Βενετία 2014: Εικοσιτέσσερις ώρες με τον Αλ Πατσίνο
Παρών με δύο ταινίες (που δεν απέχουν τόσο πολύ η μία από την άλλη) ο σπουδαίος ηθοποιός ήταν κυριολεκτικά το talk of the town στο φετινό φεστιβάλ
- 31 Αυγούστου 2014 08:52
Επιμέλεια: Γιώργος Κρασσακόπουλος
H παρουσία του με δύο ρόλους σε ταινίες που θα μπορούσαν να μοιάζουν έστω κι επιδερμικά και να περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, θα ήταν από μόνη της γεγονός, όμως στην φετινή Βενετία που δεν έχει τόσους σταρ όσους πιθανότατα θα ήθελαν οι παπαράτσι, έκανε τον Αλ Πατσίνο να ρίχνει ακόμη μεγαλύτερη σκιά.
Η «μέρα Πατσίνο» ξεκίνησε με την προβολή του «The Humbling» του Μπάρι Λέβινσον, στο οποίο υποδύεται έναν γερασμένο ηθοποιό σε βαθιά επαγγελματική και προσωπική κρίση που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την κατάστασή του και τις χαμένες ευκαιρίες της ζωής του.
Διαβάστε ακόμη: Βενετία 2014: Στο «The Humbling» ο Αλ Πατσίνο είναι ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου
«Είναι κάποιος που στην πραγματικότητα είχε μια ζωή γεμάτη χαμένες ευκαιρίες. Κάτι που όλοι μπορούμε να καταλάβουμε», έλεγε το επόμενο πρωί στην συνέντευξη τύπου ο Πατσίνο. «Μεγαλώνει και τα αισθήματα που έχει για την δουλειά του φθίνουν, ή δεν του είναι πια όσο διαθέσιμα ήταν στο παρελθόν. Προσπαθεί να αντεπεξέλθει και καταλήγει να σκέφτεται τα πράγματα περισσότερο απ όσο χρειάζεται και πέφτει σε κατάθλιψη, βλέπει την μνήμη του να αδυνατίζει. Η μνήμη είναι κάτι πολύ σημαντικό στους ηθοποιούς του θεάτρου όπως και η ικανότητα να μην κουράζονται κάνοντας το ίδιο πράγμα συνέχεια. Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί πάνω στο θέμα, ο «Αμπιγιέρ» είναι μια από αυτές που συλλαμβάνουν καλύτερα αυτή την αίσθηση. Την κούραση του να κάνεις τρεις παραστάσεις του Σέξπιρ την ίδια μέρα και το τι σημαίνει αυτό, ο τρόπος που φτάνεις ως εκεί και την κούραση στο σώμα και το πνεύμα που απαιτεί. Καταλαβαίνοντας την κούραση που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, την ψυχολογική και σωματική κόπωση και προσθέτοντας σε αυτό την διαχείριση της φήμης, ή την έλλειψη της . Μπορείς κάπως έτσι να αντιληφθείς γιατί πολλοί από τους ηθοποιούς βιώνουν το δικό τους δράμα, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τους δαίμονες τους. Ναι είναι πράγματα που όλοι βιώνουμε με τον τρόπο μας στη ζωή, αλλά είναι πολύ πιο έντονα στην ζωή ενός ηθοποιού. Για τον περισσότερο κόσμο, οι ηθοποιοί είναι συνώνυμοι της λάμψης, του glamour, μιας ζωής που θέλουμε να ζήσουμε. Παίζουν ρόλους, μας εκφράζουν τους θαυμάζουμε, είναι πάντα στο προσκήνιο. Κι αυτό κάνει την θέση τους ακόμη πιο εύθραυστη και την πτώση τους όταν έρχεται ακόμη πιο θεαματική».
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου
