Το ρίσκο μιας παράξενης συμβίωσης

Προφανώς εκείνοι που ψήφιζαν το Συνασπισμό του 3 και του 4% ξύπνησαν την Δευτέρα το πρωί με μια γλυκόπικρη γεύση. H καθαρή νίκη της Αριστεράς, που ολόκληρες γενιές είχαν ονειρευτεί δεν ήταν τόσο ευρεία ώστε να αποθέσει πάνω στο γλυκό της γιορτής και το κερασάκι της αυτοδυναμίας. Έτσι από σήμερα η χώρα έχει μια δικομματική κυβέρνηση από δυο εταίρους, που πριν μερικά χρόνια φάνταζαν πολύ αταίριαστοι, το τελευταίο διάστημα όμως είχε γίνει φανερό, ότι είχαν προετοιμαστεί για αυτό το μεγάλο βήμα.

Προφανώς και δεν μιλάμε για το ιδανικό ζευγάρι. Όμως και με δεδομένο ότι οι μεγάλες αυτοδυναμίες του παρελθόντος είναι πλέον μάλλον ανέφικτες και η «κουλτούρα της συνεργασίας» είναι κάτι, που όλοι θεωρητικά τουλάχιστον αποδέχονται, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν υπήρχε άλλη λύση.

Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Κάποιοι λένε ότι η αντιμνημονιακή προσέγγιση ως συγκολλητική ουσία δεν αρκεί. Όμως είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, το ερώτημα για μια άλλη πολιτική πέραν αυτού που σχηματικά αποκαλούμε «μνημονιακή λογική» ήταν το κεντρικό σε αυτές τις εκλογές, με τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης να επιμένουν ότι έτσι πρέπει να συνεχίσουμε και το Ποτάμι να κινείται στην ίδια γραμμή, έχοντας απλά να προτείνει κάποιους πιο «άξιους» για να την εφαρμόσουν. Και μόνο οι επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ από πρώην βουλευτές, που ξαφνικά ανακάλυψαν την ποταμίσια πλευρά τους δείχνει πως δεν υπήρχαν περιθώρια για συνασπισμό. Κάτι που ισχύει και για την περίπτωση του ΚΚΕ, το οποίο είχε τουλάχιστον την ειλικρίνεια να απορρίπτει ανοιχτά κάθε συνεργασία, αλλά έδειξε να αντιμετωπίζει μάλλον με ζήλια το γεγονός ότι πολλοί πρώην «σύντροφοι» ήταν χτες βράδυ στην πλευρά των νικητών. Έτσι λοιπόν το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα με το οποίο υπήρχε κοινό και όπως φάνηκε προετοιμασμένο έδαφος για μια συμφωνία αρχών ήταν οι ΑΝ.ΕΛ. Γιατί το ερώτημα «συνέχιση αυτής της πολιτικής ή προσπάθεια για αλλαγή της» απαντήθηκε από το εκλογικό σώμα.

Είναι λογικό αυτή η συμβίωση των φαινομενικά αταίριαστων να προκαλεί και επιφυλάξεις ίσως και φοβίες. Και πρέπει να περιμένουμε να δούμε το περιεχόμενο της και τη χρονική της διάρκεια. Τα πρώτα σημάδια δείχνουν ότι και οι δύο έχουν επίγνωση της δυσκολίας της. Η αποφασιστικότητα με την οποία Τσίπρας και Καμμένος κατέληξαν σε συμφωνία στέλνει ένα μήνυμα και προς τα έξω, ότι έχουν κατανοήσει ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Όπως έστειλαν και οι επανειλημμένες αναφορές του Αλέξη Τσίπρα στο «κοινό μας σπίτι στην Ευρώπη», οι διαβεβαιώσεις του ότι δεν θα επιδιώξει ρήξεις και η προσπάθεια του να απελευθερώσει τον όρο «μεταρρυθμίσεις» από τα νεοφιλελεύθερα δεσμά που του έβαλαν κάποιοι τα τελευταία χρόνια. Και το μήνυμα αυτό έγινε αντιληπτό, ειδικά από τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης, που βλέπει ίσως και στην δυνατότητα εξεύρεσης κοινής γλώσσας με το ΣΥΡΙΖΑ και μια τελευταία ευκαιρία για να σώσει την αξιοπιστία της και να αντιμετωπίσει την παρακμή της. Παρακμή, που στην Ελλάδα απλώς επιτάχυνε η κρίση, όπως έδειξαν οι θλιβερές κόντρες Βενιζελικών-Παπανδρεϊκών στα κυριακάτικα τηλεοπτικά παράθυρα.

Το ρίσκο είναι τεράστιο. Αλλά καμιά φορά τα πιο αταίριαστα ζευγάρια είναι αυτά που επιβιώνουν καλύτερα, όταν βάζουν μπροστά το ρεαλισμό, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν να αποδείξουν κάτι ο ένας στον άλλον. Θα είναι κρίμα αυτό το μεγάλο βήμα, που έκαναν οι Έλληνες ξεπερνώντας το φόβο και τις απειλές και βάζοντας «θέματα» σε ολόκληρη την Ευρώπη, να χαθεί μέσα σε μικροκομματικές αντιπαραθέσεις. Όπως είναι μικροψυχία να ετοιμάζουν ορισμένοι από την πρώτη κιόλας μέρα τρικλοποδιές στην επόμενη κυβέρνηση, ξεδιπλώνοντας ήδη το χιλιοακουσμένο σενάριο της «αριστερής παρένθεσης». Ας κάνουν λίγο υπομονή. Σε τελική ανάλυση οι πολίτες έχουν πάψει προ πολλού να υπογράφουν σύμφωνα αιώνιας συμβίωσης με τα κόμματα και ο πολιτικός χρόνος, που έχει συνηθίσει τελευταία να τρέχει με απίστευτες ταχύτητες δεν αφήνει σε κανένα το περιθώριο να κρυφτεί.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.