Μηχανή του Χρόνου: KISS, το συγκρότημα με τον ταξιτζή αρχηγό που έφτυνε αίμα και κατάπινε φωτιές
Το συγκρότημα έγινε θρύλος γιατί τα μέλη του δεν αποκάλυπταν ποτέ το πρόσωπό τους. Ο αρχηγός τους μεταμφιέστηκε σε δαίμονα και τρομοκρατούσε στις συναυλίες το κοινό με την μακριά του γλώσσα (vids+pics)
- 26 Μαρτίου 2017 09:49
Όταν ο Τζιν Σίμονς γνώρισε τον Πολ Στάνλεϊ, δεν τον συμπάθησε ιδιαίτερα. Εντυπωσιάστηκε όμως από την εξαιρετική τεχνική του στην κιθάρα. Του πρότεινε να δημιουργήσουν ένα συγκρότημα, ο Στάνλεϊ δέχτηκε κι έτσι το 1970 ξεκίνησε η θρυλική ιστορία των KISS.
Αμέσως μετά προστέθηκε ο ντράμερ Πίτερ Κρις, τον οποίον εντόπισαν από μία αγγελία του στο περιοδικό Rolling Stone, όπου χαρακτήριζε τον εαυτό του ως «ντράμερ έτοιμο για όλα». Τελευταίο βρήκαν τον κιθαρίστα Έις Φρέλι, όταν απάντησε στη δική τους αγγελία, που ζητούσε έναν «επιδειξιομανή μουσικό». Από την αρχή οι KISS είχαν στόχο να γίνουν διάσημοι.
Δεν τους ένοιαζε να αφήσουν ιστορία με τη μουσική τους, αλλά να ακούσουν εκατομμύρια ανθρώπους να φωνάζουν το όνομά τους. Στο ξεκίνημά τους βέβαια, δεν διέφεραν σε τίποτα από δεκάδες άλλα συγκροτήματα του ’70. Έκαναν πρόβες σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, όπου βασίλευαν οι κατσαρίδες. Ο Στάνλεϊ ήταν οδηγός ταξί και ανά μια-δυο ώρες, πάρκαρε το αμάξι μπροστά από την πολυκατοικία και ανέβαινε για να δει την εξέλιξη των υπολοίπων. Αν και οι συνθήκες ήταν άσχημες, δεν απελπίστηκαν ούτε στιγμή, γιατί ήταν σίγουροι ότι η δόξα τους περίμενε. Και δεν έκαναν λάθος.
Ο δαίμονας, το αστέρι, η γάτα και ο εξωγήινος
Γνώριζαν ότι ένας σίγουρος τρόπος να τραβήξουν την προσοχή του κοινού ήταν η εξωφρενική εμφάνιση. Αρχικά, σκόπευαν να βαφτούν σαν γυναίκες και να εμφανίζονται στη σκηνή με φορέματα και γόβες.
Όταν όμως είδαν ότι η ανερχόμενη πανκ σκηνή είχε γεμίσει με ανδρόγυνα συγκροτήματα όπως οι New York Dolls, σκέφτηκαν ότι η ιδέα είχε χάσει την πρωτοτυπία της. Τελικά κατέληξαν στο περίφημο μέικ απ, όταν είδαν από κοντά τον Alice Cooper, σε μία από τις φαντασμαγορικές συναυλίες τους. Επιτόπου αποφάσισαν ότι οι KISS θα μεταμορφώνονταν σε «τέσσερις Alice Cooper», με μικρές μόνο διαφοροποιήσεις.
Ο Τζιν Σίμονς ήταν ο “δαίμονας”
Με τη βοήθεια των εφέ «έφτυνε» αίμα, «κατάπινε» φλόγες και τρομοκρατούσε τους θεατές με τη μακριά και φοβερά επιδέξια γλώσσα του. Ο Πολ Στάνλεϊ ήταν το «αστέρι». «Ένα μίγμα ευαγγελιστή κήρυκα, παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιού και του Έλβις», όπως περιέγραψε ο ίδιος.
Ο Πίτερ Κρις βαφόταν σαν τη γάτα που ήταν τυπωμένη πάνω στο αγαπημένο του φούτερ, ενώ ο Έις Φρέλι έμοιαζε με τους εξωγήινους που τον γοήτευαν από μικρό παιδί. Για περισσότερο από μία δεκαετία, ελάχιστοι τους έβλεπαν χωρίς το χαρακτηριστικό μέικ απ τους. Μπορούσαν να περάσουν ανάμεσα από χιλιάδες θαυμαστές τους και κανείς δεν θα τους αναγνώριζε. Μάλιστα ο Σίμονς είχε μπει κανονικά από την είσοδο του Madison Square Garden, το απόγευμα της μεγαλύτερης συναυλίας τους, είχε αγοράσει εισιτήριο και στη συνέχεια προχώρησε ανενόχλητος προς τα παρασκήνια. Κανείς δεν του έδωσε σημασία.
Ο στρατός των KISS
Το 1973 οι KISS είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ως μάνατζερ τον θρυλικό Έντι Κρέιμερ, που είχε συνεργαστεί με μουσικούς όπως ο Τζίμι Χέντριξ. Κανόνισαν να εμφανιστούν στην αίθουσα δεξιώσεων του ξενοδοχείου Diplomat στη Νέα Υόρκη. Κάλεσαν δεκάδες ατζέντηδες και παραγωγούς, αλλά πολύ λίγοι εμφανίστηκαν. Ακόμα λιγότεροι τόλμησαν να περάσουν την είσοδο του ξενοδοχείου που στην πραγματικότητα λειτουργούσε ως οίκος ανοχής. Ένας από αυτούς όμως, ο σκηνοθέτης Μπιλ Όκοϊν, όχι μόνο ανέβηκε τη σπασμένη σκάλα που οδηγούσε στον «χώρο δεξιώσεων», αλλά τους πρότεινε να συνεργαστούν.
Κέρδισαν τις εντυπώσεις από τις πρώτες εμφανίσεις τους. Ανέβαιναν στη σκηνή βαμμένοι, χόρευαν, ούρλιαζαν και ξεσήκωναν το κοινό. Οι πωλήσεις των εισιτηρίων αυξάνονταν συνέχεια, αλλά όχι και οι πωλήσεις των δίσκων. Αν και από κοντά, το συγκρότημα ξετρέλαινε τους θεατές, η μουσική τους τους άφηνε αδιάφορους. Βρήκαν την εξής λύση στο πρόβλημά τους: Το 1975 έβγαλαν σε δίσκο μια ηχογραφημένη συναυλία τους, φέρνοντας στο σπίτι κάθε ακροατή τη φαντασμαγορική παράσταση που έδιναν κάθε βράδυ. Οι θαυμαστές τους συγκροτήματος έφταναν τα εκατομμύρια και αποκαλούσαν τους εαυτούς τους, «ο στρατός των KISS». Βάφονταν όπως οι αγαπημένοι τους μουσικοί και περίμεναν ώρες έξω από κάθε συναυλιακό χώρο για να εξασφαλίσουν μια καλή θέση. Συχνά προκαλούσαν τις κοροϊδίες του κόσμου με την εκκεντρική εμφάνισή τους, αλλά ακριβώς αυτή η αίσθηση της θεατρικότητας ήταν που ξεχώριζε τους KISS από τα υπόλοιπα συγκροτήματα.
Δεν έπαιζαν απλά μουσική. Έφτυναν αίμα, κατάπιναν φωτιές και χρησιμοποιούσαν δεκάδες ειδικά εφέ. Έδιναν σόου. Όσοι τους κατηγορούσαν για σατανισμό και προέτρεπαν τα παιδιά να κάψουν τους δίσκους τους, απλώς τους έκαναν δωρεάν διαφήμιση. Άλλωστε οι ίδιοι είχαν παραδεχτεί ότι προτεραιότητά τους ήταν να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι. Η ποιότητα της μουσικής ερχόταν σε δεύτερη θέση. Έτσι κάθε ένας από την τετράδα εκμεταλλεύτηκε μέχρι το έπακρο τα προνόμια της δημοσιότητας. Ο Τζιν Σίμονς έκανε σεξ με δεκάδες γυναίκες κάθε μέρα, ενώ ο Φρέλι και ο Κρις ήταν διαρκώς μεθυσμένοι. Κατέστρεφαν δωμάτια ξενοδοχείου και απολάμβαναν τη ζωή των ροκσταρς. Το 1978, όταν οι KISS μεσουρανούσαν, άρχισαν να κυκλοφορούν στην αγορά κάθε λογής προϊόντα που έφεραν την εικόνα τους. Βγήκαν κούκλες, προφυλακτικά, χαρτιά υγείας, πλαστικά ποτήρια, αναπτήρες. Κυκλοφόρησε ταινία, ακόμα και ένα κόμιξ, το οποίο είχε σχεδιαστεί με μελάνι που περιείχε το αίμα τους. Οι KISS δεν ήταν πια ένα συγκρότημα, αλλά μια ολόκληρη βιομηχανία.
Όταν “έπεσαν και οι μάσκες”
Η δόξα όμως άρχισε να φθείρει τους δεσμούς του συγκροτήματος. Αποχώρησαν οι Φρέλι και Κρις, ενώ οι παλιοί θαυμαστές τους τους κατηγορούσαν ότι «ξεπουλήθηκαν» και «κατέστρεψαν τη μουσική τους», ειδικά όταν κυκλοφόρησε το «ντίσκο» κομμάτι, «I was made for loving you». Το 1983, σε μια τελευταία προσπάθεια να επανέλθουν στο προσκήνιο, ο Σίμονς, ο Στάνλεϊ και τα καινούρια μέλη του συγκροτήματος, ανακοίνωσαν πως θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά χωρίς μέικ απ.
Πράγματι, η πρώτη τους εμφάνιση έγινε σε εκπομπή του MTV και έκτοτε εγκαινίασαν μια νέα εποχή για τους KISS. Η μόδα τους βέβαια είχε περάσει και πλέον ο κόσμος τους αντιμετώπιζε ως «γραφικούς», αλλά ευχάριστα νοσταλγικούς. Αυτό αποδείχτηκε και το 1995, όταν διοργανώθηκε η επανένωση του παλιού συγκροτήματος και ο κόσμος αντέδρασε με πραγματική χαρά. Ο Σίμονς και ο Στάνλεϊ, αν και δεν έγιναν ποτέ στενοί φίλοι, συνεργάστηκαν άψογα για χρόνια και πραγματικά αγάπησαν το κοινό τους. Συνεχίζουν να εμφανίζονται με τους KISS και θεωρούνται ακόμα ένα από τα πιο πετυχημένα συγκροτήματα στον κόσμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
