Είναι ακόμη ο Άδωνις αντιπρόεδρος της ΝΔ;

Ένα από τα ωραία κλισέ των δημοσιογράφων λέει πως δεν γίνεται κάποιος ηγέτης μιας παράταξης, αν δεν διαγράψει ένα-δύο σημαντικά στελέχη, ώστε να δείξει πως ελέγχει τους εσωκομματικούς μηχανισμούς.

Ο Κώστας Καραμανλής που αυτές τις συμβουλές τις έπαιρνε τοις μετρητοίς τον Φεβρουάριο του 1998 διέγραψε με συνοπτικές διαδικασίες  τους κκ.  Α.Παπαληγούρα, Π. Τατούλη, Σ. Μάνο, Γ. Σουφλιά, Ν. Κάκκαλο και Β. Κοντογιαννόπουλο επειδή διαφοροποιήθηκαν σε ψηφοφορία στη Βουλή επί άρθρου για την εξυγίανση των ΔΕΚΟ. Με μια κίνηση έθεσε στο περιθώριο όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, έβγαλε εκτός παιχνιδιού τότε τον Κων. Μητσοτάκη και έστειλε το μήνυμα πως ενότητα στο κόμμα σημαίνει συμφωνία με την ηγεσία. Λίγο αργότερα εκτός Νέας Δημοκρατίας βρέθηκε και ο Γιώργος Καρατζαφέρης, σηματοδοτώντας την στροφή του κόμματος στο κέντρο. Απαλλαγμένος από βαρωνίες και ιδεολογικά φάλτσα ο  Καραμανλής οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία και παραμένει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και εγγυητής της ενότητας -παρά το ρεκόρ διαγραφών- της παράταξης.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης προέβη σε μια δήλωση που σε οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα θα σήμαινε την ταυτόχρονη καρατόμηση του από τα θεσμικά του αξιώματα. Η άποψη ότι “κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να γλιτώσουν αυτή τη λεηλασία των εισοδημάτων τους από τις κυβερνήσεις” με αφορμή τις αποκαλύψεις των Paradise Papers ελέγχεται όχι μόνο ηθικά, αλλά πρωτίστως πολιτικά. Ο αντιπρόεδρος του κόμματος καθιστά τη Νέα Δημοκρατία το κόμμα των πολύ πλουσίων -απέναντι και από τα συμφέροντα της αγαπημένης μεσαίας τάξης- , “υπόσχεται” τη μετατροπή της χώρας σε φορολογικό παράδεισο και πηγαίνει κόντρα στη δημόσια τοποθέτηση του Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος για διαφάνεια στην καταγραφή των περιουσιών.

Συρρικνώνει τόσο πολύ το εκλογικό ακροατήριο του κόμματος, ταυτιζόμενος με τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ που κινείται στα όρια μεταξύ προβοκάτσιας και χονδροειδούς πολιτικής ανοησίας. Υπερασπιζόμενος δε συνεχώς τη σύζυγο του πρόεδρου της ΝΔ, με το επιχείρημα “έτσι δουλεύει το σύστημα για τους πλούσιους”, τροφοδοτεί απλώς με επιχειρήματα το ΣΥΡΙΖΑ και καθιστά το ζεύγος Μητσοτάκη αντιπαθές στον πολύ κόσμο.

Και εκεί που περιμένεις να αρπάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια ευκαιρία που παρουσιάζεται σπάνια τόσο καθαρά, επικρατεί σιωπή. Όχι μόνο δεν αποδοκιμάζει τη δήλωση του αντιπροέδρου του, αλλά δεν εξηγεί και την επίσημη άποψη της Νέας Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα ως θέση του κόμματος να καταγράφεται αυτή του Γεωργιάδη. Αντί να διαγράψει τον αντιπρόεδρο του και να γυρίσει το παιχνίδι υπερ του, ο Γεωργιάδης “διαγράφει” τον Μητσοτάκη και εκφράζει το κόμμα στα δύσκολα.

Στον Κυριάκο Μητσοτάκη δόθηκε η ιδανική αφορμή να ξεμπερδεύει με τον Άδωνι Γεωργιάδη,  χωρίς να χρειαστεί να δημιουργήσει ο ίδιος μια τεχνητή κρίση. Σχεδόν δύο χρόνια από την ανάληψη της ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μπορούσε να στείλει το μήνυμα ότι δεν ανέχεται αυτονομημένα κέντρα εντός κόμματος και παράλληλα να τελειώσει με την ακροδεξιά έκφραση εντός της παράταξης. Και μάλιστα διαγράφοντας το στέλεχος που έγινε αντιπρόεδρος, εξαργυρώνοντας τη στήριξη του στον ίδιο στις εσωκομματικές εκλογές και την εκπροσώπηση του Σαμαρικού μπλοκ εντός Νέας Δημοκρατίας.

Τις περισσότερες φορές στην πολιτική η απραξία είναι δείγμα αδυναμίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν κατάφερε να δείξει ποιος είναι το αφεντικό, αλλά πιστώνεται και την επέλαση των βαρβάρων, με τον Άδωνη Γεωργιάδη να επιδιώκει το χτίσιμο μιας Πινοσετικής  ταυτότητας που συνδυάζει την άκρα δεξιά με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Όπως προσπάθησε και ο Αντώνης Σαμαράς.

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος.