Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, αλλά το λένε ΣΥΡΙΖΑ

Οι 200.000 πολίτες που έσπευσαν στις κάλπες για την ανάδειξη αρχηγού του φορέα χωρίς όνομα, θα σημαίνουν κάτι για την πολιτική ζωή του τόπου, αν καταφέρουν στις εθνικές εκλογές να πείσουν άλλους 4 ο καθένας να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ.

Αν δηλαδή το ποσοστό είναι διψήφιο και ο νέος φορέας καταγραφεί ως διακριτή αντιπολιτευτική δύναμη, με την προοπτική να καταλάβει την επόμενη φορά τη δεύτερη θέση και έπειτα να διεκδικεί εξουσία. Με ποσοστά κοντά στο 6% και πάνω από τους μισούς υποψήφιους αρχηγούς εκτός βουλής, το νέο ΠΑΣΟΚ είναι καταδικασμένο να κατεβάσει κάποια στιγμή ρολά, εξαιτίας των φυγόκεντρων τάσεων που θα προκύψουν.

Η ιστορία ενός κόμματος του κέντρου που ξεκινάει από χαμηλά ποσοστά και εδραιώνεται σταδιακά δεν είναι κάτι καινούργιο. Αρκεί στο ΠΑΣΟΚ να διαβάσουν την ιστορία του κινήματος, για να εντοπίσουν τα εργαλεία του success story. Από το ’74 μέχρι το ’81 το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα παραδίδει απλά μαθήματα πολιτικής στρατηγικής και διευρύνει το εκλογικό του ακροατήριο, ενώ παράλληλα καταλαμβάνει συνεχώς χώρο στον άξονα Αριστερά-Δεξιά.

Πρώτος στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι να λειτουργεί παράλληλα ως ριζοσπαστικό κέντρο και αριστερά της Αριστεράς. Κεντρική επιδίωξη είναι να θεωρηθεί ριζοσπαστικότερο του ΚΚΕ και να περικυκλώσει την υπόλοιπη αριστερά, ασκώντας κριτική στο ΚΚΕ εσ. για μετριοπαθή στάση απέναντι στη Δεξιά και ταυτόχρονα για πολιτικό αναχωρητισμό.

Παράλληλα το νέο τότε κόμμα στοχεύει στην πολιτική του επέκταση στο χώρο του κέντρου με συνεχείς επιθέσεις στο βασικό του ανταγωνιστή και κληρονόμο της Ένωσης Κέντρου, την ΕΔΗΚ, για τη σύμπνοια των θέσεων της στα μεγάλα θέματα με τη δεξιά και την προοπτική μετεκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία.

Η δεξιά ταυτίζεται στη συνείδηση του κόσμου με το μετεμφυλιακό “κλειστό” πολιτικό σύστημα και τους μηχανισμούς ελέγχου, που αποκλείει τους μη προνομιούχους και έρχεται σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ, μέσα στον αστερισμό του λαϊκισμού, πρεσβεύει τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος.

Σας θυμίζει κάτι πιο πρόσφατο η ιστορία για ένα κόμμα που από το 5% καταλαμβάνει μέσα σε λίγα χρόνια την εξουσία; Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 και μέχρι το 2015 ακολουθεί ακριβώς τα ίδια βήματα, τηρουμένων πάντα των συνθηκών της εποχής. Γίνεται ο κυρίαρχος φορέας στο χώρο της Αριστεράς, είτε ενσωματώνοντας παραδοσιακά της σχήματα, είτε προβάλλοντας τον έντονα ριζοσπαστικό του χαρακτήρα έναντι του ΚΚΕ. Η προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς κάνει σμπαράλια τον μέχρι τότε αναχωρητισμό της και αποτελεί το κεντρικό σύνθημα για μια διετία.

Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ, που αποτελεί τον μέχρι τότε γνήσιο εκφραστή αντιδεξιών δυνάμεων, για τη συνεργασία του σε κυβερνητικό επίπεδο με τη Νέα Δημοκρατία και την τυφλή τους πίστη στις μνημονιακές πολιτικές. Η Νέα Δημοκρατία, ταυτίζεται με το μεταπολιτευτικό σύστημα πολιτικής κυριαρχίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, επενδύοντας στην αντίθεση νέο-παλιό, εκπροσωπεί τον εκσυγχρονισμό και την κάθαρση του πολιτικού συστήματος.

Μπορεί να την έφτιαξα λίγο την ιστορία για να βολεύει το συμπέρασμα, αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Στην Ελλάδα η αντίθεση Αριστερά-Δεξιά παραμένει ελλείψει άλλων μεγάλων διαιρέσεων κυρίαρχη, ακόμη και αν παίρνει επιμέρους μορφές, όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο ή πιο θεωρητικά Φιλελευθερισμός-Αντινεοφιλελευθερισμός. Και κάθε πόλος αυτής της διαίρεσης χωράει έναν μεγάλο εκφραστή, που θα ετεροπροσδιορίζεται ταυτόχρονα έναντι του άλλου.

Και για να καταφέρει ένας πολιτικός φορέας να πράξει όλα τα παραπάνω, οφείλει να λειτουργεί ως ένα κόμμα ιδεολογικό και όχι πραγματιστικό. Ακόμη και στο ΣΥΡΙΖΑ η ιστορία έλυσε το ζήτημα αυτό, με όσους ήταν υπέρ ενός κόμματος αυστηρά ταξικά προσδιορισμένου, να αποχωρούν μετά την υπογραφή του μνημονίου και αφού ήδη είχε επικρατήσει μια άλλη ταυτότητα.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ όμως των 200.000 συνιδρυτών είναι ο ορισμός του πραγματιστικού κόμματος, εκφράζει συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων και θα ζήσουμε την απόλυτη ταξική ευθυγράμμιση της εκλογικής επιλογής. Αδυνατεί πλήρως δηλαδή, με τα ιδρυτικά του χαρακτηριστικά να γίνει το κυρίαρχο κόμμα του κέντρου, το οποίο παραδίδει ολοκληρωτικά στοn ΣΥΡΙΖΑ.

Για να το πετύχει αυτό η κ. Γεννηματά θα έπρεπε την Παρασκευή πριν τις εσωκομματικές εκλογές να επιτεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη για τις offshore και ταυτόχρονα να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Κουφοντίνα να λαμβάνει κανονικά τις άδειες του σύμφωνα με το νόμο. Αλλά αυτά τα κάνει ο Τσίπρας.

* Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου της 24MEDIA στη Θεσσαλονίκη.