Το colpo Grosso του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Αν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατορθώσει να “φέρει πίσω” κάτι περισσότερο από μια “αναγκαστική συμφωνία” για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, θα έχει προσφέρει μια τεράστια υπηρεσία στην μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην πραγματικότητα θα κερδίσει επιπλέον πολιτικό χρόνο γιατί κατά τα άλλα η συμφωνία φαίνεται να είναι προαποφασισμένη.

Στην Κυβέρνηση γνωρίζουν εδώ και καιρό ότι τα μέτρα που ζητά του ΔΝΤ είναι σκληρά αλλά θα πρέπει να τα “καταπιούν”. Επί του παρόντος αναζητούν τον τρόπο για να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να ξεσηκωθούν οι πολίτες και κατ’ επέκταση οι βουλευτές της συγκυβέρνησης, κυνηγημένοι από τους πρώτους. Ο “κόφτης” λοιπόν είναι μια καλή λύση γιατί θα απομακρύνει χρονικά την εφαρμογή της μείωσης συντάξεων και αφορολόγητου (για το 2019) και επιπλέον δίνει το δικαίωμα να εκφράζεται η άποψη ότι “δεν θα χρειαστούν”. Όσο οι πολίτες συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στην υπερφορολόγηση, η Κυβέρνηση δεν θα πιεστεί.

Αντίθετα, θα δέσει χειροπόδαρα τις επόμενες Κυβερνήσεις. Ακόμη και σε περίπτωση διπλών εκλογών και ακυβερνησίας που μπορεί να προκύψει με την εφαρμογή της απλής αναλογικής, το “διακύβευμα” θα είναι ένα. Ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τα ήδη συμφωνηθέντα. Ένα δίλημμα, το οποίο χτίζει τεχνηέντως εδώ και μήνες το μέγαρο Μαξίμου.

Η άρνηση της “ιδιοκτησίας του προγράμματος” έχει στόχο το αντιμνημονιακό ακροατήριο. Η μακρά παράδοση της αριστεράς στο να δημιουργεί δίπολα, εξηγεί τον όρο “πρόθυμοι” που χρησιμοποιεί το Μέγαρο Μαξίμου για τη ΝΔ, θέλοντας να τονίσει την διαφορά με τους ίδιους που είναι “απρόθυμοι”, αλλά εξαναγκάζονται.

Η άποψη περί “αναγκαστικών επιλογών” είναι αυτή που περιγράφει σήμερα και η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, υποστηρίζοντας ότι αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι μια πικρή αλήθεια ότι “η Ελλάδα είναι χώρα που αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτήν”. Μια συνθήκη που ακούγεται άσχημη αλλά επίσης μοιάζει εξαιρετικά βολική. Όσο άλλωστε υπάρχει το ασφαλές πλαίσιο της συμφωνίας, υπάρχουν επίσης ευκαιρίες για “υπερήφανες αποφάσεις”. Όπως το εφάπαξ βοήθημα, το οποίο η Κυβέρνηση επιμένει να αποκαλεί 13η σύνταξη, αλλά μόνο σε εσωτερικό ακροατήριο.

Με αυτό το πλαίσιο για αφετηρία, ο Ευκλ. Τσακαλώτος ανέλαβε το δύσκολο έργο να βγάλει από τη μύγα ξίγκι. Να πείσει δηλαδή τους ευρωπαίους ότι χρειάζεται “κάτι” για να αντισταθμίσει την αποδοχή όλων όσων μέχρι πρότινος τα στελέχη του αποκαλούσαν “κόκκινη γραμμή”. Αυτό το “κάτι” δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μια πιο συγκεκριμένη δέσμευση για το χρέος. Κάτι πιο χειροπιαστό από την ελάφρυνση το σωτήριο έτος 3095 μ.χ.

Μοιάζει επίσης εντεταλμένος να σταθμίσει τις προσφορές και να αποφασίσει αν θα “κλείσει” την αξιολόγηση ή θα συνεχίσει το εμπάργκο στους δανειστές, μέχρι να πετύχει το σκοπό του. Αυτός είναι πιθανότατα ο λόγος για τον οποίο οι “ξένοι” (που γνωρίζουν πλέον τα τερτίπια των ελληνικών κυβερνήσεων) έθεσαν deadline στα τέλη του άλλου μήνα.

Θα πρέπει πάντως να υπάρξει κάποιο αιφνιδιαστικό νέο αίτημα στο τραπέζι και μαζί ένα μπαράζ αδιαλλαξίας για να μην βρεθεί μια βολική διέξοδος για όλους και να οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές ή δημοψηφίσματα. Ακόμη και τότε βεβαίως, η Κυβέρνηση δεν θα στερείται αφηγήματος. Θα φορτώσει την αποτυχία στην αδιαλλαξία και τις υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών, οπότε και θα ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία. 

Μοιραία λοιπόν η πολιτική διαπραγμάτευση υποσκελίζει όλα τα υπόλοιπα. Τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, την ιδεολογική ταυτότητα των διαπραγματευτών, τα ευρωπαϊκά πρότυπα αλλά και την κοινή λογική. Υπ’ αυτή την έννοια ο Υπουργός Οικονομικών, προσέρχεται στο τραπέζι με την ιδιότητα του ειδικού διαπραγματευτή. Από το αποτέλεσμα των χειρισμών του εξαρτάται προφανώς το μέλλον όλων μας. Ενδεχόμενη ήττα του θα μας βάλει σε περιπέτειες. Η πιθανότητα όμως να γυρίσει νικητής, θα δώσει ανάσα στους ξέπνοους συντρόφους του και πολλούς πόντους στον ίδιο. Για άμεση ή μελλοντική χρήση…

ΦΩΤΟ SOOC

 

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).