Τα δάκρυα του Μεϊμαράκη, οι γύφτοι με τα ντάτσουν, οι Κένταυροι και το πάκμαν της ΟΝΝΕΔ

Από την ίδρυση της ΟΝΝΕΔ, στις 17 Οκτωβρίου του 1974, η γαλάζια νεολαία είχε τη δική της πολυτάραχη ιστορία, πίσω από την οποία κρύβονται πολλές, χαρακτηριστικές της κάθε εποχής και του παρασκηνίου της, γνωστές, λιγότερο γνωστές και άγνωστες ιστορίες.

Με αφορμή το συνέδριο επανίδρυσης της ΟΝΝΕΔ, το News247 σταχυολογεί ορισμένες από αυτές τις ιστορίες, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Ο πρώτος πρόεδρος
 

Αρχικά στην ΟΝΝΕΔ ορίστηκε υπεύθυνος ο Αναστάσης Παπαληγούρας, ο οποίος εθεωρείτο όμως φυτευτός, καθώς δεν προερχόταν από τις τάξεις της ίδιας της νεολαίας, σε αντίθεση με το Δημήτρη Τσιγγούνη που τον διαδέχθηκε το 1976 και θεωρείται ουσιαστικά ο πρώτος πρόεδρος.

Ο Παπαληγούρας είχε φέρει τον Βύρωνα Πολύδωρα και τον Αντώνη Σαμαρά στην ΟΝΝΕΔ, διορίζοντας τους στην εκτελεστική επιτροπή. Ο δεύτερος όπως θα δούμε στις επόμενες ιστορίες έπαιξε αφανώς καταλυτικό ρόλο στη συνέχεια.

Ο διάδοχος του, Δημήτρης Τσιγγούνης, προέρχεται από τις τάξεις της νεολαίας, είναι ακραιφνώς καραμανλικός και φιλελεύθερος και απέναντι του δημιουργείται ένα μέτωπο των “σκληρών” Βασίλη Μιχαλολιάκου και Μάνου Μανωλάκου, που βρίσκουν έκφραση υπό το Σαμαρά και τον Ευάγγελο Αβέρωφ και δημιουργούν τους περίφημους Κενταύρους, ενώ στη συνέχεια διαδέχθηκαν το Τσιγγούνη.

Έλα εδώ Βουκελάτο, τι μου λες εσύ;

Αλλά και πριν έρθει ο Αβέρωφ στην ηγεσία της ΝΔ και αλλάξει και την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ (ο πρόεδρος της νεολαίας τότε διοριζόταν από τον πρόεδρο του κόμματος), κάποιοι είχαν επιχειρήσει να “φάνε” τον Τσιγγούνη.

Τότε καμία δεκαριά γραμματείς τοπικών γραφείων της ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής το Χάρη Τομπούλογλου, υπεύθυνο του ενός από τους πέντε τομείς της γαλάζιας νεολαίας στην Αττική (τότε η ΟΝΝΕΔ είχε καμία δεκαριά γραφεία στο λεκανοπέδιο όλα κι όλα), πήγαν στο γραφείο του Ράλλη.

Ο Ράλλης εξοργίζεται και φωνάζει: “Έλα εδώ Βουκελάτο, τι μου λες εσύ;”

Ο γενικός διευθυντής του κόμματος Γιώργος Βουκελάτος είχε εισηγηθεί μέσω του Ζακυνθινού την αλλαγή του πρόεδρου της ΟΝΝΕΔ.

‘Ετσι ο Τσιγγούνης έμεινε μέχρι να έρθει ο Αβέρωφ.

Οι Κρητικοί με τα μαχαίρια

 

Η ΟΝΝΕΔ επί Ράλλη είχε αναλάβει το ρόλο να μετακινείται από συγκέντρωση σε συγκέντρωση για να δίνει τον τόνο. Ρόλος κρίσιμος σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία ερχόταν με ορμή ο Αντρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.

Υπό τον Ανδρέα Ρίζο, υπεύθυνο λεκανοπέδιο, επανασυστήθηκε το 1980 η γραμματεία Συνοικιακού με τους Μάνο Μανωλάκο, Χάρη Τομπούλογλου, Σπύρο Τσιδήμα, Κώστα Αδάμη, Γιώργο Σινάπη και Κώστα Τσιμάρα, με στόχο να φτιάξει μία οργάνωση πιο δυναμική σε επίπεδο Αθήνας για να αντιμετωπιστεί η “λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ” όπως έλεγαν.

Με συντονιστή το σημερινό βουλευτή Αττικής Γιώργο Βλάχο, είχε δημιουργηθεί μία ομάδα που ακολουθούσε το Ράλλη σε όλες τις ομιλίες και εκτός Αθηνών. Ο σκληρός πυρήνας της ομάδας αυτής ήταν 300 άτομα και αυξανόταν ανάλογα με τη δυνατότητα.

Η ομάδα αυτή ήταν όχι απλώς χρήσιμη αλλά κρίσιμη και αναγκαία: Όταν πήγαν στην Πάτρα η πλατεία που θα μιλούσε ο Ράλλης ήταν άδεια, ενώ στη Θεσσαλονίκη υπήρχε λίγος κόσμος αραιά- καμία σχέση με την εικόνα στη συμπρωτεύουσα λίγα χρόνια νωρίτερα όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πραγματοποιούσε την πρώτη ομιλία του μετά την επιστροφή του και τη Μεταπολίτευση, σε ένα τεράστιο πλήθος (όχι κομματικό όμως) το οποίο άρχισε να παραληρεί όταν ο ιδρυτής της ΝΔ είπε: “Θεσσαλονικείς, ήρθα”, με αποτέλεσμα ο Καραμανλής να εκμυστηρευθεί στη συνέχεια στο Γιάννη Βαρβιτσιώτη ότι θα μπορούσε να πεθάνει εκείνη την ημέρα διότι ήταν η ευτυχέστερη της ζωής του.

Τότε όμως ο κόσμος γιόρταζε τη Μεταπολίτευση, ενώ το ’81 ερχόταν με βοή η (φερόμενη ως) Αλλαγή. Και όταν, η ΟΝΝΕΔ ναύλωσε ολόκληρο πλοίο για μεταφέρει 900 άτομα στο Ηράκλειο της Κρητης για την προεκλογική συγκέντρωση του Ράλλη, συνέβη το εξής:

Κρητικοί με μαχαίρια είχαν πλακώσει στο λιμάνι, προφανώς όχι για να τους δώσουν μία γεύση κρητικής φιλοξενίας, ούτε για να κεράσουν τσικουδιές. Μιλάμε για το Ηράκλειο της πασοκομάνας Κρήτης το 1981. Έτσι οι ΟΝΝΕΔίτες αναγκάστηκαν να ναυλώσουν πούλμαν που έφτασε μέχρι το πλοίο και τους πήρε για να τους μεταφέρει στην πλατεία.

Οι Κένταυροι που δεν έδερναν μόνο αριστερούς

 

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε ως “μέντορα” για τη νεολαία τον Αντώνη Σαμαρά, καθώς ο ίδιος όχι απλά δε γνώριζε και δεν ασχολούνταν με τα θέματα της, αλλά έγραφε την ΟΝΝΕΔ… ΟΝΕΔ, με ένα νι! Όταν διαδέχθηκε λοιπόν το Ράλλη στην ηγεσία της ΝΔ, καθ υπόδειξη Σαμαρά έβαλε στην ΟΝΝΕΔ το Βασίλη Μιχαλολιάκο πρόεδρο και τον Μάνο Μανωλάκο αντιπρόεδρο και υπεύθυνο συνοικιακού, τους “σκληρούς” της νεολαίας που ήταν απέναντι στους φιλελεύθερους καραμανλικούς.

Τότε η ΔΑΠ ουσιαστικά δεν υπήρχε. Στα πανεπιστήμια κυριαρχούσε συντριπτικά η αριστερά. Βασικός πυρήνας της ΟΝΝΕΔ ήταν τα συνοικιακά και περιφερειακά γραφεία της, ενώ τα τελευταία χρόνια ΟΝΝΕΔ σημαίνει σε μεγάλο βαθμό ΔΑΠ. Υπήρχε βέβαια το φοιτητικό, το οποίο ανέλαβε ο Γιώργος Αναγνωστάκος.

Στελέχη που έχουν ζήσει την εποχή εκείνη, σημειώνουν ότι η… δραστηριοποίηση της ΟΝΝΕΔ τη συγκεκριμένη περίοδο, οφειλόταν περισσότερο στο Μανωλάκο και όχι στο Μιχαλολιάκο. Ο Μανωλάκος, που είχε πατέρα αξιωματικό της χωροφυλακής και ο οποίος ήταν μέχρι να γίνει αντιπρόεδρος, γραμματέας της ΟΝΝΕΔ Κυψέλης, είχε ένα στρατοκρατικό μοντέλο στο μυαλό του για τη νεολαία.

Θα χυθεί αίμα, εάν εμφανιστεί ο Τομπούλογλου

Οι ανανεωτικοί υποτίθεται ότι διαφωνούσαν με αυτό, καθώς όμως μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και την εποχή της οξείας σύγκρουσης με το ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρξε πρακτικά αντίδραση όταν ιδρύθηκαν οι δύο ομάδες κρούσης, οι Κένταροι και οι Ρέηντζερς, γνωστοί για τα επεισόδια στην Καλαμάτα και τις γενικότερες βίαιες πρακτικές τους.

Αυτό το στρατό όμως η τότε ηγεσία της ΟΝΝΕΔ δεν τον χρησιμοποιούσε μόνο εναντίον του ΠΑΣΟΚ, άλλα και εναντίον των εσωκομματικών της αντιπάλων.

.

Χαρακτηριστική είναι η εξής ιστορία:

Αν και δεν ήταν της δικής τους ομάδας, η νέα ηγεσία είχε τοποθετήσει το Χάρη Τομπούλογλου στη γραμματεία συνοικιακού. Στις δημοτικές του 1982 όμως στήριξε έναν αντάρτικο συνδυασμό στη Νέα Φιλαδέλφεια, κατηγορώντας το κόμμα ότι στήριξε επίσημα ως υποψήφιο τον πρώην πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου επί Χούντας. Αυτό έγινε αιτία να διαγραφεί για… αριστερή απόκλιση.

Και όχι μόνο τον διέγραψαν, αλλά δεν του επέτρεπαν να εμφανιστεί σε καμία κομματική εκδήλωση. Έτσι όταν η ΟΝΝΕΔ διοργάνωσε ένα χορό, ο Μιχαλολιάκος είχε πει “θα χυθεί αίμα, εάν εμφανιστεί ο Τομπούλογλου” και είχε βάλει μπράβους στην πόρτα. Τελικά αίμα εκείνη τη βραδιά δε χύθηκε, αλλά οι αγριότητες δεν έλειπαν απέναντι σε αντιπάλους και υποτιθέμενους “συμμαχητές”.

Ξύλο μεταξύ συμμαχητών και η πάπια

 

Η ΝΔ αλλάζει ξανά ηγεσία το 1984. Νέος πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η ομάδα Μιχαλολιάκου-Μανωλάκου τον είχε στηρίξει, ενώ οι ανανεωτικοί στήριζαν όλοι τον Κωστή Στεφανόπουλο.

Ο Μητσοτάκης όμως μπορεί να είχε αποδεχθεί τη στήριξη των “σκληρών” της ΟΝΝΕΔ, αλλά θέλοντας να δώσει φιλελεύθερο στίγμα, αποφάσισε να αλλάξει την ηγεσία της γαλάζιας νεολαίας. Αποφάσισε λοιπόν να βάλει πρόεδρο το Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τον οποίο οι Κένταυροι κατηγορούσαν ως ουρανοκατέβατο. Υπό μία έννοια δεν είχαν άδικο, καθώς πράγματι ο Μεϊμαράκης δεν είχε δραστηριότητα στην ΟΝΝΕΔ αλλά τότε επέλεγε ο πρόεδρος- κάτι που θα άλλαζε με το πρώτο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ το 1987.

Ο Μιχαλολιάκος τρελαίνεται και οι Κένταυροι απλά κάνουν… κατάληψη των γραφείων της ΟΝΝΕΔ (τότε στον τρίτο και πέμπτο όροφο της οδού Νικηταρά 3-4 στην Ομόνοια): Δεν άφηναν το Μεϊμαράκη και τους ανανεωτικούς να μπουν μέσα, καθώς τους εμπόδιζαν δικοί τους στην είσοδο ενώ ο Μιχαλολιάκος ελεγε στο Μητσοτάκη: “Δε μπορώ να τους ελέγξω πρόεδρε”.

Δε μπορώ να τους ελέγξω πρόεδρε

Οι ανανεωτικοί έκαναν αντισυγκέντρωση στην αίθουσα κήπου της Ρηγίλλης και αποφασίζουν να στηρίξουν Μειμαράκη. Στη νέα εκτελεστική μπαίνουν οι Λευτέρης Ζαγορίτης και Ανδρέας Λυκουρέντζος.

Τελικά έπεσαν μόνο μερικές ψιλές στη Νικηταρά. Οι Κένταυροι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν γιατί δεν τους στήριξε έμπρακτα ο Αβέρωφ. Κράτησε μία ουδέτερη ουσιαστικά στάση και δεν έθεσε ζήτημα στο Μητσοτάκη. Ο δε Σαμαράς έκανε… την πάπια γιατί είχε και εκείνος στηρίξει το Μητσοτάκη και προσέβλεπε στο δικό του μέλλον.

Τα ευτράπελα όμως συνεχίζονταν. Έκαναν εκδηλώσεις τα τοπικά γραφεία που ήλεγχαν οι Κένταυροί και η νέα διόικηση δεν μπορούσε να παραστεί, γιατί έπεφτε ξύλο και τους έβγαζαν τσουβαλιαστούς. Μέχρι που διεγράφη ο Μανωλάκος και η σκληρή ομάδα των Κενταύρων, αφού πήγαν να κάνουν επεισόδια μέσα στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ αφού είχε πια μπει η νέα διοίκηση.

Στη νέα εκτελεστική επιτροπή το 1985 μπαίνει και ο Γιώργος Βουλγαράκης ως υπεύθυνος φοιτητικού, ο Σταμάτης Μαύρος υπεύθυνος επαρχιακού και ο Δάνης Τζαμτζής υπεύθυνος Λεκανοπεδίου. Ήταν η εκτελεστική επιτροπή που οδήγησε στο πρώτο συνέδριο το 1987.

Το γουρλίδικο ντάτσουν

 

Πολλοί από τους ΟΝΝΕΔίτες της δεκαετίας του ’80 είχαν στη συνέχεια πορεία στο κόμμα και όχι μόνον.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου του ’85, τις οποίες είχε χάσει η ΝΔ, το Σεπτέμβριο πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Ως εκπρόσωπος της αντίστοιχης νεολαίας της Κύπρου είχε έρθει ο σημερινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης.

Και κάποια στιγμή ένας από τους ΟΝΝΕΔίτες τράβηξε μία ιστορική φωτογραφία, που δυστυχώς χάθηκε (αυτά ήταν τα κακά του φιλμ όταν δεν υπήρχαν ψηφιακές φωτογραφικές!) με το Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον Κώστα Καραμανλή σε ένα παγκάκι, αραχτούς και ντυμένους με τζιν να κάνουν τσιγάρο και να συζητούν.

Δηλαδή σε εκείνο το φεστιβάλ είχαν πάρει μέρος ένας μελλοντικός Πρόεδρος της Κύπρου, ένας μελλοντικός πρωθυπουργός της Ελλάδας και ένας μελλοντικός γραμματέας και πρόεδρος της ΝΔ.

Ήταν επίσης όπως προαναφέρθηκε η εποχή των συγκεντρώσεων, από τις οποίες δεν έλειπαν τα χαριτωμένα:

Πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 1985, ο Μεϊμαράκης συνοδευόμενος από στελέχη της ΟΝΝΕΔ, πήγαινε στις Λιβανάτες για να μιλήσει. Ξαφνικά εμφανίστηκαν και τους συνόδευσαν από την παραλία μέχρι το χωριό 100 ντάτσουν με τσιγγάνους που πουλούσαν πατάτες.

Η συγκέντρωση είχε αξιοσημείωτη επιτυχία: Οι ΟΝΝΕΔίτες μάζεψαν 2.000 άτομα. Την προηγούμενη ημέρα στον ίδιο χώρο είχε μιλήσει ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας του ΠΑΣΟΚ Αντώνης Δροσογιάννης ενώπιον μόνο 300 ατόμων. Ως εκ τούτου οι γαλάζιοι θεώρησαν γουρλίδικη τη βαβούρα της θορυβώδους αυτοκινητοπομπής των τσιγγάνων.

Ήταν επίσης η εποχή που την ΟΝΝΕΔ ένωνε με την αριστερά το κοινό και απύθμενο μίσος για το ΠΑΣΟΚ. Λόγω κόντρας με το ΠΑΣΟΚ ο κ. Μεϊμαράκης μάλιστα αναλάμβανε κοινές πρωτοβουλίες με τους Ρηγάδες (όπου το Νίκο Βούτση είχε διαδεχθεί ο Νίκος Φιλης). Μέχρι και κοινές πικετοφορίες είχαν πραγματοποιηθεί όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σπάσει τη διεθνή απομόνωση του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι της Πολωνίας.

Αλλαγή δε γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα

Αλλά και στα πάνελ του διαλόγου που είχε ανοίξει ως υπουργός Νέας Γενιάς ο Γιώργος Παπανδρέου, οι εκπρόσωποι της ΟΝΝΕΔ Γιάννης Χατζής και του Ρήγα Πάνος Σκουρλέτης (την ΚΝΕ εκπροσωπούσε ο Νίκος Μαράκης) συχνά δημιουργούσαν κοινό μέτωπο κατά του Δημήτρη Καρύδη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ.

Ο δε Γιάννης Χατζής, που ήταν ο “θεωρητικός” της ΟΝΝΕΔ, μελετούσε και τον ιδεολογικό αντίπαλο: Κάποια στιγμή δανείστηκε τα τεύχη του Θούριου, του εντύπου που εξέδιδε η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, για να διαβάσει για το Μάιο του 1968. Τα είχε βάλει στο πατάρι και τα διάβαζε ένα ένα. Και ο Βούτσης τον έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο με την αγωνία μην πλημμυρίσει το πατάρι του Χατζή και χάσουν οι Ρηγάδες τα αρχεία τους.

Aυτά δε σήμαιναν βέβαια πως δεν υπήρξαν και σκληρές επιθέσεις στην αριστερά. Ενίοτε όμως το πιο άγριο ξύλο οι ΟΝΝΕΔίτες το έπαιζαν με την ακροδεξιά: Την περίοδο που ο κ. Μεϊμαράκης ήταν πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, ο βουλευτής σήμερα της ΝΔ Μάκης Βορίδης ήταν στη νεολαία της ΕΠΕΝ.

Οι ΕΠΕΝίτες αποκαλούσαν τους ΟΝΝΕΔίτες “κότες, κολωνακιώτες”. Πρόεδρος της τοπικής της ΟΝΝΕΔ στο Κολωνάκι ήταν τότε ο Άγγελος Φιλιππίδης, αλλά ήταν ο Δάνης Τζαμτζής που είχε αναλάβει να οργανώνει τις αντεπιθέσεις στους ακροδεξιούς της ΕΠΕΝ: Τότε ο πρώην βουλευτής ήταν αρκετά χρόνια νεότερος και κάμποσα κιλά ελαφρύτερος.

Τα είχε βάλει μάλιστα και με τον περίφημο Αρκουδέα. Το 1986 στο φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ στο ΣΕΦ (το οποίο παρατρίχα να μη γίνει καθώς τα δύο προηγούμενα βράδια είχε φοβερό αέρα που ξήλωσε τα πάντα και χρειάστηκε να ξαναστηθούν όλα μέσα σε μία ημέρα), αναρχικοί συγκρούστηκαν με τους ΟΝΝΕΔίτες. Τα επεισόδια ήταν εκτεταμένα και η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις ΟΝΝΕΔιτών.

Τότε ακούστηκε και το σύνθημα “Αλλαγή δε γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα”, που αναφερόταν στον αρχηγό της ΕΛΑΣ. Μεϊμαράκης και Τζαμτζής πήγαν στο τμήμα και έκαναν φασαρία για να αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες ΟΝΝΕΔίτες.

Τα δάκρυα του Βαγγέλη

 

Η ΟΝΝΕΔ πήγε στο πρώτο της συνέδριο το 1987 “μοιρασμένη” σε τρεις τάσεις:

Τους ανανεωτικούς και καραμανλικούς, που δεν είχαν καλές σχέσεις με το Μητσοτάκη, με επικεφαλής το Τομπούλογλου

Τους μητσοτακικούς με επικεφαλής το Βουλγαράκη

Και τους σκληρούς δεξιούς με επικεφαλής το Μιχαλολιάκο που δεν είχε ακόμη διαγραφεί

Ο Μητσοτάκης ζήτησε το συνέδριο να γίνει στο Κάραβελ. Οταν τον ρώτησαν από τη νεολαία γιατί, επικαλέστηκε ότι ο επιχειρηματίας στον οποίο ανήκε το ξενοδοχείο, ήταν νεοδημοκράτης. Φαίνεται όμως ότι επίσης ήθελε να γίνει το συνέδριο σε ένα χώρο ελεγχόμενο, γιατί προέβλεπε ότι θα γίνει σύρραξη.

Όταν τα πράγματα άρχισαν να οξύνονται, ο Βουλγαράκης κάλεσε τον Τομπούλογλου των ανανεωτικών και του είπε: “Αν κάνεις πίσω, θα είσαι εσύ ο διάδοχος μου”. Εκείνος όμως του απάντησε: “Δεν μπορώ να προδώσω τους φίλους μου”.

Η αλήθεια είναι πως τον Τομπούλογλου τσιγκλούσε ο Μιχάλης Λιάπης, ο οποιος είχε χάσει την έδρα του: Είχε μπει στη λίστα των εκλογών το ’85 και εξελέγη, όμως η Φάνη Πάλλη Πετραλιά του έκανε ένσταση, γιατί ήταν στο γραφείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας και την κέρδισε. Κάτι που ο Λιάπης ενέταξε στην αέναη κόντρα καραμανλικών-μητσοτακικών.

Στους ανανεωτικούς έδινε γραμμή και ο Μιλτιάδης Έβερτ που το 1986 είχε εκλεγεί δήμαρχος Αθηναίων.

Για αυτούς που κάνουν ζημιά στο κόμμα, δεν υπάρχει πρόσκληση για το πειθαρχικό

Ο Μεϊμαράκης προσπαθούσε να βρει μία λύση. Συναντήθηκε με το Τομπούλογλου και το λέει: “Έχεις οξύνει πολύ τα πράγματα. Να βάλουμε ένα πιο μετριοπαθή επικεφαλής στην τάση και θα πείσω το Μητσοτάκη να μη βάλει το Βουλγαράκη”. Ο Τομπούλογλου συμφώνησε να βάλουν επικεφαλής τον Ηλία Αδαμόπουλο, αλλά ο Βουλγαράκης δεν έκανε πίσω.

Το συνέδριο σημαδεύτηκε από καταγγελίες για νοθεία και ξύλο. Ο Μεϊμαράκης υποσχέθηκε ότι δε θα πήγαινε να νομιμοποιήσει τη διαδικασία, πιέστηκε όμως από το Μητσοτάκη, ο οποίος στην τελική τον είχε διορίσει, κατέβηκε στο συνέδριο και έκλεισε τις εργασίες του.

Ήταν τέτοια η πίεση και η φόρτιση, που ο “Βαγγέλας” ανέβηκε στο δωμάτιο του και έκλαψε- διότι και οι σκληροί κλαίνε.

Εν τω μεταξύ, Βασίλης Μιχαλολιάκος, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Απόστολος Τσιαμπάνης και Χάρης Τομπουλογλου μαθαίνουν τη διαγραφή τους… από ραδιοφώνου.

Ο τελευταίος βρίσκει τον αναστατωμένο Μεϊμάρακη, ο οποίος τηλεφωνεί στο Μητσοτάκη. “Πρόεδρε, γιατί στις διαγραφές και ο Χάρης;” Ο Μητσοτάκης του απάντησε: “Διότι βρίζει την οικογένεια μου”.

Καθώς με τη νεολαία ασχολούνταν τότε και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία στήριζε το Βουλγαράκη, οι ανανεωτικοί του είχαν βγάλει το παρατσούκλι “ντοράκης” και το είχαν μάλιστα διαρρεύσει στα Νέα.

Το επόμενο τηλεφώνημα εκ μέρους των διαγραφέντων γίνεται στο Μπρατάκο, με το ερώτημα πότε θα συνεδριάσει το πειθαρχικό. “Για αυτούς που κάνουν ζημιά στο κόμμα, δεν υπάρχει πρόσκληση για το πειθαρχικό”, ήταν η απάντηση.

Ο Ρήγας Φεραίος της ΟΝΝΕΔ

 

Βέβαια κι οι ανανεωτικοί δεν άφηναν σε χλωρό κλαρί τους μητσοτακικούς και σύντομα βγήκαν στο αντάρτικο ξανά.

Το συνέδριο είχε πραγματοποιηθεί Μάρτιο. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους -υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για το 1987- ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρόκειται να επισκεφθεί τη ΔΕΘ. Οι ανανεωτικοί οργανώνονται υπό το… Ρήγα Φεραίο. Όχι τη νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά ένα στέλεχος της τοπικής ΟΝΝΕΔ, επικεφαλής του συνοικιακού Θεσσαλονίκης, που ονομάζεται Ρήγας Φεραίος και είναι μάλιστα απόγονος του γνωστού Ρήγα Φεραίου.

Ο Ρήγας Φεραίος λοιπόν, ο οποίος σήμερα είναι επιχειρηματίας με τοπικό κανάλι στη Θεσσαλονίκη, φτιάχνει αφίσες με τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το 1974 με το μπλέ σακάκι και το σύνθημα “Εξω οι τσάτσοι και οι γαμπροί από το κόμμα του Καραμανλή” και γεμίζει όλη τη συμπρωτεύουσα.

Όπως είναι αυτονόητο διεγράφη χαλλλαρά, που θα έλεγαν και στη Θεσσαλονίκη.

Οι ανανεωτικοί όμως δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν τον ανταρτοπόλεμο. Στην πρώτη συγκέντρωση μετά τη διαγραφή τους και την εκλογή Βουλγαράκη στο Σπόρτινγκ, όπου έχει έρθει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με πυρήνα τους ΟΝΝΕΔίτες των δυτικών προαστίων (Παναγιώτη Λύκο νυν αντιδήμαρχο Περιστερίου. Γιάννη Μοσχάτο και Θωμά Αναγνωστόπουλο) ξεσπούν σε συνθήματα όταν μπαίνει ο πρόεδρος του κόμματος: “Θέλουμε εκλεγμένους και όχι εκλεκτούς”.

“Υπάρχει πιο λαϊκός από εμένα;”

 

Η πρόταση για μη κρατικά ΑΕΙ, που αποτελεί σήμερα μία από τις βασικές θέσεις της ΝΔ στην παιδεία, ήταν ιδεολογική “προσφορά” της ΟΝΝΕΔ και μάλιστα αρχικά είχε συναντήσει αντιδράσεις.

Είμαστε στην περίοδο 1987- 1988. Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είναι ο Βουλγαράκης, υπεύθυνος φοιτητικού ο Κωστής Χατζηδάκης και πρόεδρος της ΔΑΠ Κομοτηνής ο Ευριπίδης Στυλιανίδης.

Ο Στυλιανίδης ήταν που κατέθεσε στην επιτροπή προγράμματος του κόμματος της ΝΔ την πρόταση για ιδιωτικά ΑΕΙ. Πρόεδρος της ΟΚΕ Παιδείας ήταν ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης. Όταν λοιπόν ο Στυλιανιδης κατέθεσε την πρόταση του, με την οποία συμφωνούσε η νεολαία, ο Βαρβιτσιώτης του όρμηξε.

“Τι είναι αυτά που λες; Θα πούμε για ιδιωτικά ΑΕΙ; Θα μας κράξουν. Τα ιδιωτικά ΑΕΙ είναι για τους πλούσιους και εμείς είμαστε λαϊκή παράταξη”, του είπε, ενδεχομένως και έχοντας την ανησυχία για το πως θα αξιοποιούσε το ΠΑΣΟΚ μία τέτοια πρόταση.

“Υπάρχει κανένας πιο λαϊκός από εμένα να το προτείνει;” του απάντησε ο Στυλιανίδης.

Επέμεινε και η πρόταση του πέρασε στη γενική συνέλευση των φοιτητών στο Δημοκρίτειο- μάλιστα για πρώτη φορά τότε πήρε στο Δημοκρίτειο γενική συνέλευση η ΔΑΠ. Και τελικά η πρόταση υιοθετήθηκε στο πρόγραμμα του κόμματος, υπό τον πιο ευχάριστο όμως τίτλο “μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ”. Το κόμμα ήθελε να αποφύγει τον όρο ιδιωτικά την ώρα της κρίσιμης μάχης με το ΠΑΣΟΚ.

Η πρόταση για τα μη κρατικά ΑΕΙ είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά σε ένα άρθρο του Στυλιανίδη και του δημοσιογράφου σήμερα και τότε υπεύθυνου τύπου της ΔΑΠ Κομοτηνής Μανώλη Κοττάκη, στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, ως απάντηση σε άρθρο των Κλάδη (γγ Παιδείας) και Πανούση, των εμπνευστών του νόμου- πλαίσιο. Το άρθρο αυτό στη συνέχεια έγινε ένα μικρό βιβλιαράκι, το οποίο παρουσιάστηκε το 2007 και χάρη σε αυτό έγινε ο Στυλιανίδης υπουργός Παιδείας.

Την πρόταση Στυλιανίδη, που είχε συζητηθεί στο πλαίσιο Αναθεώρησης του Συντάγματος, αλλά την είχε κόψει το ΠΑΣΟΚ, του ζήτησε η αντίστοιχη νεολαία της Κύπρου. Τελικά στην Κύπρο νομοθετήθηκε η ύπαρξη μη κρατικών ΑΕΙ και μάλιστα σήμερα ο Στυλιανίδης είναι καθηγητής σε ένα εξ αυτών.

Το πάκμαν της ΟΝΝΕΔ

 

Μεταφερόμαστε στο 1994- 95. Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είναι πλέον ο Στυλιανίδης, ο οποίος διαδέχθηκε τον Κωστή Χατζηδάκη μέσα σε ένα κλίμα έντασης μεταξύ μητσοτακικών- εβερτικών, όταν ο σημερινός αντιπρόεδρος της ΝΔ έφευγε για την Ευρωβουλή.

Το Στυλιανίδη είχε ξεχωρίσει ο Μιλτιάδης Έβερτ αρκετό καιρό πριν από το προσυνέδριο της ΟΝΝΕΔ για την Αναθεώρηση του Συντάγματος στη Θεσσαλονίκη, όπου αφνιδιάζοντας τους πάντες είχε ακούσει και τους 38 ομιλητές. Ζήτησε μετά να γνωρίσει το Στυλιανίδη και του πρότεινε να τον βάλει σε εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο, αλλά εκείνος αρνήθηκε πρώτον διότι δεν είχε πάει στρατό ακόμη και θεώρησε ότι επειδή καταγόταν από ακριτική περιοχή δε θα ήταν σωστό και δεύτερον διότι όπως είπε στον Έβερτ δεν είχε τελειώσει το διδακτορικό του στη Γερμανία και όφειλε στον πατέρα του να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Αυτό ο Έβερτ το εκτίμησε και όταν ο Στυλιανίδης τελείωσε το διδακτορικό του (αλλά ακόμη δεν είχε πάει φαντάρος) του ζήτησε να γίνει πρόεδρος της νεολαίας.

Εξελέγη λοιπόν με 52 από τις 100 ψήφους του τότε συνεδρίου (όπως αναφέρθηκε υπήρχε ένταση εβερτικών- μητσοτακικών) και ως νέος πρόεδρος αξιοποίησε μία εμπειρία από το διδακτορικό του για να φέρει για πρώτη φόρα τις νέες τεχνολογίες στη ΝΔ.

Τότε στην Ελλάδα, internet και κινητή τηλεφωνία ήταν ακόμη σχετικά άγνωστα πράγματα. Ο Στυλιανίδης όταν είχε πάει να υποστηρίξει το διδακτορικό του στο Αμβούργο, έπρεπε να κάνει κάποιες διορθώσεις και ήταν αναγκαίο να επισκεφθεί τη δημόσια βιβλιοθήκη. ‘Εχασε όμως την πτήση και διαπίστωσε ότι Σάββατο πρωί η βιβλιοθήκη ήταν κλειστή.

Στενοχωρημένος γιατί από αυτή την ατυχία κινδύνευε να πάει έξι μήνες τουλάχιστον πίσω, επέστρεψε στο σπίτι ενός Γερμανού φίλου, ο οποίος του λέει: “Μην ανησυχείς, θα μπούμε στο internet και θα τα βρούμε όλα”. Πράγματι βρήκε τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των βιβλίων και έτσι στο Στυλιανίδη ήρθε η ιδέα.

Επέστρεψε στην Ελλάδα και αναζήτησε ανθρώπους για να τον βοηθήσουν να βάλει τις νέες τεχνολογίες στη ζωή της ΟΝΝΕΔ. Ανακαλύπτει ένα διευθυντή της Microsoft που ήταν συμμαθητής του στην Κομοτηνή και με αυτόν και μέσω της Forthnet που ανήκε τότε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στήνουν στην ΟΝΝΕΔ έναν κόμβο για μια πρώτη εφαρμογή ηλεκτρονικής δημοκρατίας.

Για να πείσουν όμως τον κόσμο να συνδεθεί, τους έταζαν κουπόνια με έκπτωση 20% για βιβλία από την Ιπποκράτους.

Έτσι “έψησαν” περίπου 2.500 άτομα, κυρίως φοιτητές, να συμμετάσχουν και πριν η ΟΝΝΕΔ αναλάβει κάποια πρωτοβουλία, πρώτα ζητούσε τη γνώμη τους μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας. ‘Ετσι οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε στις φοιτητικές στέφθηκαν όλες με επιτυχία, αφού είχε προηγηθεί η ηλεκτρονική αυτή σφυγμομέτρηση.

Σιγά μη σας δώσουμε δέκα εκατομμύρια δραχμές για να βάλετε πάκμαν στην ΟΝΝΕΔ

Το ωραίο όμως είναι πως όταν ο Στυλιανίδης ζήτησε λεφτά από την εκπαιδευτική επιτροπή της ΝΔ για την πλατφόρμα ηλεκτρονικής δημοκρατίας της ΟΝΝΕΔ, έλαβε την επική απάντηση:

“Σιγά μη σας δώσουμε δέκα εκατομμύρια δραχμές για να βάλετε πάκμαν στην ΟΝΝΕΔ”.

Ο Έβερτ όμως έδωσε εντολή να προχωρήσει το project, το οποίο έγινε θέμα στις εφημερίδες, αλλά δε συνεχίστηκε.

Το internet όμως διαδόθηκε ευρέως στην Ελλάδα και χρόνια μετά, όταν ο Στυλιανίδης είχε μόλις αναλάβει υφυπουργός Εξωτερικων συνέβη το εξής:

Ήταν καλεσμένος σε ένα τραπέζι στην αμερικανική πρεσβεία με αφορμή την ομιλία ενός επιφανούς Αμερικανού διπλωμάτη. Δίπλα του καθόταν ένας άλλος διπλωμάτης των ΗΠΑ, νεαρός, στον οποίο ο Στυλιανίδης έδωσε την κάρτα του. “Σας ξέρω” του απάντησε εκείνος, προκαλώντας την απορία του “φρέσκου” υφυπουργού: “Που με ξέρετε; Δεν έχω έρθει ακόμη στις ΗΠΑ”.

Εκείνος τότε του εξήγησε ότι η διπλωματική του στο State Department αφορούσε στη χρήση του internet από τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Είχε έρθει λοιπόν στην Ελλάδα και πήγε πρώτα στο ΚΚΕ όπου όπως είπε δεν ήξεραν καν τι είναι αυτό. Πήρε τηλέφωνο στο γραφείο του Κώστα Λαλιώτη στο ΠΑΣΟΚ και ζήτησε την ηλεκτρονική τους διεύθυνση και του απάντησαν “Χαριλάου Τρικούπη 50”.

Τηλεφώνησε μετά και στο γραφείο του Έβερτ. Από εκεί του είπαν: “Έχουμε έναν τρελό πιτσιρικά που κάτι κάνει, αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι”. Πήγε λοιπόν στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ και του έδειξαν την πλατφόρμα, η οποία είχε και με άλλο τρόπο γίνει… διάσημη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού:

Ο Έβερτ είχε ταξιδέψει στην Αμερική λίγο πριν το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στο Λουτράκι, όπου ο Στυλιανίδης παρέδωσε στον Πάνο Σιδέρη. Επέστρεψε την ημέρα του συνεδρίου και πήγε κατευθείαν από το αεροδρόμιο κατενθουσιασμένος. Διότι στις ΗΠΑ τον είχε δεχθεί ο τότε αντιπρόεδρος Αλ Γκορ, γνωστός λάτρης των νέων τεχνολογιών. Πριν την επίσκεψη λοιπόν από την ΟΝΝΕΔ είχαν στείλει ένα e mail στην προσωπική ιστοσελίδα του Γκορ, ο οποίος όταν είδε τον Έβερ του είπε: “Τώρα μιλούσα με τη νεολαία σας”.

Οι εποχές είχαν ήδη αλλάξει και θα άλλαζαν περισσότερο, αλλά η ιστορία της ΟΝΝΕΔ θα συνεχιζόταν πάντα πολυτάραχη και ενίοτε αμφιλεγόμενη.

Σύστημα Καλαμών (ή Τζίμης Πανούσης, ψηφοδέλτια σταύρωνα)

 

Το Συνέδριο της Καλαμάτας το 2001 αποδείχθηκε ένα από τα πιο ήρεμα συνέδρια στο προσκήνιο, γιατί στο παρασκήνιο έγιναν πολλά.

Είχε προηγηθεί το Συνέδριο της Πάτρας, όπου ο προεδρικός Γιάννης Οικονόμου επικράτησε του μητσοτακικού Ευτύχη Βαρδουλάκη, στην εκλογή προέδρου ΟΝΝΕΔ από το Συνέδριο αλλά και η πρόταση μομφής εναντίον του Προέδρου η οποία απέτυχε.

Ο Κώστας Καραμανλής, πανίσχυρος μετά τις βουλευτικές του 2000, έδωσε εντολή να επισπευσθεί το Συνέδριο και να λυθούν οι διαφορές στις οποίες είχαν εμπλακεί τότε και οι νέοι βουλευτές αλλά παλιοί ΟΝΝΕΔίτες Σπηλιωτόπουλος, Βαρβιτσιώτης, Στυλιανίδης, Βλάχος και η Ντόρα Μπακογιάννη κ.λπ.

Το αστείο είναι ότι το στέλεχος που διάβαζε τη γραμμή, έμεινε εκτός οργάνων, μιας και ουδείς τον εμπιστευόταν

Μόνος υποψήφιος έμεινε ο  Χρήστος Κουρούσης (που ήταν Μεσσήνιος και επέλεξε τον τόπο του Συνεδρίου) που εξέφρασε τις δυνάμεις που είχαν στηρίξει τον Γιάννη Οικονόμου, αλλά και οι ομάδες που είχαν στηρίξει την πρόταση μομφής έπρεπε να εκπροσωπηθούν. Ενώ συμφωνήθηκαν λοιπόν οι ποσοστώσεις κάθε ομάδας, διαπιστώθηκε ότι η μια ομάδα δεν είχε εμπιστοσύνη στην άλλη ότι θα ψήφιζε τα συμφωνηθέντα, ενώ οι περιορισμοί στη σταυροδοσία δημιουργούσαν τον κίνδυνο να μείνουν κάποιοι εκτός οργάνων, ενώ η εντολή από το κόμμα ήταν σαφείς: όλοι μέσα.

Αποφασίστηκε λοιπόν να στηθούν τραπέζια σε ένα ξενοδοχείο, κάποιος να διαβάζει τις γραμμές, Δαπίτες να σταυρώνουν ψηφοδέλτια και κάποιοι εμπειρότεροι να τσεκάρουν ότι σταυρώνουν όλους και όχι όσους θέλουν. Έτσι εξασφαλιζόντουσαν όλοι. Η διαδικασία ξεκίνησε μέσα στη νύχτα και ολοκληρώθηκε το πρωί.

Το αστείο είναι ότι το στέλεχος που διάβαζε τη γραμμή έμεινε εκτός οργάνων, μιας και ουδείς τον εμπιστευόταν. Στη διαδικασία της ολονύχτιας σταυροδοσίας πρωταγωνίστησαν οι τότε Δαπίτες Παπανικολάου, Παπαμιμίκος και Παπαγγελόπουλος, οι οποίοι παρά τις διαφωνίες τους τα επόμενα χρόνια είχαν βρει τον τρόπο να τα βρίσκουν και να τελειώνουν ομαλά τα επόμενα Συνέδρια, εφαρμόζοντας το Σύστημα Καλαμών.