Το Eurogroup έγινε Germangroup και πιέζει πολιτικά
Τελεσίγραφο στην Ελλάδα έστειλε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, μετά την ολοκλήρωση του Eurogroup. Πώς μεταφράζεται, πώς πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση
- 17 Φεβρουαρίου 2015 13:19
Εκείνοι που μέχρι χθες κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι έκανε κωλοτούμπα και μπαίνει στον χώρο της διαπραγμάτευσης με τα τεχνικά κλιμάκια που λειτουργούν ως άλλη τρόικα, τώρα κατηγορούν την ίδια κυβέρνηση ότι… δεν έκανε κωλοτούμπα. Κοινώς, ότι δεν δέχθηκε το κείμενο Ντάισελμπλουμ το βράδυ της Δευτέρας στη δεύτερη αδιέξοδη συνεδρίαση του Eurogroup.
Τι πραγματικά συνέβη όμως στο Eurogroup στο οποίο τέθηκε επί τάπητος το ελληνικό ζήτημα; Πέραν από τον ωμό εκβιασμό που εκφράστηκε στη λογική του “μένετε στο παρόν πρόγραμμα ή δεν συνεργαζόμαστε μέχρι να ζητήσετε άλλο πρόγραμμα από την αρχή”, είχαμε έναν δεύτερο, πολιτικό εκβιασμό που αποσκοπεί στην αποδόμηση της ελληνικής κυβέρνησης.
Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι την τελευταία στιγμή απέσυραν οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. το κείμενο Μοσκοβισί το οποίο θα δεχόταν ο Γιάνης Βαρουφάκης όπως και δήλωσε μετά το πέρας των σύντομων συζητήσεων.
Οι Ευρωπαίοι διέκοψαν τη διαδικασία λόγω “διαρροής” του κειμένου Μοσκοβισί από την ελληνική πλευρά και δεν εξετάστηκε η τρίτη εναλλακτική που ήταν συγκερασμός των άλλων δύο.
Και κάπως έτσι το Eurogroup έγινε GermanGroup με πολιτική ατζέντα.
Επί της ουσίας, το πολιτικό θέμα ή μάλλον διακύβευμα που μπήκε στο προσκήνιο, ήταν να δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ισχύ των υφιστάμενων ευρωπαϊκών συμφωνιών, ώστε να αποδυναμωθούν τα πολιτικά επιχειρήματα κομμάτων που αμφισβητούν τη λειτουργία της Ε.Ε. ως έχει σήμερα, αλλά θέλουν να μείνουν εντός αυτής.
Κόμματα που εκφράζονται μέσα από αριστερά κινήματα που τάσσονται κατά της λιτότητας, όπως το Podemos της Ισπανίας.
Το 2015 είναι μια πλήρης εκλογική χρονιά για την Ισπανία. Στις 22 Μαρτίου θα πραγματοποιηθούν πρόωρες περιφερειακές εκλογές στην Ανδαλουσία, τον Μάιο δημοτικές εκλογές και περιφερειακές σε 13 περιφέρειες, στις 27 Σεπτεμβρίου περιφερειακές εκλογές στην Καταλωνία και τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο (το αργότερο στις 20 Δεκεμβρίου) οι κρίσιμες γενικές εκλογές – στις οποίες, όπως όλα δείχνουν, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας του Podemos είναι πιθανό να εκτοπίσει από την εξουσία το ΡΡ και τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι.
Αν υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι εν λευκώ στα αιτήματα της Ελλάδας και κερδίσουν οι Podemos στην Ισπανία, σιγά σιγά θα οικοδομηθεί ένας ισχυρός Νότιος συνασπισμός δυνάμεων υπέρ της ανάπτυξης.
Στο παραπάνω να προσμετρηθεί η συμπαράσταση Ρέντσι στον Τσίπρα που αγχώνει τον Βορρά. Τα Γερμανικά συμφέροντα αντιτάσσονται του ισχυρού και χρεωμένου Νότου μιας και η λιτότητα βολεύει τους έχοντες και όχι τους αιτούντες βοηθείας.
Από την άλλη, για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια δημιουργείται η αίσθηση στην Ε.Ε. ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν δημοκρατικά και πως ελέγχονται πλήρως από το Βερολίνο το οποίο μπορεί να αλλάζει τα κείμενα που κατατίθενται προς υπογραφή, ακόμα και την τελευταία στιγμή.
Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να υποχωρήσει και οφείλει να οικοδομήσει την πίεση της πάνω σε αυτή τη γραμμή, μιας ήπιας “ρήξης”, διεκδικώντας περισσότερη δημοκρατία, ισότητα και ανάπτυξη για όλη την Ευρώπη. Όπως και ορθά πράττει μέχρι τώρα με προσεκτικά βήματα.
Με σωστό τρόπο επίσης, ενώ υπεραμύνεται των συνολικών κεκτημένων και δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών, φέρνει στην επιφάνεια συνομιλίες και προτάσεις με τη μορφή “διαρροών”, προκαλώντας ντόμινο στις διεθνείς αναρτήσεις των ΜΜΕ.
Με τον τρόπο αυτό αφενός δείχνει ότι διαπραγματεύεται με όλα στο φως και από την άλλη αποδεικνύει πως η πραγματική διαπραγμάτευση γίνεται με ντοκουμέντα και χειροπιαστά δεδομένα και όχι με λόγια και ανακοινώσεις Τύπου για δήθεν ασφυκτικές συνομιλίες, κάτι που συνήθιζε να κάνει η κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Καθόλου δεν πρέπει να μας παραξενεύει επίσης το γεγονός πως αμέσως μετά την ανακοίνωση για “αδιέξοδο” στο Eurogroup, βγήκαν και οι πρώτες ανακοινώσεις καλοθελητών και νοσταλγών των προηγούμενων ετών, σε social media και γραφεία Τύπου, ακόμα και μέσα από τη Βουλή.
Η στάση όσων δεν στηρίζουν τη διαδικασία για εύρεση λύσης ή έστω δεν κάνουν εποικοδομητική κριτική, παίζουν παιχνίδια στην πλάτη της χώρας τους. Και η τακτική τους μόνο πατριωτική δεν είναι.
Και επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι λέξεων, πρέπει να σημειώσουμε το εξής.
Η βασική διαφορά των δύο κειμένων, εκείνου που απορρίψαμε και εκείνου που θα δεχόμασταν, ήταν η φράση παράταση του “τρέχοντος προγράμματος” και όχι της “τρέχουσας δανειακής σύμβασης”.
Στο κείμενο του Γερούν Ντάισελμπλουμ ζητείται από την Αθήνα να δηλώσει ότι:
– Αποδέχεται την ολοκλήρωση του υπάρχοντος προγράμματος.
– Αποδέχεται τον υπάρχοντα και κατά κοινή ομολογία ανέφικτο στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κείμενο μη διαπραγμάτευσης και ρήξης, αφού ζητά η Ελλάδα να συνεχίσει χωρίς καμία αλλαγή το υπάρχον πρόγραμμα παρά την αποτυχία και την αναποτελεσματικότητα του που εντοπίζουν πλέον εκπρόσωποι και των δανειστών.
Στο δεύτερο κείμενο γίνονται αρκετές αναφορές στο “τρέχον πρόγραμμα”. Ωστόσο, όπως ανέφεραν και πηγές του Μαξίμου, το κείμενο, που θα αποτελούσε τη βάση συζήτησης στο Eurogroup, και στο οποίο η ελληνική πλευρά ήταν καταρχήν θετική, υπήρχαν προωθητικά σημεία. Όπως:
-Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να λάβει έκτακτες δράσεις για να διασφαλίσει ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο φορολογικό σύστημα και να περιορίσει την ανθρωπιστική κρίση.
-Μέτρα για τον περιορισμό του βάρους του χρέους και για να επιτευχθεί μια περαιτέρω βιώσιμη μείωση της ελληνικής αναλογίας χρέους ανά ΑΕΠ πρέπει να υπολογιστούν παράλληλα με τις δεσμεύσεις του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012.
-Τα παραπάνω σχηματίζουν μια βάση για μια επέκταση της τρέχουσας δανειακής σύμβασης, που θα μπορούσε να λάβει τη μορφή ενός [τετράμηνου] ενδιάμεσου προγράμματος, ως μεταβατικό στάδιο προς ένα νέο σύμφωνο για την ανάπτυξη για την Ελλάδα, που θα εξαχθεί και ολοκληρωθεί σε αυτή την περίοδο.
Η αλλαγή της τελευταίας στιγμής στα “draft” αποτελεί παιχνίδι πολιτικής πίεσης και “αντίστασης” του Βερολίνου στην αριστερή εκφορά του ΣΥΡΙΖΑ που για πρώτη φορά, δείχνει να προβάλλει αντίσταση στις γραμμές που τίθενται εκ των άνω. Και εμείς, ως οι “από κάτω”, πρέπει να βρούμε συμμαχίες στα λαϊκά κινήματα που δείχνουν να συσπειρώνονται και να διεκδικήσουμε την ολική αλλαγή της Ένωσης ως έχει σήμερα, με κύριο αίτημα εκείνο που καλεί για “περισσότερη δημοκρατία” και ισότητα των κρατών. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ούτε τελεσίγραφα, ούτε εκβιασμοί.
Μια άνευ όρων παράδοση στις απαιτήσεις των δανειστών θα σήμαινε την πλήρη εξαθλίωση των πολιτών της χώρας και την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των αιτημάτων για τα οποία εξελέγη.
Κοντολογίς, και η ρήξη είναι επιλογή, από τη στιγμή που γίνεται εντός θεσμών και με συνολική στόχευση μέσα στην Ε.Ε. Αν η Ένωση δεν δεχθεί τα αιτήματα της κυβέρνησης, στην ουσία δεν δέχεται την ίδια την ιδρυτική της διακήρυξη και αυτοαναιρείται. Αν δεν έχει βέβαια αυτοαναιρεθεί ήδη.
*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.