Ο γιος του τρομοκράτη που έκανε την πρώτη επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, μιλά στο NEWS 247

Η φωνή του χαμηλή, ήρεμη και μετρημένη. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ευθύς εξαρχής ως “γιος τρομοκράτη” και λίγο μετά τα τριάντα του, έχει μάθε να ζει με το “στίγμα” που φέρει πάνω του από παιδί, μιλώντας στον κόσμο για έναν κόσμο ειρηνικό, μακριά από το μίσος που βίωσε από πρώτο χέρι.

Ο Ζακ Eμπραχίμ, συγγραφέας του ” Γιος Τρομοκράτη: Η Αληθινή Ιστορία μιας Επιλογής”, ήρθε στη χώρα μας για να παρουσιάσει την ελληνική έκδοση του βιβλίου του που κυκλοφορεί από την Key Books και το NEWS 247 είχε τη χαρά να τον συναντήσει στο Athens Plaza στην πλατεία Συντάγματος, για μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης.

Ο Αμερικανοαιγύπτιος συγγραφέας που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διάδοση της ειρήνης και της μη βίας, στέλνοντας το μήνυμά του κατά της τρομοκρατίας, έφτασε στη χώρα μας λίγες ημέρες μετά τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα και την κατάληξη της όλης ιστορίας για την κηδεμονία του ανήλικου γιου της.

“Έμαθα την ιστορία για το ανήλικο παιδί του ζευγαριού των τρομοκρατών που έπιασαν πρόσφατα στην Αθήνα”, μου λέει ανοίγοντας την κουβέντα. “Θα ήθελα πραγματικά πολύ να μπορούσε η γιαγιά αυτού του παιδιού να έρθει στην ομιλία μου στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, ή να επικοινωνήσει κάποια στιγμή μαζί μου. Θα ήθελα να μοιραστούμε τις σκέψεις μας”, ομολογεί ο Ζακ, γυρίζοντας στα δικά του παιδικά χρόνια.

Από αυτά τα χρόνια άρχισε και η συζήτηση μας.

Ο γιος ενός ανθρώπου που ήθελε να ρίξει “τα ψηλά κτίρια”

Ο πατέρας του μετανάστευσε από την Αίγυπτο στις ΗΠΑ το 1981, εκεί όπου γνώρισε την Karen Mills. Ο συγγραφέας ήταν μόλις εφτά χρονών όταν στις 5 Νοεμβρίου 1990 ο Ελ-Σέιντ Νοσέρ, πυροβόλησε και σκότωσε τον Μάιρ Καχάνε, τον φανατικό αρχηγό της οργάνωσης JDL (Σύνδεσμος Εβραϊκής Άμυνας). Μέσα από το κελί του βοήθησε στον σχεδιασμό του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου το 1993.

Ένα ενοικιασμένο βαν, παγιδευμένο με 550 κιλά εκρηκτικών εξερράγη στον υπόγειο χώρο στάθμευσης, κάτω από το σύμπλεγμα των κτιρίων. Υπεύθυνη για την αιματηρή επίθεση, θεωρήθηκε μια ομάδα επτά τρομοκρατών, οι οποίοι είχαν διασυνδέσεις με ισλαμιστές τρομοκράτες. Η έκρηξη δημιούργησε έναν τεράστιο κρατήρα 40 μέτρων στα υπόγεια επίπεδα των πύργων και προκάλεσε μεγάλες φθορές στα θεμέλια ενός γειτονικού ξενοδοχείου. Κατά την τρομοκρατική επίθεση σκοτώθηκαν έξι άτομα, μεταξύ των οποίων και μία έγκυος γυναίκα. Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν από τους οποίους, 88 πυροσβέστες, 35 αστυνομικοί και εργαζόμενοι στην υγεία. Ο Νοσέρ θεωρήθηκε εγκέφαλος του σχεδιασμού της πρώτης επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους.

Μετά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, επανεξετάστηκαν οι 47 κούτες που είχαν συλλεχθεί από το σπίτι των Νοσέρ μετά τη δολοφονία του Καχάνε και βρέθηκαν οδηγίες για κατασκευή βόμβας και σχέδια για μια επίθεση “στα ψηλά κτίρια του κόσμου”.

Όσοι επισκέπτονταν τον Νοσέρ στη φυλακή ήταν διαμεσολαβητές με τους συνεργάτες του, ώστε να σχεδιαστεί η επίθεση που κόστισε, τελικά, τη ζωή σε έξι ανθρώπους. Ο στόχος, ήταν η έκρηξη του παγιδευμένου οχήματος στο υπόγειο του ουρανοξύστη να προκαλέσει την κατάρρευση ολόκληρου του βόρειου πύργου με τρόπο που θα παρέσυρε μαζί του και τον νότιο.

Σ’ ένα από τα διαβόητα διαγγέλματα του ο Οσάμα Μπιν Λάντεν προέτρεπε τον κόσμο: “Μην ξεχνάτε τον Ελ-Σέιντ Νοσέρ”, τον πατέρα του Ζακ. Η τελική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, έγινε οκτώ χρόνια μετά.

Ο δρόμος που διάλεξε για τη δική του ζωή δεν έχει καμία σχέση με την τρομοκρατία

“Το δολοφονικό μίσος εμφυτεύεται με τη βία. Είναι ένα ψέμα που βασίζεται σε στερεότυπα, και βρίσκει απήχηση σε ανθρώπους που δεν έχουν πόρους και πρόσβαση σε εναλλακτικές απόψεις για τον κόσμο και πλήττονται περισσότερο από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Πέρασα τη ζωή μου προσπαθώντας να καταλάβω τι οδήγησε τον πατέρα μου στην τρομοκρατία. Είμαι τυχερός που είχα πλάι μου τη μητέρα μου, αυτή τη φοβερή γυναίκα”, λέει ο 34χρονος σήμερα Ζακ.

Γεννημένος στο Πίτσμπεργκ στην Πενσυλβάνια το 1983, αναγκάστηκε να αλλάξει ουκ ολίγα σχολεία και πόλεις μιας και το παρελθόν του τον συνόδευε στις σχολικές τάξεις. “Στα εφτά μου χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμη ότι ο πατέρας μου ήταν εξτρεμιστής. Μαζί με τους φίλους του μου μιλούσαν για ιδέες που δεν έχουν να κάνουν με το Ισλάμ. Αυτοί οι άνθρωποι, οι φανατικοί, υπάρχουν σε κάθε θρησκεία. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα με τα χρόνια πως όσο μοιράζεσαι απόψεις με άλλους ανθρώπους, άλλων εθνικοτήτων και θρησκειών, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς πως όλοι έχουμε την ανάγκη για συντροφικότητα και για ειρήνη”.

Όταν ο πατέρας του μπήκε στη φυλακή, υπήρχαν άνθρωποι που δικαιολογούσαν τη δολοφονία του Μάιρ Καχάνε.

“Αυτό δημιουργούσε σύγχυση στο μυαλό μου όντας μικρό παιδί. ‘Οσο μεγάλωνα και έβλεπα ότι ο κύκλος της βίας συνεχιζόταν, συνειδητοποίησα ότι, σκοτώνοντας τον Μάιρ Καχάνε, δεν έλυσε τίποτα απολύτως”.

Το μίσος και τα στερεότυπα τα αισθάνθηκε μέσα από το bullying.

“Πράγματι, από τον πατέρα μου ένοιωσα προδομένος. Μετά τη σύλληψη του η μητέρα μου τον χώρισε, άλλαξε το όνομα της και ανέλαβε να μεγαλώσει τρία παιδιά, μόνη, μακριά από τα στερεότυπα και το μίσος. Ήταν μια γενναία απόφαση μιας και δεν δούλευε τότε. Στη συνέχεια, το δημόσιο σχολείο στο οποίο φοιτούσα με απέβαλε λόγω της δράσης του πατέρα μου. Ένα Ισλαμικό Σχολείο με δέχθηκε ωστόσο η φοίτηση μου εκεί δεν ήταν εύκολη. Την πρώτη μέρα που πήγα σχολείο όλοι οι μαθητές μαζεύονταν γύρω μου και με ρωτούσαν πράγματα για εκείνον, με κοιτούσαν σαν να ήμουν κάτι περίεργο. Σε όλη μου τη μαθητική ζωή άλλαζα πόλεις κάθε εννέα μήνες, ήμουν συνεχώς ο “νέος” μαθητής, το παιδί που δυσκολευόταν να κοινωνικοποιηθεί, όντας μουσουλμάνος. Επειδή ήμουν διαρκώς το νέο πρόσωπο στην τάξη, συχνά γινόμουν στόχος εκφοβισμού και προσπαθούσα να κρατήσω την ταυτότητα μου κρυφή. Τις περισσότερες ώρες μου τις περνούσα στο σπίτι. Έπρεπε να φτάσω 17 ετών για να αποκτήσω πραγματικούς φίλους, ένας εκ των οποίων ήταν μάλιστα, Εβραίος”.

“Στα 18 μου είπα στη μητέρα μου πως δεν μπορώ να κρίνω τον κόσμο από αυτό που φαίνεται πως είναι. Γκέι, straight, μουσουλμάνοι, Εβραίοι, χριστιανοί. Της είπα πως θα τους κρίνω βάσει του τί πραγματικά είναι. Εκείνη μου απάντησε, “κουράστηκα τόσο πολύ να μισώ ανθρώπους”, αυτό μου είπε και αυτό θα θυμάμαι για πάντα”.

“Άρχισα να επικοινωνώ με αυτούς που με είχαν μάθει να μισώ, διαγράφοντας όλα τα στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν ή όταν δεν θέλουν να προσπαθήσουν να πετύχουν μια ειρηνική λύση, καταφεύγουν στη βία, η οποία είναι κατά κάποιον τρόπο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ριζοσπαστικοποίηση όμως, ξεκινά από την απομόνωση”, προσθέτει.

Θυμάται πως συνολικά μετακόμισε 20 φορές μέχρι να ενηλικιωθεί. Κομβικό σημείο στην απόφαση του να μιλήσει ανοιχτά για το παρελθόν του και να αποδεχθεί τον εαυτό του, ήταν η συμμετοχή του στην Εθνική Συνέλευση Νέων στη Φιλαδέλφεια το 2000. Εκεί, όπως μας λέει, ήρθε σε επαφή με γκέι, άθεους, άτομα κάθε θρησκείας που σκέφτονταν έξω από στερεότυπα και χωρίς στεγανά.

“Μέσα σε αυτό το περιβάλλον μπόρεσα να αντιπαραβάλλω τα στερεότυπα που διδάχτηκα ως παιδί με εμπειρίες και αλληλεπιδράσεις από την πραγματική ζωή όπως σας είπα. Ήταν ένα μάθημα ζωής για μένα. Μέχρι τα 20 μου μπορώ να πω πως είχα μέσα μου θυμό για όσα είχα ζήσει. Από τότε και μετά όμως κατάλαβα πως είχα ανάγκη να συγχωρέσω όχι τον πατέρα μου, αλλά τον εαυτό μου”.

Εγώ λέω πως η θρησκεία όπως ερμηνεύεται από κάποιους, είναι δηλητήριο. Οι τζιχαντιστές δεν έχουν καμία σχέση με τους μουσουλμάνους

Η απόφαση του να γράψει το βιβλίο του ήρθε μέσα από τις τελευταίες απόπειρες που έκανε να επικοινωνήσει με τον πατέρα του. Σήμερα είναι 61 ετών και εκτίνει ποινή ισόβιας κάθειρξης και ο γιος του έχει να τον δει από τα 16 του χρόνια.

“Τον πατέρα μου τον επισκεπτόμασταν στη φυλακή για χρόνια μέχρι να αποκαλυφθεί η σχέση του με το χτύπημα στο Κέντρο Εμπορίου, αν και ο ίδιος έλεγε πως δρούσε μόνος. Τότε η μητέρα μου είπε, “φτάνει”, και αποφάσισε να αλλάξει όνομα γιατί δεν μπορούσε να βρει δουλειά”.

Η πρώτη του ομιλία σαν “γιος τρομοκράτη” έγινε το 2010, στο Southwestern University του Τέξας. Αμέσως μετά ο πατέρας του προσπάθησε να ανακτήσει επαφή μαζί του. “Επικοινωνήσαμε με κάποια email. Παλαιότερα τον κατηγορούσα ότι διέλυσε την οικογένεια του, του έλεγα πως μας παράτησε. Τώρα, είχα αποφασίσει να μιλήσω αναλυτικότερα μαζί του για να δω τι τον είχε ωθήσει στο να κάνει όσα έκανε. Μου μιλούσε για τη θρησκεία και για τα πιστεύω του και παρότι μου έλεγε πως ήταν μεταμελημένος, οι απαντήσεις του ήταν θολές και συγκεχυμένες. Κατάλαβα πως δεν είχα κάτι άλλο να πω με αυτόν τον άνθρωπο”.

“Ξέρεις, όλοι έχουμε λίγο από τους γονιούς μας μέσα μας. Εγώ προσπαθώ να βρω μόνο το θετικό μέσα από όλο αυτό. Το θετικό είναι πως έζησα το μίσος και τον φανατισμό. Κάποιοι είπαν πως ο πατέρας μου ήταν ένας “ακραίος που σκότωσε έναν άλλο ακραίο”. Εγώ λέω πως η θρησκεία όπως ερμηνεύεται από κάποιους, είναι δηλητήριο. Οι τζιχαντιστές δεν έχουν καμία σχέση με τους μουσουλμάνους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως τα περισσότερα θύματα τους είναι μουσουλμάνοι, για να το καταλάβει αυτό. Ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί την αιτία για το κακό, το να βομβαρδίζεις αδιακρίτως ολόκληρες πόλεις, δεν είναι λύση”.

Όπως μας είπε ο ίδιος, το περιβάλλον που μεγάλωσε συντέλεσε στο να μη γίνει και ο ίδιος τρομοκράτης. “Αισθάνομαι τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Γεννήθηκα στην Αμερική, γεννήθηκα σε μια χώρα με προβλήματα αλλά όχι τόσο μεγάλα όπως αυτά που αντιμετωπίζουν άλλα κράτη. Απ’ όταν φυλακίστηκε ο πατέρας μου σταμάτησα να έχω επαφή με τον δογματισμό. Σε αυτό ευθύνεται η μητέρα μου και τα σχολεία από τα οποία πέρασα. Πράγματι, αν ένα άλλο παιδί ενηλικιωθεί ζώντας σε οικογένεια τρομοκρατών, πιστεύω πως είναι αρκετά πιθανό να γίνει και το ίδιο τρομοκράτης, χωρίς βέβαια αυτό να είναι αναγκαίο”.

Το μεγαλύτερο κακό είναι η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία

Τον ρωτάω για την εμπλοκή της Δύσης στη Μέση Ανατολή. “Πράγματι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή και άλλων δυτικών δυνάμεων έχουν δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα. Θα σου πω κάτι. Αυτό που κατάλαβα από την αραβική άνοιξη είναι πως ο κόσμος στην Αίγυπτο ήθελε περισσότερη ελευθερία. Ωστόσο προσπάθησαν να τα συνδέσουν όλα με άλλες ιδεοληψίες και την ίδια ώρα ενδυναμώθηκαν κάποιοι αιμοσταγείς ηγέτες που διψούσαν για εξουσία και δήθεν εκλέχθηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι δικτάτορες που όρισε η Δύση για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της. Το μεγαλύτερο κακό είναι η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Άπαξ και βρέθηκε πετρέλαιο σε αυτή την περιοχή, άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου. Οι τζιχαντιστές δεν προέκυψαν ξαφνικά. Ήταν ομάδες που υπήρχαν σε Συρία και Ιράκ και ενδυναμώθηκαν από κάποιους γιατί εξυπηρετούσαν συμφέροντα. Είναι όμως ακραίοι φανατικοί, ο στόχος τους δεν είναι να σκοτώσουν, αλλά κυρίως να φοβίσουν. Γι’ αυτό και προχωρούν σε τέτοιου τύπου μαζικά τρομοκρατικά χτυπήματα”.

Πώς μπορεί να λυθεί όλο αυτό; “Η Δύση πρέπει να αντιληφθεί ότι οι κάτοικοι της Μέσης Ανατολής θαυμάζουν τον δυτικό πολιτισμό. Μιλούν αγγλικά, ακούνε αγγλικά τραγούδια, έρχονται σε επαφή με τουρίστες, τους ζητούν να τους μιλήσουν για τον πολιτισμό τους. Αυτούς που μισούν, είναι τους κυβερνώντες της Δύσης, τις κυβερνήσεις που έχουν αναμειχθεί στα κράτη τους και δυστυχώς κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτή την οργή μέσα από την οικονομική κρίση και τον θρησκευτικό φανατισμό. Η λύση είναι να μοιραζόμαστε τα μηνύματα μας με όλο τον κόσμο, να γκρεμίζουμε τα στερεότυπα, να αναδεικνύουμε πως είμαστε όλοι ίσοι και έχουμε όμοιες ανάγκες και να αφήσουμε αυτή την περιοχή να ζήσει μακριά από τις αναμείξεις τρίτων και τον σκοταδισμό. Να βοηθήσουμε να μην υπάρχει εκεί σκοταδισμός μιλώντας συνεχώς με αυτούς τους ανθρώπους. Επίσης, πρέπει να βάλουμε τέλος στην ιδεολογία που ασπάζεται το δόγμα, “τα κέρδη πάνω απ’ όλα”, αυτό είναι καθοριστικό”.

“Ο Τραμπ είναι επικίνδυνος”

Η κουβέντα μας πάει στην εκλογή Τραμπ. Τον ρωτάω αν ανησυχεί τώρα που πλανητάρχης είναι ένας αμφιλεγόμενος εκατομμυριούχος. “Ο Τραμπ εξελέγη πατώντας πάνω στα στερεότυπα, τον λαϊκισμό και τον ρατσισμό. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Ναι, είναι επικίνδυνος, φοβάμαι πως θα υλοποιήσει όσα υπόσχεται. Εγώ δηλώνω υπερήφανος Αμερικανός, χαίρομαι που μεγάλωσα σε μια χώρα που αποδέχεται το διαφορετικό και που έχει ελευθερία λόγου σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον. Ο Τραμπ θέλει να κάνει βήματα προς τα πίσω και έχει βάλει στο στόχαστρο τους μουσουλμάνους γενικά. Λέει πως θα βομβαρδίσει κάθε γειτονιά όπου υπάρχουν τζιχαντιστές, ακόμη κι αν εκεί υπάρχουν άμαχοι. Δεν θα καταφέρει όμως κάτι με αυτόν τον τρόπο, από το 2001 έχει αποδειχθεί πως η ένοπλη δράση από μόνη της δεν είναι λύση κόντρα στον εξτρεμισμό και τη βία. Όπως σας είπα, η λύση είναι να χτυπήσεις την αιτία στη ρίζα της, να δώσεις ευημερία στους ανθρώπους που γίνονται θύματα και οπαδοί του ISIS και να δώσεις μάχη υπέρ της δημοκρατίας στις κοινωνίες”.

Οι πρόσφυγες θέλουν να γυρίσουν στη χώρα τους μετά τον πόλεμο. Αυτό είναι το κύριο μέλημα τους, και αυτό θα κάνουν

Η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με το πώς αισθάνθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη. “Ήταν πράγματι σοκαριστικό. Πολλοί μουσουλμάνοι πίστευαν πως οι μη μουσουλμάνοι θα τους επιτεθούν. Ήταν όμως η μειοψηφία, ένας στους δέκα. Αντιθέτως, τρεις στους δέκα δήλωσαν μετά τις επιθέσεις πως οι μη μουσουλμάνοι στάθηκαν πλάι τους, τους συμπαραστάθηκαν και τους προστάτεψαν. Και η συντριπτική πλειοψηφία καταδίκασε απερίφραστα αυτές τις επιθέσεις που σημειώνονται συνέχεια και στη Βαγδάτη και σε άλλες πόλεις της Μέσης Ανατολής. Όλο αυτό είναι για μένα μια μεγάλη ελπίδα. Πιστεύω άλλωστε πως η κατάσταση στη Μέση Ανατολή θα βελτιωθεί σταδιακά από εδώ και στο εξής, αρκεί να δείξουμε όλοι ανεκτικότητα και να έχουμε υπομονή. Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη χρονικά, ιστορική στιγμή και χρειάζεται νηφαλιότητα από όλες τις μεριές, παρότι στις ΗΠΑ έχουμε πλέον για πρόεδρο κάποιον που δεν θέλουμε (γελάει)”.

Σήμερα ο Ζακ Eμπραχίμ δεν θεωρεί τον εαυτό του μουσουλμάνο και δεν πιστεύει στον Θεό. “Καταλαβαίνω γιατί πιστεύει κανείς σε κάτι ανώτερο, γιατί έχει αυτή την ανάγκη. Δεν μπορώ να πω όμως πως ασπάζομαι πλέον κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, προτιμώ να εξετάζω τα κοινά που έχουμε ως άνθρωποι και να μιλώ για αυτά. Για αυτό τον λόγο περιοδεύω σε όλο τον πλανήτη προσπαθώντας να αναδείξω την ιστορία μου. Για αυτό τον λόγο ήμουν πρόσφατα στο Νταβός όπου μίλησα για τα δικαιώματα των προσφύγων”.

Ο ερχομός του στην Ελλάδα, σχετίζεται εν μέρει και με το προσφυγικό ζήτημα. “Πήγα μια βόλτα στο παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας, στο Ελληνικό. Έχετε μια υπέροχη χώρα, παντού βλέπεις θάλασσα και αν σκάψεις τη γη εμφανίζονται αρχαίες πόλεις. Είναι πανέμορφη η χώρα σας και οι άνθρωποι φέρουν μεγάλη ιστορία. Έχετε πολιτισμό και είστε φιλόξενοι. Η Ελλάδα έχει αντιμετωπίσει τεράστιο πρόβλημα με το προσφυγικό ζήτημα. Όταν αυτοί οι άνθρωποι από τις εμπόλεμες ζώνες άρχισαν να έρχονται εδώ, ήταν χαρούμενοι καθώς έβλεπαν σαν ενδιάμεσο σταθμό τη χώρα αυτή. Πίστευαν πως θα φύγουν για την Ευρώπη και όταν έκλεισαν τα σύνορα απογοητεύτηκαν και εξοργίστηκαν. Τους καταλαβαίνω όπως τους κατανόησε και η πλειοψηφία των Ελλήνων που έβαλαν τους εαυτούς τους στη θέση των προσφύγων. Να έχετε κατά νου πάντα κάτι. Οι πρόσφυγες θέλουν να γυρίσουν στη χώρα τους μετά τον πόλεμο. Αυτό είναι το κύριο μέλημα τους, και αυτό θα κάνουν”.

Κλείνοντας τη συνέντευξη τον ρωτάω σχετικά με το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου του.

“Μιλάω για τη ζωή μου και την κατέγραψα στο βιβλίο μου αυτό ελπίζοντας πως κάπου, κάποιος που έχει ασπαστεί τη βία θα ακούσει την ιστορία μου και θα δει πως προσωπικά εγώ, παρότι είχα υποστεί μια στενόμυαλη ιδεολογία στην καθημερινότητα μου, δεν έγινα φανατικός. Αντιθέτως επέλεξα να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου για να καταπολεμήσω την τρομοκρατία, και τη μισαλλοδοξία. Θέλω να πω στον κόσμο πως υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος. Δεν δίνω μαθήματα ζωής, δεν έχω γράψει εγχειρίδιο, απλά αποτυπώνω τη μαρτυρία μου μιλώντας άφοβα για τα θύματα της τρομοκρατίας και καταδικάζοντας τις πράξεις του πατέρα μου, πολύ απλά επειδή θεωρώ πως δεν είναι αυτή η λύση. Στέκομαι εδώ ως η ζωντανή απόδειξη ότι η βία δεν είναι εγγενής στη θρησκεία ή τη φυλή ενός ατόμου, και ο γιος δεν χρειάζεται ν’ ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του”.

Αυτή την εποχή ο Ζακ Eμπραχίμ γράφει το δεύτερο βιβλίο του για την ενήλικη ζωή του ως κάτοικος των ΗΠΑ, το οποίο και περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο Ζακ Eμπραχίμ θα μιλήσει στο κοινό της Αθήνας, σήμερα Δευτέρα 23 Ιανουαρίου στις 20:00 στο Public Συντάγματος (Καρ. Σερβίας 1). Είσοδος ελεύθερη.

Η παρουσίαση της Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 24 Ιανουαρίου στις 19:00 στο Public (Τσιμισκή 24). Είσοδος ελεύθερη.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson