Ποιο Πολυτεχνείο ζει;

Το Πολυτεχνείο ζει, αλλά όχι εκεί που νομίζουν κάποιοι όψιμοι δημοκράτες. Προφανώς έχει τα χρονάκια του, τις ρυτίδες που αυλακώνουν το προφίλ του, αλλά τέλος πάντων ζει. Θα μπορούσε βέβαια να ζούσε και καλύτερα, όπως και να έχει πεθάνει με όσα έχει υποστεί από όλους εκείνους που υποτίθεται αγωνίζονται ώστε να το κρατήσουν ζωντανό, αλλά για καλή του τύχη ζούμε όλοι εμείς που κρατήσαμε τις στιγμές του στις καρδιές μας.

Και μαζί μας ζει και το Πολυτεχνείο. Εκείνο όμως το Πολυτεχνείο που ένωσε όλους τους Έλληνες εναντίον μιας δικτατορίας. Εκείνο το Πολυτεχνείο ζει, και θα ζει όσο υπάρχουν Έλληνες που αντιστέκονται στον αυταρχισμό, στον λαϊκισμό και σε νοοτροπίες που απαξιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και συμπεριφορές που περιορίζουν την ελευθερία της σκέψης και τα ατομικά δικαιώματα.

Το… «άλλο» Πολυτεχνείο, εκείνο που σέρνεται με τις φαντασιώσεις των χαβαλέδων στην πλατεία των Εξαρχείων, που τα σπάει και τα καίει στην υγεία της επανάστασης, που έχει μετατρέψει μια εξέγερση κατά της δικτατορίας σε «πάρτι οργίων» κατά της δημοκρατίας, είναι μια κακή απομίμηση. Είναι μια φάρσα τόσο κακόγουστη και τόσο αντιαισθητική, που έχει κουράσει. Αυτό το «άλλο» Πολυτεχνείο Υπάρχει μόνο και μόνο για να έχουν δουλειά οι τζαμάδες και να πληρώνουν οι ασφαλιστικές (όσες αναλαμβάνουν το ρίσκο να ασφαλίσουν τα καταστήματα της επικίνδυνης ζώνης) τις ζημιές.

Αν ειλικρινά οφείλουμε στην ιδέα του Πολυτεχνείου προκειμένου να αποκατασταθεί ιστορικά, είναι να υπενθυμίσουμε από πού και από ποιους ξεκίνησε ο εκφυλισμός της. Μπορεί να ενοχλεί τους «προοδευτικούς» κατ’ επάγγελμα, αλλά ο εκφυλισμός άρχισε από τις φοιτητικές παρατάξεις της Αριστεράς, που οργάνωναν και καθοδηγούσαν το φοιτητικό κίνημα, και έγινε «φιέστα» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όταν η κυβέρνηση έδωσε χαρακτήρα σχολικής γιορτής σ’ ένα ξεχωριστό και μοναδικό γεγονός έκφρασης της νέας γενιάς κατά της δικτατορίας.

 Στην πορεία, το γεγονός της εξέγερσης, που ένωσε τους Έλληνες απέναντι στη δικτατορία, έγινε μέρος της μυθολογίας που διαμορφώθηκε στα σχολεία από το 1974 μέχρι και σήμερα. Ο θεσμικός χαρακτήρας  της επετείου αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία μιας αυθόρμητης έκρηξης δημοκρατίας που δεν είχε σκοπό να διχάσει τους Έλληνες, αλλά να ενώσει το λαό προς μια και μόνη κατεύθυνση: Στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και συνέβαλε τα μέγιστα στα γεγονότα που ακολούθησαν. Εκεί σταματάει η σημασία της εξέγερσης και αρχίζει η διαστρέβλωση του νοήματός της. Η αντίσταση απέναντι σε μια παράνομη δικτατορική εξουσία, μερικών επίορκων αξιωματικών, πήρε τη μορφή επίσημου εορτασμού κατά του Κράτους και των Ενόπλων Δυνάμεων. Σ’ αυτή τη βάση στήνεται κάθε χρόνο το πανηγύρι.