Ο Χριστιανισμός είναι μάθημα ανθρωπισμού και δημοκρατίας

Για τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ η διδασκαλία της χριστιανικής πίστης, για την ακρίβεια η αναβάθμισής της σε μάθημα γνώσης των θρησκειών, παρουσιάζεται περίπου ως… σύμβολο της εκπαιδευτικής “μεταρρύθμισης” αλά Φίλη. Κατά κάποιο τρόπο ως “νίκη” της “προόδου έναντι του “αναχρονισμού”. “Στο “δρόμο προς το Σοσιαλισμό”, όπως είπε και ο κ. Μπαλτάς, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση μεταξύ άλλων εντάσσει και την ουσιαστική κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών. Και ναι μεν για την κομμουνιστική Αριστερά τα “οπιούχα” παράγωγα της θρησκείας “δηλητηριάζουν” το λαό, ως εκ τούτου οι άνθρωποι έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι δεν έχει κανένα νόημα τα παιδιά να διδάσκονται το χριστιανισμό ως βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά για την πλειονότητα των Ελλήνων ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία είναι έννοιες συνυφασμένες με τον ελληνισμό.

Όταν λοιπόν μετατρέπουν ένα μάθημα, που η διδασκαλία του είναι συνυφασμένη με τον ελληνισμό, προκειμένου επί παραδείγματι να αντιπαραβάλλουν τον Χριστιανισμό με τον Ισλαμισμό, αν μη τι άλλο παραβλέπουν ότι αυτή την ώρα σε παγκόσμιο επίπεδο οι αρχές και οι αξίες του συγκρούονται με τον φανατισμό μιας θρησκείας που τρομοκρατεί προκειμένου να επιβάλλει τις δικές της αξίες. Συνεπώς υπό αυτό το πρίσμα η λεγόμενη “αναβάθμιση” του μαθήματος, πέρα από ανιστόρητη, είναι άκαιρη. Διότι είναι άλλο πράγμα, σε συνεννόηση με την Εκκλησία, να διαλέγεσαι με σκοπό την αναμόρφωση του μαθήματος, και άλλο πράγμα να βάζεις στο ίδιο καλάθι τον χριστιανισμό με τις άλλες θρησκείες. Πολύ απλά γιατί, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει στον κ. Φίλη, η χριστιανική διδασκαλία δεν αποτελεί απλά ένα μάθημα που πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά γιατί το λέει η Διοικούσα Εκκλησία. Αλλά γιατί οι αξίες αυτού του μαθήματος αποτελούν έναν από τους πυλώνες του δυτικού πολιτισμού.

Ανεξάρτητα από το λόγο που εκφέρει ένα άκρως συντηρητικό και θρησκόληπτο κομμάτι της κοινωνίας, η Εκκλησία θα έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο στην αναμόρφωση του μαθήματος. Όχι μόνο γιατί η ορθοδοξία είναι ταυτισμένη με τον ελληνισμό, αλλά επιπλέον γιατί η χριστιανική διδασκαλία παρέχει στα παιδιά του δημοτικού τη δυνατότητα να μυηθούν στις αρχές του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και του σεβασμού στη δημοκρατία. Τα βοηθά στα πρώτα τους βήματα να αποκτήσουν ήθος και σεβασμό για τους συνανθρώπους τους. Τετριμμένα, θα πείτε όλα αυτά. Σύμφωνοι, αλλά σε μια εποχή που οι ανθρώπινες αξίες δοκιμάζονται, η αντικατάσταση των θρησκευτικών με ένα μάθημα γνώσης της ιστορίας των θρησκειών, δεν λύνει τα προβλήματα της εκπαίδευσης και βεβαίως δεν βοηθά στην εξάλειψη της τυπολατρίας, που κατά γενική ομολογία δυσχεραίνει τη σχέση των παιδιών με το μάθημα λόγω του κατηχητικού περιεχομένου. Γι αυτό και όφειλε η κυβέρνηση, αντί μονομερώς να υποβαθμίσει τη διδασκαλία του μαθήματος, να ανοίξει διάλογο με τη Διοικούσα Εκκλησία ώστε το μάθημα να αποκτήσει χαρακτηριστικά που θα βοηθήσουν στην ανάδειξη της συμβολής της χριστιανικής παιδείας στη διαμόρφωση του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Γιατί είναι πραγματικά λυπηρό στη Γαλλία οι μαθητές να διαδηλώνουν για τη κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία, ενώ στην Ελλάδα της κρίσης( οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής) η κυβέρνηση να υποβαθμίζει το μάθημα των Θρησκευτικών και των Αρχαίων. Ειλικρινά δεν μπορούμε να φαντασθούμε τι σόι(συγχωρείστε την έκφραση) ελληνικό σχολείο θα είναι αυτό που ονειρεύεται η κυβέρνηση και ο κ. Φίλης, χωρίς τα Θρησκευτικά και τα Αρχαία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση υπέπεσε σ’ ένα σοβαρό ιστορικό λάθος το οποίο ελπίζουμε ότι θα διορθωθεί με την παρέμβαση του πρωθυπουργού. Όμως ευθύνη έχει και η Διοικούσα Εκκλησία που δεν φρόντισε εγκαίρως-γνωρίζοντας τις ιδεολογικές εμμονές του υπουργού- να τον προλάβει παρουσιάζοντάς του τη δική της πρόταση, που θα ήταν απαλλαγμένη από τη κατηχητικού περιεχομένου δομή του μαθήματος.            

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση δεν έχει καμία δικαιολογία. Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από τις προθέσεις της, φαίνεται ότι διακατέχεται από ιδεολογικές εμμονές τις οποίες εφαρμόζει- υπό το πρόσχημα της “μεταρρύθμισης”- στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Θα πρέπει να καταστεί σαφές πως κανένας προοδευτικός άνθρωπος δεν επιθυμεί η διδασκαλία των Θρησκευτικών, όπως και των Αρχαίων, να γίνεται στη βάση παρωχημένων και δογματικών αντιλήψεων. Ωστόσο αυτό δεν καθιστά τη κυβέρνηση απόλυτο κριτή των επιθυμιών της πλειοψηφίας των Ελλήνων, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται χριστιανοί που ασπάζονται την ορθόδοξη πίστη και ταυτόχρονα κληρονόμοι του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Ο υπουργός Παιδείας θα έπρεπε, ξεπερνώντας τα στερεότυπα που τον διακατέχουν, να αντιληφθεί ότι η διδασκαλία των θρησκευτικών, όπως και των αρχαίων, αποτελούν τις βασικές πηγές γνώσεις επί των οποίων οικοδομήθηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και η δημοκρατία ενσωμάτωσε τις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού. Κι αυτά όφειλε να γνωρίζει ένας υπουργός Παιδείας ότι ξεκίνησαν από την Ελλάδα.

ΥΓ: Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1974 ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε πει μεταξύ άλλων- σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του- στον διευθυντή της “Ακρόπολις” αείμνηστο Χρήστο Φιλιππίδη ότι “Η Ορθοδοξία έχει αγωνιστές, ο κινηματογράφος έχει βεντέτες”. Αντικαθιστώντας τη λέξη “κινηματογράφος” με την “πολιτική” αντιλαμβάνεστε τις πραγματικές προθέσεις του κ. Φίλη.

*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος.