Χάθηκε η τσίπα

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Δεν είναι ούτε καν η Αριστερά αφού ακόμη και ως αφήγημα στερείται κεντρικής ιδέας μια και η σύμπραξη με ένα παρακλάδι της λαϊκής Δεξιάς- η οποία επετεύχθη επί μιας ακραίας αντιμνημονιακής βάσης- δεν υφίσταται λόγω τρίτου(και φαρμακερού) Μνημονίου. Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι έχει στοχοποιηθεί, υπό την έννοια ότι είναι καταδικασμένος να υπηρετεί ένα σύστημα αξιών που δεν συνάδει με την κυβερνητική πολιτική που εφαρμόζει. Το πρόβλημα τελικά είναι ότι ως κοινωνία χάσαμε τη τσίπα μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, όπως κάθε κυβέρνηση, είναι αυτή που διαμορφώνει το κλίμα στη κοινωνία. Ωστόσο τα κόμματα που στην παρούσα φάση συγκυβερνούν δεν προέκυψαν κατόπιν κλήρωσης. Αποτελούν επιλογή των Ελλήνων ψηφοφόρων- περίπου του ημίσεως του εκλογικού σώματος- οι οποίοι έκριναν ότι η δική τους πρόταση διακυβέρνησης άξιζε της εμπιστοσύνης τους. Θα πείτε χάθηκε η τσίπα γιατί η Ελλάδα κυβερνάται από το περίπου 23% του εκλογικού σώματος; Τουναντίον χάσαμε τη τσίπα μας γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των εκλογέων επέλεξε δια της αποχής-  και εν συνεχεία μέχρι και τώρα δια της απάθειας- να παρακολουθεί εκ του μακρόθεν το διασυρμό της χώρας.

Προφανώς οι αιτίες που προκαλούν την απάθεια των πολιτών-ψηφοφόρων και μη- επιδέχεται πολλών ερμηνειών, πέραν της εύκολης επίρριψης των ευθυνών στα κόμματα εξουσίας, τα οποία εν προκειμένω χρησιμοποιούνται και ως σάκοι του μποξ δια πάσα εκτόνωση. Αδιαμφισβήτητα το ΠΑΣΟΚ, του οποίου στελέχη και ψηφοφόροι πύκνωσαν τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ μπολιάζοντας με λαϊκίστικες αντιλήψεις και νοοτροπίες τη μονοψήφια ουτοπία της πάλαι ποτέ ευρωκομουνιστικής Αριστεράς, και ακολούθως η Νέα Δημοκρατία βαρύνονται με συγκεκριμένες επιλογές που επέτειναν τη φθορά τους.

Παρ’ όλα αυτά η απώλεια της τσίπας αποτελεί παραλογισμό να χρεωθεί στα προαναφερόμενα κόμματα. Όταν ο λαός αποδοκιμάζει μια κυβέρνηση γιατί θεωρεί ότι με την πολιτική της άλλαξε δραματικά τον τρόπο ζωής του, και αναφέρομαι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ, είναι λογικό να ανέχεται μια άλλη κυβέρνηση που αντί να διορθώσει τη κατάσταση την χειροτερεύει με νέα και περισσότερο σκληρά μέτρα;

Πώς είναι δυνατόν να επιβάλλονται φόροι, αυξήσεις, περικοπές, μειώσεις, έκτακτες εισφορές, ΕΝΦΙΑ μέχρι το 2031!, η περιουσία του κράτους(μέχρι και του ΕΟΤ) να περιέρχεται για μισό αιώνα σε μια ανεξάρτητη ουσιαστικά αρχή, και οι Έλληνες να παρακολουθούν απαθείς τον εκπεσμό της χώρας τους; Πως είναι δυνατόν να υποτιμάται η νοημοσύνη των πολιτών και οι αντιδράσεις να περιορίζονται σε εκτονωτικές συζητήσεις στα σφύζοντα από πελατεία καφέ και εστιατόρια; Που βρίσκονται όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι  που γέμιζαν τις πλατείες και τους δρόμους; Που πήγε η τσίπα όλων εκείνων που θα περίμενε κανείς να αντιδράσουν έναντι όσων λατρεύουν να μισούν την ελευθερία και την πρόοδο; Μήπως πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτό που κάνουμε στην Ελλάδα αντί να προστρέχουμε στην επωδό και οι άλλοι τα ίδια έκαναν;

Μα αν και αυτοί κάνουν ό,τι έκαναν και οι άλλοι, αν και η παρούσα κατάσταση είναι κατά πολύ χειρότερη από την προηγούμενη, τότε γιατί αυτοί χαίρουν ασυλίας έναντι των άλλων Απλά γιατί αυτοί διαχειρίζονται τον ψυχισμό του Έλληνα(έχει ο θεός) και αξιοποιούν στο έπακρο την απολύτως φυσιολογική κόπωση(δε βαριέσαι) της κοινωνίας. Αρκεί να σκεφθείτε πως αντιδρούν στη Γαλλία για τις αλλαγές που επιφέρει στα εργασιακά ο σοσιαλιστής Ολάντ, που σε σχέση με όσα ψήφισαν οι 153 πιονέροι του αντιμνημονιακού αγώνα είναι παιδική χαρά, ώστε να καταστεί σαφές γιατί χάθηκε η τσίπα. Και μόνο το γεγονός ότι ο Ντάισελμπλουμ “θαυμάζει” τον Αλέξη Τσίπρα και ο Βαλς τον ζηλεύει γιατί πήρε μέτρα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι-ενώ στη Γαλλία η κυβέρνηση του ανοίγει κεφάλια- επιβεβαιώνει την εκτίμηση περί τσίπας, ή αν προτιμάτε περί ξεφτίλας.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος