Πέφτουν οι σφαίρες (των δανειστών) σαν το χαλάζι

Όταν διαβάζεις τα δελτία Τύπου όλα φαίνονται “λογικά” γιατί οι φράσεις είναι διαλεγμένες προσεκτικά και ο λόγος καλλωπισμένος. Κανείς επίσημος φορέας λοιπόν δεν αναφέρει λόγου χάριν, πριν να κλείσει η νέα συμφωνία με τους δανειστές, ότι η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% ή άντε 3% επί μια ολόκληρη δεκαετία, κάτι που ποτέ δεν κατάφερε καμιά χώρα.

Γιατί εάν γραφόταν φόρα παρτίδα κάτι τέτοιο, κάθε εχέφρων άνθρωπος θα μπορούσε να αναρωτηθεί από πού κι ως πού όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι ειδικοί, του ΔΝΤ, του ESM και δεν συμμαζεύεται, εκτιμούν ότι η καραβοτσακισμένη από τα μνημόνιά τους Ελλάδα θα καταφέρει κάτι που δεν έχει καταφέρει η… Γερμανία, η Ολλανδία ή η Γαλλία.

Και επειδή δεν είναι δυνατόν να είναι έστω και λίγο “ειδικοί”, όσο πατάει ας πούμε η γάτα, και να ισχυρίζονται ότι υπάρχει τέτοια δυνατότητα, όσα μνημόνια και να φάμε κατακέφαλα, θα έπρεπε μετά να εξηγήσουν γιατί επιμένουν να ζητάνε κάτι που δεν μπορεί να γίνει με καμία κυβέρνηση. Για να μην βρεθούν λοιπόν σε δύσκολη θέση δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους και αναζητούν φράσεις – κάλυμμα των πραγματικών στόχων.

Η ανάγκη να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις, για παράδειγμα, και να γίνουν πιο ουσιαστικές και ελληνικής ιδιοκτησίας, είναι μια φράση πολύ προτιμότερη από μια άλλη που θα αναφερόταν σε καθυστέρηση των συζητήσεων για τα “κόκκινα δάνεια”, γιατί μια τέτοια διατύπωση φέρνει αμέσως στο μυαλό τα αρπακτικά funds και κάνει τον κόσμο να κουμπώνεται.

Κι όταν κάποιος… κουμπώνεται είναι πιο έτοιμος να κάνει τον επόμενο λογικό συνδυασμό και να αντιληφθεί ότι η αλήθεια βρίσκεται στις αναφορές για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς που πρέπει να προωθηθούν το ταχύτερο δυνατόν και την αναθέωρηση του νομικού πλαισίου για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Αλλά τέτοιες διατυπώσεις πολιτικά δένουν τα χέρια όσων πρέπει να λάβουν τις αποφάσεις ενώ οι προσεκτικά επιλεγμένες φράσεις των επίσημων ανακοινώσεων αφήνουν αρκετά περισσότερα περιθώρια ελιγμών.

Κάπως έτσι βρισκόμαστε να συζητάμε “απλά”, σαν να είναι κάτι που θα φέρει λύσεις και δεν θα δημιουργήσει προβλήματα, την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου που ήδη “τρέχει” προς τις 7.000 αλλά δεν είναι εκτός συζήτησης να σταματήσει στις 6.000 ή ακόμα πιο κάτω, τουλάχιστον φέτος, γιατί για του χρόνου… βλέπουμε, θα υπάρξουν και άλλες αξιολογήσεις, και άλλες πιέσεις και άλλα μέτρα που θα πρέπει να καταπιούμε αμάσητα.

Η μείωση του αφορολόγητου βέβαια και η άμεση “συνδρομή” στην τρύπα του χρέους όσων αμείβονται με 500-600 ευρώ μηνιαίως δεν είναι λύση με προοπτική και δεν ισοσταθμίζει τις απώλειες από τα πάρτι του μαύρου χρήματος και την φοροαποφυγή των μεγάλων παικτών του παγκόμσιου συστήματος. Αλλά αυτά -άλλη μια φορά- τα ξεχνάνε οι “ειδικοί” μας.

Άλλωστε αυτό το μπρος – πίσω και το πέρα – δώθε είναι η πραγματική ειδικότητά τους. Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι ο Πιέρ Μοσχοβισί που έβλεπε ότι μπορεί να υπάρξει άμεσα συμφωνία Ελλάδας – πιστωτών, καθώς η χώρα μας έχει κάνει τα περισσότερα από αυτά που έπρεπε, ξαφνικά, ενώ ο Σόιμπλε ξαναέθετε ζήτημα Grexit, “θυμήθηκε” και αυτός ότι η Κομισιόν “κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ”, βάζοντας και αυτός το χεράκι του για να σφίξει η θηλιά στο λαιμό μας.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.