Ο Κουβέλης γυρνά στον Σύριζα και ο Σύριζα στον… Συνασπισμό;

Πριν από 14 μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Φώτης Κουβέλης βρέθηκαν ένα βήμα από το να ξανασμίξουν πολιτικά και να κατέβουν μαζί στις εκλογές με φλάμπουρο την ανάγκη για “σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης εναλλακτικής στη λιτότητα και τα μνημόνια”. Στο παραένα όμως, η σούπα χάλασε και ο λόγος που κυρίως προβλήθηκε ήταν το… Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ το είχε κάνει σημαία και εμφανιζόταν ανυποχώρητος σε ό,τι είχε σχέση με αυτό, ενώ η ΔΗΜΑΡ “είχε εκφράσει σημαντικές διαφωνίες”. Όπως δήλωναν τότε τα στελέχη της, δεν ήθελαν “μονομερείς κινήσεις για το χρέος και αμφισβήτηση των δεσμεύσεων της χώρας που θα έθεταν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή της πορεία”.

Τώρα όμως, όλα αυτά είναι… περσινά ξινά σταφύλια! Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έχει από καιρό περάσει στην… ιστορία και κανείς από την ηγετική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος δεν το θυμάται, εκτός εάν είναι για να δηλώσουν, ότι ήταν ανεφάρμοστο, ερχόμενοι στα λόγια του Κουβέλη που μέχρι να αναλάβουν την κυβέρνηση κατηγορούσαν. Όπως κανείς τους δεν θυμάται όσα έλεγαν για διαγραφή του χρέους και για τα μνημόνια που θα έσκιζαν. Και όλες οι “μονομερείς ενέργειες”, μετά από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, έχουν εξοριστεί από τον κομματικό και τον κυβερνητικό λόγο του Σύριζα.

Για να τα λέμε όλα όμως, υπήρχαν και άλλοι λόγοι που η προσέγγιση του φθινοπώρου του 2014 δεν κατέληξε σε πολιτικό γάμο: οι δύο πλευρές δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο πόσες έδρες θα έπαιρνε ‘εγγυημένα’ η Δημάρ, ενώ ένθεν κακείθεν υπήρχαν εσωκομματικές αντιδράσεις στο συνοικέσιο, καθώς την συνεργασία δεν την ήθελαν ούτε το Αριστερό Ρεύμα του Σύριζα που τώρα πια είναι ΛΑΕ, ούτε το… Δεξιό Ρεύμα της Δημάρ, που ήδη ροβολούσε κατά Πασόκ μεριά.

Τώρα, αυτά τα αγκάθια, και όλα τα προηγούμενα που είχαν οδηγήσει στην αποχώρηση του Κουβέλη και των συν αυτώ από τον Συνασπισμό, δεν υπάρχουν. Ο Σύριζα δεν έχει συνιστώσες και καλά καλά δεν έχει κόμμα, αλλά έχει τη διακυβέρνηση της χώρας. Και επιπλέον, στριμωγμένος από τις αντοχές της κοινωνίας που εξαντλούνται, και τις διαμαρτυρίες των αγροτών, των επιστημόνων και των υπολοίπων εργαζομένων που γενικεύονται, χρειάζεται κινήσεις που θα δείχνουν ότι διατηρεί την ελκτική του ικανότητα και θα ενισχύουν το μεταρρυθμιστικό του προφίλ.

Αυτό ακριβώς, το ζητούμενο για την κυβέρνηση προφίλ, το έχει σε περίσσεια ο κ. Κουβέλης, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει πλέον κόμμα, οπότε οι δυνατότητες αυτόνομης πολιτικής του παρέμβασης είναι απελπιστικά περιορισμένες. Δεν είναι περιορισμένες όμως οι δυνατότητες του να λειτουργήσει επιταχυντικά στη μετακίνηση του Σύριζα σε θέσεις που θυμίζουν πολύ έντονα τον παλιό… Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Ο κ. Κουβέλης μάλιστα, έχει ήδη σκιαγραφήσει, πολύ γλαφυρά, το πλαίσιο μιας τέτοιας συνεργασίας, τονίζοντας ότι “Η επικράτηση Μητσοτάκη και η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ρεαλιστικές θέσεις απειλούν τις ενδιάμεσες δυνάμεις και αναβιώνουν το διπολικό σκηνικό”, γεγονός που “επιβάλλει τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και οργανωτική συσπείρωση των αριστερών ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας”.

Το ερώτημα πάντως, κυρίως για την κυβέρνηση και τον Σύριζα, είναι εάν ένας μεταρρυθμιστικός κούκος μπορεί να φέρει την δημοσκοπική άνοιξη. Γιατί η άλλη άνοιξη, η πραγματική, αργεί ακόμα.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.