Ν.Δ: Ο Αντώνης που φεύγει, ο Βαγγέλης που προσωρινά έρχεται

Στο επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά δήλωναν χθες προτού κλείσουν οι κάλπες βέβαιοι πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα δρομολογούσε πολιτικές εξελίξεις. Αυτό όντως συνέβη, μόνο που οι εξελίξεις δεν αφορούσαν στην παραίτηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα όπως προσδοκούσαν οι σαμαρικοί, αλλά στην παραίτηση του ίδιου του πρώην πλέον προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Για την κεντροδεξιά παράταξη έκλεισε έτσι ένας κύκλος που ξεκίνησε πριν από έξι περίπου χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου του 2009, όταν ο κ.Σαμαράς είχε εκλεγεί 7ος πρόεδρος της Ν.Δ, με διαδικασία προσφυγής για πρώτη φορά στη βάση μετά την αλλαγή του καταστατικού, και μετά από μία αδυσώπητη εσωκομματική αντιπαράθεση με τη Ντόρα Μπακογιάννη.

Η άσπονδη εσωκομματική αντίπαλος του Σαμαρά του τηλεφώνησε το μεσημέρι του Σαββάτου -και ενώ μετρήσεις έδειχναν την επικράτηση του “όχι” στο δημοψήφισμα της Κυριακής- και τον κάλεσε να παραιτηθεί. Ο Μεσσήνιος φέρεται να της απάντησε “δεν τα κάνω εγώ αυτά”.

Ομως μετά την ανακοίνωση του ξεκάθαρου αποτελέσματος και ενώ διαπίστωνε ότι από την επομένη θα δεχόταν οργανωμένο και ανελέητο κύμα αμφισβήτησης, αφού οι πολίτες αρνήθηκαν να τον δικαιώσουν στην κάλπη, υπέβαλλε τελικά την παραίτηση του, αναθέτοντας στο Βαγγέλη Μεϊμαράκη το ρόλο του μεταβατικού προέδρου.

Ο Μεϊμαράκης πριν έξι χρόνια ήταν εκ των βασικών υποστηρικτών της Μπακογιάννη και μάλιστα σε μία θυελλώδη συνεδρίαση της πολιτικής επιτροπής της Ν.Δ μετά την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή τον Οκτώβριο του 2009 είχε επιτεθεί σφοδρά στον Σαμαρά. “Μη μας λέτε “εγώ τίμησα το δάκρυ του εθνάρχη” γιατί δεν ήταν εντολή του εθνάρχη, διασπάστε την παράταξη, ρίξτε την κυβέρνηση” είχε πει προκαλώντας πανδαιμόνιο και εν τέλει μάλλον όχι καλό στην κ.Μπακογιάννη, την οποία στήριζε. Είχε ξύσει την παλιά πληγή της πτώσης της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ο Σαμαράς, οι Καραμανλήδες και οι Μητσοτάκηδες

Ο Σαμαράς είχε ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα (εκλέχθηκε για πρώτη φορά το 1977 στην ελληνική Βουλή σε ηλικία μόλις 26 ετών) ως “παιδί” του Ευάγγελου Αβέρωφ και οι σχέσεις του με τους Καραμανλήδες είχαν διαρραγεί με αφορμή τη διαδοχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το ενδιαφέρον παρασκήνιο της εποχής είχε παρουσιάσει το news247 στο αφιέρωμα για τα 40 χρόνια της Ν.Δ, μαζί με άλλες ιστορίες πίσω από την ιστορία της γαλάζιας παράταξης.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ τελικά έγινε πρόεδρος της Ν.Δ μετά την ήττα Ράλλη από το ρεύμα της “αλλαγής” του Ανδρέα Παπανδρέου και ο Σαμαράς παρέμεινε προστατευόμενος του. Μετά τον Αβέρωφ, αρχηγός της Ν.Δ εξελέγη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο νεαρός βουλευτής Μεσσηνίας ενετάχθη στο δικό του κύκλο. Το 1989 ο Μητσοτάκης έκανε την έκπληξη: Επέβαλε το Σαμαρά υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.

Η συνέχεια γνωστή: Οταν ο Μητσοτάκης τελικά κατέκτησε την εξουσία, ο Αντώνης Σαμαράς έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του. Βέβαιος διάδοχος πια, ήρθε σε σύγκρουση με τον “ψηλό” στα τέλη του 1992 με αφορμή το Μακεδονικό.

Ο Σαμαράς ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη, στην οποία τον ακολουθεί λόγω αντιμητσοτακισμού αρχικά ένας αξιόλογος αριθμός στελεχών της Ν.Δ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πέφτει και οι οπαδοί της αποκαλούν το Μεσσήνιο “προδότη”. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές και η ΠΟΛΑΝ μπαίνει οριακά στη βουλή. Στη συνέχεια όμως επιβεβαιώνεται η ρήση του πολιτικού μέντορα του Μεσσήνιου, του Ευάγγελου Αβέρωφ “όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος”, έστω και προσωρινά: Η ΠΟΛΑΝ μένει στις επόμενες εκλογές εκτός Βουλής και ξεκινά η πολιτική έρημος του Αντώνη Σαμαρά.

Κατά την περίοδο αυτή έρχεται σε επαφή με το Δίκτυο 21 και συνδέεται πολιτικά με τους Χρύσανθο Λαζαρίδη και Φαήλο Κρανιδιώτη, πρόσωπα που στη συνέχεια θα επέστρεφαν μαζί του στο πολιτικό προσκήνιο και θα προκαλούσαν πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις.

Με τον Τάκη Μπαλτάκο αντίθετα, τον αρχικά πανίσχυρο γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου (και Κουβέλη σε πρώτη φάση), που “ξηλώθηκε” μετά την αποκάλυψη του βίντεο στο οποίο εμφανιζόταν να συνομιλεί με τον Ηλία Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής, ο Σαμαράς είχε στενότατη σχέση από τη δεκαετία του ’80.

Η επιστροφή και η πτώση

Ο Σαμαράς επέστρεψε στη Ν.Δ δια της ευρωβουλής στην οποία εξελέγη το 2004. Οι μητσοτακικοί δεν έφεραν τότε αντίρρηση, θεωρώντας ενδεχομένως ότι ήταν αρκούντως ισχυροί και ότι η Ντόρα Μπακογιάννη ήταν αδιαμφισβήτητη διάδοχος του Κώστα Καραμανλή. Το 2007 ο Σαμαράς επιστρέψει και στη Βουλή (πάντα στη Μεσσηνία) και τον Ιανουάριο του 2009 αναλαμβάνει υπουργός Πολιτισμού.

Μετά την ήττα της Ν.Δ στις εκλογές του 2009, ο Κώστας Καραμανλής παραιτείται και η αναμέτρηση ξεκινά. Καθοριστικό ρολο στην έκβαση της έπαιξαν τα κομματικά κυρίως καραμανλικά στελέχη που στήριξαν το Μεσσήνιο από βαθύτατη αντιπάθεια προς τους μητσοτακικούς, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος που συμμάχησε με το Σαμαρά και έριξε την ιδέα της προσφυγής στη βάση και το γεγονός ότι ο Σαμαράς κατάφερε να απευθυνθεί σε μία κρίσιμη μάζα δεξιών ψηφοφόρων που κινητοποιήθηκε περισσότερο από το πιο κεντρώο και χαλαρό κοινό της Μπακογιάννη.

Οι εσωκομματικές πληγές ωστόσο δεν έκλεισαν ποτέ και σε αυτές ήρθε να προστεθεί ο διχασμός λόγω μνημονίου. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Σαμαράς διήγαγε μία αντιμνημονιακή περίοδο, με σήμα κατετεθέν τα Ζάππεια και όταν η Ντόρα Μπακογιάννη υπερψήφισε το πρώτο μνημόνιο κόντρα στη γραμμή καταψήφισης του κόμματος, ήλθε η πρώτη διαγραφή.

Ακολούθησε η στήριξη στην κυβέρνηση Παπαδήμου (από την οποία ο Σαμαράς κράτησε και μάλιστα στο στενό του κύκλο και στην πρώτη γραμμή της Ν.Δ πρόσωπα όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης), η διαγραφή του Πάνου Καμμένου και σειράς στελεχων, που δημιούργησε τους Ανεξάρτητους Έλληνες και οι εκλογές του 2012.

Το σοκ του αποτελέσματος των πρώτων εκλογών το Μάιο του 2012, είχε ως αποτέλεσμα δυνάμεις αντι-ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρωθουν θέλοντας και μη γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά. Ακόμη και η Ντόρα Μπακογιάννη επέστρεψε φέρνοντας μαζί της μία μικρή αλλά κρίσιμη μάζα φιλελεύθερων ψηφοφόρων. Τότε ο Σαμαράς εκμυστηρευόταν σε στενούς του συνεργάτες πως η ημέρα που επέστρεψε η Ντόρα ήταν “η πιο δύσκολη ημέρα της ζωής του”.

Έγινε όμως πρωθυπουργός και βρέθηκε να εφαρμόζει ο ίδιος μνημόνιο πλέον. Η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ αρχικά (που αποχώρησε λόγω του μαύρου στην ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2013) δεν ήταν ρόδινη, αλλά αποτέλεσε για όλους τους συμμετέχοντες πολιτική αναγκαιότητα. Τα μέτρα που εφήρμοσε όμως προκαλούσαν όλο και περισσότερες αντιδράσεις και ο Αντώνης Σαμαράς που ήλπιζε στην εφαρμογή της απόφασης του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 για ελάφρυνση του χρέους και σε αποχώρηση του ΔΝΤ, διαπίστωσε κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της πρωθυπουργίας του ότι οι εταίροι δεν είχαν καμία διάθεση να τον βοηθήσουν να παραμείνει στην εξουσία. Το μήνυμα των ευρωεκλογών του Μαϊου του 2014 ήταν ισχυρό και οι εθνικές εκλογές ορατές λόγω εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Όταν ο κ.Σαμαράς διαπίστωσε πως Πρόεδρος δε θα εκλεγόταν και οι εταίροι όχι μόνο δε θα του έδιναν ελάφρυνση του χρέους, αλλά μόνο μία υπόσχεση για πιστοληπτική γραμμή στήριξης ζητώντας μάλιστα τη λήψη νέων μέτρων, επένδυσε στη θεωρία της “αριστερής παρένθεσης” και παρα την ήττα του Ιανουαρίου δεν παραιτήθηκε. Δεν είχε άλλωστε κάποιον ισχυρό εσωκομματικό αντίπαλο, έτοιμο διάδοχο. Προς το παρόν πάντως μπήκε τελεία στην εποχή Σαμαρά στη Ν.Δ, κατά την οποία συζητήθηκαν πολύ και ιδεολογικά ζητήματα όπως η δεξιά στροφή.

Ο “πιο ΝΔ πεθαίνεις” Βαγγέλης

Ιδρυτικό μέλος της ΟΝΝΕΔ ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει βαθιές κομματικές ρίζες αν και το 1978 βρέθηκε εκτός κόμματος καθώς συμμετείχε στην “κίνηση της Βόλβης” ζητώντας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλαγές στη Ν.Δ. Επέστρεψε το 1981 και το 1984 πέρασε στο στρατόπεδο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τη χρονιά εκείνη ανέλαβε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ , στην εποχή των Κενταύρων, των Ρέηντζερς και της σκληρής αντιπαράθεσης με το ΠΑΣΟΚ.

Εκλέγεται αδιαλείπτως στη Β’ Αθηνών με τη Ν.Δ απο το 1989 και ήταν ο πρώτος γραμματέας κεντρικής επιτροπής στην ιστορία του κόμματος, επί Κώστα Καραμανλή. Θέση με την οποια ταυτίστηκε σε βαθμό που στη συνέχεια όταν ο τότε πρόεδρος της Ν.Δ τον τοποθέτησε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, οι αιχμές και οι κόντρες του με το διάδοχο του Λευτέρη Ζαγορίτη προκαλούσαν συχνους εσωκομματικούς πονοκεφάλους.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης αρέσκετο στον τίτλο της “φωνής της συνείδησης της παράταξης” που ο ίδιος τεχνηέντως καλλιεργούσε χτίζοντας το μύθο του κομματικού παίκτη. Ακόμη και όταν έγινε Πρόεδρος της Βουλής μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 (είχε εν τω μεταξύ αποκαταστήσει τις σχέσεις του με το Σαμαρά) δεν έπαψε ποτέ να νοσταλγεί το κομματικό παιχνίδι. Αυτό καλείται να παίξει ξανά τώρα, ως προσωρινός πρόεδρος (θέση στην οποία βρέθηκε αποφεύγοντας μετά τις πρώτες ημέρες της μετεκλογικής αναταραχής το Φεβρουάριο να επιτεθεί ευθέως στον Σαμαρά) με το ερώτημα εάν μπορεί να οδηγήσει τη Ν.Δ (ή μία νέα ευρωπαϊκή δύναμη) σε μία εποχή κατά την οποία τελειώνουν κομματικές βεβαιότητες της Μεταπολίτευσης.