Χρυσόγονος στο NEWS 247: Ή θα ενισχυθούν τα υπό κρίση κράτη-μέλη της ΕΕ ή θα πέσουν στον επόμενο οικονομικό σεισμό

Γα τις ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωζώνης, που καθιστούν αναγκαίο έναν κεντρικό σχεδιασμό, με στόχο τον τερματισμό του φορολογικού dubbing που καταλήγει σε φοροασυλία του πολυεθνικού κεφαλαίου και απώλεια εσόδων για τα κράτη, μιλά στο NEWS 247 ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Χρυσόγονος.

Ακόμη, απαντά σε όσους ακόμα και σήμερα κάνουν λόγο για Grexit, λέγοντας πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στηθεί πάνω σε σαθρά θεμέλια, ενώ αναλύει το εν δυνάμει “εκρηκτικό” πρόβλημα του προσφυγικού, τον ρόλο της διεθνούς κοινότητας στην αντιμετώπισή του και την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη του κ. Χρυσόγονου στο NEWS 247:

Κύριε Χρυσόγονε, σε πρόσφατη δημοσίευση στο blog σας κάνετε λόγο για την ανάγκη “ενιαίας οικονομικής πολιτικής” στην Ευρώπη. Τι σημαίνει πρακτικά η πρότασή σας και πώς μπορεί να διασφαλιστεί, σε μία Ένωση τόσο μεγάλων οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ των κρατών μελών;

Ακριβώς για να μειωθούν οι ανισότητες χρειάζεται ένας κεντρικός σχεδιασμός με έμφαση στην συνοχή και την ισόρροπη ανάπτυξη των κρατών-μελών της ένωσης. Τούτο σημαίνει, μεταξύ άλλων, εναρμόνιση των εκπιπτόμενων δαπανών και των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να τερματισθεί το φορολογικό dubbing που καταλήγει σε φοροασυλία του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου και σε διαρκή απώλεια εσόδων για τα κράτη-μέλη ως σύνολο. Επίσης χρειάζεται πανευρωπαϊκό σύστημα εγγύησης καταθέσεων, ώστε να ανακτηθεί πλήρως η εμπιστοσύνη στα τραπεζικά συστήματα των χωρών του νότου και να βρεθούν «υγιείς» (δηλ. προερχόμενοι από τις καταθέσεις και όχι από την Ε.Κ.Τ.) πόροι για τη χρηματοδότηση των οικονομιών τους, πράγμα που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.

Ακόμη και σήμερα, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι κάνουν λόγο για υπαρκτό κίνδυνο Grexit. Πώς αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την οικονομική της πολιτική;

Δεν υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση, επειδή η Ευρώπη δεν έχει ενιαία φωνή. Το να γίνεται πάντως λόγος για Grexit αποτελεί παθολογικό φαινόμενο και καταδεικνύει την αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο παρελθόν π.χ. η πολιτεία της Καλιφόρνια χρεοκόπησε, αλλά κανείς δεν είχε διανοηθεί καν να μιλήσει για έξοδο από τη ζώνη του δολαρίου (!). Η Ευρωπαϊκή Ένωση γενικά και ειδικότερα η νομισματική ένωση (ευρωζώνη) έχουν στηθεί πάνω σε σαθρά θεμέλια. Ή θα πρέπει να ενισχυθούν, και τούτο σημαίνει πιο αποτελεσματική συμπαράσταση στα δοκιμαζόμενα σήμερα από την ύφεση και την ανεργία κράτη-μέλη, που δεν είναι μόνο η Ελλάδα, ή διαφορετικά θα καταπέσουν όταν συμβεί ο επόμενος οικονομικός σεισμός, ανάλογος ή μεγαλύτερος από εκείνον του 2008-2009. Και βέβαια το να εκλέγουν οι πολίτες του ενός ή του άλλου κράτους-μέλους τη μια ή την άλλη κυβέρνηση είναι δικαίωμά τους και κακώς γίνεται αντικείμενο συζήτησης (όπως, τηρουμένων των αναλογιών, δικαίωμα των πολιτών της ομόσπονδης χώρας της Θουριγγίας είναι να έχουν πρωθυπουργό προερχόμενο από τη Die Linke, χωρίς να γίνει ποτέ λόγος για έξοδο της Θουριγγίας από την Ομοσπονδιακή Γερμανία).

Μέγιστο ζήτημα είναι σήμερα το προσφυγικό. Πόσο ρεαλιστική θεωρείτε τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Συνοριακής – Ακτοφυλακής, με την διασφάλιση ταυτόχρονα της εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών;

Το προσφυγικό θα μπορούσε δυνητικά να αποδειχθεί ακόμη πιο εκρηκτικό ζήτημα από ό,τι η οικονομία. Η δημιουργία Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής-Ακτοφυλακής είναι μια ρεαλιστική προοπτική και μάλιστα εντός του 2016. Το ζητούμενο όμως είναι να εναρμονίζεται πλήρως η οργάνωση και η δράση της με το ευρωπαϊκό (ιδίως τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και το διεθνές δίκαιο (περιλαμβανομένων των διεθνών συνθηκών για τα σύνορα, του δικαίου της θάλασσας κ.τ.λ.).

Κάνετε λόγο για “κοινή εγγύηση των συνόρων των κρατών μελών” της ΕΕ. Πώς μπορεί να διασφαλιστεί αυτό;

Η Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή-Ακτοφυλακή θα μπορούσε de facto να συνιστά ένα πρώτο βήμα. Το επόμενο θα ήταν ο ενιαίος αμυντικός σχεδιασμός (κατά κυριολεξία αμυντικός και όχι για επιδρομές εκτός των συνόρων της Ε.Ε.) έτσι ώστε τα μικρότερα και περισσότερο εκτεθειμένα από γεωπολιτική άποψη κράτη-μέλη (ιδίως η Ελλάδα και η Κύπρος) να μπορέσουν να μειώσουν τις εξοπλιστικές και γενικότερα τις αμυντικές δαπάνες  τους, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, σε επίπεδα παρεμφερή με εκείνα των υπολοίπων. Τούτο συνιστά μακροπρόθεσμη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα και της νομισματικής ένωσης, αφού είναι π.χ. προφανές ότι η υπερχρέωση της Ελλάδος οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στο ότι αυτή είναι υποχρεωμένη να αποδύεται σε ανταγωνισμό εξοπλισμών επί δεκαετίες με την Τουρκία, μια χώρα με πολλαπλάσια από τα δικά μας πληθυσμιακά και οικονομικά μεγέθη.

Σε ποιο στάδιο βρίσκονται οι διαδικασίες δημιουργίας των κέντρων υποδοχής στην Ελλάδα; Τι έχει κάνει η ΕΕ για την Ελλάδα μέχρι σήμερα για να βοηθήσει, δεδομένου του ότι η Ελλάδα σηκώνει αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο “βάρος” των προσφυγικών ροών;

Οι διαδικασίες προχωρούν με τον ρυθμό που επιτρέπουν οι περιορισμένες, λόγω της κρίσης, οικονομικές και οργανωτικές δυνατότητες του ελληνικού κράτους. Η Ένωση πρέπει να βοηθήσει περισσότερο, τόσο στο οικονομικό όσο και στο οργανωτικό μέρος. Αντίθετα όμως βλέπουμε ότι διάφοροι Ευρωπαίοι πολιτικοί (π.χ. Weber,Verhofstadt) επιδίδονται σε ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών, παραπληροφορώντας την κοινή γνώμη με στόχο το κομματικό τους όφελος.

Πώς μπορεί να γίνει σωστή διαχείριση των προσφυγικών ροών;

Θα έπρεπε να υπάρχει μια «κλείδα» κατανομής προσφύγων, μεταναστών κ.τ.λ. σε όλα τα κράτη-μέλη, κατ’ αναλογία του πληθυσμού και της οικονομικής τους δυναμικής. Και βέβαια πρέπει να ληφθούν μέτρα για τον σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων απέναντι σε πρακτικές όπως π.χ. της Δανίας που θέλει να επιβάλει δήμευση περιουσίας με εθνοτικά κριτήρια, θυμίζοντάς μας την περιβόητη «εισφορά εξιλέωσης» που είχαν επιβάλει οι ναζιστές στους Εβραίους το 1938.

Τι μπορεί να κάνει η ΕΕ, για να λυθεί το πρόβλημα που “γεννά” τις προσφυγικές ροές και γιατί δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα;

Θα έπρεπε να γίνουν σεβαστοί οι κανόνες του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε. Αντί για αυτό βλέπουμε συνεχείς παράνομες επεμβάσεις σε χώρες ιδίως της Μέσης Ανατολής (π.χ. βομβαρδισμοί στη Λιβύη, εισβολή στο Ιράκ, «αφανής» στήριξη αντικαθεστωτικών στη Συρία) με ολέθρια αποτελέσματα, αφού ευνοούνται τελικά οι εξτρεμιστές ισλαμιστές. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το φλέγον πρόβλημα της Συρίας, οι κυβερνήσεις ιδίως των μεγάλων κρατών-μελών της Ένωσης πρέπει να αντιληφθούν ότι οι μοναδικοί σοβαροί αντίπαλοι του «Ισλαμικού Κράτους» στο έδαφος είναι το καθεστώς Άσαντ και οι Κούρδοι. Αυτές όμως όχι μόνο δε θέλουν να το αντιληφθούν, αλλά και θέτουν (ιδίως η Γαλλία) ως προϋπόθεση εξεύρεσης λύσης την απομάκρυνση του Άσαντ από την εξουσία, χωρίς καν να διαθέτουν εναλλακτική πρόταση, αφού η υποτιθέμενη «μετριοπαθής αντιπολίτευση» έχει ως κύριο συστατικό το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάϊντα (!).

Την ίδια στιγμή, που οι Θεσμοί στην Ευρώπη αναζητούν λύση για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, βλέπουμε άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, με αύξηση σε ορισμένες περιπτώσεις των επιθέσεων σε βάρος προσφύγων – μεταναστών. Πόσο επικίνδυνη είναι κατά τη γνώμη σας αυτή η άνοδος της ακροδεξιάς;

Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και χρειάζεται να υπάρξει αποφασιστική αντιμετώπιση και τιμώρηση, από τις αστυνομικές, εισαγγελικές και δικαστικές αρχές των κρατών-μελών, απέναντι στα κρούσματα βίας κατά προσφύγων-μεταναστών. Στο πολιτικό επίπεδο βέβαια την άνοδο της ακροδεξιάς την τροφοδοτούν κυρίως τα ολοένα χειρότερα μέτρα λιτότητας. Είναι αναγκαία η αλλαγή του «μείγματος» της οικονομικής πολιτικής ώστε να αποφύγουμε επικίνδυνες εξελίξεις.