Ο Τάκης Ζαχαράτος πιστεύει στο ταλέντο του να μπορείς να διαχειριστείς τη λύσσα σου

Η πρόζα μπορεί να περιοριστεί σε δύο μόνο λέξεις: Τάκης Ζαχαράτος. Ή και σκέτο ‘Ζαχαράτος’ όπως αρέσει στον ίδιο να αποκαλεί την ιδιότητά του. Μία ή δύο λέξεις και αμέσως μπαίνουμε στο κλίμα του πρόκειται να δούμε, ακούσουμε, διαβάσουμε, χειροκροτήσουμε.

Λίγη ώρα πριν καθίσουμε στον κόκκινο καναπέ του καμαρινιού του και αρκετή αφότου σηκωθήκαμε από αυτόν γιατί εκείνος έπρεπε να ξεκινήσει την πρόβα του στο ‘Καμπαρέ’ το οποίο σήμερα έχει πρεμιέρα στο Θέατρο Παλλάς, σκεφτόμουν ότι η βασική επιτυχία του Τάκη Ζαχαράτου είναι ότι κατόρθωσε όχι μόνο να κάνει το παιδικό όνειρο που είχε ως πιτσιρίκι πραγματικότητα αλλά, και να του δώσει ένα όνομα. Το όνομά του.

Τα λαμπάκια που στριφογύριζαν τον καθρέφτη δεν μπορούσαν να αγγίξουν τη λάμψη του Τάκη ούτε στο μικρό της (καλοβαμμένο) δαχτυλάκι. Ακριβώς απέναντι από τον καναπέ μία γαϊδάρα με κρεμασμένα ρούχα στεκόταν σαν στολίδι. Τα ρούχα ήταν πολύχρωμα, φανταχτερά. Σαν αυτά που μικρός ο Τάκης φαντασιωνόταν ότι θα φοράει για να διασκεδάζει τον κόσμο.

Για τον Τάκη, ο Ζαχαράτος δεν είναι παρά ‘το άθροισμα των συναντήσεων’ που έκανε στη ζωή του. Από τις δεκάδες ωραίες ατάκες που μου είπε, κράτησα αυτήν. Και την ‘έντυσα’ στο μυαλό μου όσο πιο φανταχτερά γίνεται.

Συνάντηση Πρώτη: Λάιζα Μινέλι

“ Η πρώτη παράσταση που είχα δει στο Μπρόντγουεϊ ήταν το ‘Βίκτορ-Βικτόρια’. Πήγαινα με χαρά να δω τη Λάιζα Μινέλι που τότε αντικαθιστούσε την Τζούλι Άντριους και κατέληξα να το δω με τη Ράκελ Ουέλς. ‘Πάει, θα δω πατάτα’ σκέφτηκα. Και όμως, ήταν συγκλονιστική”.

Η Λάιζα Μινέλι είναι το είδωλό του μου λέει και στο background, το επιβλητικό πλακάτ -αφίσα της Αλίκης Βουγιουκλάκη από την εποχή που έπαιζε την Εβίτα στο Θέατρο σαν να κινήθηκε κάπως. “ Να ναι καλά αυτή η γυναίκα (σ.σ.: η Λάιζα) , την έχω μελετήσει τόσο πολύ. Κάθε της παράσταση, κάθε της παρουσία είναι και σεμινάριο. Γνωριστήκαμε εδώ, στην Ελλάδα, όταν είχε έρθει για να παίξει στο Ηρώδειο. Τις έδειξα φωτογραφίες και διάφορα άλλα πράγματα για να καταλάβει πόσο τη θαυμάζω. Εκείνη, με ρώτησε πού παίζω για να έρθει να με δει. Δεν δούλευα το καλοκαίρι για να την καλέσω κάπου, ωστόσο μία ώρα μετά κατάλαβα τι μου είχε ζητήσει. Ούρλιαζα μόνος μου”. Ξαναέζησε εκείνη τη στιγμή μαζί μου. Φώτισε τα μάτια του. Με κοίταξε και μου ξανάπε:

“ Να θέλει η Λάιζα Μινέλι να με δει, ήταν σαν να πήρα Όσκαρ”.

Η μεγάλη υπόκλιση: Το ‘Καμπαρέ’ του (μπροντγουεϊκού) Τάκη

Δύο χρόνια μετά το ‘Βίκτορ Βικτόρια’, είδε το ‘Καμπαρέ’ με τον Άλαν Κάμινγκ και τη Μιράντα Ρίτσαρντσον. Δέκα χρόνια μετά, το ξαναείδε. “ Πάλι με τον Άλαν Κάμινγκ και τη Μισέλ Ουίλιαμς στην εκδοχή του Μέντες αυτή τη φορά. Μαγεύτηκα. Καλά, ο Άλαν Κάμινγκ δεν το συζητώ. Είναι τέρας υποκριτικής. Έδωσε στο ρόλο τέτοια μαγεία, ήταν τόσο ψαρωτικός, ανατριχιαστικός. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το είδα πάνω από δέκα φορές”. Καθώς μιλάει τεντώνει τα χέρια κάθε φορά που χρησιμοποιεί ένα επίθετο που περιγράφει κάτι υπερβολικό, κάτι μεγαλειώδες.

“ Πώς κάνουν τα πιτσιρίκια όταν βλέπουν την Ντίσνεϊλαντ, ε, κάπως έτσι ήμουν και εγώ όταν είδα το Μπρόντγουεϊ. Όχι ότι τώρα, έχει αλλάξει κάτι. Ακόμα μπαίνω στο ένα θέατρο, βγαίνω από το άλλο”

Αρχίσαμε να μιλάμε για το ‘Καμπαρέ’ του Θεάτρου Παλλάς. Για το ‘Καμπαρέ’ που θα έχει Τάκη Ζαχαράτο. Για το ‘Καμπαρέ’ το οποίο όπως θα πει ο ίδιος και με τα δύο χέρια στην καρδιά, αποτελούσε για εκείνον ένα όνειρο ζωής. “Είμαι πάρα πολύ τυχερός που συνάντησα αυτούς τους παραγωγούς, που σε μία τέτοια εποχή λιτότητας και στενότητας κάνουν μία υπερπαραγωγή στο ωραιότερο θέατρο της Ελλάδας με τους καλύτερους συντελεστές που θα μπορούσε να έχει αυτή η παράσταση το 2018. Έχει ανέβει εξαιρετικά από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το Δάνη Κατρανίδη και όχι μόνο”. Άρχισε να πιάνει έναν έναν τους συντελεστές και τους εξυψώνει. Είχε το άγχος μην ξεχάσει κάποιον. Ένα άγχος που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια φάνηκε ειλικρινές. 

“ Ο χορογράφος μας ο Δημήτρης Παπάζογλου είναι εκείνος που μαζί με την Αλίκη ανέβασαν τα μεγαλύτερα μιούζικαλ και φαίνεται πόσο πολύ του πάνε τα μεγάλα θέατρα. Ο Αλέξης Πρίφτης με έμαθε να τραγουδάω σε διαφορετικές νότες και τον ευχαριστώ γι αυτό. Διδάχθηκα από την αρχή σαν μαθητής έναν άλλο τρόπο τοποθέτησης και δεν είναι ότι ξεκίνησα χθες. Όταν έχεις μάθει αλλιώς, δυσκολεύεσαι να αλλάξεις. Παρόλα αυτά, με την καθοδήγησή του μου βγήκε άλλη χροιά, άλλη τοποθέτηση. Η Τάμτα, είναι η αποκάλυψη, πιστεύω ότι θα τους αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Τη χαζεύω στο πλάι. Η Αφροδίτη Μάνου που την ευχαριστώ δημόσια, έφερε διαμάντια. Είχα την αγωνία με τους στίχους. Αν οι στίχοι δεν είναι καλοί, δεν μπορώ να παίξω”.

Γιατί εγώ τι είμαι; Μία μηχανή προβολής, αν η ταινία δεν είναι καλή δεν θα είμαι και εγώ καλός 

Η πόρτα του καμαρινιού χτύπησε. Ήταν ο Βασίλης Μπισμπίκης που ήθελε να ζητήσει νερό. Με το που έκλεισε η πόρτα ο Τάκης με κοίταξε με τρόμο: “ Τον Ζησάκη στον είπα; Τον Μπισμπίκη; Την Κατερίνα Διδασκάλου; Τον σκηνοθέτη μας, το Σωτήρη Χατζάκη;” Άρχισε πάλι να λέει τα ίδια ονόματα που είπε και πριν (τα οποία θα αναφέρω στο τέλος του κειμένου στις πληροφορίες της παράστασης που ξεκινάει σήμερα Σάββατο στο Θέατρο Παλλάς και θα παίζεται μέχρι και τις 28 Φεβρουαρίου). Έπειτα, τίναξε ξανά τα χέρια του. “ Ξέρεις κάτι; Μισώ να βλέπω ανθρώπους να βαριούνται στη δουλειά τους. Δηλαδή σου δίνει ο Θεός αυτές τις δύσκολες μέρες δουλειά και εσύ; Τι; Είμαι πολύ τυχερός που εδώ έχουμε μία ομάδα που δεν νιώθει και δεν φέρεται με αυτόν τον τρόπο”.

Φανταχτερό ρούχο χρώματος πορτοκαλί με λίγο μαύρο στις άκρες, πρώτη θεματική: Η κρίση

“ Είναι το πώς βλέπεις τη ζωή. Άδεια ή γεμάτη. Πώς το λένε για το ποτήρι; Έτσι. Αντί να ευχαριστούμε το Θεό που έχουμε δουλειά, για παράδειγμα δες εμάς τώρα: Κάνουμε το ωραιότερο μιούζικαλ στον ωραιότερο χώρο της Αθήνας με τους καλύτερους συντελεστές και είναι μία παράσταση που ο κόσμος και θα γελάσει και θα διασκεδάσει, είναι δυνατόν λοιπόν να βαριόμαστε;”

“ Θα ήθελα να έχω ένα σφουγγάρι και να το σβήσω όλο αυτό το πρόβλημα της κρίσης. Θέλω ο κόσμος να είναι χαρούμενος. Θέλω να δίνω χαρά. Και αυτή ήταν μία επιθυμία που την είχαμε οικογενειακώς, δεν είναι ότι την απέκτησα μεγαλώνοντας. Στην οικογένειά μου πάντοτε με χιούμορ πηγαίναμε παρακάτω”.

“ Για μένα η κρίση είναι μία μαχαιριά. Όταν πρωτοέσκασε σκέφτηκα να αποσυρθώ. Είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ που είχε μπλοκάρει η δημιουργία μέσα μου. Αυτό κράτησε κανένα τρίμηνο. Μία μέρα ξύπνησα και είπα ‘δεν κατάλαβες καλά αγοράκι μου, έχεις υποχρέωση στον εαυτό σου και στον κόσμο να κάνεις το καλύτερο που μπορείς’”.

“ Όσο επικεντρώνεσαι στο καλύτερό σου, δε βλέπεις τα άσχημα. Και έχεις και καλύτερο αποτέλεσμα στη δουλειά σου”.

“ Αυτό το πράγμα, αυτό το συναίσθημα του να βλέπεις ανθρώπους που είχες σε εκτίμηση να αλλάζουν, δεν υπάρχει”.

“ Πιστεύω όμως ότι ο καλός ο καπετάνιος που λένε και ο έντιμος άνθρωπος στη φουρτούνα φαίνονται. Με όλο αυτό που συμβαίνει ξεβρακωνόμαστε όλοι και ξέρεις κάτι; Αυτό δεν είναι απαραίτητα μόνο κακό. Εδώ, ξεβρακωθήκαμε όλοι και βγήκε η ουσία; Η αξία; Ο πυρήνας; Το πόσο μπορούμε να διαχειριστούμε μία κατάσταση στη ζωή μας; Το πόσο καλοί καπετάνιοι είμαστε;”

“ Σε αυτήν τη φάση ο καθένας μας, πρέπει εσύ ως δημοσιογράφος, εγώ ως Ζαχαράτος, η ταμίας, ο περιπτεράς, να δείχνουμε και να βγάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό”.

Συνάντηση Δεύτερη: Τάκης Ζαχαράτος

Πάνω στο σημείο του “ εγώ, ως _” κόλλησε ένα δύο λεπτά. Έπειτα είπε: “ Εγώ, ως Ζαχαράτος”. Μόλις ολοκλήρωσε τη φόρα με την οποία μιλάει για κάθε πράγμα που τον ρωτάω, σχολίασα εκείνη την παύση και την απάντηση. “ Ναι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε ηθοποιό ούτε περφόρμερ”.

“ Όλο αυτό ξεκίνησε από μία τρέλα και από ένα σπρώξιμο του Θεού στην πλάτη ότι ‘πήγαινε προς τα εκεί’. Εγώ από αλλού ξεκίνησα. Πήγαινα για γυμναστική ακαδημία, έγινα κομμωτής, και τελικά καταλάθος βρέθηκα σε αυτό. Με ρούφηξε αυτό. Το ρούφηξα και εγώ. Και από τότε ερωτευθήκαμε. Και αυτός ο έρωτας, αντί να συνηθίζεται, δυναμώνει”. 

“ Το ήξερα ότι ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά, το έλεγα στη μητέρα μου”.

Ήμουν πέντε χρονών και είχαμε κάτι μωβ κουρτίνες και έλεγα στη μαμά μου ‘άμα πεθάνεις μαμά, αυτές θα τις πάρω και θα τις κάνω κουστούμια’ και εκείνη χτύπαγε ξύλο και έλεγε ‘πάει το παιδί είναι βαρεμένο’

” Μία άλλη φορά στο σχολείο, έκανα ενόργανη γυμναστική και ενώ περιμέναμε στην αίθουσα για να μάθουμε ποιοι θα περάσουν και ποιοι όχι, έκανα τροχό και ακροβατικά στα παιδιά και στις μαμάδες για να μην στεναχωριούνται και να μην αγχώνονται. Πάνω στον τροχό, βγαίνει η καθηγήτρια και μου λέει ‘καλά δεν ντρέπεσαι; Βλέπεις τι γίνεται και εσύ κάνεις τροχούς;’ και την απάντησα ‘εμένα δεν με ενδιαφέρει αυτό, εγώ θα φοράω φανταχτερά ρούχα και θα βγαίνω στη σκηνή να διασκεδάζω τον κόσμο’. Εκείνη με κοίταγε και λογικά σκεφτόταν ‘καλά αυτό το έχει χάσει’“.

” Ήταν σαν να το ήξερα. Πώς να το ήξερα τώρα ένα παιδάκι πέντε χρονών και έπειτα, δώδεκα ότι θα φοράω φανταχτερά ρούχα και θα διασκεδάζω τον κόσμο;”

“ Σαν να το ξέρει η ψυχή, το υποσυνείδητο; Δεν ξέρω να σου πω. Γι αυτό και πολλές φορές λέω στις μαμάδες ότι τα παιδιά είναι σαν τα λουλούδια πρέπει να τα αφήνουν να ανθίσουν. Ξέρουν από μόνα τους πού θα πάνε. Αγάπη θέλουν”.

Φανταχτερό βάψιμο σε ροζ και φούξια αποχρώσεις, δεύτερη θεματική: Το σανίδι

“ Ενώ δεν είμαι ηθοποιός, δεν έχω τελειώσει δηλαδή κάποια Δραματική Σχολή, όσες φορές έχω παίξει στο θέατρο το μαγικό που συμβαίνει είναι ότι εξαφανίζομαι μέσα στο ρόλο”.

“ Παρατηρώ ηθοποιούς που αντί να υπηρετήσουν το έργο και το ρόλο σκέφτονται τον εαυτό τους πώς θα είναι πάνω στη σκηνή”.

“ Τους εαυτούς μας, πρέπει να τους αφήνουμε στο καμαρίνι. Μη σου πω στο σπίτι”.

“ Για μένα αυτό το ταξίδι, ότι μπορώ μέσα από ένα κουστούμι να μην είμαι εγώ και ότι μπορεί να ζήσω τη ζωή μου ως άλλου ανθρώπου είναι καταπληκτικό”.   

“ Είναι σαν να αλλάζεις πίστα. Ήπειρο”.

Σφήνα στη φόρα του μπήκε ένα ‘είναι πιο δύσκολο να υποδυθεί ένα ρόλο ή να μιμηθείς ένα πρόσωπο’. “ Είναι πιο δύσκολο να μιμηθείς κάποιον. Θέλεις φέρε ειπείν να υποδυθείς την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις τη Νόρα Βαλσάμη και στο περίπου την Αλίκη. Καλείσαι να έχεις ακρίβεια. Πρέπει το σκίτσο σου να το βάζεις πάνω στο πραγματικό και να μην έχει διαφορά. Θυμάσαι πώς κάναμε στο σχολείο; (σ.σ.: Έγνεψα το κεφάλι καταφατικά) Που ξεπατικώναμε; Έτσι”.

“ Το να μιμηθείς μία προσωπικότητα με ακρίβεια και σεβασμό όπως είναι η Μελίνα ή η Αλίκη ή η Λάιζα Μινέλι απαιτεί ό,τι και ένας ακροβάτης που καλείται να περπατήσει μία τρίχα”.

“ Στο να κάνεις ένα ρόλο, οπωσδήποτε και εκεί ακροβατείς αλλά έχεις μία ελευθερία κάπως να τον πλάσεις”.

Συνάντηση Τρίτη: Ζωή Κωνσταντοπούλου

Σύμφωνα με τον Τάκη, η τύχη ή μάλλον ο Θεός του φέρνουν τα πρόσωπα που πρόκειται να μιμηθεί. Δεν ξυπνάει μία μέρα λέγοντας ‘θα μιμηθώ τον τάδε ή τον δείνα’. Απλώς, τυχαίνει.

“ Πιστεύω ότι όλοι οι χαρακτήρες με έναν τρόπο έρχονται την κατάλληλη στιγμή σε αυτούς που είναι να τους υποδυθούν ή να τους μιμηθούν”.

“ Είναι η τρίτη φορά που μου έχουν προτείνει το ρόλο του Κομπέρ στο ‘Καμπαρέ’, τώρα την αποδέχθηκα. Τώρα ήρθε η ώρα να συναντηθούμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πρόσωπα που θα μιμηθώ”.

“ Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είχα σκεφτεί να τη μιμηθώ. Ήμουν στην Αμερική τότε και ένας φίλος μου μου είπε ‘πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου’. Μου στέλνει το βίντεο, τη βλέπω και μπαπ, έγινε. Ήρθε μέσω κάποιου σε μένα”.

“ Πιστεύω ότι σεβόμαστε. Και πιστεύω ότι παρόλο που δείχνουμε το αντίθετο, και ποιότητα έχουμε και σεβασμό και με πολύ αυστηρό κριτήριο ο ελληνικός λαός σέβεται αυτούς που τον σέβονται. Ό,τι δίνεις παίρνεις. Δεν αγοράζεται αυτό”.

Συνάντηση Τέταρτη: Μαρινέλλα

“ Η λατρεμένη μου, η οικογένειά μου η Μαρινέλλα, μου έλεγε πάντα ‘μη βιάζεσαι, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει’. Και πόσο δίκιο έχει”.

“ Ξέρεις πόσο μεγάλο μεγάλο ταλέντο είναι να μπορείς να διαχειριστείς τη λύσσα σου; Είναι σαν να έχεις μία τούρτα μπροστά σου και ενώ θέλεις να την τσακίσεις όλη, να κρατιέσαι. Αυτό εγώ το έμαθα με τα χρόνια. Η μαμά μου ήταν έτσι, η Μαρινέλλα είναι έτσι, εγώ μπορώ να σου πω ότι το ψιλοκαταφέρνω”.

“ Η ζωή είναι πολλά πράγματα μαζί και εμείς δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα. Εγώ είμαι και φίλος, είμαι και γιος, είμαι και νονός. Όλοι μας έχουμε πολλούς ρόλους που πρέπει να υποδυθούμε στην καθημερινότητα και εκεί, θέλει πολύ καλή διαχείριση και καλή σχέση με τον εαυτό μας”.

Μακρύ ξανθό μαλλί ‘ξασμένο’ σε περούκα και φανταχτερά κόκκινα χείλη, θεματική τρίτη: Η επαρχία

“ Με ενοχλεί ο όρος επαρχία. Δεν θεωρώ γενικότερα ότι υπάρχουν σύνορα. Πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος μας ανήκει”.

“ Για την Πάτρα είμαι τρομερά υπερήφανος και αυτό γιατί είμαστε μουρλοπατρινοί υπέροχοι. Είμαστε ακομπλεξάριστοι, με τα καρναβάλια μας, ντυνόμαστε άντρες, γυναίκες, πιπεριές, καναπέδες”.

“ Είναι πάρα πολύ σημαντικό το να μεγαλώνεις σε μία πόλη που το καρναβάλι της, ο κόσμος της, σου επιτρέπουν την έκφραση”.

“ Την ελευθερία της Πάτρας τη συνάντησα πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη. Δεν ένιωθα ότι με καταπιέζει κάτι στην Πάτρα ποτέ και αυτό τους το χρωστάω και θα τους το χρωστάω πάντα. Δεν ξέρω αν είχα γεννηθεί σε άλλη πόλη πώς θα ήμουν αλλά είναι πολύ βασικό το να σου δίνει η πόλη σου την ελευθερία της έκφρασης και να σου φωνάζει ‘φύγε, εμπρός, προχώρα’”.

“ Είναι πολύ συγκινητικό το να καμαρώνει η πόλη μου για μένα και εγώ γι αυτούς. Εγώ θεωρούμαι ο πιο νορμάλ στην Πάτρα. Αν πας εκεί θα βρεις άτομα με πολλή περισσότερη τρέλα ή ταλέντο”.

“ Δεν έχω σύνορα στο μυαλό μου, δεν έχω τίποτα. Ήταν σαν να ακολούθησα με κάποιον τρόπο τη ροή. Συνάντησα και ανθρώπους σπουδαίους επώνυμους και ανώνυμους που μου έλεγαν ‘από εκεί θα πας’”.

Συνάντηση Πέμπτη: Ένα βιβλίο

“ Στη φάση εκεί των 28-30 που παθαίνεις την πρώτη κρίση του ‘πού πάω’ και ‘τι κάνω’ διάβασα ένα συγκλονιστικό βιβλίο του Γουέιν Ντάιερ με τίτλο ‘Η περιοχή των σφαλμάτων σας’. Από τον τίτλο και μόνο, σου έρχεται μία χαστούκα ωστόσο εμένα εκείνο το χαστούκι που με μούδιασε ολόκληρο είναι η φράση ‘είσαστε το άθροισμα των πράξεών σας’. Έπειτα σκέφτηκα ότι εγώ, είμαι το άθροισμα των συναντήσεών μου”.

” Είμαι ‘όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα στη ζωή μου’. Από τους γονείς μου μέχρι τους καλούς ή τους κακούς ή τους μέτριους. Όλοι αυτοί είμαι και τους ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί που με πολέμησαν και αυτοί που με αγάπησαν τότε δεν θα υπήρχα εγώ. Είναι απαραίτητοι και όλοι”.

Μακρύ μωβ φουστάνι με στρας και φανταχτερή μπλε εσάρπα, θεματική τέταρτη: Οι συμβουλές(το lifecoaching)

“ Έχω αλλάξει τη λέξη ‘δύσκολο’ σε ‘απαιτητικό’ και αυτό γιατί το πρώτο έχει αρνητική χροιά. Αν το αλλάξεις, παίρνεις την ώθηση. Αν πεις ‘δύσκολο’, πάγωσες. Όχι τίποτα δεν είναι δύσκολο. Κοίτα πόσοι άνθρωποι έχουν πετύχει. Λέγαμε πριν για την Πάτρα, ο Σκούρας που έφυγε από τον Πύργο και έγινε Πρόεδρος της 20th Century Fox και έλεγε στη Μονρόε ‘τραγουδάς και εσύ ψάρι;’;”

“ Αν το βάλεις εσύ στόχο δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο. Εμείς βάζουμε φρένο στον εαυτό μας”.

Σε εκείνο το σημείο συνειδητοποίησα πόσο καλός θα ήταν στο να κάνει life coaching. Το μοιράστηκα μαζί του ενώ ταυτόχρονα χάζεψα τα φανταχτερά ρούχα που κρέμονταν χαρούμενα και λαμπερά στη γαϊδάρα ακριβώς απέναντί μας. “ Μα, κάνω”, μου είπε δίνοντάς μου το όνομα της ‘μαθήτριάς’ του. “Και θα μου άρεσε και να ασχοληθώ με αυτό”, συνέχισε . “Η άποψή μου είναι ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να αποσυρθεί όταν δεν έχει κάτι άλλο να πει, θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό”.

“ Μου αρέσει να γράφω σενάρια, να σκηνοθετώ αλλά θα μου άρεσε και πάρα πολύ να βοηθάω ανθρώπους μέσα από την εμπειρία μου. Όχι μόνο καλλιτέχνες, αλλά και πέρα από τη σκηνή”.

“ Να κάνω μία κουβέντα όχι ότι είμαι δάσκαλος, προς Θεού. Όμως είναι σημαντικό ό,τι έχεις να το μοιράζεσαι με αυτούς που ενδιαφέρονται να κάνουν μία παρόμοια διαδρομή”.

Άραγε να κουράζεται ποτέ με το να πρέπει να διασκεδάζει όλον τον κόσμο, μέχρι και τους φίλους του; Γέλασε. “ Μα, δεν είμαι πάντα έτσι”.

“ Ξέρεις πόσους φίλους έχω που με διασκεδάζουν αυτοί; Είμαι και σοβαρός και πολύ σοβαρός πολλές φορές. Δεν είμαι ένα και μου αρέσει αυτό. Αυτό που βλέπω κάποιους να είναι συνεχώς ένα πράγμα, το θεωρώ άρρωστο. Γιατί αγάπη μου;” Αλλάζει φωνή και συνεχίζει: “ Γιατί αγαπούλα μου; Που έλεγε και η αγαπημένη μου η Ζωίτσα η Λάσκαρη”.

Μία γούνα φούξια με τελείωμα σε πούλιες, θεματική πέμπτη: Τα ταξίδια

“ Διακοπές τύπου να πάω να αράξω μόνο στη Σίφνο, στο σπίτι μιας φίλης μου που την αγαπώ πολύ. Κατά τα άλλα ταξιδεύω για να βλέπω θέατρο. Στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο. Δεν ηρεμώ, λυσσάει το τέρας μέσα μου για τροφή θεατρική”.

“ Όταν βλέπεις το Μόργκαν Φρίμαν, την Γκλεν Γκλόουζ, τη Σάλι Φιλ”, κοιτάει λίγο τον ουρανό και αφήνει αυτό που ήθελε να πει να πέσει κάτω στο ξύλινο πάτωμα.

“ Στη Νέα Υόρκη έμενα σε φίλους ή σε ένα φθηνό ξενοδοχείο και δεν έβγαινα τα βράδια. Όλα μου τα χρήματα τα ξόδευα στις παραστάσεις. Ήμουν γυμναστήριο, καφέ και μέσα στα θέατρα. Και αν είχε διπλή, έβλεπα δύο παραστάσεις”.

“ Θα μου άρεσε να μείνω στην Αμερική. Μου αρέσει πολύ το Λος Άντζελες. Απλά πρέπει να ξέρεις τέλεια τη γλώσσα. Δεν το σκέφτηκα ποτέ να σου πω την αλήθεια με πείσμα. Πάντοτε έτυχε να δουλεύω εδώ οπότε δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ”.

“ Θα μπορούσα να μείνω στην Αμερική τώρα όταν αποσυρθώ. Έχω πολλούς φίλους και στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες”.

“ Μου αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα ωστόσο, έχω την ανάγκη να γεμίζω το ρεζερβουάρ, γι αυτό ταξιδεύω συχνά”.

Συνάντηση Έκτη: Πάτι Λουπόν

“ Έτυχε μέσω ενός αγαπημένου μου φίλου πέρσι να γνωρίσω την Πάτι Λουπόν, την ντίβα του Μπρόντγουεϊ η οποία με συγκλόνισε γιατί μου μιλούσε μόνη της μισή ώρα για τα μέρη της Ελλάδας που έχει επισκεφθεί. Και εγώ πάθαινα το σοκ ότι ‘η Πάτι Λουπόν ήταν στην Ελλάδα και δεν το ξέραμε; Και δεν ήρθε σπίτι μου να πιούμε καφέ;’ Μόλις ακούν Ελλάδα δεν ξέρεις τι παθαίνουν, γενικότερα”.

Ένα φτερό που στραφταλίζει και στην κίνηση αλλάζει χρώματα, θεματική έκτη: Η σάτιρα

“ Δεν έχω εμπάθεια με κάποιον όταν το σατιρίζω. Δεν μου έχουν πει ποτέ ‘εμένα δεν θα με σατιρίσεις’. Κοίταξε καμιά φορά έχουν δίκιο και οι μεν και οι δεν γιατί μπορεί πάνω στον ενθουσιασμό σου να πεις μία βλακεία που να τον προσβάλει τον άλλο”.

“ Εδώ τη φωνή σου ακούς σε ένα μήνυμα και λες ‘πωπω δεν είμαι εγώ έτσι’. Έχω μπει πολλές φορές στη θέση του ανθρώπου που λέω πράγματα γι αυτόν. Το στομάχι του δεν θα είναι κόμπος; Θα είναι. Αν μπεις λοιπόν στα παπούτσια του άλλου φέρνεις κάπως το θέμα στη μέση και ο άλλος δεν παρεξηγείται”.

“ Από την άλλη, δεν έχουμε όλοι χιούμορ. Έχω και ζητήσει συγγνώμη, φυσικά”.

Τον έχει μιμηθεί ποτέ κάποιος; Ήταν η απορία. Ιδού και η απάντηση: “ Έχω φίλους που με κάνουν. Με τους κολλητούς μου γελάμε πάρα πολύ όταν με μιμούνται την ώρα που κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα”.

Όπως: “ Αν με δεις το πρωί, ενώ φτιάχνω το πρωινό μου, ακούω και το τραγούδι που είναι να μάθω, θα κάνω και μία ομελέτα για να πάρω μετά, θα στέλνω και ένα μήνυμα. Όλα αυτά, ταυτόχρονα”.

Μία υπόκλιση που πετάει προς τα πίσω το φουρό με τη μακριά ουρά, θεματική έβδομη: Η εμφάνιση

“ Γυμναστική κάνω απαραίτητα γιατί έτσι μεγάλωσα, είναι σαν να πίνω νερό. Δεν το κάνω για το σώμα αλλά για τη διάθεση και φυσικά τώρα, στο ‘Καμπαρέ’”.

“ Όταν χορεύεις πρέπει να είσαι ελαφρύς. Και γιατί νιώθεις πιο ωραία αλλά και γιατί δεν επιβαρύνεις τα γόνατα και τη μέση σου”.

“ Αν βάζω όρια; Τι νομίζεις ότι είμαι μόνο το γελαστό παιδάκι; Βγαίνει ο στρατηγός όταν πρέπει. Και ο μπαμπάς μου και η μαμά μου ήταν έτσι. Όταν δεν δουλεύει και θα πιω τα ποτά μου και θα φάω κάτι που μου αρέσει, την επόμενη μέρα όμως θα μαζευτώ”.

“ Με τα χρόνια έχω μάθει να μην το γκρινιάζω εάν φάω κάτι παραπάνω. Την επόμενη ημέρα λέω ‘μπράβο σου αγόρι μου καλά έκανες, πάμε τώρα να προσέξουμε’. Αν τον καλοπιάσεις τον εαυτό σου σαν καλό παιδί, είναι το καλύτερο. Όλο αυτό που τρώμε και την επόμενη μέρα κλαιγόμαστε είναι δηλητήριο”.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας και επικοινωνούμε με φωτογραφίες. Με θλίβει το γεγονός ότι οι άνθρωποι συστήνονται πλέον ως φωτογραφίες. Ξέρουμε τους κοιλιακούς τους, το πολύ ωραίο κούρεμα, το πολύ ωραίο μαλλί αλλά δεν τους γνωρίζουμε. Δεν μας συστήνονται. Το να έχεις ένα πολύ ωραίο σώμα είναι πάρα πολύ ωραίο αλλά, αυτό πρέπει αν συμβαδίζει με το ωραίο μυαλό. Γιατί μετά τα τρία λεπτά η εικόνα χάνεται όταν θα ακούσεις την μπούρδα

“ Η γοητεία είναι η προσωπικότητα, είναι το πακέτο”.

“ Σημασία έχει πού εστιάζεις. Το ‘έξω’ είναι πάρα πολύ ωραίο όταν έχεις μία εσωτερική βάση”.

Μερικές συναντήσεις ακόμα και μία φανταχτερή βασική συμβουλή

“ Χαίρομαι που συνάντησα ανθρώπους όπως ήταν ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Ανδρέας Βουτσινάς, η Μαρινέλλα, και μου είπαν κάποια πράγματα. Θυμάμαι τον Ανδρέα Βουτσινά να μου λέει ‘πώς θες να κάνεις τόσους ρόλους δίχως να ξέρεις ποιος είσαι;’. Σαφέστατα πρέπει να ξέρεις τι κουβαλάς”.

“ Ξέρεις πόσοι άνθρωποι έχουν ταλέντο και δεν το γνωρίζουν; Τρέξτε βρε να το βρείτε. Μέσα είναι ο θησαυρός σας. Πρέπει να γίνουμε εξερευνητές και να ψάξουμε να τον βρούμε γιατί όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε ένα θησαυρό μέσα μας”.

Ο Τάκης Ζαχαράτος από σήμερα και μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου θα υποδύεται τον Κομπέρ στο Θέατρο Παλλάς.