Τι γυρεύει ο Καμμένος από τη γαλάζια πολυκατοικία

Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Πάνος Καμμένος είχε μακρά διαδρομή στη Νέα Δημοκρατία, εν αντιθέσει με άλλα σημερινά προβεβλημένα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γεγονός που αρέσκεται να υπενθυμίζει στοχεύοντας στις ψήφους όσων δυσαρεστούνται με τους νέας γενιάς “σώγαμπρους”.

Υποψήφιος βουλευτής κατέβηκε πάντως για πρώτη φορά με τη ΔΗΑΝΑ στις εκλογές του 1989, αλλά δεν εξελέγη. Στη συνέχεια ξαναπήγε στη ΝΔ, με την προσωπική στήριξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος ουσιαστικά τον ανέδειξε και τον “έφτιαξε” πολιτικά. Ως μητσοτακικός λοιπόν εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής με τη ΝΔ το 1993 σε ηλικία μόλις 28 ετών, όταν άλλοι ακολουθούσαν τον Αντώνη Σαμαρά και έφευγαν από το “μαντρί”, όπως το είχε αποκαλέσει ο πρώτος μέντορας του Μεσσήνιου Ευάγγελος Αβέρωφ.

Την εκλογή του το 1993 για πρώτη φορά στη Β’ Αθηνών ο Καμμένος τη χρωστούσε όμως προσωπικά και στον τότε “υπαρχηγό” του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Γιάννη Βαρβιτσιώτη, υπουργό Άμυνας στην κυβέρνηση ’90-’93. Ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης είχε σαρώσει στη Β’ Αθηνών και είχε μοιράσει ψήφους και στον Καμμένο, επειδή ήταν στενός φίλος με τον πατέρα του. Αυτό σε συνδυασμό με μία έντονη εκστρατεία (όλη η Αθήνα τότε είχε γεμίσει αυτοκόλλητα με τη φωτογραφία και το όνομα του Πάνου Καμμένου) του διασφάλισε τη νίκη.

Η φαρμακερή ατάκα του Έβερτ στον Καμμένο

Όταν πάντως ήρθε η ώρα της διαδοχής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (αντίπαλοι ήταν ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης και ο Μιλτιάδης Έβερτ), ο Πάνος Καμμένος αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς πήγε στον “Μπουλντόζα” για να του δηλώσει τη στήριξη του.

Ο αείμνηστος Έβερτ (ο οποίος ήταν κύριος, αλλά προφανώς και… γάτος) τηλεφώνησε σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες στο Βαρβιτσιώτη: “Γιάννη έχω εδώ ένα δικό σου, είναι ο Πάνος ο Καμμένος και έχει έρθει σε εμένα.” Ο Βαρβιτσιώτης απάντησε: “Δε με ενδιαφέρει, ας κάνει ό,τι νομίζει” (τι θα μπορούσε να πει άλλωστε) και ο Έβερτ κάλεσε τον Καμμένο και σύμφωνα με πληροφορίες του είπε:

“Σε ευχαριστώ για τη στήριξη. Δε τη χρειάζομαι. Ήσουν φίλος του Βαρβιτσιώτη και όπως πούλησες αυτόν, θα πουλήσεις κι εμένα”.

Την ίδια περίοδο που ο Πάνος Καμμένος έδινε τη μάχη για να μπει πρώτη φορά στη Βουλή και συγκεκριμένα το 1992, εξέδιδε το βιβλίο του με τίτλο «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη». Σε αυτό υποστήριζε ότι πολιτικά πρόσωπα από το ΠΑΣΟΚ (φωτογραφίζοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου) συμμετείχαν στη 17 Νοέμβρη. Όταν βέβαια εξαρθρώθηκε η οργάνωση το 2002 αποδείχθηκε ότι αυτό δεν ίσχυε. Πάντως κοντινά του στελέχη τότε έλεγαν ότι τον κυνηγούσε η 17 Νοέμβρη και αυτός ήταν και ο λόγος, που εκείνη την εποχή οπλοφορούσε.

Το 2012 πάντως ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ την περίοδο της Χούντας Γεώργιος Γεωργαλάς με εξώδικο του στον Πάνο Καμμένο που εν τω μεταξύ είχε αποχωρήσει από τη ΝΔ και είχε ιδρύσει τους ΑΝΕΛ, ισχυριζόταν ότι εκείνος είχε γράψει το εν λόγω βιβλίο για λογαριασμό του, πλην όμως ο σημερινός υπουργός Εθνικής Άμυνας τον “φέσωσε”. Κάτι που ο κ.Καμμένος χαρακτήρισε συκοφαντία. 
Το πάλαι πότε πουλέν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που επιτίθετο στον Ανδρέα Παπανδρέου, όμως δηλώνει σήμερα εκφραστής της καραμανλικής ψυχής της ΝΔ και του “πατριωτικού ΠΑΣΟΚ”. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά, που εμφανίζεται… ευέλικτος, κατορθώνοντας να επιβιώνει πολιτικά και εκλογικά.

Καίτοι στην πολιτική μπήκε επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 2009, την ώρα της διαδοχής του Κώστα Καραμανλή, ενώ αρχικά χρεωνόταν στο στρατόπεδο της Ντόρας Μπακογιάννη (η οποία εφέρετο να είχε παίξει ρόλο στο να μπει ο Καμμένος στην κυβέρνηση Καραμανλή, στην τότε ειδικά για εκείνον συσταθείσα θέση του υφυπουργού Ναυτιλίας), τις τελευταίες δύο εβδομάδες άρχισε να εκδηλώνεται υπέρ του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μετά το έκτακτο συνέδριο της 7ης Νοεμβρίου είχε αρχίσει να αναδεικνύεται ως βέβαιος νικητής. Στη συνέχεια εξάλλου ο Πάνος Καμμένος επέλεξε μία διαφορετική πολιτική γραμμή και από τη Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία ο Μεσσήνιος διέγραψε το 2010 με αφορμή τη στάση της στην ψηφοφορία για την προσφυγή της χώρας στον αρχικό μηχανισμό στήριξης, αλλά και από τον Αντώνη Σαμαρά όταν εκείνος ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο.

Παρόλα αυτά κράτησε στενή επαφή με τον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ. Δεν είναι τυχαίο ότι το Δεκέμβριο του 2014 και ενώ επέκειτο η ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που θα αποτελούσε την αρχή της πτώσης του Αντώνη Σαμαρά, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κάλεσε τον Πάνο Καμμένο στο γραφείο του στην Αραβαντινού για να του ζητήσει να βοηθήσει να βρεθεί μία λύση συναίνεσης (αν και ορισμένοι σαμαρικοί υποπτεύονταν ότι ο Ψηλός μάλλον ήθελε να βεβαιωθεί ότι θα έπεφτε ο Σαμαράς). Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ αρνήθηκε, παρόλο που οι δημοσκοπήσεις τον έφερναν οριακά εκτός Βουλής- αλλά διαψεύσθηκαν στην κάλπη του Ιανουαρίου. Σημειωτέον ότι τουλάχιστον μέχρι εκείνη την περίοδο ο Πάνος Καμμένος συναντούσε τακτικά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, σχεδόν σε μηνιαία βάση και τον συμβουλευόταν ως πολιτικό του μέντορα και Νέστορα.

Η ίδρυση των ΑΝΕΛ και ο ανταγωνισμός με τη ΝΔ

Όμως ενώ το 2010 είχε ταχθεί στο πλευρό του αντιμνημονιακού τότε Αντώνη Σαμαρά, ο Πάνος Καμμένος το 2011 “τα έσπασε” και μαζί του, διαβλέποντας ενδεχομένως το πολιτικό κενό που θα άφηνε στον αντιμνημονιακό χώρο εκ δεξιών της ΝΔ η στροφή του τότε προέδρου της. Ο Καμμένος ήταν ο μόνος που δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά το δεύτερο κύμα διαγραφών που επέφερε η ψηφοφορία για το δεύτερο μνημόνιο, ίδρυσε στις αρχές του 2012 τους ΑΝΕΛ, ποντάροντας στο αντιμνημονιακό στοιχείο με δόσεις πατριωτισμού και άρωμα… ψεκασμών και συνομωσιολογίας. Η στάση και για την ακρίβεια η στροφή του Σαμαρά, του άφηνε άλλωστε πολιτικό χώρο.

Στις εκλογές του Μαΐου του 2012, που έφεραν τα πάνω κάτω στην πολιτική σκηνή της Μεταπολίτευσης, οι ΑΝΕΛ πήραν ένα όχι ευκαταφρόνητο 10,6% και ήλθαν τέταρτο κόμμα. Στις επόμενες εκλογές λόγω της πόλωσης συμπιέστηκαν σχετικά, αλλά με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζελου και αρχικά Κουβέλη, πόνταραν όχι μόνο στο αντιμνημονιακό αλλά και στο καραμανλικό αίσθημα των ψηφοφόρων.

Και σε αυτό η στάση των σαμαρικών, άφηνε πολιτικό χώρο. Οι ψυχρές στην καλύτερη περίπτωση σχέσεις με τους καραμανλικους, η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, η ένταξη στη ΝΔ προβεβλημένων στελεχών του ΛΑΟΣ όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, που είχαν επιτεθεί προσωπικά στον Κώστα Καραμανλή όταν ήταν πρωθυπουργός, δημιουργούσαν δυσαρέσκειες τις οποίες ο Πάνος Καμμένος έσπευδε να εκμεταλλευθεί, εγκωμιάζοντας με σχεδόν ποιητικό τρόπο σε κάθε ευκαιρία τον πρώην πρωθυπουργό και τονίζοντας ότι η τότε ηγεσία της ΝΔ δεν εξέφραζε τις καραμανλικές αρχές, των οποίων πάντως γνήσιος εκφραστής δεν υπήρξε εξαρχής ούτε ο ίδιος.

Η νέα προσπάθεια επιβίωσης

Αν το Γενάρη αλλά και το Σεπτέμβρη του 2015, οι ΑΝΕΛ κατάφεραν να διαψεύσουν τις δημοσκοπήσεις και να μπουν στη Βουλή, με κύριο όπλο μία έξυπνη καμπάνια που καλούσε τους δεξιούς ψηφοφόρους να στηρίξουν τον Πάνο Καμμένο αφού ο… μικρός Αλέξης θα έβγαινε ούτως ή άλλως και κάποιος θα έπρεπε να του μάθει να… γράφει με το δεξί, ο κυβερνητικός εταίρος έχει χάσει πλέον ένα βασικό χαρτί, το αντιμνημονιακό, ενώ δεν έχει την πολυτέλεια να θέτει τα διλήμματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας.

Ο Πάνος Καμμένος φαίνεται όμως πως θεωρεί ότι και η σημερινή ηγεσία της ΝΔ του αφήνει πολιτικό χώρο αφενός επειδή φέρεται να συνομιλεί με στελέχη του σημιτικού κυρίως χώρου και αφετέρου επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ένα σαφώς πιο κεντρώο προφίλ από τον Αντώνη Σαμαρά- αν και βεβαίως ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ σπεύδει να θωρακίσει εκ δεξιών το κόμμα με τις ανάλογες κινήσεις και έχοντας πρόσωπα όπως ο Γεωργιάδης σε προβεβλημένες θέσεις.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έσπευσε χαρακτηριστικά να εκμεταλλευθεί στοιχεία όπως η μη τοποθέτηση της ΝΔ για την υπόθεση Γεωργίου, προβάλλοντας εαυτόν περίπου ως… καραμανλικότερο του Καραμανλή. Γεγονός που προκάλεσε την οργή της Παναγή Κυριακού, ιδίως επειδή κυρίως σαμαρικά στελέχη αξιοποιούσαν τις εκάστοτε δηλώσεις Καμμένου για να ισχυριστούν ότι έχει καραμανλική στήριξη.

Οι σκληρές δηλώσεις του τομεάρχη Υποδομών, βουλευτή Σερρών Κώστα Καραμανλή (που αποκάλεσε τον Καμμένο “καραμανλικό α λα καρτ”) και η συνάντηση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή με τη Ντόρα Μπακογιάννη (και ακολούθως και με τον Άδωνι Γεωργιάδη), ξεκαθάρισαν το ζήτημα, πλην όμως ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ επανήλθε μετά από σιωπή αρκετών ημερών με άρθρο του, στο οποίο επικαλείτο όχι μόνο τον Κώστα Καραμανλή, αλλά ακόμη και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Λόγω του Παναγιώτη Σγουρίδη, ο Καμμένος φιλοδοξούσε να αντλήσει ψήφους και από το χώρο του “πατριωτικού ΠΑΣΟΚ”, κινούμενος πέρα και πάνω από τον άξονα αριστερά- δεξιά. Ταυτόχρονα ένας βασικός του στόχος ήταν και παραμένει η λεγόμενη εκκλησιαστική ψήφος.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ φέρεται να πιστεύει πως και στις δύο εκλογές του 2015 αυτό που τον έσωσε από τον εκλογικό αφανισμό ήταν ένα… θαύμα χάρη στην εκκλησιαστική ψήφο. Αυτός ήταν και ο λόγος που σχεδόν κλαίγοντας όπως είπε σε συνέντευξη του ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.Ιερώνυμος, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ απείλησε ότι θα έριχνε την κυβέρνηση εάν δεν έμπαινε στη θέση του όσον αφορά στο μάθημα των θρησκευτικών ο “αμαρτωλός” Νίκος Φίλης, που έχασε τελικά το θώκο του Παιδείας στον ανασχηματισμό. Είναι ενδεικτικό δε της κόντρας με τη ΝΔ και σε αυτό το θέμα ότι ο κ.Μητσοτάκης, ο οποιος στο παρελθόν είχε ταχθεί υπέρ της αλλαγής του μαθήματος των θρησκευτικών, είχε κρατήσει στη Βουλή πολύ προσεκτική στάση, εξαπολύοντας επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στην Εκκλησία.

Η εκκλησιαστική ψήφος είναι ένα ακόμη πεδίο ανταγωνισμού του Καμμένου με στελέχη της σαμαρικής δεξιάς, που σήμερα βρίσκονται εκτός ΝΔ (Μπαλτάκος, Κρανιδιώτης)διεκδικώντας και εκείνα ένα μερίδιο από το χώρο που θεωρούν ότι αφήνει εκ δεξιών της η παράταξη- αν και βέβαια η ΝΔ είχε απώλειες προς τα δεξιά και επί Σαμαρά, που θεωρείτο πιο “σκληρός δεξιός” από το Μητσοτάκη. Πάντως στελέχη του χώρου αυτού απέδιδαν το θαύμα της εκλογικής επιβίωσης Καμμένου το 2015 στην ψήφο των παλαιοημερολογιτών, τους οποίους φέρεται να είχε προσεγγίσει. Το πιθανότερο βέβαια είναι στην πραγματικότητα οι δημοσκοπήσεις να μην ανιχνεύουν εύκολα το ακροατήριο των ΑΝΕΛ, που αυτοπροσδιορίζεται ως αντισυστημικό.

Ο πιο αμερικανόφιλος αντιαμερικάνος και η στρατιωτική ψήφος

Αν και ο Πάνος Καμμένος φέρεται να έχει απειλήσει ουκ ολίγες φορές πως θα έριχνε την κυβέρνηση ή θα παρατείτο, οι κακές γλώσσες λένε πως δε θα άφηνε καθόλου εύκολα τη θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Και αυτό διότι όχι μόνο του δίνει την ευκαιρία να καλλιεργεί το “πατριωτικό” του προφίλ (κάθε τόσο ενδύεται στρατιωτικές στολές και περιοδεύει σε στρατόπεδα και φυλάκια, ανεβαίνει σε ελικόπτερα και ενίοτε μεταβαίνει στο Καστελόριζο μαζί με τους βουλευτές της ΧΑ). Αλλά και γιατί τον φέρνει σε επαφή με ένα κάποτε προνομιακό ακροατήριο της ΝΔ, τους ένστολους, που είχαν όμως απογοητευτεί λόγω των περικοπών που και εκείνοι υπέστησαν επί μνημονίων και επί κυβέρνησης Σαμαρά.

Ομως και επί υπουργίας Καμμένου, το Μάιο του 2016, το πάγωμα των μισθολογικών ωριμάνσεων των Ενόπλων Δυνάμεων προκάλεσε δυσαρέσκεια. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε ότι βρήκε τα ισοδύναμα 118 εκ ευρώ, ώστε τελικά να μην ισχύσουν οι μειώσεις που ψηφίστηκαν. Το ζήτημα αυτό αποτέλεσε και αντικείμενο της πρώτης του κόντρας με τον Άδωνι Γεωργιάδη όταν στον “ανασχηματισμό” των τομεαρχών της ΝΔ ο αντιπρόεδρος ανέλαβε να παίξει “man to man” τον Πάνο Καμμένο. Η ΝΔ δίνει άλλωστε μία μάχη συσπείρωσης και στο πλαίσιο αυτό προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει απογοητευμένους ψηφοφόρους, χωρίς όμως να επιδοθεί σε μπαράζ υποσχέσεων που η μνημονιακή πραγματικότητα δε θα της επιτρέψει να τηρήσει.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας καλλιέργειας του πατριωτικού του προφίλ, ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες εκτός από τον ευρωσκεπτικισμό παίζουν και το χαρτί του αντιαμερικανισμού- ένα ακόμη παράδοξο, καθώς την ίδια στιγμή ο υπουργός Εθνικής Άμυνας είναι ένθερμος με το ΝΑΤΟ και μάλιστα την Κάρπαθο για βάση του ΝΑΤΟ στην υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Κριστίν Γουόρμουθ.

(Κεντρική φωτό: sooc.gr)