Γιατί η Άνγκελα Μέρκελ είναι η γυναίκα της ζωής μας

Με πόνο έχουμε αποδεχθεί ότι η τέλεια Γυναίκα ή η τέλεια Σχέση είναι πράγματα που συμβαίνουν μόνο στα θερινά σινεμά κάθε καλοκαίρι. Στην οθόνη, όχι στις καρεκλίτσες. Η τέλεια Σχέση δεν κρύβεται ούτε στη Ριζάρη ούτε στο ευρωπαϊκό ούτε στο γερμανικό Κοινοβούλιο. Δεν είναι ότι δεν κρύβεται, είναι ότι δεν υπάρχει.

Του Ηλία Αναστασιάδη

Συνεπώς, το φλερτ μας με την Άνγκελα Μέρκελ ήταν από την αρχή καταδικασμένο να περάσει από τις σκοτεινές ζώνες της λαϊκής καψούρας, του πόνου, της ερωτικής απογοήτευσης και της ανασφάλειας, αλλά και από τις φωτεινές: του ενθουσιασμού, του έρωτα, της αγάπης, του ‘γεμίζει ο ένας τον άλλον’.

Γνωρίσαμε την Άνγκελα από κοντά με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου του ’09. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις εκλογές του Οκτωβρίου κι επειδή γενικότερα ο Έλληνας είναι λίγο φιγουρατζής στα προσωπικά του, της το έπαιξε δύσκολος απ’ την αρχή.

Ποια ήταν τα δεδομένα; Η Άνγκελα δεν ήθελε ποτέ να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, αλλά το έκρυβε. Ποια γυναίκα έρχεται να σου ομολογήσει κατευθείαν τον έρωτά της; Πόσες και ποιες γυναίκες παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες; Το έκρυβε η Άνγκελα πίσω απ’ το πάθος για λιτότητα σε όλη την Ευρώπη, το έπαιζε δύσκολος ο Έλληνας καθυστερώντας τα μέτρα λιτότητας, να σου ο ηλεκτρισμός, να σου το φλερτ, να σου και ο έρωτας.

Όπου έρωτας, βάλε πόλεμος. Όπου πόλεμος, βάλε ακραίες αντιδράσεις και μηδέν υποχωρήσεις. Η Μέρκελ, αφού έκλαψε και ταπεινώθηκε μπροστά στις φίλες της, πείσμωσε. Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει όταν ο έρωτας συναντάει τον εγωισμό. Όχι ευχάριστα πράγματα.

Ο Έλληνας απ’ την άλλη, γνωστός χαλαρός τύπος με έφεση στο να ρισκάρει, συνέχιζε να κωλυσιεργεί το θέμα με τα μέτρα λιτότητας, περιμένοντας να ξυπνήσει ένα πρωί και να σκοντάψει σε ένα σεντούκι με τον θησαυρό που θα έλυνε μια και καλή τις διαφορές του με το κορίτσι.

Δυστυχώς, δεν σκοντάφτεις συχνά σε σεντούκια κάτω απ’ το κρεβάτι.

Terrible Love

Η δυσκολία στη σχέση μας με κείνη ήταν ότι δεν τη νιώσαμε ποτέ δική μας. Τουλάχιστον όχι στο ξεκίνημα. Τα πεισματάκια του Απριλίου του ’11 όταν η ΕΕ ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα της Ελλάδας είναι εκτός ελέγχου δεν ήταν τίποτα μπροστά στη ρήξη του Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, προφανώς από υπερβολικό (στα όρια του βλακώδους) ενδιαφέρον για την κατάστασή μας στη δίνη αυτού του ατελέσφορου ειδυλλίου, ανακοινώνει δημοψήφισμα για το αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ, χωρίς να την ενημερώσει.

Η Άνγκελα βγάζει νύχια. Μας παίρνει τηλέφωνο, μας διαβάζει μια πλήρη λίστα με όλους της τους πρώην, ανακαλύπτουμε 4-5 πολύ φίλους μας στη λίστα, η εμπιστοσύνη κλονίζεται, ενώ η ίδια απειλεί ότι θα μας στείλει και προσωπικές της στιγμές από τον νέο της φίλο, για να μας εκμηδενίσει, να μας καταστρέψει, να μας ξεφτιλίσει. Δεν έπρεπε να την τσαντίσουμε. Ο έρωτας χτυπάει την πόρτα του μίσους. Τα κάναμε σκατά.

Κάπου εκεί καταλάβαμε το λάθος μας. Κάπου εκεί ζητήσαμε μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα. Αλλάξαμε παρέες. Της στέλναμε βίντεο με μπαλάντες που γράψαμε για εκείνη. Μας απάντησε ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τις μεταφράσαμε και τις στείλαμε στα γερμανικά. Απάντησε με ένα απλό ‘:)’. Ο πάγος έσπαγε. Σιγά-σιγά, αλλά έσπαγε.

Λουσμένοι στον κρύο ιδρώτα και βλέποντας τον έρωτα της ζωής μας να γλιστράει απ’ τα χέρια μας (“Τι μας ζήτησε ρε Γιώργο; Λίγη λιτότητα και 5-6 μέτρα. Πολλά ήθελε το κορίτσι;”, αλλάξαμε παρέες.

Της γνωρίσαμε τον Λουκά τον Παπαδήμο, τον συμπάθησε, κερδίσαμε λίγο χρόνο. Υποσχέθηκε ότι θα μας δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Παραδέχτηκε ότι βρήκε άλλον απλά για να μας τσιγκλήσει και ότι εφόσον το κατάφερε,

έβαλε να τον εκτελέσουν
τον χώρισε.

Με τον Σαμαρά στο τιμόνι από τον Ιούνιο του ’12, η Μέρκελ άρχισε πάλι να ανοίγεται. Να μοιράζεται, να γίνεται πιο επικοινωνιακή, να ελπίζει ξανά στη σχέση μας. Μπορεί οι πληγές της να μην είχαν επουλωθεί, αλλά είχαμε μάθει το μάθημά μας.

Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς

Αν υπάρχει ένας νόμος στις ερωτικές σχέσεις, αυτός είναι ο εξής: Αν είσαι πάρα πολύ ερωτευμένος με μια γυναίκα, ο μόνος τρόπος να την κερδίσεις και να την κρατήσεις μακροπρόθεσμα είναι -επίσης μακροπρόθεσμα- να κάνεις Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ.

Ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε ακριβώς αυτό. Ό,ΤΙ ΘΕΛΕΙ. Πολλά μέτρα και πολλή υπομονή. Η πίστη μέσα μας κλονίστηκε όταν πανηγύρισε σαν να μην υπάρχει αύριο τα γκολ της Γερμανίας στο 4-2 επί της Ελλάδας στο Γκντανσκ για τους 8 του Euro 2012.

Πιστέψαμε ότι ακόμη κι αν κάποτε μας συγχωρήσει, θα δυσκολευτεί να μας ξαναδεί ερωτικά. Αλλά είπαμε. Υπομονή. Και πίστη. Και λιτότητα.

Της ζητάμε νέο ραντεβού. Μας κάνει τη δύσκολη. Της λέμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, της ζητάμε να δει ότι αλλάξαμε. Μας κάνει τη δύσκολη. Της ζητάμε επιμήκυνση. Τα ίδια. Δίνουμε χρόνο. Πονάμε. ΠΟΝΑΜΕ.

Κάπου εκεί λοιπόν, στο χείλος και το επικείμενο έρεβος της ερωτικής απογοήτευσης, το κορίτσι παίρνει το χρόνο του και με τα πολλά εκτιμά τις προσπάθειές μας. (Πιθανότατα δεν της έκατσε αυτός που πραγματικά ήθελε και ξανασχολήθηκε μ’ εμάς). Δακρύζουμε απ’ τη συγκίνηση και τον συσσωρευμένο πόνο. Κάνουμε πάλι όνειρα. Αναπνέουμε.

Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο

Της λέμε ότι θέλουμε να τη δούμε. Τώρα. Μας καλεί στο σπίτι της. “Κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτήν την απόσταση τώρα που φαίνεται ότι τα βρίσκουμε”, της λέμε. “Να τη μηδενίσουμε”, μας απαντά και τρέχουμε ντυμένοι Σαμαράδες στις 24 Αυγούστου του ’12 στο Βερολίνο.

“Θέλω να παραμείνετε στο ευρώ”, λέει η Άνγκελα και σας βλέπεις ήδη νιόπαντρους σε ένα ξωκλήσι στο Πόρτο Γερμενό (ή Γερμανό για την περίσταση). Δυο μέρες μετά, δίνει συνέντευξη στο ARD και μας υπερασπίζεται. “Να μετράτε τα λόγια σας όταν αναφέρεστε στην Ελλάδα”. ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ. Το φωνάζει σε όλο τον κόσμο. Είμαστε στον έβδομο ουρανό.

Περνάμε ενάμιση μήνα από απόσταση. Ο ένας σκέφτεται τον άλλον και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Το σενάριο να έρθει η Άνγκελα στην Ελλάδα γίνεται πραγματικότητα. “Έφτιαξα ένα ημερολόγιο και έσκιζα μία-μία τις μέρες μέχρι να έρθω κοντά σου”, σου στέλνει απ’ το αεροδρόμιο του Βερολίνου πριν αρχίσει η επιβίβαση.

Η 9η Οκτωβρίου 2012 είναι η επίσημη επέτειος της σχέσης μας. Η Άνγκελα έρχεται στην Ελλάδα και όλα πηγαίνουν δεξιά (#diplis). Τα περάσαμε τόσο μαγευτικά που, σε παραλήρημα ακόμα, το κορίτσι πιέζει την τρόικα στις 12 Δεκέμβρη: “Η Ελλάδα πρέπει να πάρει τη δόση”.

Η σχέση (εξ αποστάσεως) αρχίζει να βρίσκει το ρυθμό της. Στις 8 Ιανουαρίου του ’13, κάνουμε ένα ταξίδι αστραπή στο Βερολίνο. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα απ’ αυτά που μας χωρίζουν. Αυτός ο έρωτας δεν ήταν εύκολος, αλλά και ποιος είναι εύκολος στο κάτω-κάτω; Στις 5 Ιουλίου, η Μέρκελ, αφού μας υπόσχεται ότι θα καθαρίσει αυτή για πάρτη μας, ανακοινώνει ότι καμία χώρα δεν κινδυνεύει με έξοδο απ’ την Ευρωζώνη.

Στ’ αυτιά μας, η υπόσχεση αποκωδικοποιείται ως “Τίποτα δεν πρόκειται να μας χωρίσει”. Άρχισαν τα μεγάλα λόγια. Τα έχουμε ξαναπεί, τα έχουμε ξανακούσει, αλλά δεν έχουμε ξαναζήσει πιο έντονο και πιο αληθινό πάθος στη ζωή μας.

Ένας επιπόλαιος τσακωμός ψυχραίνει λίγο το κλίμα και στα τέλη Αυγούστου του ’13, η Άνγκελα ζητά να μη χαλαρώσουν οι πιέσεις στην Ελλάδα. Σιγά, έχουμε περάσει τρισχειρότερα. Θέλει να δείξει στον κόσμο ότι έχει το πάνω χέρι στη σχέση. Ας είναι. Της τα συγχωρούμε όλα.

Το εκτιμά. Μας ζητά συγγνώμη για αυτό το χούι της επιβολής. Το έχει κληρονομήσει απ’ τον παππού της, μας λέει. ‘Ακουμπάμε’ τα χέρια μέσα απ’τις οθόνες και το Skype και όλα μοιάζουν υπέροχα. Έχουμε μερικούς μήνες να συναντηθούμε, αλλά νιώθουμε χορτάτοι. Άλλωστε, η σωματική επαφή είναι το λιγότερο σε αυτή τη σχέση. Το σεξ γίνεται πλέον εγκεφαλικά. Τα τέσσερα πρώτα χρόνια γινόταν στις τσέπες μας, άρα το ‘εγκεφαλικά’ δεν είναι τίποτα.

Σήμερα, Παρασκευή (9/4), η Άνγκελα έρχεται και πάλι στην Ελλάδα για να πανηγυρίσει μαζί μας την έξοδο στις αγορές. Εκεί, στην Ηρώδου Αττικού, λίγο μετά το Μέγαρο, εκεί θα της κάνουμε την πρόταση όταν σβήσουν τα φώτα και οι κάμερες. Έχουμε πεταλούδες στο στομάχι και τις βέρες στη δεξιά τσέπη του σακακιού.

Εκτός από πεταλούδες, έχουμε και πίστη. Καμία γυναίκα δεν θα μας σημαδέψει ποτέ όσο μας σημάδεψε η Άνγκελα. Είμαστε έτοιμοι. Μισό να κάνουμε μια πρόβα. Την πλησιάζουμε, της χαμογελάμε και γονατίζουμε. Πανεύκολο. Μοιάζει λες και το προβάραμε κάθε μέρα…