Αλέξης- Κυριάκος χορεύουν το ταγκό της πόλωσης

Η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία πριν από ένα ακριβώς χρόνο (στις 25 Ιανουαρίου είναι η επέτειος της “πρώτης φορά αριστερά”) ήταν η πιο καθοριστική στιγμή σε ένα ντόμινο αλλαγών στο πολιτικό σκηνικό που ξεκίνησαν μετά το μνημόνιο και εκφράστηκαν πρώτη φορά σε κάλπη το Μάϊο του 2012.

Η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κόντρα στα προγνωστικά, έρχεται πλέον να προστεθεί στις πολιτικές ανατροπές της μνημονιακής εποχής, η οποία φαίνεται πως δε θα αφήσει τίποτε όρθιο στο κομματικό τοπίο που είχε διαμορφωθεί μετά τη Μεταπολίτευση.

Στο νέο τοπίο που σχηματίζεται οι δύο αντίπαλοι βρίσκουν ο καθένας το ρόλο του και έχει ενδιαφέρον το πως εξελίσσεται η αντιπαράθεση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και της ΝΔ του Μητσοτάκη: Πόλωση, ιδεολογική σύγκρουση, καθαρές διαχωριστικές γραμμές.

Το Μαξίμου από τη μία καταγγέλλει τη νέα γαλάζια ηγεσία για νεοφιλελευθερισμό και εγκόλπωση της ακροδεξιάς.

Η Συγγρού από την άλλη δηλώνει πως θα αντιπολιτευθεί το λαϊκισμό και τις αριστερές ιδεοληψίες.

Με το δημόσιο ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας τη ΝΔ ως εκφραστή συμφερόντων, με το ιδιωτικό η ΝΔ καταγγέλλοντας το ΣΥΡΙΖΑ για κρατισμό.

Κατά της Eldorado Gold η κυβέρνηση, υπέρ της επένδυσης η αντιπολίτευση με το επιχείρημα της απώλειας θέσεων εργασίας.

Η χθεσινή διαρροή του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη για την επιλογή του πρώην προέδρου της Σταθερές Συγκοινωνίες ΑΕ Νίκου Παπαθανάση για τη θέση του γενικού διευθυντή του κόμματος της ΝΔ, δεν ήταν τυχαία, αλλά εντάσσεται ακριβώς στο πεδίο αντιπαράθεσης με την αξιωματική αντιπολίτευση που έχει επιλέξει η κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα λένε καλά πληροφορημένες πηγές, το Μαξίμου προτιμούσε τον κ.Μητσοτάκη για αντίπαλο, διότι θεωρεί πως η ιδεολογική τοποθέτηση και το κυβερνητικό παρελθόν του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης βοηθούν το ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσει τους βουλευτές του και το κομματικό του ακροατήριο.

Κορυφαίος υπουργός θεωρεί πως πλέον η κυβέρνηση μπορεί να περάσει πιο εύκολα από την κοινοβουλευτική της ομάδα το ασφαλιστικό. “Οι βουλευτές θα προτιμήσουν να ψηφίσουν και η κοινωνία θα στηρίξει αυτή την πρόταση, διότι διαφορετικά θα έλθει ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης και θα κόψει κι άλλο τις συντάξεις”, έλεγε χαρακτηριστικά.

Επίσης, με δεδομένο ότι η βάση του ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι κατά κύριο λόγο η κοινωνική βάση κάποτε του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή με τη σειρά της έχει ρίζες στην παλιά Ένωση Κέντρου, στο Μαξίμου πιστεύουν πως ένας Μητσοτάκης όχι απλά απωθεί αυτό το ακροατήριο, αλλά λειτουργεί ως φόβητρο για τους ψηφοφόρους και δημιουργεί αντισυσπειρώσεις σε ένα χώρο που είναι ζωτικός για το ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλώ δε μάλλον υποστηρίζουν οι ίδιες πηγές που την εκλογή Μητσοτάκη χαιρέτισαν πρόσωπα όπως ο Θόδωρος Πάγκαλος (που δήλωσε χθες στο Βήμα FM πως ο Μητσοτάκης είναι για τη ΝΔ ό,τι ο Σημίτης για το ΠΑΣΟΚ), ο Λεωνίδας Γρηγοράκος, η Άννα Διαμαντοπούλου και στελέχη του Ποταμιού.

O Αλέξης Τσίπρας μετά και τη μνημονιακή “στροφή στο ρεαλισμό” του καλοκαιριού έχει διαμορφώσει το πολιτικό του προφίλ, στο οποίο κομβικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι το κόμμα του δεν είχε κυβερνήσει ξανά στο παρελθόν, με το οποίο δηλώνει σταθερά ότι συγκρούεται.

Η σύγκρουση με το παλιό πολιτικό σύστημα παραμένει κυρίαρχο στοιχείο της ρητορικής του. Με έμφαση στο χώρο του κέντρου και της αριστεράς και με διεισδυτικότητα μέχρι τις παρυφές της λαϊκής δεξιάς, διεκδικεί πλέον τη δυνατότητα ταυτόχρονα να εκφράσει και το αίτημα των κοινωνικών στρωμάτων που υπέστησαν τις συνέπειες του μνημονίου, αλλά και να εφαρμόζει το μνημόνιο ώστε να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη, διανθίζοντας όμως την εφαρμογή αυτή με δόσεις “κοινωνικής ευαισθησίας” και παράλληλες δράσεις σε τομείς πέραν των μνημονιακών πολιτικών.

Και βέβαια επενδύει πάντα στο επικοινωνιακό του χάρισμα.

Εν τω μεταξύ ο Κυριάκος ετοιμάζεται

Όμως εν τω μεταξύ ο κ.Μητσοτάκης χτίζει τις δικές του πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, καθώς ήδη κατά την εσωκομματική εκλογική διαδικασία φάνηκε πως γύρω από το πρόσωπο του συσπειρώνεται ο αστικός χώρος πέραν των παραδοσιακών κομματικών γραμμών.

Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ είχε δηλώσει προεκλογικά στο News247 ότι φιλοδοξία του είναι να εκφράσει τους πολίτες που ψήφισαν “ναι” στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και αυτό φαίνεται πράγματι ότι συνέβη, εάν λάβουμε υπόψη ότι η συμμετοχή στη διαδικασία εκλογής προέδρου της ΝΔ ήταν αυξημένη στις περιοχές όπου το “ναι” είχε υψηλά ποσοστά και οι περιοχές αυτές ψήφισαν κατά πλειοψηφία τον κ.Μητσοτάκη.

Διακηρυγμένος στόχος του κ.Μητσοτάκη είναι επίσης η ΝΔ να εκφράσει τη νέα ευρωπαϊκή πλειοψηφία, καθώς όπως έχει δηλώσει στη δεύτερη συνέντευξη του πεποίθηση του είναι πως εάν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ είχαν κατέβει ως ενιαίο ευρωπαϊκό μέτωπο, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό.

Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ απευθύνεται επομένως σε ένα κοινό πέραν των παραδοσιακών κομματικών γραμμών της κεντροδεξιάς, χωρίς όμως να έρχεται επί του παρόντος τουλάχιστον σε ευθεία σύγκρουση με τον καραμανλικό χώρο και έχοντας συμμαχίες στην (κατά Μπαλτάκο) καθαρόαιμη δεξιά.

Ο ίδιος όμως δίνει το φιλελεύθερο προσωπικό του στίγμα και υποσχόμενος σκληρή ιδεολογική σύγκρουση με τις ιδεοληψίες της αριστεράς και “το νέο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ”, φαίνεται ότι εκτιμά πως υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας (που περιλαμβάνει τους ανθρώπους της αγοράς, δηλαδή τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους υπαλλήλους που ταλαιπωρούνται στις δοσοληψίες τους με το κράτος και την εφορία, τη νεότερη γενιά που αναζητά εργασία στον ιδιωτικό τομέα) το οποίο είναι ώριμο να στηρίξει τη δική του πρόταση.

Στόχος του είναι βεβαίως κυρίως το κέντρο, προς το οποίο πλέον έχει κινηθεί και ο κ.Τσίπρας. Στο κέντρο συνεπώς είναι που θα δοθεί σκληρή μάχη μεταξύ των δύο.

Διαφιλονικούμενο πεδίο επίσης και για τους δύο είναι ο περίφημος μεσαίος χώρος.

Και οι δύο από την πλευρά τους έχουν ως στόχο να συσπειρώσουν το δικό τους ακροατήριο, διαμορφώνοντας ένα νέο δικομματισμό. Και οι δύο υπό μία έννοια θέλουν να προσδώσουν στη σύγκρουση τους ταξικά χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα να εκφράσουν και το σύνολο της κοινωνίας. Και οι δύο επίσης, οδήγησαν τα κόμματα τους σε αλλαγή γενιάς, υπό εντελώς διαφορετικές βέβαια συνθήκες και σε εντελώς διαφορετικές εποχές ο καθένας.

Τσίπρας και Μητσοτάκης λοιπόν βάζουν την προσωπική σφραγίδα τους στο νέο δίπολο, που μορφοποιείται, αναζητούν τον πολιτικό τους χώρο έκφρασης, συγκεντρώνουν δυνάμεις και όταν έλθει η ώρα της κάλπης θα κάνουν το λογαριασμό και θα ανα-μετρηθούν.