Ανθρωπιά δεμένη με ιμάντες

Κλειστές πόρτες, χαμένα δικαιώματα, μια κοινωνία που προτιμά να κάνει ότι δεν βλέπει. Το ρεπορτάζ του NEWS 247 για την ψυχική υγεία στην Ελλάδα, δεν είναι ένα ρεπορτάζ για μια ακόμα συνέπεια της οικονομικής κρίσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κρίση δεν επιδείνωσε την κατάσταση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η συμπεριφορά μας απέναντι στους ψυχικά πάσχοντες και στα ΑμΕα εν γένει, είναι σταθερά απαράδεκτη εδώ και χρόνια. Η κρίση πρόσφερε απλώς το άλλοθι. Το άλλοθι να μην ασχοληθούμε, το άλλοθι να κόψουμε δαπάνες.

Βλέπεις οι ψυχικά πάσχοντες, δεν μπορούν να κλείσουν δρόμους και οι οικογένειές τους παλεύουν κάθε μέρα με τους εαυτούς τους, με τη μοίρα, με τα στραβά μιας χώρας, που απέναντι σε όποιον έχει ανάγκη δείχνει το σκληρό της πρόσωπο, με όλους μας, που προτιμάμε τον “τρελό” πίσω από κάγκελα και σίγουρα όχι στο διπλανό διαμέρισμα ή στη γειτονιά μας.

Έχουν γίνει κατά καιρούς προσπάθειες από πολλούς και αξιόλογους ανθρώπους, αλλά όταν το 2016, υπάρχουν άνθρωποι δεμένοι, όταν η αποασυλοποίηση μένει στη μέση ή γίνεται πρόχειρα (μπορείς απλώς να αφήσεις κάποιον να ζήσει μόνος, όταν έχει μάθει να ζει επί 40 χρόνια σε άσυλο;), όταν οι πρωτοβάθμιες δομές φυτοζωούν και όταν οι οικογένειες αφήνονται μόνες να παλεύουν με διλήμματα ζωής ή θανάτου και με τύψεις και ενοχές, για ποια χώρα της Δύσης μιλάμε και για ποιον πολιτισμό;

Η αλληλεγγύη και τα κείμενα δεν φτάνουν. Ακόμα και τα χρήματα δεν φτάνουν. Χρειάζεται σχέδιο. Χρειάζεται να ακούσουμε τους ειδικούς. Χρειάζεται να πλησιάσουμε τους συγγενείς των ψυχικά ασθενών. Υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα και υπάρχουν παραδείγματα στο εξωτερικό και σε μεμονωμένες περιπτώσεις και στο πρόσφατο παρελθόν στη χώρα μας.

Αυτό που λείπει είναι η κατανόηση και η ανεκτικότητα από ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και η συμβολή στην κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού.

Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά το φιλότιμό μας και την αλληλεγγύη, προς όσους δεν μπορούν να διεκδικήσουν, μέσω του συνδικαλισμού και της πολιτικής συναλλαγής.

Δεν κάνουμε χάρη σε κανέναν. Το οφείλουμε σε αυτούς που βασανίζονται επί χρόνια, ενώ θα μπορούσαν να ζουν αξιοπρεπώς. Είναι ηθικό μας χρέος και σε αυτά τα χρέη δεν υπάρχουν διακανονισμοί και επιμηκύνσεις.

Αντί επιλόγου, τα λόγια του ψυχιάτρου Βλάση Τομαρά

“Σεβασμός στα δικαιώματα δεν είναι να κρατάς έναν άνθρωπο στο ψυχιατρείο παραπάνω από όσο πρέπει, δεν είναι να τον δένεις ενώ δεν πρέπει να τον δέσεις, δεν είναι να του κάνεις κοκτέιλ ενώ δεν πρέπει να του κάνεις κοκτέιλ, δεν είναι να μην του μιλά κανείς και να τον αντιμετωπίζουν σαν αντικείμενο ούτε ενώ έχει το δικαίωμα να ενταχθεί στην κοινότητα, να βρίσκεται σε ένα πολύ στοργικό ιδρυματάκι που λέγεται οικοτροφείο τάδε και να μην του δίνεται η δυνατότητα με αυτά τα λίγα βήματα που έκανε μέχρι τώρα, να προχωρήσει παρακάτω”.

*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247