Η 125η επέτειος από τη γέννηση του Sir Frederick Banting στο google doodle

Το Doodle της Google σήμερα είναι αφιερωμένο στον Sir Frederck Grant Banting, επιστήμονα και ζωγράφο, που τιμήθηκε με το βρεβαίο Νόμπλε. Γεννήθηκε το 1891 στο Οντάτιο του Καναδά και υπήρξε ο νεότερος από πέντε παιδιά. Έκανε τα χαρτιά του για τον καναδικό στρατό και πολέμησε κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τραυματίστηκε στη μάχη του Καμπρέ.

Επέστρεψε στον Καναδά το 1919 και σπούδασε ορθοπεδική. Ξεκίνησε να μελετά μελέτες συναδέλφων του για το πάγκρεας και μια ουσία, που τότε άρχιζε να γίνεται γνωστή και η οποία μπορούσε να ελέγξει την ποσότητα σακχάρων στο αίμα, την ινσουλίνη. Την περίοδο εκείνη, οι άνθρωποι πέθαιναν από το διαβήτη, χωρίς να μπορεί ακόμη η ιατρική κοινότητα να εξηγήσει το μυστήριο πίσω από την ασθένεια.

Η χαρτογράφηση του παγκρέατος

Ο Μπάτινγκ κατάφερε να συλλάβει την ιδέα που αποδείχθηκε καταλυτική, της άμεσης σχέσης του σακχαρώδους διαβήτη με τον διαβήτη. Τα νησίδια του Λάνγκερχανς, με τα κύτταρά τους, είναι εκείνα που μας προστατεύουν από τον διαβήτη. Του φαινόταν πιθανό, ότι ακριβώς αυτά τα κύτταρα έδιναν στο αίμα την ουσία εκείνη που βοηθούσε τον οργανισμό μας να κάνει την καύση του σακχάρου που χρειάζεται.

Ο επιστήμονας διάβασε τότε μια έρευνα του Μόζες Μπάρον ο οποίος στην «Επιθεώρηση Χειρουργικής, Γυναικολογίας και Μαιευτικής» ανέφερε ότι όταν προκαλείτο απόφραξη του παγκρεατικού πόρου από ένα λίθο και ο ασθενής πέθαινε. Όταν δε του αφαιρούσαν το πάγκρεας, παρατηρούσαν πάντα ένα περίεργο φαινόμενο: Ενώ τα κύτταρα που παράγουν το παγκρεατικό υγρό είχαν εκφυλιστεί, τα νησίδια του Λάνγκερχανς παρουσιάζονταν τελείως υγιή. Το φαινόμενο αυτό το συναντούσαν και σε πειράματα που έγιναν σε ζώα. Το πιο σπουδαίο από αυτές τις παρατηρήσεις ήταν ότι ούτε οι άνθρωποι ούτε τα ζώα, που είχε αποφραχθεί ο παγκρεατικός τους πόρος, δεν πέθαιναν από διαβήτη.

Κάπως έτσι, συνειδητοποίησε που παράγεται η ινσουλίνη και το επόμενο βήμα, ήταν να μπορέσει να την απομονώσει. Σκέφτηκε να προκαλέσει την απόφραξη του παγκρεατικού πόρου σε σκύλους και όταν αυτά πεθάνουν, να πάρει τα υπολείμματα του οργάνου και να κάνει από αυτό ένα εκχύλισμα. Τα πειράματα καταλαμβάνουν την καθημερινότητα του, αλλά σύντομα τα χρήματα για τις έρευνες λιγιοστεύουν, ενώ το εκχύλισμα που παίρνουν από τους σκύλους είναι σε πολύ περιορισμένες ποσότητες.

Τα νεογνά βοοειδή που δίνουν τη λύση

Στη συνέχεια ο Μπάτινγκ διαβάζει μια μελέτη για το πάγκρεας των νεογέννητων, που είναι πλούσιο σε νησίδια του Λάνγκερχανς, ο Μπάντινγκ σκέπτεται ότι τα έμβρυα των ζώων θα πρέπει να διαθέτουν άφθονη νησιδίνη. Αλλά πού θα τα βρει; Οι δυο ερευνητές πείθουν τον διευθυντή των σφαγείων του Τορόντο να προμηθεύει στο Ινστιτούτο έμβρυα βοοειδών, τα οποία, όπως είχε διαισθανθεί ο Μπάντινγκ, προσφέρονται εξαιρετικά γι’ αυτή τη δουλειά.

Το 1922, ο Φρέντερικ Μπάτινγκ και οι συνεργάτες του, δοκιμάζουν για πρώτο φορά σε άνθρωπο την πολύτιμη ουσία που εξάγουν από τα νεογνά ζώα, την ινσουλίνη. Ως το 1922 κανένας διαβητικός δεν είχε μπορέσει να συνέλθει από το διαβητικό κώμα για να διηγηθεί την ιστορία του. όμως ο Τζο Τζίλιριστ διέρρηξε τον θανατηφόρο κλοιό. Ο σακχαρώδης διαβήτης έχει νικηθεί.

Ο Φρέντερικ Μπάντινγκ πήρε το 1923 το βραβείο Νόμπελ μαζί με τον καθηγητή Μακλέοντ και το 1935 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Εταίρου της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου.

Την ινσουλίνη θα παρασκευάσει αργότερα υπό κρυσταλλική μορφή ο Τζ. Τζ. Άμπελ, ο Αμερικανός φαρμακολόγος που ήδη είχε απομονώσει την αδρεναλίνη και είχε κάνει σπουδαίες μελέτες γύρω από την υπόφυση.Παρ’ όλες τις προόδους της ιατρικής και την ύπαρξη πλέον υπογλυκαιμικών παρασκευασμάτων που λαμβάνονται από το στόμα, η θεραπεία με ινσουλίνη εξακολουθεί να λύνει, κάθε μέρα, για εκατομμύρια διαβητικούς, το πρόβλημα που ως το 1922, μόνη λύση είχε τον θάνατο.

Η μοίρα επιφύλασσε ένα άσχημο τέλος για το νομπελίστα γιατρό: Στις 11 Ιουλίου 1941, ο Μπάντινγκ σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στον κόλπο του Σαιντ Λοράν στη γαλλική βορειοδυτική πλευρά του Ατλαντικού.