Εγώ και το αγαλματάκι μου! Οσκαρικοί νικητές μιλούν για τη σημασία του να έχεις κερδίσει το μεγαλύτερο βραβείο στον κόσμο!
Από τον Αλφόνσο Κουαρόν και τον Μπεν Κίνγκσλεϊ μέχρι τη Σούζαν Σαράντον και την Αντζελα Λάνσμπερι, να τι σημαίνει να έχεις κερδίσει ένα Οσκαρ!
- 08 Φεβρουαρίου 2015 12:17
Η Guardian αφιερώνει στα επερχόμενα Οσκαρ με ένα αφιέρωμα σε οσκαρικούς νικητές που προσπαθούν να αναλύσουν το νόημα του να έχεις κερδίσει το υπέρτατο βραβείο του επαγγέλματός σου, με αφορμή την επερχόμενη 86η Απονομή των φετινών βραβείων Οσκαρ που θα γίνουν στις 22 Φεβρουαρίου.
Από την Σούζαν Σαράντον μέχρι τον Αλφόνσο Κουαρόν και από τη Ζιλιέτ Μπινός μέχρι τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και την Αντζελα Λάνσμπερι, όλοι φωτογραφίζονται σε υπέροχες πόζες με τα βραβεία τους και «αποκωδικοποιούν» την αλήθεια γύρω από το πιο απίστευτο βραβείο που κέρδισαν ποτέ.
Σούζαν Σαράντον (Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Dead Man Walking» το 1996
«Το Οσκαρ ήρθε με την πέμπτη μου υποψηφιότητα, οπότε ήταν τέλειο που επιτέλους ανέβηκα να δείξω το κάτω μέρος του φορέματός μου. Αν είσαι υποψήφια για γυναικείο ρόλο πρέπει να περιμένεις για τα αποτελέσματα μέχρι το τέλος της βραδιάς. Το ζάχαρό σου είναι τόσο χαμηλό που είσαι τυχερή αν θυμάσαι για ποιο λόγο βρίσκεσαι εκεί. Ο Λάρι Φίσμπερν έσκυψε προς το μέρος μου και μου είπε: “Αν δεν το πάρεις αυτή τη φορά, θα κάψουμε το μέρος”.»
Αλφόνσο Κουαρόν (Οσκαρ Σκηνοθεσίας και Μοντάζ για το «Gravity» το 2014)
«Το Οσκαρ δεν θα κάνει την ταινία σου καλύτερη ταινία. Μπορεί να σου προσφέρει φήμη το οποίο είναι φανταστικό για τη ζωή μια ταινίας. Αλλά από την άλλη υπάρχουν αριστουργήματα που αγνοούνται.»
Άντζελα Λάνσμπερι (Τιμητικό Οσκαρ το 2013)
«Ημουν 17, 18 όταν έκανα το “Gaslight” πραγματικά δεν ήξερα τι έκανα. Δεν είχα ιδέα πόσο σημαντικό είναι να είσαι υποψήφια. Μαζί μου ήταν υποψήφιες μεγάλες σταρ, η Λάνα Τάρνερ και η Γκριρ Κάρσον, αλλά ούτε για ένα λεπτό δεν συμπέρανα ότι ανήκα στον κύκλο τους και έτσι φόρεσα ένα απλό φόρεμα. Ημουν Αγγλίδα, όπως ξέρετε.»
Νικ Παρκ (3 Οσκαρ Μικρού Μήκους Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, Οσκαρ Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων για το «The Curse of The Were-Rabbit» το 2006)
«Την πρώτη φορά που ήμουν υποψήφιος δεν είχα πάει ποτέ στο Λος Αντζελες. Ημουν 30 και θυμάμαι πως έβλεπα όλους τους διάσημους που γνώριζα να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο. Ηταν ο Ντάστιν Χόφμαν και η Σοφία Λόρεν και εγώ σκεφτόμουν “Τι κάνω εδώ; Εγώ παίζω με πλαστελίνες.” Δεν βλέπω σχεδόν πτέ τα τέσσερα μου οσκαρ – μεταφέρονται συχνά από ανθρώπους του γραφείου ή στέλνονται σε εκθέσεις… Μαζί με το Οσκαρ σου δίνουν και ένα βιβλιαράκι, με οδηγίες πως να το προσέχεις (πρέπει να το πλένεις με σαπούνι και νερό) και πράγματα που δεν επιτρέπεται να κάνεις, όπως το να αφήνεις ανθρώπους που δεν το έχουν κερδίσει να φωτογραφίζονται μαζί του. Αν θες να το πουλήσεις, πρέπει να το πουλήσεις πίσω στην Ακαδημία για 1 δολάριο. Είναι υπερπροστατευτικοί. Θέλαμε να φτιάξουμε μερικά σοκολατένια Οσκαρ για τα γενέθλια των 50 μου χρόνων – τα Choscars – αλλά δεν νομίζω ότι θα μας το επέτρεπαν.»
Στιβ ΜακΚουίν (Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το «12 Χρόνια Σκλάβος» το 2014
«Δεν ξέρω κανέναν που να μην έχει ονειρευτεί να κερδίζει ένα Οσκαρ σαν παιδί, είτε είσαι στην κινηματογραφική βιομηχανία είτε όχι. Είναι σαν να κρατάς τη βούρτσα και να υποκρίνεσαι πως είσαι ποπ σταρ.»
Τομ Χούπερ (Οσκαρ Σκηνοθεσίας για το «Λόγο του Βασιλιά» το 2011)
«Δεν ήμουν ποτέ το παιδί που κέρδιζα βραβεία και διαγωνισμούς οπότε δεν πίστεψα ποτέ ότι ναι, σε αυτήν την περίπτωση, το κέρδισα πραγματικά. Κρατάω το αγαλματάκι δίπλα στο τζάκι. Ξέρω ότι οφείλεις, σαν Αγγλος, να το έχεις στην τουαλέτα σου ή κάπου καταχωνιασμένο. Αλλά είμαι περήφανος γι’ αυτό, οπότε δεν το κρύβω.»
Ζιλιέτ Μπινός (Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για τον «Αγγλό Ασθενή» το 1997
«Οταν ανακοίνωσαν τις υποψηφιότητες στην κατηγορία μου ένιωθα πολύ ήρεμη. Δεν συνειδητοποίησα ότι κέρδισα μέχρι τη στιγμή που ο ατζέντης μου με χτύπησε στον ώμο και μου είπε πως πρέπει να σηκωθώ. Πρώτα απ’ όλα ήθελα να το δώσω στη Λόρεν Μπακόλ, γιατί όλοι περιμέναμε πως αυτή θα κερδίσει για το “Ο Καθρέφτης Εχει Δύο Πρόσωπα”. Την έψαξα στο πλήθος και ρώτησα “Που είσαι;”. Δεν σήκωσε το χέρι της – αν το είχε κάνει θα της το έδινα. Μετά σκέφτηκα: “Δεν πειράζει. Θα το κρατήσω”. Μετά, όταν την είδα μου είπε: “Αυτό ήταν το Οσκαρ μου. Μου έκλεψες το Οσκαρ μου. Πήρα τη Σφαίρα, πήρα το βραβείο του Σωματείου Ηθοποιών, αλλά αυτό που ήθελα πιο πολύ ήταν αυτό”. Το χιούμορ της ήταν κοφτερό, αλλά έτσι ένιωθε: βγήκε από την καρδιά της. Οταν επέστρεψα δεν ήξερα που να το βάλω. Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ, ειδικά ως μητέρα. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να νιώσουν ότι είμαι πολύ σημαντική ή επιδειξιομανής. Οπότε το κρατάω στο γραφείο μου, είναι πιο απλό..
Μπεν Κίνγκλσεϊ (Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για το «Γκάντι» το 1983
«Συνυποψήφιοί μου ήταν ο Πίτερ Ο’ Τουλ, ο Τζακ Λέμον, ο Πολ Νιούμαν και ο Νταστιν Χόφμαν, οπότε είχα πειστεί πως η υποψηφιότητα ήταν το πιο ψηλά που θα έφτανα ποτέ. Ηταν τα ειδωλά μου και ήμουν το νέο παιδί στη γειτονιά! Οταν ο Τζον Τραβόλτα ανέβηκε στη σκηνή, γύρισα στη γυναίκα μου και της είπα “Ετοιμάσου να χειροκροτήσεις τον Πολ Νιούμαν”. Οταν ακούστηκε το ονομά μου όλα πήγαν σε αργή κίνηση, όπως στις ταινίες.»
Διαβάστε ακόμα: Berlinale 2015: Το «Life» του Αντον Κόρμπιν, το «κλικ» της ζωής του Τζέιμς Ντιν
Πηγή: Flix.gr
