Το κατά Σημίτη κοινωνικό φαινόμενο της διαφθοράς

(Φωτογραφία: Sooc.gr)

Ο Κώστας Σημίτης είναι κατά γενική ομολογία ένας σοβαρός άνθρωπος και αυτό του το αναγνωρίζουν ακόμη και οι αντίπαλοι του. Η κριτική που δέχεται δεν αφορά στην έλλειψη ικανοτήτων ή γνώσεων, αλλά στο ηθικό κομμάτι.

Για αυτό όμως και προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση, ότι χθες στη συνέντευξη του στις Ιστορίες του Σκάι το μόνο που βρήκε να πει για να απαντήσει στη γενικότερη κατηγορία περί διαφθοράς την περίοδο διακυβέρνησης του, ήταν πως η διαφθορά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο.

“Αυτή είναι η Ελλάδα”, volume 2, δηλαδή. Ο Σημίτης κλείνει για άλλη μία φορά στην κοινωνία το μάτι πονηρά και της λέει όχι πως “μαζί τα φάγαμε”, αλλά ότι καθρέπτης της είναι η εκάστοτε κυβέρνηση και της μοιάζει. Τι φταίει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, που η κοινωνία είναι εθισμένη στη διαφθορά και εκλέγει προφανώς και ανάλογους πολιτικούς;

Έχει ένα δίκιο. Έχει όμως και πολύ περισσότερο άδικο. Αλλά κυρίως, η άποψη αυτή είναι ενδεικτική μίας νοοτροπίας, που επιρρίπτει στους κυβερνώμενους και όχι στους κυβερνώντες το σύνολο της ευθύνης για τα κακώς κείμενα σε μία χώρα, στην οποία οι πολίτες αισθάνονται ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αποδοθεί δικαιοσύνης εάν κάποιος ισχυρός ή προστατευμένος από το νόμο περί ευθύνης υπουργών πιαστεί με το δάχτυλο στο μέλι.

Ο ελιτισμός είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με το λαϊκισμό. Οι σοφοί και ανώτεροι ηγέτες καθοδηγούν το πόπολο, που δεν καταλαβαίνει τα ζητήματα υψηλής πολιτικής, απορροφημένο όπως είναι στον ποταπό αγώνα της επιβίωσης του.

Αλλά ποιος, αν όχι οι ηγεσίες διαχρονικά “εκπαίδευσαν” το λαό να θεωρεί πως η διαφθορά (χέρι χέρι με τη γραφειοκρατία) είναι μία δομική πραγματικότητα, μία “φύση” του συστήματος, που δεν μπορεί να αλλάξει και άρα καλύτερα είναι κανείς να προσπαθήσει να επιβιώσει πηγαίνοντας με τα νερά της; Ποιος περνούσε αντιλήψεις τύπου ότι δεν πειράζει που το Χρηματιστήριο “φουσκώνει” και κάποιοι βγάζουν τρελά λεφτά, αφού ρίχνουν και στο λαό μερικά ψίχουλα, για όσο τουλάχιστον κράτησε το πάρτυ; Ποιος εξαρτά την ύπαρξη του από το ρουσφέτι, αυτός που το κάνει ή αυτός που το δέχεται;

Όμως είναι ίσα κι όμοια αυτός που δεν κόβει απόδειξη για την τυρόπιτα ή αυτός που παίρνει μίζες εκατομμυρίων;

Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι έτσι είναι. Φταίει ο λαός αυτός, που δεν πέρασε διαφωτισμό, είναι απαίδευτος και έχει την κουτοπονηρία και τη διαφθορά στο DNA του. Τι να κάνουν οι κακόμοιρες ηγεσίες; Να αλλάξουν λαό; Μοιάζουν οι εκπρόσωποι αυτής της λογικής πολύ να το ήθελαν. Να είχαν καλύτερους πολίτες, λιγότερο επιρρεπείς στη διαφθορά και τότε ίσως να ήταν και εκείνοι καλύτεροι στη διακυβέρνηση.

Αφού όμως κατά αυτή τη λογική η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο, τι να κάνουν και οι πολιτικοί. Πάνε με το κοινωνικό ρεύμα. Τους παρασέρνει η κοινωνία, η κατώτερη των προσδοκιών τους. Αχ να μην είχαν Γερμανούς πολίτες. Τι εννοείτε και στη Γερμανία “παίζουν” μίζες; Έτοιμη η απάντηση, είναι κοινωνικό φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στην ελληνική κοινωνία. Όλες οι κοινωνίες έχουν ροπή στη διαφθορά. Τι να κάνουμε λοιπόν;

Η διαφθορά δεν αντιμετωπίζεται με εξεταστικές, γιατί όποιος καλλιεργεί εχθρότητα παράγει εχθρότητα, είπε επίσης ο Κώστας Σημίτης. Λες και το ζήτημα είναι να είμαστε όλοι φίλοι και αγαπημένοι, όχι εάν θα λάμψει κάποτε η αλήθεια και εάν θα αποδοθούν κάποτε ευθύνες, αν και η παραγραφή καθιστά δύσκολο το δεύτερο. Εννοείται με στοιχεία και όχι με υπόνοιες.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση και ειδικότερα από το ΠΑΣΟΚ, ότι προτείνει τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής σε βάρος του Γιάννου Παπαντωνίου για τα εξοπλιστικά σε μία κίνηση αντιπερισπασμού από τα δύσκολα της διαπραγμάτευσης.

Προφανώς όμως ο σημερινός πρωθυπουργός δε θα μπορούσε να το κάνει αυτό εάν δεν υπήρχε διάχυτη η αίσθηση και η οργή στην κοινωνία για την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη από ηθικής άποψης. Εάν η λέξη χρηματιστήριο δεν αφορούσε πολύ κόσμο. Και σε αυτό ο πρώην πρωθυπουργός δεν έδωσε χθες απάντηση.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247.