Λίνα Νικολακοπούλου: ‘Προστάτευσα τη φαντασία μου και την τρέλα μου για το τραγούδι’

Με δεκάδες τραγούδια που αγαπήθηκαν, μια γεμάτη ζωή, συνεργασίες με τους πιο σημαντικούς συνθέτες και τη διάθεση πάντα να το φιλοσοφεί για να κρατάει την ουσία και να προχωράει παρά κάτω.  Η Λίνα Νικολακοπούλου μίλησε για όλα στη Φωτεινή Λαμπρίδη και την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη στην εκπομπή “Πεζοί στον Αέρα” στο Ραδιόφωνο 24/7.

Για την ενασχόλησή της με τον κινηματογράφο και το θέατρο

«Αυτή ήταν μια υπέροχη πενταετία, η πρώτη μετά το γυμνάσιο γιατί ό,τι ονειρευόμουν στην εφηβεία μου το έβαλα μπροστά και το υλοποίησα. Δηλαδή αγαπούσα τρελά τον κινηματογράφο, οπότε με το που τέλειωσα το σχολείο και μπήκα στο πανεπιστήμιο εγώ άρχισα να εργάζομαι και η καλή μου τύχη είναι ότι βρέθηκα στην υπέροχη εκπομπή, που λεγόταν “Παρασκήνιο” και για πάρα πολλά χρόνια έδινε πορτρέτα αξιόλογων λογοτεχνών, δημοσίων προσώπων ηθοποιών κλπ, στην κρατική μας τηλεόραση.

Εκτός από γραμματεία παραγωγής άρχισα να μαθαίνω και τα μυστικά του κινηματογράφου, δίπλα από τον Λάκη Παπαστάθη τον σκηνοθέτη και πολλούς αξιόλογους που μπαινοβγαίναν εκεί ως συνεργάτες του “Παρασκηνίου”. Ένα κομμάτι της ημέρας μου ήταν αυτό. Τα απογεύματα πήγαινα στη σχολή του Σταυράκου που ήταν στη συμβολή της Πατησιών με την οδό Ιουλιανού και θυμάμαι με χαρά, ότι είχα καθηγητές πολύ ωραίους εκεί όπως τον Βασίλη Ραφαηλίδη  Και κάποια στιγμή έβαλα το ποδαράκι μου σε σχολή θεάτρου στου Πέλου Κατσέλη, η οποία ήταν στη Ν. Σμύρνη.»

Για το αν οι σπουδές της στη σκηνοθεσία την έχουν βοηθήσει στη συγγραφή τραγουδιών

«Μάλλον είναι ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Γιατί κι εμένα αν μ’ αφήσεις να κάνω μια βόλτα και μετά με βάλεις να σου διηγηθώ τη βόλτα μου θα σου την πω σαν να ήταν ταινιάκι. Που σημαίνει ότι κάτι είναι μέσα μου που καταγράφει αφαιρετικά, αλλά με μεγάλη οξύτητα, πράγματα από την καθημερινότητα. Και αυτά τα ανακαλώ όποτε νιώθω όρεξη να γράψω και ό,τι μέσα μου σκηνοθετήθηκε από την ψυχή μου εκείνη την ώρα, γιατί τη βαρύτητα τη δίνουμε εμείς και όχι η αντικειμενική πραγματικότητα.»

Αν μετάνιωσε που δεν ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο

«Όχι, για ένα λόγο. Αν μιλάμε σε πλαίσιο αθανασίας, δηλαδή τ’ ότι περνάμε από εδώ πέρα και είναι καλό να έχουμε αφήσει ένα πολύ ωραίο έργο, όπως εμείς θα δούμε του Φελίνι ταινίες, του Παζολίνι, του Αγγελόπουλου και λέμε τους ευχαριστούμε που μας άφηναν τόσο ωραία ίχνη, αν το δω από αυτή τη μεριά θα σου έλεγα ότι για να το κάνω αυτό έπρεπε να ζω σε άλλη χώρα. Στην Ελλάδα είναι πολύ ακριβή τέχνη ο κινηματογράφος και όσοι ασχολήθηκαν καταταλαιπωρήθηκαν που έκαναν σινεμά στην Ελλάδα».

Για το αν έχει μετανιώσει που δεν τραγούδησε περισσότερο

«Όχι. Θα πω κάτι που είναι πολύ απλό. Όταν ξεκίνησε η έκφραση μου, η γραφή μου, να είναι δυνατή, ατόνησαν όλα τ’ άλλα, μιας και είχα κάνει και σπουδές κλασικής κιθάρας. Εγώ τραγουδάω όλη μέρα, μόνη μου με παρέες κλπ, αλλά το να κάνεις αυτή τη δουλειά σε σκηνές και να έχεις την πειθαρχεία αυτή, και την επαφή και το ξόδεμα με τον κόσμο, είναι άλλο.  Το  ότι δεν τραγούδησα ζωντανά μου εξοικονόμησε χρόνο και ιδιώτευση για να μπορώ να γράφω. Γιατί αν εκτεθείς πολύ οι υποχρεώσεις είναι τόσο μεγάλες που δεν μπορείς να κλειστείς να γράφεις. Κυνηγάς την επόμενη σεζόν, κυνηγάς τις επόμενες εμφανίσεις. Ενώ εγώ προστάτεψα τη φαντασία μου, τον κόσμο μου τον εσωτερικό, την τρέλα μου που έχω για το τραγούδι.»

Για τις συνεργασίες με τους συνθέτες

«Δεν υπάρχει περίπτωση να μη διαβάσω μέσα από τη μελωδία που μου δίνει ο άλλος, τον ψυχισμό του. Γιατί όπως εγώ με αυτά που γράφω κάνω σαφείς τις εικόνες μου τις σκέψεις μου τα συναισθήματα μου, και στις μελωδίες τους εγώ μπορώ να διακρίνω, τη λύπη τους τη χαρά τους, κάτι που δεν έχει αρθρωθεί και βεβαίως αυτό το λέμε τώρα μέσα στην ευρύτερη συνθήκη που είναι μια έμπνευση. Δηλαδή, όταν μου δίνουν τις μελωδίες, τις μελετάω πολύ καιρό. Μπορεί να μελετάω μια μελωδία ένα μήνα. Να τη μαθαίνω απ’ έξω, να την τραγουδάω στο δρόμο και λίγο λίγο έρχεται το τι θέλω να βάλω πάνω της. Δεν βιάζομαι. Αφήνω να μου μιλήσει η μελωδία και λίγο λίγο ξεθαρρεύει η μελωδία και αναδύεται ο λόγος.»

Για τον ελληνικό λαό και την ταυτότητα του

«Νομίζω ότι κάθε γενιά αποκρυστάλλωσε μια ταυτότητα. Εγώ όταν γεννήθηκα μέχρι την εφηβεία μου, ζούσα σε μια Ελλάδα που καταλάβαινα ότι είναι αυτή. Ευτυχώς παραμένω Ελληνίδα, γιατί το να είμαι Ελληνίδα δεν μου απαγόρευσε να καταλαβαίνω όλον τον κόσμο. Επίσης αυτή η γλώσσα που μιλάω μου επέτρεψε πολλαπλά, να έχω χρώματα και έννοιες για να εξηγώ τον υπόλοιπο κόσμο, πολύ περισσότερες απ ο,τι έχουν οι υπόλοιπες γλώσσες. Έχω ένα εργαλείο γλωσσικό που επειδή το αγαπώ και αγαπώ την κουβέντα την προφορική, τη γραπτή, από τότε που γεννήθηκε η γλώσσα μέχρι όπως θα εξελιχθεί αλλά μου επιτρέπει να καταλαβαίνω τον κόσμο καλά. Πιστεύω ότι υπάρχει μια προχειρότητα για τα κακώς κείμενα που κάθε γενιά βίωσε στην Ελλάδα. Υπάρχει μια προχειρότητα απαξίωσης. Δηλαδή εύκολα οι άνθρωποι λένε “αυτοί είναι για πέταμα”. Δεν έχω αντίρρηση να έχω πολλά πράγματα για πέταμα. Το θέμα είναι τι μπαίνει στη θέση τους. Το δούναι και λαβείν πρέπει να έχει μια ωριμότητα και να πεις μετά από λίγο, δεν μου κάνει. Αυτή την ωρίμανση ανάμεσα στη δοκιμή και στο τελικό, δεν την έχουμε. Γιατί είμαστε πολύ παρορμητικοί.»

Για το αν έχει δεχτεί κριτική

«Δεν νομίζω ότι είχα τόσες επιθέσεις που να με τσάκισαν. Φυσιολογικές αντιδράσεις υπήρχαν και πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Κάποιοι άνθρωποι έχουν άλλα γούστα, τελείως άλλες ανάγκες. Εγώ ποτέ δεν μπορούσα να επιβληθώ σε έναν άνθρωπο που δεν αρέσω. Προσπαθώ αυτό που έχω, αν μπορώ να το βελτιώσω, να το προχωρήσω, αλλά το θεωρώ φυσιολογικό να μην αρέσει στον κόσμο κάτι. »

Για τον στόχο της τέχνης της

«Να φτάσουν τα τραγούδια μου στις καρδιές των ανθρώπων. Όταν με σταματάνε άνθρωποι και μου το λένε, νιώθω σαν να εκπληρώθηκε ο σκοπός.»

Ακούστε τη συνέντευξη της κας Νικολακοπούλου: