Είναι η ελληνική Δικαιοσύνη ανεξάρτητη από παρεμβάσεις; Αυτή είναι η γνώμη μας

Για άλλη μια φορά, η ελληνική Δικαιοσύνη, βρίσκεται στο στόχαστρο με φήμες για άνωθεν παρεμβάσεις και αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας της.

Το βίντεο με τον Μπαλτάκο και τον Κασιδιάρη, έριξε λάδι στη φωτιά, εξαιτίας των αναφορών σε δικαστές και σε συγκεκριμένη υπόθεση, με αποτέλεσμα τη σφοδρή αντίδραση των δικαστικών λειτουργών.

Είναι πράγματι ανεξάρτητη, ή η ισχύς και η οικονομική επιφάνεια κάποιου, μπορεί να τον κάνει πιο “ίσο” από τους υπόλοιπους; Επτά συντάκτες του NEWS 247 γράφουν την άποψή τους.

Στείλτε μας τη δικιά σας στο τέλος του κειμένου.

“Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή όσο κι ο έρωτας… comme ci comme ca”, λέει η Σοφία Κατσαρέλη

Η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη. Στην πράξη όμως, είναι δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα, ότι πράγματι είναι αυτό που λέμε “τυφλή” ή “ανεπηρέαστη”. Και μην ξεχνάμε, ότι οι μισθοί των δικαστικών λειτουργών είναι και με τον νόμο τόσο υψηλοί, ώστε να εκμηδενίζονται οι πιθανότητες χρηματισμού τους.

Κι εκεί που έχω τις καλύτερες των προθέσεων, έρχονται στο μυαλό μου δύο ονόματα… Μπουρμπούλια και Καλούσης. Ποιος δεν θυμάται, το μέγιστο σκάνδαλο με το παραδικαστικό κύκλωμα και τους δικαστές που κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές ενέργειες και παθητική δωροδοκία.

Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή… ή όχι και τόσο; Έχω την αίσθηση, ότι επιλεκτικά εξαντλεί την αυστηρότητά της, βάσει της σοβαρότητας της υπόθεσης και των εμπλεκομένων προσώπων, συνυπολογιζόμενης της χρονικής συγκυρίας. Κι εδώ σκέφτομαι την περίπτωση Τσοχατζόπουλου, ο οποίος – επιτρέψτε μου την έκφραση – σταυρώθηκε, γιατί ίσως αν δεν λάμβανε την αυστηρότερη των ποινών, να ξεσπούσε ο κόσμος. Και λέω “σταυρώθηκε”, όχι γιατί τα αδικήματά του ήταν πταίσματα, αλλά γιατί δεν μπορώ να πιστέψω, πως σε όλη την πρόσφατη – τουλάχιστον – κοινοβουλευτική Ιστορία, ήταν αυτός ο μόνος που παρανόμησε και έκανε κατάχρηση εξουσίας.

Έχω παρακολουθήσει δικαστή, να σκύβει στον κατηγορούμενο και καρτερικά να ακούει, όσα έχει να πει. Κι έχω υπόψιν μου περίπτωση, κατά την οποία άνθρωπος κρίθηκε προφυλακιστέος και παρέμεινε φυλακισμένος στο ίδιο κελί με εγκληματία του κοινού Ποινικού Δικαίου, γιατί δεν δήλωσε αλλαγή διεύθυνσης, κατηγορούμενος για χρέη σε ιδιώτη.

Τι συμβαίνει τελικά με τη Δικαιοσύνη; Θα έπρεπε να είναι τυφλή, αλλά δεν είναι. Μα όσο κι αν στους κόλπους της, έχουν υπάρξει άνθρωποι που ανέπτυξαν σκοτεινές δραστηριότητες, υπάρχουν κι άλλοι, που με μεράκι και αγάπη για το ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ τους, δρουν αποκλειστικά με βάση το ΔΙΚΑΙΟ. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αξίζει να έχει κανείς εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Άλλωστε, τρεις είναι οι Εξουσίες στο ελληνικό κράτος, η Εκτελεστική, η Νομοθετική και η Δικαστική. Κι η εμπιστοσύνη μας έχει ήδη κλωνιστεί προς τις δύο πρώτες. Αλλοίμονό μας, αν χάσουμε την πίστη μας και στην τρίτη.

Άλλο Δικαιοσύνη και άλλο η απονομή της, λέει ο Στέφανος Νικήτας

Όταν η Βρετανίδα σουφραζέτα Emmeline Pankhurst έλεγε: “Μεταξύ της δικαιοσύνης και της απονομής δικαιοσύνης υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τις χωρίζει”, ‘έβλεπε πως η κοινοβουλευτική Δημοκρατία που έχει εδραιωθεί είναι μια κρυφή συμφωνία ισορροπιών των μεγαλοαστών με μια ελεγχόμενη δικαιοσύνη.

Δεν θυμάμαι πολλές αποφάσεις της Ελληνικής δικαιοσύνης την τελευταία τετραετία που να υπέρ του “κοσμάκη”. Οι κυβερνήσεις κατάφεραν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι μέσω της δικαιοσύνης να νομιμοποιούν την φορολογική αφαίμαξη του Ελληνικού λαού, την νομιμοποίηση των μνημονίων και την πώληση της Δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής στους ημετέρους.

Περιστατικά όπως αυτό του Μπαλτάκου έρχονται να επιβεβαιώσουν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρά που λέει ότι η δικαιοσύνη επηρεάζεται από τους πολιτικούς και τους προστατευόμενούς τους.

Χρέος μας να διαφυλάξουμε την Δημοκρατία και να τη βελτιώσουμε απαιτώντας όλοι εκείνοι που κάνουν δεύτερες σκέψεις και δρουν κάτω από το σκοτάδι να απομονωθούν.

Απόλυτη ανεξαρτησία δεν υπάρχει, υποστηρίζει ο Στέλιος Μπαμιατζής

Είναι δυνατόν να μην επηρεάζεται; Δεν θέλει ιδιαίτερη σκέψη νομίζω.

Σε όλα μα όλα τα κράτη του κόσμου απόλυτη ανεξαρτησία ο συγκεκριμένος θεσμός δεν απολαμβάνει. Απλώς σε κάποια κράτη, αυτά που θεωρούνται πιο ανεπτυγμένα, το έργο της Δικαιοσύνης είναι σχετικά πιο “ελεύθερο”. Σε άλλα πάλι είναι συνώνυμο της διαφθοράς. Πουθενά όμως δεν υπάρχει η πλήρης ελευθερία της.

Γιατί τέτοια “απολυτότητα; Απλό και πάλι.

Η Δικαιοσύνη εκπροσωπείται από ανθρώπους. Οι άνθρωποι είμαστε αδύναμα όντα, έχουμε πάθη ανασφάλειες και επιθυμίες που μας κάνουν επιρρεπείς. Στο χρήμα, στην εξουσία, στα υλικά αγαθά.

Γιατί λοιπόν οι δικαστές ή οι δικηγόροι και οι εισαγγελείς να αποτελούν κάτι ξεχωριστό; Και όταν υποκύψει κάποιος στον πειρασμό, ε, μετά γίνεται εύκολα υποχείριο άλλων.

Στην Ελλάδα λοιπόν, που ναι δεν είναι…Ουγκάντα ή Βραζιλία ή Κολομβία αλλά ούτε και Νορβηγία ή Σουηδία ή Ολλανδία, οι θεσμοί κάθε άλλο παρά ανεξάρτητα λειτουργούν. Το έχουμε δει από πάρα πολύ παλιά μέχρι σήμερα.

Ο βασικότερος όμως λόγος για τη μη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι ένας. Και ισχύει σε όλα τα κράτη, όσο καλά και αν το καμουφλάρουν σε πολλές χώρες. Η ιδιαίτερα στενή σχέση της πραγματικής εξουσίας μαζί της. Και όταν λέμε πραγματική εξουσία εννοούμε:

Κυβέρνηση αλλά κυρίως τα κέντρα λήψης αποφάσεων

Εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη έχει η Μίκα Κοντορούση

Το μήνυμα που στάλθηκε με τη δημοσιοποίηση της μαγνητοσκοπημένης συνομιλίας Μπαλτάκου – Κασιδιάρη έχει πολλούς αποδέκτες.

Αναμφίβολα, το προφίλ του Τάκη αποτελεί πρότυπο. Και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να το εφεύρουμε. Για να θυμόμαστε σε ποιο πολιτικό μοντέλο πρέπει να κλείσουμε την πόρτα δια παντός. Στον νομικό από την Μεσσηνία που με αναβαθμισμένη εξουσία και μάλιστα με πρωθυπουργική βούλα μετέτρεψε το ρουσφέτι, σε δεύτερη φύση του, το φλερτ με το στρατόπεδο της άκρας δεξιάς, άσσο στο μανίκι του, τα πολυνομοσχέδια που «έτσι του αρέσουν», κτήμα του και την ανέλιξη στα εκτελεστικά όργανα, αποτέλεσμα της σχέσης του κοντοχωριανού. Και εκεί κάπου ήρθε και το: «Ευτέρπη ΔΕΝ σ’ αγαπάω…Τάκης» για να πλήξει και τον τελευταίο «όρθιο» πυλώνα συνταγματικών εξουσιών, της δικαστικής.

Δεν φτάνουν δηλαδή, οι πολιτικοί μετασεισμοί που προκάλεσε ο αμετανόητος Μπαλτάκος στη συγκυβέρνηση. Στην καραμπόλα πλέον μπήκε και η πρώτη κυρία του Αρείου Πάγου,  Ευτέρπη Κουτζαμάνη και μάς έκανε να αναρωτηθούμε εάν είναι ή απλά προσποιείται την Γιουστίτια του 21ου αιώνα.  Και εάν όντως η κρίση της Ανώτατης Δικαιοσύνης εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή τον παγανισμό. Μην γελιόμαστε. Αυτά ακούσαμε στο προϊόν υποκλοπής.

Αρνούμαι να το πιστέψω. Το τρίγωνο Κουτζαμάνη – Σαμαράς – Αθανασίου, οι συγχωριανοί, τα Ευαγγέλια, ο πολιτικός φανατισμός, η πίστη στη θρησκεία και όλα, πάνε στον κουβά, όταν έρχεται η ώρα της κρίσης. Ή οφείλουν να πηγαίνουν. Και το ΣτΕ μέχρι πρότινος έκανε καλά τη δουλειά του. Μια ελάχιστη απόδειξη αυτού, τα απανωτά νομοσχέδια που ψήφιζε η κυβέρνηση και ακύρωνε το ΣτΕ. Νόμους που προωθούσε η τρόικα και αμφισβητούσε την επόμενη μέρα, το Ανώτατο Δικαστικό όργανο, προκαλώντας πονοκέφαλο στην «αυλή» του πρωθυπουργού. Με αυτόν τον τρόπο άραγε, η κα Κουτζαμάνη επεδίωκε να στείλει τον κοντοχωριανό της σε νοσοκομείο ή στο Μαξίμου στερέψανε από ντεπόν;

Δικαιοσύνη, μια ανεξάρτητη Αρχή. Ωραίο ανέκδοτο, λέει ο Χρήστος Δεμέτης

Η ελληνική δικαιοσύνη έχει στο παρελθόν αποδείξει ότι ουκ ολίγες φορές αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που καλείται να επιλύσει με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Στην υπόθεση Σακκά εξάντλησε όλη την αυστηρότητα της. Και δεν είναι η μόνη περίπτωση κατά την οποία η δικαιοσύνη κινήθηκε με τιμωρητικό τρόπο, χωρίς δηλαδή να εκδικάζει την υπόθεση, παρατείνοντας την προφυλάκιση. Από την άλλη, ο Άρειος Πάγος δεν έβγαλε εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή ως όφειλε πριν την κάθοδο της στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Πριν τη δολοφονία Φύσσα, κανένας χρυσαυγίτης βουλευτής δεν καταδικάστηκε για δολοφονίες μεταναστών. Η δολοφονία στο Κερατσίνι, έφερε και τις διώξεις στα μεγάλα κεφάλια της Οργάνωσης, χωρίς όμως μέχρι σήμερα να έχει ισχυροποιηθεί το κατηγορητήριο μιας και η έρευνα ή δεν έχει πάει αρκετά εις βάθος, ή αρχεία έχουν μπει στα απόρρητα ντουλάπια της ιστορίας.

Η μέθοδος που ακολουθήθηκε για την αντιμετώπιση της Χ.Α. φέρνει στην επιφάνεια υποδόριες πολιτικές ζυμώσεις και αιτιάσεις με μικροπολιτικό άρωμα. Αντίστροφες όψεις του ίδιου νομίσματος; Είναι γνωστό ότι ο διορισμός των επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας, δηλαδή του Προέδρου, των Αντιπροέδρων, του Εισαγγελέα και των Αντεισαγγελέων του Αρείου Πάγου, γίνεται από την εκάστοτε Κυβέρνηση μετά από πρόταση του Υπουργού της Δικαιοσύνης. Μήπως αυτό δεν είναι θύλακας εξάρτησης; Ένας ακόμα θύλακας επιρροής της Εκτελεστικής εξουσίας στην δικαστική είναι ο διορισμός στελεχών της τελευταίας σε κρατικές θέσεις, δικαστών που συνταξιοδοτούνται. Αρεοπαγίτης είναι και ο νυν γ.γ. της κυβέρνησης Φώτης Καϊμενάκης. Ναι, αυτός που “πάγωσε” το αντιρατσιστικό όταν ήταν επικεφαλής της ΚΕΝΕ, τον καιρό που ο Μπαλτάκος ήταν τότε ο νούμερο “2” της κυβέρνησης. Και η ζωή συνεχίζεται.

Κάθε θεσμός έχει τους δικούς της επίορκους, λέει η Μαρίνα Κουτσούμπα

Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια εποχή που οι περισσότεροι θεσμοί έχουν απαξιωθεί. Δεν αποτελεί εξαίρεση η Δικαιοσύνη.

Όπως κάθε επαγγελματικός κλάδος έχει “εκθρέψει” τους δικούς του επίορκους, έτσι συμβαίνει και με τον χώρο των δικαστικών λειτουργών.

Για αυτό πολλές φορές από “τυφλή”, η Δικαιοσύνη φαίνεται να αλληθωρίζει ή να κάνει τα στραβά μάτια.

Όλοι μας κρινόμαστε καθημερινά. Ακόμα και αυτούς έρχεται η στιγμή που τους “ξεβράζει” το σύστημα με την αυτοκάθαρσή του.

Έχουμε από την άλλη πλευρά και την κακή συνήθεια να τους τοποθετούμε όλους στο ίδιο καζάνι. Ορισμένοι κακοί λειτουργοί μπορούν και στιγματίζουν έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο.

Οι συνθήκες καλώς ή κακώς ευνοούν το αίσθημα της καχυποψίας. Βρίσκεται στα χέρια των λειτουργών της να άρουν τα όποια “σύννεφα” αμφιβολιών, ασκώντας ανεπηρέαστοι το έργο τους.

Αλλήθωρη και όχι τυφλή η Δικαιοσύνη για την Ανθή Κουτσουμπού

Η δικαιοσύνη είθισται να χαρακτηρίζεται τυφλή, αλλά ουσιαστικά είναι αλλήθωρη. Το ένα “μάτι” κοιτάζει προς την σωστή κατεύθυνση κάθε φορά, το άλλο παρεκκλίνει λίγο ή περισσότερο ανάλογα με τις πιέσεις, τα προσωπικά συμφέροντα και τις σκοπιμότητες. Άλλωστε, σε κάθε δουλειά, γειτονιά, οικογένεια, σε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη κοινωνία υπάρχουν οι “καλοί” και οι “κακοί”.

Ο χώρος της δικαιοσύνης δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα. Ακόμα και αν θεμελιώδης αρχή της είναι η ανεξάρτητη λειτουργία της, χωρίς παρεμβάσεις, αυτό θα πρέπει να θεωρείται ουτοπικό, τουλάχιστον στην σύγχρονη εποχή, που σχεδόν τα πάντα, όλοι οι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας έχουν διαβρωθεί και είναι υπό κατάρρευση και αμφισβήτηση.

Σαφώς και είναι ανησυχητικό το γεγονός αλλά ακόμα πιο “περίεργο”, ενοχλητικό και τρομακτικό είναι η μη λειτουργία του μηχανισμού της αυτοκάθαρσης, με επακόλουθο μαζί με “τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά”. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.