Κατάρα ή αναγκαίο κακό η τρόικα; Αυτή είναι η γνώμη μας

Την εβδομάδα, που μας πέρασε δημοσιεύθηκαν δύο ψηφίσματα του ΕΚ, σχετικά με τον ρόλο της τρόικας, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη.

Στα ψηφίσματα, ασκείται μεν κριτική, ωστόσο αναφέρεται επίσης ότι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Με δεδομένη την καταστροφή που έχει συντελεστεί στην Ελλάδα, αλλά και την πορεία του χρέους, επτά συντάκτες του NEWS 247, γράφουν για την τρόικα και απαντούν στο ερώτημα αν θα ήμασταν καλύτερα ή χειρότερα, χωρίς τη “βοήθειά” της.

Στείλτε μας την άποψή σας στο τέλος του κειμένου

 

Το σχέδιο εξόδου, αναζητά ο Στέφανος Νικήτας

Όσο εφαρμόζεται αυτή η πολιτική πετάμε χρήματα στη μαύρη τρύπα του χρέους. Η Κυβέρνηση θα πανηγυρίζει για τους “ματωμένους” αριθμούς και θα παίρνει τα εύσημα από τους δανειστές μας οι οποίοι θα ζητούν όλο και πιο σκληρά μέτρα.

Κυβέρνηση και Τρόικα εδώ και έξι μήνες διαπραγματεύονται έχοντας συμφωνήσει στα πάντα. Απλά οι αποφάσεις θα παρθούν μετά τις ευρωεκλογές. Ενώ θεωρητικά βγαίνουμε από το μνημόνιο στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο έχουν σχεδιάσει το μέλλον μας.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί όρθια χωρίς την Τρόικα και τα δάνεια της γιατί απλά δεν υπάρχει αυτή η πολιτική δύναμη που έχει ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου με το οποίο θα υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει αυτή η δύναμη που θα τολμήσει να κάνει το αυτονόητο να απαλλάξει το λαό από την Τρόικα και τις ακραίες πολιτικές της.

Παρ΄ όλα αυτά μεγαλύτερη ευθύνη δίνω σε εμάς τους ίδιους γιατί δεν έχουμε ωριμάσει τόσο ώστε να αλλάξει σελίδα.

Μπορεί να υπάρχει οργή ωστόσο μας βολεύει ο “βιασμός” της Τροικας από ότι ένας  “ξαφνικός θάνατος” και εξόδου από το μνημόνιο και την Ε.Ε.

Αργά για δάκρυα, λέει ο Φώτης Νάκος

Πλέον εκ των υστέρων είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Κατά τη γνώμη μου, έπρεπε εξ’ αρχής η Ελλάδα να αρνηθεί την υπογραφή μνημονίου με αυτούς τους επαχθείς όρους, που ήταν σίγουρο ότι θα οδηγούσαν σε αδιέξοδα και ύφεση.

Δεν ξέρω αν αυτό θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ, ή υποχώρηση της Ε.Ε με το φόβο ότι η ελληνική κρίση μπορεί να διαχυθεί στην Ευρώπη. Με τους χειρισμούς, που έγιναν, αυτή την απάντηση δεν θα τη μάθουμε ποτέ και θα σταθούμε σε εικασίες που έχουν χωρίσει τους Έλληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς.

Σήμερα το μόνο δεδομένο, είναι ότι η συμβίωση με την τρόικα έχει οδηγήσει σε οικονομικό και ψυχολογικό μαρασμό τα τελευταία 4 χρόνια. Σίγουρα και η ζωή χωρίς τρόικα θα ήταν δύσκολη , αλλά κάνεις δεν μπορεί να ξέρει αν αυτός ο καταστροφικός κύκλος, θα είχε κλείσει νωρίτερα. Σήμερα ακόμα περιμένουμε να δούμε σταγόνες ανάπτυξης και πανηγυρίζουμε με ένα πρωτογενές πλεόνασμα, που δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές της φτώχειας και να μειώσει τη στρατιά των ανέργων που ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο.

“Για ποια βοήθεια μιλάμε;” αναρωτιέται η Μίκα Κοντορούση

Η τρόικα αποβιβάστηκε στην Ελλάδα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Παπανδρέου και αφού εμείς της επιτρέψαμε να βάλει χέρι στα των εν οίκω μας. Όταν έσκασε η φούσκα του ελληνικού δημοσιονομικού δράματος, όταν απέτυχε παταγωδώς το οικονομικό μοντέλο που κληρονομήσαμε από την Μεταπολίτευση, όταν τα δανεικά σε συντεχνίες και ημετέρους στέρεψαν, όταν ο δημόσιος τομέας γιγαντώθηκε επικίνδυνα και όταν αποδείξαμε ότι είμαστε αναποτελεσματικοί να μαζέψουμε ένα κράτος – τέρας συνώνυμο της έλλειψης εκσυγχρονισμού που ξοδεύει περισσότερα από ό, τι εισπράττει και παράγει.

Και μετά τι; Το κλειστό λόμπι των τεχνοκρατών εξίσωσε την ελληνική κρίση με τις κρίσεις σε άλλες χώρες. Και ξεκίνησε από την προφανή πεπατημένη. Περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, αλλά περισσότεροι φόροι. Μέχρι που η κάστα των τροϊκανών διαπίστωσε ότι η πολυετή ύφεση και λιτότητα ενισχύει το μοντέλο της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Και εκεί που στοίχημα ήταν μόνο η ανάπτυξη και μείζον ζητούμενο η ανάκαμψη, φτάσαμε να παίζουμε κορώνα/γράμματα τις ίδιες μας τις ζωές, το σπίτι και την επιχείρησή μας. Από την παραδοχή του λάθους πολλαπλασιαστή στον υπολογισμό του ελλείμματος, μέχρι το πρόσφατο αρνητικό πόρισμα ευρωβουλευτών για τις εργασίες του τρίπτυχου ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ διαπιστώνουμε ότι η τρόικα απέφυγε πράγματι τα χειρότερα (προς το παρόν), στις πλάτες όμως της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας.

Και αντιληφθήκαμε ότι όποιο πρωτογενές πλεόνασμα παρουσιαστεί είναι κυρίως αποτέλεσμα των θυσιών και της υποταγής μας στην άνευ όρων φτωχοποίηση, όταν την ίδια στιγμή τα μέτρα για νεανική επιχειρηματικότητα, πάταξη της ανεργίας και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας είναι ανύπαρκτα.

Για ποια λοιπόν βοήθεια μιλάμε; Και για ποιο κράτος, όταν τη στιγμή που θα αποχωρεί η τρόικα θα έχει αφήσει πίσω της περισσότερες στάχτες από αυτές που βρήκε; Όταν οι ελπίδες να ξανα – γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα θα είναι πραγματικά ελάχιστες; Καλά τα μέτρα αγαπητοί μου, αλλά στη συμφωνία με την τρόικα έπρεπε να είχε μπει ρήτρα η ανθρώπινη επιβίωση και αξιοπρέπεια. 

Αναγκαίο κακό τα δάνεια της τρόικας, για την Μαρίνα Κουτσούμπα

Επί χρόνια είχαμε μάθει να ζούμε με δανεικά. Δάνεια η χώρα, διακοποδάνεια και πάσης φύσης δάνεια οι Έλληνες.  Αυτή καλώς ή κακώς ήταν και κατά μία έννοια είναι η  πραγματικότητά μας.

Ότι οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, δεν χρειάζεται καν να το πούμε. Βιώνουμε όλοι μας τις επιπτώσεις της κρίσης στην καθημερινότητά μας. Μισθοί και συντάξεις έχουν πάρει την κατιούσα, ενώ η ακρίβεια καλά κρατεί για τα σημερινά δεδομένα.

Η τρόικα υπέπεσε σε -αναγνωρισμένα και με τη διεθνή πλέον βούλα- πολλά ατοπήματα. Η εμμονή της και τα επαχθή μέτρα που έπρεπε να υλοποιηθούν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προκάλεσαν σημαντικά προβλήματα. Ανεργία, φτώχεια, μετανάστευση.

Αν από την άλλη θέλουμε να εθελοτυφλούμε, τότε ναι θα τα καταφέρναμε και χωρίς την τρόικα. Ας μην γελιόμαστε. Χωρίς τον δανεισμό και με τις στρόφιγγες των αγορών κλειστές δεν θα είχαμε καταφέρει να επιβιώσουμε. Γιατί αυτό κάνουμε. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε.

Μια χώρα δεν χάνεται ακόμα και αν καταρρεύσει οικονομικά, λέει ο Στέλιος Μπαμιατζής

Κάθομαι σε μία καφετέρια με τον αδελφό μου. Με ρωτάει, πως τα βλέπεις τα πράγματα για να αποκριθώ, εσύ; Μου δείχνει το βαζάκι με την κανέλα. Τι βλέπεις, με ρωτά; Το βαζάκι απαντάω, τι άλλο; Δεν κατάλαβες, επιμένει. Δείξε μου τι βλέπεις. Από εκεί που είσαι.  Του δείχνω την πλευρά που κοιτάω. Ακριβώς, μου λέει. Αυτήν όμως, τη δική του δηλαδή, δεν τη βλέπεις! Και έχει απόλυτο δίκιο!

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πραγματικά ελαχίστων, ουδείς γνωρίζει πραγματικά ποια είναι η κατάσταση στη χώρα μας. Παρουσιάζονται νούμερα και αριθμοί, στοιχεία επί στοιχείων, τα οποία δείχνουν τη μία ή την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές μάλιστα αλληλοσυγκρούονται. Άντε λοιπόν να βγάλεις άκρη.

Επιπλέον, σημασία έχει και πως “φωτίζεται”, προβάλλεται η κάθε πλευρά! Διότι οι πολιτικοί χώροι και δη οι “μεγάλοι” γνωρίζουν πολύ καλά πως να καταδεικνύουν συγκεκριμένες πτυχές και να αφήνουν ανέπαφες άλλες.

Ξεχάσαμε όμως κάτι. Πως το “βαζάκι” έχει και πάτο. Τον οποίον ουδείς τελικά βλέπει.

Πώς λοιπόν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα αν θα είχαμε σταθεί όρθιοι χωρίς την τρόικα ή όχι;

Μόνο βάση της…πείρας, της ιστορίας και κάποιας στοιχειώδους λογικής. Η οποία λέει πως ένα έθνος, ένας λαός, μία χώρα δεν χάνεται ακόμα και εάν καταρρεύσει οικονομικά.

Το ζήσαμε στο παρελθόν πολύ έντονα και επιβιώσαμε. Το έχουν ζήσει και άλλοι λαοί και επίσης επιβίωσαν. Εάν θα ήταν χειρότερα ή όχι; Το μέλλον θα δείξει…

Όταν δεν υπάρχει σχέδιο, χρειάζεσαι τρόικα, λέει η Μαρίνα Χατζηδημητρίου

Έχει κάνει λάθη, έχει αδυναμίες αλλά η τρόικα δυστυχώς είναι αναγκαίο κακό για τη χώρα μας η οποία δε μπορεί να κουμαντάρει μόνη της τα του οίκου της και θεωρώ πως χωρίς εκείνη θα είχαμε ήδη πάρει την άγουσα προς τα αποδυτήρια, κοινώς θα είχαμε βγει από το ευρώ.

Σίγουρα έχει κάνει λάθη, είναι σκληρή και ένοχη για υπερβολικές δόσεις λιτότητας, αλλά δυστυχώς τη “χρειαζόμαστε” σύμφωνα και με το συμπέρασμα που κατέληξε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Εφόσον λοιπόν δεν είμαστε άξιοι από μόνοι μας να βάλουμε σε τάξη τα πράγματα, δεν έχουμε δηλαδή ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και χρειαζόμαστε κάποιον πάνω από το κεφάλι μας, να μας τραβά το αυτί για να μπούμε στο «σωστό» δρόμο, ηθελέστα και παθέστα.

Οι ίδιοι άνθρωποι θα οδηγούσαν στα ίδια αποτελέσματα, λέει η Ανθή Κουτσουμπού

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα από το πανέμορφο Καστελόριζο την προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την περιβόητη, δηλαδή, τρόικα. Από τότε, αφού ακούσαμε πολλά, μαθαίνοντας μεταξύ άλλων διάφορες περίεργες οικονομολογικές ορολογίες, και πάθαμε ακόμα περισσότερα, γίναμε όλοι «ειδικοί στην κρίση».

Όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να απαντήσει κάποιος με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς προσωπικά συμφέροντα και πολιτικά παιχνίδια, στο ερώτημα «τρόικα ή όχι». Αυτή είναι, δυστυχώς, η πικρή αλήθεια. Η δική μου, τουλάχιστον. Δεν γνωρίζω τι θα είχε συμβεί στη χώρα και κατά συνέπεια σε όλους μας, αν τον Απρίλιο του 2010 είχε ανακοινωθεί ότι θα παλέψουμε μόνοι μας ή αν αποφασιζόταν κάτι τέτοιο στη συνέχεια.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι το αποτέλεσμα θα ήταν παρόμοιο, αφού την σωτηρία της χώρας, αν φυσικά είχαν συμφωνήσει μετά από δέκα συναντήσεις, θα είχαν αναλάβει οι ίδιοι άνθρωποι και το ίδιο πολιτικό σύστημα, που υπάρχει και σήμερα. Οι ενέργειες και οι αποφάσεις του οποίου, είτε με τρόικα, είτε χωρίς, πρόκειται να ταλαιπωρήσουν και άλλες γενιές, καθώς το πρόβλημα ξεκινάει από «μέσα». «Μπρος γκρεμός, και πίσω ρέμα», λοιπόν και όποιος αντέξει.