Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε;

Μετά από την εκλογική κατάρρευση – και την οργανωτική πολυδιάσπαση – του ΠΑΣΟΚ, που ηγεμόνευσε για δεκαετίες στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς , πολλοί είχαν σπεύσει να μιλήσουν για έναν νέο διπολισμό – με τη Νέα Δημοκρατία στην μία πλευρά και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Μάλιστα, αρκετά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος διακηρύσσουν ότι το κόμμα τους, που έφτασε στο 35% με ψήφους που προέρχονται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, είναι ο νόμιμος κληρονόμος της κεντροαριστερής παράδοσης.

Προς το παρόν, οι δημοσκοπήσεις δεν διαφωνούν με τη θέση αυτή: η ΝΔ προηγείται σε όλες τις μετρήσεις, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τις απώλειες που θα περίμενε όποιος έχει μελετήσει τα παθήματα των κομμάτων τα οποία έμπλεξαν με την διαχείριση των Μνημονίων. Ο κ. Τσίπρας έχει πετύχει την τελευταία τριετία ό,τι και ο κ. Καραμανλής το 2004 – 2007 : να μην έχει καμία σημασία για την ελληνική κοινωνία τι λέει η αντιπολίτευση.

Ωστόσο, ο νόμος της φθοράς είναι αδυσώπητος – και δεν κάνει εξαιρέσεις: το γεγονός ότι οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μετακινούνται σε άλλα κόμματα αλλά ξαποστάζουν στο χώρο των αναποφάσιστων , λέει πολλά για όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος. Για τον χώρο της κεντροαριστεράς ωστόσο, το μήνυμα είναι ένα: το παιχνίδι της δεν παίζεται στο μεσαίο χώρο, αλλά στα αριστερά. Μόνον εκείνος ή εκείνη που θα καταφέρει να συνομιλήσει τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξαναβάλει τον χώρο στο πολιτικό χάρτη. Οι πολίτες του χώρου αυτού πρέπει να ξαναγνωριστούν – και αυτό δεν γίνεται , ούτε με μονομέτωπη αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.