Το σχέδιο για επανίδρυση της ΝΔ α λα Σαμαρά και τα σενάρια διάσπασης

Η συνεδρίαση της πολιτικής επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας επιβεβαίωσε την εικόνα διχασμού και ενίσχυσε τους φόβους ακόμη και για την ενότητα του κόμματος.

Ο πρόεδρος της Ν.Δ Αντώνης Σαμαράς όχι μόνο δήλωσε ότι το θέμα της ηγεσίας θεωρείται λήξαν, εφόσον ουδείς κατέθεσε επίσημα πρόταση αμφισβήτησης του, και αρνήθηκε για δεύτερη φορά μετά την κοινοβουλευτική ομάδα την προκήρυξη έκτακτου συνεδρίου, αλλά με το “οδοιπορικό στην κοινωνία” άφησε να διαφανεί το σχέδιο του για επανίδρυση της Ν.Δ με σαμαρική “σφραγίδα” και έλεγχο.

Ενδεικτικά αυτού του σχεδίου, το οποίο ο κ. Σαμαράς είχε αναγκαστεί προ του συνεδρίου του 2013 να βάλει στο συρτάρι λόγω των εσωκομματικών και κυρίως καραμανλικών αντιδράσεων, είναι τα εξής στοιχεία:

• Η προαναγγελία νομαρχιακών συνελεύσεων, ανοιχτών και πέραν των κομματικών μελών.
• Η δήλωση του κ. Σαμαρά ότι ήδη ο ίδιος βρίσκεται σε επαφή με προσωπικότητες από άλλους χώρους ώστε να μπουν νέες δυνάμεις στην παράταξη και ότι σε τοπικό επίπεδο θα ανοίξουν οι κατάλογοι. Οι παλαιότερες αναφορές του προέδρου της Ν.Δ σε συνεδριάσεις κομματικών οργάνων μετά την ήττα, όπως η εκτελεστική γραμματεία, ότι η Ν.Δ μπορεί να έχασε παραδοσιακές δυνάμεις, αλλά κέρδισε ψηφοφόρους από άλλους χώρους.
• Η συνεχής μνεία στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, με τη Ν.Δ ως κορμό αυτών.
• Το σχόλιο του όταν ο δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου Διονύσης Χατζηδάκης υποστήριξε ότι κακώς η Ν.Δ στις αυτοδιοικητικές του περασμένου Μαϊου κακώς δεν έκανε την υπέρβαση στηρίζοντας τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ Γιάννη Σγουρό: “Υπάρχει καιρός για υπέρβαση και τώρα”.

Σε σχέση με την κοινοβουλευτική ομάδα, όπου το εύρος των αντιδράσεων είχε αιφνιδιάσει το περιβάλλον Σαμαρά που θεωρούσε ότι μετά την απόρριψη του ενδεχομένου συνεδρίου από τον πρόεδρο της Ν.Δ οι βουλευτές δε θα επέμεναν, οι σαμαρικοί ήταν καλύτερα οργανωμένοι. Η πολιτική επιτροπή άλλωστε ως κομματικό όργανο ελέγχεται πάντα σε σημαντικό βαθμό από τον εκάστοτε πρόεδρο.

Μάλιστα κατά ορισμένες πληροφορίες εκτός από τα σαμαρικά μη κοινοβουλευτικά μέλη της πολιτικής επιτροπής, που βρέθηκαν πρώτα στη λίστα των ομιλητών, στην αίθουσα -από την οποία είχαν αποκλειστεί οι δημοσιογράφοι- παρεισύφρησαν και “παρατηρητές”, που φρόντισαν να δημιουργήσουν κλίμα. Το επιτελείο Σαμαρά αξιοποίησε δε τόσο τα αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά ορισμένων στελεχών, όσο και τις δυσαρέσκειες στη Β’Αθήνας κατά Δένδια.

Παρόλα αυτά, παγιώθηκε η εικόνα που είχε προκύψει από την κοινοβουλευτική ομάδα: Ο κ. Σαμαράς ελέγχει μεν -ενίοτε με παιχνίδια τακτικής- ακόμη σε σημαντικό βαθμό το κόμμα, όμως δέχεται ισχυρή πίεση από ένα όλο και ευρύτερο πολιτικά μέτωπο:

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος τάραξε τα νερά με την παραίτηση του.

Η Ντόρα Μπακογιάννη κατηγόρησε τον κ. Σαμαρά ότι φοβάται το συνέδριο και δέχθηκε επιθέσεις από μικρό σύμφωνα με πληροφορίες αριθμό σαμαρικών εντός της αιθούσης.

Ο Νίκος Δένδιας, τον οποίο ο πρόεδρος της ΝΔ είχε από την κοινοβουλευτική ομάδα ήδη βάλει “απέναντι” χρίζοντας τον έτσι κατά πολλούς ως βασικό αντίπαλο, επέλεξε να αποχωρήσει καταγγέλοντας τη διαδικασία.

Απέναντι στην επιμονή του κ. Σαμαρά ενώνουν συνεπώς φωνές στελέχη με τελείως διαφορετικά προσωπικά συμφέροντα, αλλά κοινό σημείο επαφής την κεντρώα τους προσέγγιση και την ανησυχία ότι χωρίς κάποιο ισχυρό μήνυμα αλλαγής σε πολιτικές και πρόσωπα η Ν.Δ θα συνεχίσει να αποσυντίθεται και να συρρικνώνεται.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, τα σενάρια απόσχισης ή διάσπασης όλο και φουντώνουν, με κεντρογενείς διαφόρων αποχρώσεων να δηλώνουν πρόθυμοι να χαρίσουν μία “πολανοποιημένη Ν.Δ” στον κ. Σαμαρά και να αποχωρήσουν με στόχο μία “μεγάλη κεντροδεξιά”. Εάν υπάρξει μία ομαλοποίηση της κατάστασης στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης- εταίρων ή εάν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές και η Ν.Δ πέσει ξανά σε ποσοστά Μαΐου 2012 και ο κ. Σαμαράς δεν αποχωρήσει, οι υπόλοιποι δε μοιάζουν διατεθειμένοι να περιμένουν η Ν.Δ να γίνει ΠΑΣΟΚ, όπως ανησυχούν.

Όλα αυτά όμως είναι ακόμη πολύ μακρινά. Από σήμερα, οι ζυμώσεις στο παρασκήνιο θα συνεχιστούν, με κυριότερο ατού για τον κ. Σαμαρά το γεγονός ότι οι αμφισβητίες δεν έχουν καταλήξει σε ένα κοινό στόχο.