε στη City να μην τον δώσει, για το καλό του ιδίου του παίκτη. Η πώληση ολοκληρώθηκε στις 31/1 του 2013 και ο Mancini δήλωσε ότι “δεν έχει μείνει να πω κάτι άλλο για αυτόν. Τελείωσα. Τον αγαπώ ως παιδί. Τον ξέρω. Δεν είναι κακός τύπος και είναι φανταστικός παίκτης. Αλλά στην παρούσα φάση, λυπάμαι πολύ για αυτόν, γιατί συνεχίζει να χάνει το ταλέντο του, την ποιότητα του. Ελπίζω πως θα καταλάβει ότι έχει πάρει λάθος δρόμο. Αν αλλάξει την συμπεριφορά του, όλα θα φτιάξουν. Εγώ όμως, τελείωσα μαζί του”.
Έδωσε ψήφους στον Berlusconi
Η λέξη “παροξυσμός” δεν φτουρά, για να περιγράψει τι έγινε στην άφιξη του στο Μιλάνο. Ο κόσμος ήταν τόσος και οι εκδηλώσεις τέτοιες που υπήρξαν και τραυματισμοί. Ήταν ο τύπος που ήθελαν όλοι. Η διοίκηση, ο προπονητής και οι φίλαθλοι. Κάποιοι αποκάλυψαν πως αυτή η μεταγραφή έδωσε ψήφους στον Silvio Berlusconi, στις εκλογές του 2013. Στις 3/2 του 2013 έκανε το ντεμπούτο του και σκόροαρε δυο γκολ, συμπεριλαμβανομένου του πέναλτι που έκρινε το αποτέλεσμα με την Udinese (2-1). Συνέχισε να σκοράρει και να αποθεώνεται, όπως η παρέα του κέρδιζε την πρόκριση της στο Champions League. Στις 22/9 του 2013 αστόχησε για πρώτη φορά, σε πέναλτι, έπειτα από 22 προσπάθειες ως επαγγελματίας. Ο Pepe Reina έπιασε την μπάλα και η Napoli νίκησε τη Milan 2-1. Ήταν η αφορμή για να θυμηθεί τον παλιό κακό του εαυτό -μολονότι σε μιάμιση σεζόν σκόραρε 30 γκολ, σε 54 ματς.
Άρχισε να κατηγορεί αντιπάλους, για ρατσιστική συμπεριφορά που δεν αποδεικνυόταν και… τον Αύγουστο του 2014 επέστρεψε στην Αγγλία. Για τη Liverpool, που του έδωσε 18.000.000 ευρώ. Στην έξοδο, άκουσε τον Berlusconi να τον αποκαλεί “bad apple”. Ποιος να ήξερε πως ένα χρόνο μετά, θα επέστρεφε; Έχει ενδιαφέρον να ξέρετε και ότι ο προπονητής της Liverpool, Brendan Rogers, είχε δώσει αγώνα για να πάρει τον Balotelli. Οι διοικούντες στέκονταν στα προβλήματα συμπεριφοράς, όσο εκείνο τόνιζε το απίστευτο ταλέντο και τις αναρίθμητες δυνατότητες του. Όταν λοιπόν, τον “έκλεισε” είχε δηλώσει ότι “ξέρει πως αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον βελτιώσουμε, ως άνθρωπο και ως παίκτη”. Αυτό δεν κατέστη εν τέλει, δυνατό (σκόραρε 4 γκολ σε 28 ματς). Μόνο που αυτή τη φορά, είχε κόσμο στο πλευρό του να επιμένει πως το πρόβλημα της Liverpool δεν ήταν εκείνος. Ίσως για αυτό η Milan να του έδωσε μία ακόμα ευκαιρία (τον διεκδίκησαν και οι Sampdoria, Lazio, Bologna, Fiorentina και Sevilla). Έκανε προπονήσεις μόνος του, όταν προέκυψε το ενδιαφέρον και πέταξε για τη Verona, για να μιλήσει με τον προπονητή της ομάδας, Sinisa Mihajlovic -πριν το ματς με τη Fiorentina. Προφανώς και η συζήτηση πήγε καλά, αν σκεφτείτε ότι δέχθηκε να κάνει και μείωση στο μισθό του (των 110.000 ευρώ την εβδομάδα) για να φύγει από το Anfield.
Μεταξύ όσων είχε κάνει κατά την επιστροφή του στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν να ποστάρει στο Instgram φωτογραφία με ρατσιστικές αναφορές (ο Super Mario -ο πρωταγωνιστής του video game- έλεγε ότι “πηδώ σαν μαύρος και μαζεύω τα νομίσματα, σαν Εβραίος”). Όταν τον ενημέρωσαν πως τιμωρείται με ένα παιχνίδι και 30.000 ευρώ πρόστιμο, παραδέχθηκε πως έκανε λάθος. Θύμισε βέβαια, ότι “η μητέρα μου είναι Εβραία, οπότε σας παρακαλώ βγάλε τον σκασμό”.
Φυσικά, εννοούσε τη θετή του μητέρα, τη Silvia. Αυτή που έτρεξε να αγκαλιάσει, στις 29/1 του 2012, οπότε με δικό του γκολ έστειλε την Ιταλία στον τελικό του Euro2012 (και τη Γερμανία εκτός). Πριν ξεκινήσει το ματς, είχε εκμυστηρευτεί στους συμπαίκτες του “για εκείνο το κουτί που κρύβει η μητέρα μου, κάτω από το κρεβάτι της, με γράμματα”. Ήταν κάτι που δεν είχε πει ποτέ, σε κανέναν. “Αυτή ήταν η καλύτερη βραδιά της ζωής μου. Πλησίασα τη μητέρα μου και της είπα πως τα γκολ τα έβαλα για εκείνη. Περίμενα χρόνια για αυτή τη στιγμή. Δεν είναι νέα, δεν ταξιδεύει συχνά, αλλά ήλθε εδώ και ένιωσα πως έπρεπε να την κάνω ευτυχισμένη”.
Αλλά δεν σας είπαμε τι κάνει φέτος. Το παιδί που είχε γουρούνα, στην αυλή του σπιτιού του στο Manchester και τραμπολίνο στο σαλόνι, που έχει αλλεργία “στο ξερό γρασίδι. Όχι το πράσινο, αλλά το καφέ. Με πιάνει φαγούρα”, που δεν είναι σνομπ, αλλά “ντροπαλός” και που παρά τα όσα έχει κάνει, είναι ακόμα 25, οπότε έχει το χρόνο να γίνει αυτό που ανέκαθεν μπορούσε να γίνει -βάσει του ταλέντου του-, είναι μια χαρά! Ο πρόεδρος της AC Milan, Adriano Galliani δήλωσε εντυπωσιασμένος με τη συμπεριφορά του Balotelli, που δίχως σκέψη υπέγραψε συμβόλαιο στο οποίο έχει ρήτρα για τα πάντα. Από τα ακραία κουρέματα, τα τρελά ρούχα, το κάπνισμα, τις εξόδους στα κλαμπ, μέχρι φυσικά τα πειθαρχικά παραπτώματα που αφορούν την ευρύτερη λειτουργία της ομάδας.
“Είναι ο πρώτος που έρχεται στις προπονήσεις και ο τελευταίος που φεύγει” πρόσθεσε ο Galliani, “ο προπονητής μας ζητά από τους παίκτες να είναι στο πρωινό, κατά τις 08.30. Εκείνος πάει από τις 08.00. Τι να πω; Μάλλον έχει διαπιστώσει πως αυτή όντως, είναι η τελευταία του ευκαιρία και δεν θέλει να την πετάξει”. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας έλεγε μέχρι πρότινος πως “δεν μπορώ να καταλάβω τι διαφορετικό κάνω από τους συνομήλικους μου; Η συμπεριφορά μου είναι όπως όλων των άλλων που είναι 20, 21, 22, 23 (άλλαζε τον αριθμό, κάθε χρόνο). Ίσως όχι όσων είναι ποδοσφαιριστές σε αυτές τις ηλικίες, αλλά δεν με νοιάζει”. Αυτή η φράση έχει διαγραφεί από το μενού του, γιατί πια είναι 25 και οι δικαιολογίες έχουν “σωθεί”. Τώρα, για ό,τι γίνει, θα φταίει 100% εκείνος. Κάπου εδώ, βέβαια, να σας πούμε ότι έχει επτά διακρίσεις, σε Champions League, Premier League, FA Cup, τρεις τίτλους SerieA και ένα ιταλικό κύπελλο. Θα μπορούσε να ‘χει πολλά περισσότερο. Μπορεί να έχει πολλά περισσότερα. Αρκεί να το θελήσει πραγματικά. Για αρχή, στη Milan θα πρέπει να βρει τη θέση του στην 11αδα και από εκεί να το πάει βήμα, βήμα.
