Το διήγημα του ΣΥΡΙΖΑ

Πριν από 20 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς δεν υπήρχε κι ούτε σκεφτόταν κανείς ότι μπορεί να υπάρξει στο εγγύς μέλλον.

Υπήρχε μόνο ΣΥΝασπισμός κι αυτός μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ του Φλωράκη και της Παπαρήγα από την εκλογική συνεργασία με την ΕΑΡ του Κύρκου και του Κουβέλη και τη μετατροπή του συμμαχικού Συνασπισμού σε κόμμα.

Υπήρχε βέβαια -ακόμα- το κραταιό ΠΑΣΟΚ που μεγάλωσε γενιές και γενιές, με τον “καταλληλότερο για την πρωθυπουργία” Σημίτη και η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή που ανέλαβε στην θέση του Έβερτ μήπως και ξαναδούν κυβέρνηση οι γαλάζιοι, μετά το “διάλειμμα” στην (κατα)πράσινη κυριαρχία και την πρωθυπουργία του πατρός Μητσοτάκη.

Όταν οι σημερινοί νέοι γεννιόντουσαν, έκαναν τα πρώτα βήματα ή έτρεχαν στις παιδικές χαρές μιας χώρας που δεν έχει και μεγάλη σχέση με τη σημερινή, ο δικομματισμός ζούσε και βασίλευε και ήταν και το κέντρο και τα προάστια του πολιτικού συστήματος. Στο όλο συγκρότημα το ΚΚΕ κρατούσε μερικές συνοικίες κι από εκεί και πέρα… πάπαλα.

Ο ΣΥΝ που πότε ανέπνεε και πότε αγκομαχούσε, ήθελε να κάνει τη διαφορά, προσπαθούσε, αλλά τις περισσότερες φορές κατάφερνε μόνο να καταγράφεται σαν ενδιάμεσος χώρος: από τη μια η παραδοσιακή αριστερά και οι καταβολές των στελεχών του, καθώς οι περισσότεροι προέρχονταν από το ΚΚΕ και οι αποδέλοιποι από το ΚΚΕ Εσωτερικού, με την σημαντική βοήθεια ανεξάρτητων αριστερών της μεταπολίτευσης ή στελεχών σαν τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, κι από την άλλη το ΠΑΣΟΚ και η αύρα του κυβερνητισμού, του ευρωπαϊσμού και των μεταρρυθμίσεων.

Μια γειτονιά που δεν γινόταν συνοικία, και ίσως κάποτε μια συνοικία που όμως αδυνατούσε να γίνει πόλη, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ

Μια γειτονιά λοιπόν ήταν ο ΣΥΝ, που προσέλκυε μεν νέα πρόσωπα αλλά όλο και έφευγαν κάποιοι -άλλοτε περισσότεροι άλλοτε λιγότεροι- κατά ΠΑΣΟΚ μεριά, αφού -συνήθως- όλη την προηγούμενη περίοδο κατακεραύνωναν αυτούς που είχαν ήδη κάνει το (φιλοκυβερνητικό) δρομολόγιο.

Μια γειτονιά που δεν γινόταν συνοικία, και ίσως κάποτε μια συνοικία που όμως αδυνατούσε να γίνει πόλη. Και πολλές συνιστώσες, όχι σαν κι αυτές που υπήρξαν αργότερα στον ΣΥΡΙΖΑ και στοχοποιήθηκαν για κάθε τι στραβό από τα media. Αλλά τάσεις, πολλές τάσεις, συχνά με δυσδιάκριτες διαφορές για αυτούς που δεν παροικούσαν στην Ιερουσαλήμ και δεν κατείχαν την κομματική ιδιόλεκτο. Τάσεις με πρόσωπα που άλλαζαν και συνθήματα που τροποποιούνταν, που διαφωνούσαν και συμφωνούσαν, που συνέκλιναν και απόκλιναν, συνήθως όμως ερήμην αυτών στους οποίους θεωρητικά απευθύνονταν.

Πριν από 10 χρόνια βέβαια υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ. Και τα πρώτα βήματά του πρέπει να πιστωθούν όχι στους πιο αριστερούς, με ή χωρίς εισαγωγικά, του τότε Συνασπισμού αλλά στον Νίκο Κωνσταντόπουλο που είχε διαδεχθεί τη Μαρία Δαμανάκη στην προεδρία του ΣΥΝ.

Ο Κωνσταντόπουλος κατάφερε να σταθεροποιήσει το κόμμα βγάζοντάς το από την κινούμενη άμμο, και έβαλε το οδόσημο για τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή του Συνασπισμού στις διαδικασίες διαλόγου με διάφορες οργανώσεις και κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και την εκλογική συνεργασία το 2004.

Καταλυτικότερος όμως για τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος που διαδέχτηκε το 2004 τον Κωνσταντόπουλο στην προεδρία του ΣΥΝ, καθώς στήριξε την επαναλειτουργία της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και εδραίωσε τη λογική της αυτόνομης παρέμβασης της αριστεράς, σε αντίθεση με τις απόψεις για δορυφορική συμμετοχή στην διακυβέρνηση που ταλάνισαν τον ΣΥΝ από την ίδρυσή του.

Ο Αλαβάνος, επίσης, ήταν αυτός που αντιλήφτηκε την απόσταση που έπαιρναν όλο και περισσότεροι πολίτες από το σύστημα που τρίκλιζε και τη σημασία που είχε να υπάρξουν νέα πρόσωπα στην πολιτική και αντίθετα απ’ ό,τι συνηθίζεται δεν περιορίστηκε σε λόγια αλλά υλοποίησε και στην πράξη την άποψή του: Παραιτήθηκε από την προεδρία, ανοίγοντας τον δρόμο για την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα, που είχε μπει εμφατικά στην κεντρική πολιτική σκηνή με το 10,5% και την 3η θέση της “Ανοιχτής Πόλης” στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας το 2006.

Ο Τσίπρας, είναι προφανώς, η εμβληματική μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, από τα πρώτα βήματά του μέχρι την κατάκτηση της 1ης θέσης στις κάλπες του 2015: τελευταίος πρόεδρος του ΣΥΝασπισμού (με 70,4% των ψήφων στο 5ο Συνέδριο του ΣΥΝ το 2008), επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2009, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (από το 1ο ιδρυτικό συνέδριο του 2013 με 74,07%) και πρωθυπουργός από τον Ιανουάριο του 2015.

Ο δρόμος βέβαια από την πρώτη εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την σημερινή του θέση δεν ήταν μια ευθεία γραμμή και οι μεταμορφώσεις του σχηματισμού δεν ήταν και λίγες: ΣΥΡΙΖΑ στήριγμα του ΣΥΝ, χώρος διαλόγου και ορισμένων κοινών πρωτοβουλιών στην αρχή, ΣΥΡΙΖΑ – εκλογική συμμαχία μετά, ΣΥΡΙΖΑ – κόμμα με αυτόνομες οργανωτικά συνιστώσες κατόπιν, ΣΥΡΙΖΑ – ενιαίο κόμμα στη συνέχεια.

Αλλά και ΣΥΡΙΖΑ μικρών ποσοστών στην αρχή (3,27% στις εκλογές του 2004, 5,04% το 2007, με τον Κώστα Καραμανλή και τη ΝΔ στην κυβέρνηση και 4,13% το 2009, με τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ που επανέρχεται για να δρομολογήσει το Καστελόριζο, την έλευση του ΔΝΤ στην Ευρώπη και το Μνημόνιο).

Τίποτε (;), μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 2000, δεν έδειχνε ότι αυτό το καινούργιο κόμμα που παρέμενε σε μικρά ποσοστά και φαινόταν καταδικασμένο να ταλαιπωρείται από εσωκομματικές έριδες -όπως η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Φώτη Κουβέλη το 2010 που οδήγησε στη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ- θα βρισκόταν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2012, στην 1η θέση στις Ευρωεκλογές του 2014 και στην κυβέρνηση το 2015.

Οι εκπρόσωποι του παλιού δικομματικού συστήματος είχαν ήδη μπει στον γυάλινο πύργο τους

Αυτή η μυωπική διαπίστωση ισχύει βέβαια κυρίως για όσους δεν έβλεπαν τις βαθύτερες διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας, την διευρυνόμενη απόσταση των πολιτών από την πολιτική και την ανάγκη ιδίως της νεολαίας να μην μιλάει στο βρόντο.

Αν και ο πρώτος σπόρος για τον ΣΥΡΙΖΑ μπήκε με τη δημιουργία του Χώρου Διαλόγου για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αριστεράς, το 2001, και τις κινητοποιήσεις για τη Γένοβα και το ΕυρωπαΪκό Κοινωνικό Φόρουμ, η σπορά που έφερε τους καρπούς ήταν η συμμετοχή και η ώσμωση με τις κινητοποιήσεις της νεολαίας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιστημίων και βέβαια η εξέγερση των νέων το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Γιατί είναι και αυτά ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν η σημερινή οπτική μας περιορίζεται στις κυβερνητικές θέσεις, τα προβλήματα, τις ανεπάρκειες και τη δημοσκοπική κατάρρευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κίνηση, από τα πρώτα βήματά του, ξαναέβαλε στην πολιτική της αριστεράς την υπόθεση της ενότητας και της αυτόνομης παρέμβασης, ξεπερνώντας συμπλέγματα, μικρομεγαλισμούς και καχυποψίες.

Και αυτή του η αντίληψη επέτρεψε τη σύγκλιση διαφορετικών κινήσεων με περίεργα για τους πιο “έξω” αρκτικόλεξα, της ΑΚΟΑ, της ΔΕΑ, της ΚΕΔΑ, του ΔΗΚΚΙ, της ΚΟΕ, των Ενεργών Πολιτών, αλλά και του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Δημοκρατικά Δικαιώματα, της Πρωτοβουλίας για την Επανίδρυση της Αριστεράς, του περιοδικού ΘΕΣΕΙΣ και άλλων που προστέθηκαν στη διαδρομή. Αλλά έγινε ταυτόχρονα όχημα για όλους αυτούς και κίνητρο ταυτόχρονα για να περπατήσουν ξανά στους κοινωνικούς δρόμους, να γνωρίσουν και να διαλεχτούν με τους πραγματικούς ανθρώπους.

Οι εκπρόσωποι του παλιού δικομματικού συστήματος είχαν ήδη μπει στον γυάλινο πύργο τους και θεωρούσαν πώς ό,τι και να γινόταν, όσο κι αν έπεφταν οι μίζες σαν το χαλάζι, όσο κι αν έκανε πάρτι η διαφθορά, όσο κι αν θέριευε η διαπλοκή, όσο κι αν στένευαν χρόνο τον χρόνο οι προοπτικές της χώρας, οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν γρι και σε κάθε περίπτωση -ακόμη κι αν γκρινιάζουν λίγο- δεν πρόκειται να αντιδράσουν.

Είναι και αυτά ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν θέλουν να τα ξεχάσουν πολλά από τα σημερινά του στελέχη

Αλλά έκαναν λάθος. Και δεν το κατάλαβαν ούτε με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το άρθρο 16 του Συντάγματος, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Και δεν αντιλήφτηκαν τίποτε επί της ουσίας ακόμα κι όταν υποχρεώθηκαν να πάρουν πίσω την “μεταρρύθμιση”. Αλλά αυτοί που συμμετείχαν, δεν το ξέχασαν. Είχαν μάθει ότι μπορεί να λένε “όχι” και να κερδίζουν. Κι αυτό δεν το ξέχασαν.

Όπως δεν ξέχασαν όσοι συμμετείχαν τις πολύχρωμες και εντυπωσιακές στη διαφορετικότητά τους κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας που ξέσπασαν μετά από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τη φωνή που πολλοί από αυτούς δοκίμαζαν για πρώτη φορά, διεκδικώντας το αυτονόητο, τη ζωή και τα δικαιώματά τους. Όλοι αυτοί όταν ήρθε ο καιρός να μιλήσουν, να κάνουν μια κρίσιμη επιλογή στην κάλπη ή να πουν ένα άλλο “Όχι”, στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, ένιωσαν να ξαναπιάνουν το νήμα από την αρχή.

Είναι και αυτά ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πίσω από όλα όσα έγιναν τη δεκαετία του 2000, κάθε άλλο. Αλλά γιατί ήταν, με λίγες ή περισσότερες δυνάμεις εκεί, πλάι σε αυτούς που κινούνταν, μίλαγε ή προσπαθούσε να μιλήσει με τη γλώσσα τους, τους άκουγε, ή έστω φαινόταν ότι προσπαθεί να τους ακούσει. Και το κυριότερο όταν οι συστημικοί εκπρόσωποι επιτέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόμενοι ότι “χαϊδεύει” τους… κουκουλοφόρους, προσπαθώντας να επιτεθούν και δια αυτού σε όσους διαμαρτύρονταν και να επιβάλουν μια γενικευμένη σιωπή, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να μην ακολουθήσει την μεταπολιτευτική πεπατημένη: δεν τα γύρισε και επέμεινε να θέτει πολιτικά τα ζητήματα.

Είναι και αυτά ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν θέλουν να τα ξεχάσουν πολλά από τα σημερινά του στελέχη που “αναστοχάζονται” και πορεύονται από… επαναπροσδιορισμό σε επαναπροσδιορισμό! Και εξηγούν πολλά από τα “γιατί” και “πώς” ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε την δυναμική που τον έφερε στην κυβέρνηση.

Είναι βέβαια και τα Μνημόνια. Που πάλι αυτοί που τα έφερναν θεωρούσαν ότι θα τα περάσουν… αδιάβαστα και ότι ο κόσμος αναγκαστικά θα τα καταπιεί και αυτοί θα μείνουν αλώβητοι για να συνεχίσουν να κάνουν τα προσοδοφόρα για αυτούς λάθη που πληρώνουν οι πολλοί. Αλλά ο κόσμος δεν τα κατάπινε αλλά άνοιξε κατάστιχο και τους έγραφε. Και βγήκε στους δρόμους και φώναξε, και περίμενε να ακουστεί αλλά δεν ακούστηκε.

Κάπως έτσι το κραταιό ΠΑΣΟΚ έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Και η ΝΔ -του Σαμαρά πλέον- μπόρεσε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη μόνο γιατί δήλωσε… αντιμνημονιακή, για να πάρει και αυτή μετά ντουγρού την κατηφόρα την μεγάλη. Και επειδή είναι πολλοί οι συστημικοί παράγοντες, πολιτευτές, τεχνοκράτες και opinion leaders τρομάρα τους, που ακόμα τάχα απορούν και προβληματίζονται, είναι για αυτό -επειδή η “Ευρώπη” δεν άκουγε- που το “καμιά θυσία για το ευρώ” έβγαλε κλωνάρια.

Ο κόσμος όμως δεν τα κατάπινε αλλά άνοιξε κατάστιχο και τους έγραφε. Και βγήκε στους δρόμους και φώναζε, και περίμενε να ακουστεί αλλά δεν ακούστηκε.

Το χειρότερο για το σύστημα ήταν ότι οι απλοί άνθρωποι κατάλαβαν διαισθητικά ότι οι δανειστές έχουν άλλα “σχέδια”, δεν διαλέγονται και δεν συζητούν ορθολογικά. Για αυτό και οι διαχωριστικές γραμμές του χτες έσβησαν και οι άνθρωποι άρχισαν να αλλάζουν τοποθέτηση και να αναζητούν άλλες λύσεις, έστω και μόνο εκλογικές.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκεί. Δεν ήταν δεκτικός σε επανατοποθετήσεις. Δεν εμφανιζόταν να ψάχνει οδούς υποχώρησης και διαφυγής. Δεν έβγαζε λευκές περιστερές τις τράπεζες αλλά αντίθετα ζητούσε λογαριασμό και μιλούσε για τον έλεγχό τους. Δεν φοβόταν να πει τις απαγορευμένες λέξεις: Γερμανική Ευρώπη, νεοφιλελευθερισμός, ξεπούλημα του πλούτου της χώρας, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη, μη πληρωμή του χρέους, του επαχθούς έστω για να μην λέμε και ανακρίβειες.

Και αυτό μέτρησε. Γιατί οι πολίτες ήθελαν να διαφύγει από τον κλοιό η χώρα και αυτό απαιτεί καπετάνιους που να ξέρουν τη θάλασσα και να μην κολώνουν. Αφού οι “πτυχιούχοι” κόλωναν, αποφάσισαν να δώσουν το τιμόνι στους “άλλους”. Ελπίζοντας να μην πνιγούν. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012 με το αδιανόητο μέχρι πριν από λίγα χρόνια για τέτοιο κόμμα 26,89%. Και έτσι έγινε κυβέρνηση με 36,34%. Και κάπως έτσι βρέθηκε να στηρίζεται -δημοσκοπικά αλλά και ουσιαστικά- από το 60% του λαού ένα μήνα μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης.

Είναι και όλα αυτά ΣΥΡΙΖΑ. Και μαζί οι αγανακτισμένοι και οι “πλατείες”, που άλλαξαν για αρκετούς μήνες την εικόνα των πόλεων αλλά και της πολιτείας. Αλλά και η Κερατέα και οι Σκουριές, με τις πολύμηνες και χωρίς προηγούμενο κινητοποιήσεις. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πίσω από όλα αυτά όπως ισχυρίζονταν τα κάθε λογής παπαγαλάκια. Αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκεί δηλώνοντας ότι θέλει να ακούσει και να συμμετάσχει, υποστηρίζοντας μια διαφορετική λογική της πολιτικής, που δεν μιλά από καθέδρας αλλά μπορεί και να ακούει και να στηρίζει τις πρωτοβουλίες των “αποκάτω”.

Οι αποκάτω που εξ ορισμού στη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας δεν είχαν φωνή παρά μόνο ψήφο, μιλούσαν. Οι καθηλωμένοι στον καναπέ, αποφάσιζαν να περπατήσουν. Και οι εγκλωβισμένοι σε κομματικές επιλογές του χτες -άλλης εποχής και άλλης συγκυρίας- αποφάσιζαν να μετακινηθούν και ακόμα μια φορά, μετά από πολλά χρόνια, να ελπίσουν.

Οι αποκάτω που εξ ορισμού στη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας δεν είχαν φωνή παρά μόνο ψήφο, μιλούσαν

Και αυτά ΣΥΡΙΖΑ είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια μετά από την πρωτιά στις ευρωεκλογές του 2014 με το 26,6%, είχε αποφασίσει “προωθητικό συμβιβασμό”, κάτι που συνεπαγόταν ανοίγματα στην κεντροαριστερά με όρους που δεν ανακοινώνονταν και δεν επικοινωνούνταν σε αυτούς που αποφάσιζαν μόνοι, χωρίς όρους και ανταλλάγματα να “διαφοροποιηθούν”.

Η γραμμή ήταν πλέον σαφής: Να μην βρεθούν οι 180 που χρειαζόταν ο Σαμαράς για να βγει Πρόεδρος Δημοκρατίας ώστε να υποχρεωθεί να πάει στις κάλπες. Και εδώ ανοίγει η “πόρτα” σε αυτούς, από την Τζάκρη μέχρι τον Παραστατίδη, που έβλεπαν από τη δική τους προσωπική σκοπιά την επόμενη μέρα.

ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που εκπονούν και εφαρμόζουν το σχέδιο, ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί που αν διαφωνούν το κάνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των αιθουσών που συνεδριάζουν τα κομματικά όργανα. ΣΥΡΙΖΑ και όλοι αυτοί, με επικεφαλής όλων τον Γιάννη Δραγασάκη, που εκπονούσαν το “κυβερνητικό πρόγραμμα”, το οποίο θα ετίθετο σε… ηλεκτρονική διαβούλευση, άσχετο εάν χάθηκε και η διαβούλευση και το πρόγραμμα!

ΣΥΡΙΖΑ βέβαια και το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που μπορεί να λέει σήμερα ο τότε υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του κόμματος Γιάννης Μηλιός ότι δεν γνωρίζει “από πού ήρθε” αλλά δημιούργησε επικοινωνιακά κλίμας νίκης εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι υπάρχει “σχέδιο” και κυρίως απόφαση για την υλοποίησή του.

ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι και κάποιες μικρές… λεπτομέρειες, όπως η κυκλοφορία από τους περί την Επιτροπή Προγράμματος non paper όπου αναφερόταν ότι “το σενάριο που πρέπει να ακολουθηθεί είναι το σενάριο της μη σύγκρουσης και διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς της ΕΕ και τους κοινοτικούς μας εταίρους”. Προφανώς γιατί ήδη κυριαρχούσε η (εσωκομματική) αυταπάτη ότι οι δανειστές θα πειστούν αν ακούσουν… ορθολογικά επιχειρήματα.

Αυτό που κατ’ εξοχήν είναι ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε τότε και όπως είναι σήμερα μετά από ποικίλες διαμορφώσεις, είναι η Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 2015 που μας… έμαθε την “δημιουργική ασάφεια”. Μια συμφωνία που βαραίνει όλη την διαπραγματευτική ομάδα που την αποδέχτηκε αλλά και εκείνους που με όποιον τρόπο -τότε ή αργότερα- δήλωσαν ότι διαφώνησαν αλλά δεν έκαναν κάτι, στην κατεύθυνση της ανατροπής της, είτε εσωκομματικά, είτε στην κοινωνία.

Είναι σαφές ότι η ασάφεια βολεύει τον ισχυρότερο, που μπορεί να επιβάλει τους όρους του εν ευθέτω χρόνω, ειδικά εάν ο αδύνατος παραδίδει ένα μετά το άλλο τα όπλα του, πληρώνοντας τις δόσεις του ΔΝΤ, καθησυχάζοντας τους πολίτες ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν, εκχωρώντας έδαφος. Άλλωστε ΣΥΡΙΖΑ είναι και η παραδοχή της αποτυχίας με το “Παραπλανηθήκαμε” του Αλέξη Τσίπρα και το “Λάθος που δεν εξασφαλίσαμε χρηματοδότηση” του Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Αλλά, ΣΥΡΙΖΑ είναι η κοινή δήλωση Τσίπρα – Γιούνκερ τον Μάιο του 2015 και η… εν λευκώ ανάθεση -λίγες ημέρες αργότερα- στη διαπραγματευτική ομάδα να φέρει μια συμφωνία που θα σεβόταν τις “κόκκινες γραμμές” που κανείς συριζαίος δεν θέλει πλέον να θυμάται.

Όπως ΣΥΡΙΖΑ είναι και το δημοψήφισμα με το ιστορικό ΟΧΙ αλλά και η λαθροχειρία στη μετάφρασή του που το έκανε “ναι”, με τη βοήθεια των κομμάτων του μπλοκ “Μένουμε Ευρώπη” που ηττήθηκαν αλλά ξαναϋπάρχουν δια της μεταστροφής. ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι και το 3ο Μνημόνιο και όσα ακολούθησαν από τον “κόφτη” μέχρι τις τράπεζες, κι από την αποδόμηση του ασφαλιστικού μέχρι την υπερφορολόγηση που θα είχε σταματήσει… πέρυσι.

ΣΥΡΙΖΑ, για να τα λέμε όλα, είναι και αυτοί που αποχώρησαν, είτε οι επώνυμοι της πολιτικής που προσπαθούν να βρουν άλλο δρόμο χωρίς ακόμα να φαίνεται ότι τον βρίσκουν, με πρώτους τους 32 που καταψήφισαν το μνημόνιο πέρυσι και αργότερα συγκρότησαν την ΛΑΕ, αλλά και αυτοί που παρέμειναν στο όνομα ενός πραγματισμού που για την ώρα δεν παράγει κανένα πραγματικό όφελος για τους πολίτες.

Όπως ΣΥΡΙΖΑ, υπό μία πιο θεμελιακή και εξοβελισμένη πλέον από τα media έννοια, είναι και οι πολλοί που μαζί με την ελπίδα άφησαν την (όποια) κομματική ιδιότητα και οι πολύ περισσότεροι που στις δημοσκοπήσεις εμφανίζονται να “υποστηρίζουν” τον… Κανένα.

ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι και οι σύνεδροι του 2ου συνεδρίου του κυβερνώντος κόμματος που για την ώρα “μαυρίζουν” βουλευτές και στελέχη δείχνοντας και αυτοί, με τον τρόπο τους, ότι η ελπίδα έχει στερέψει και η κρίση εκπροσώπησης είναι και πάλι πανταχού παρούσα.

“Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε” όπως έγραψε και ο Γιώργος Σεφέρης.