Άρθρο του Χάρη Θεοχάρη στο NEWS 247: Βινιέτα, ένα τέλος για να αρχίσει η ανάπτυξη

Ο κλάδος των οδικών μεταφορών στην Ελλάδα, κλάδος πυλώνας για την ανάπτυξη της χώρας μας (όπως πχ αναφέρεται στην μελέτη της McKinsey για τις αναπτυξιακές μας προοπτικές), έχει πληγεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία χρόνια. Η συνολική αύξηση του μεταφορικού κόστους, η γενικευμένη κρίση στο εμπόριο, ο μη υγιής ανταγωνισμός με τα αλλοδαπά φορτηγά έχουν δώσει την χαριστική βολή στον Έλληνα μεταφορέα. Ο μόνος κερδισμένος: οι οδηγοί φορτηγών με ξένες πινακίδες.

Έξι χρόνια μετά την πανηγυρική παράδοση στην κυκλοφορία της Εγνατίας Οδού, τι κάνουμε για την αναπτυξιακή αξιοποίηση των υποδομών; H απάντηση; Τίποτα.

Οι διελεύσεις των Τουρκικών φορτηγών οχημάτων από την Εγνατία οδό με προορισμό την Ελλάδα ή άλλες χώρες της Ευρώπης εβδομαδιαίως υπολογίζονται σε 2.000 την εβδομάδα, όταν πριν από την παράδοση του έργου, οι αντίστοιχες διαδρομές ήταν σχεδόν οι μισές. Τα φορτηγά αυτά, αν και βαρέως τύπου-ρυπογόνα, κάνουν χρήση του εθνικού οδικού δικτύου και των υποδομών μας χωρίς να καταθέτουν στον κρατικό κορβανά καθώς δεν επιβαρύνονται με τέλη κυκλοφορίας. Τα τέλη πληρώνουν μόνο όσα φορτηγά έχουν ελληνικές πινακίδες. Ο Τούρκος μεταφορέας πληρώνει λιγότερα για τη μεταφορά από Ανδριανούπολη στην Ιταλία, απ’ όσο ο Έλληνας μεταφορέας από την Αλεξανδρούπολη, καθώς έχει γεμίσει το ρεζερβουάρ του με πετρέλαιο από την Τουρκία (με τιμή 0,90 €/λίτρο) και δεν του αναλογούν άλλα τέλη για τη χρήση του ελληνικού δικτύου καθώς η Εγνατία δεν έχει διόδια. Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι στη γείτονα ο κλάδος ανθεί, καθώς αυξάνονται συνεχώς οι εταιρίες γερμανικών συμφερόντων που χρησιμοποιούν την Τουρκία ως έδρα και Τούρκους μεταφορείς για την παροχή των υπηρεσιών.

Αλλά και ένας Βούλγαρος μεταφορέας που απολαμβάνει 10% φόρο εισοδήματος, καταβάλλει περίπου €1350 το χρόνο για τέλη, ΚΤΕΟ και ασφάλεια, όταν στη χώρα μας χρειάζονται: περίπου €2500 το χρόνο ασφάλεια, €700 για τέλη και €200 για ΚΤΕΟ. Σύνολο €3400 για τα αντίστοιχα έξοδα, εκτός της διαφοράς του φόρου εισοδήματος και της ασφάλισης. Αυτό έχει ως συνέπεια στη χώρα να κυκλοφορούν περί τα 60.000 φορτηγά με Βουλγάρικες πινακίδες που ανήκουν σε Έλληνες. Ακόμη, ο Βούλγαρος μεταφορέας αφού παραδώσει εμπορεύματα από την Βουλγαρία στην Ελλάδα – συχνά μαύρα στα χωριά – περιμένει ακόμη και δεκαπέντε ημέρες στα πάρκινγκ στον Ασπρόπυργο για να αναλάβει μια «ελληνική» μεταφορά προς Θεσσαλονίκη για την οποία προσφέρει το τίμημα των €300, ενώ ο Έλληνας συνάδελφός του προτείνει την τιμή των €700. Και αυτά διότι η αμοιβή του θα εισέλθει μαύρη στο πορτοφόλι του. Την φορτωτική CMR με προορισμό τη Σόφια, θα την πετάξει, όταν θα έχει φτάσει στη Θεσσαλονίκη.

Πως μπορούν όλα αυτά να αλλάξουν; Πρότεινα ήδη στην Βουλή στις 19 Νοεμβρίου στο νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια, να εισάγουμε τον Ευρωπαϊκό κανόνα της βινιέτας (Εurovignette), με την οποία επιβαρύνονται όλα τα βαρέως τύπου φορτηγά (άνω των 3,5 τόνων), εφόσον κάνουν χρήση του οδικού δικτύου μεταξύ άλλων στη Γερμανία, Αυστρία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ελβετία. Την vignette μπορεί να βρει κάθε ενδιαφερόμενος στα σημεία εισόδου εξόδου της χώρας στην οποία απαιτείται, αλλά και στο εσωτερικό οδικό δίκτυο, σε σημεία εύκολης πρόσβασης, όπως για παράδειγμα στα πρατήρια υγρών καυσίμων. Το ποσό μπορεί να αφορά εβδομαδιαίο, μηνιαίο ή ετήσιο διάστημα.

Η χρέωση βινιέτας κόστους €50 την εβδομάδα σε 2000 οχήματα με Τούρκικες πινακίδες, θα απέφερε στο Δημόσιο €100.000 εβδομαδιαία, δηλ. Πάνω από €5 εκ. ετησίως και ακόμη €6,5 εκ. το χρόνο από τα 2.500 αλλοδαπά φορτηγά που εισέρχονται στη χώρα με πλοία. Ακόμη, τα φορτηγά που τώρα κάθονται 15 ημέρες, είτε θα πληρώνουν €50 και θα επιστρέφουν άδεια, μετά την εκφόρτωση του αρχικού φορτίου στην χώρα μας, είτε θα πληρώσουν €100 για να παραμείνουν περιμένοντας φορτίο επιστροφής.

Επιπροσθέτως, τα 60.000 οχήματα ελληνικής ιδιοκτησίας με Βουλγάρικες πινακίδες, τα οποία κυκλοφορούν εντός της επικράτειας το μεγαλύτερο διάστημα του έτους, μπορούν να υποχρεωθούν να πληρώνουν ετήσια βινιέτα ύψους €2000, αποφέροντας €120 εκ./έτος. Το κυριότερο: θα εξισορροπούσαν την διαφορά κόστους και θα απέτρεπαν την μεταφορά των εταιριών στην Βουλγαρία.

Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν ουσιαστικά από μόνα τους να είναι το ισοδύναμο για την μη επιβολή φόρου στην εκπαίδευση – την φορολόγηση του μέλλοντος της χώρας μας δηλαδή – ή στους Έλληνες παραγωγούς κρασιού ή μπύρας – την φορολόγηση της ανάπτυξής μας. Θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις λάθος επιλογές της σημερινής κυβέρνησης.

Μεταρρυθμίσεις και φορολογία μπορούν να πάνε μαζί, αρκεί να στοχεύουμε δράσεις που διασφαλίζουν δίκαιο ανταγωνισμό για Έλληνες και αλλοδαπούς.

Η ανάπτυξη δεν είναι μια λέξη κενή περιεχομένου, ένα σύνθημα για να γεμίζουν τους λόγους τους οκνηροί πολιτικοί. Είναι μια συνεχής προσπάθεια δημιουργίας των σωστών κινήτρων, ώστε ο Έλληνας που αποφασίζει να ζήσει στη χώρα του να μην νιώθει μονίμως αδικημένος.

Οι ιδέες υπάρχουν· όχι όμως στην ανακύκλωση των μέτρων του μνημονίου του 2010, εκεί δηλαδή από όπου η σημερινή κυβέρνηση αντλεί έμπνευση.

Δεν φτάνουν όμως μόνο οι ιδέες. Χρειάζεται πολιτική βούληση για να σπάσουμε παγιωμένες αντιλήψεις και για να δώσουμε τη μάχη για το δίκιο του πολίτη που μοχθεί για να προκόψει.