Περιμένοντας (πάλι!) τους δανειστές

Αυτή τη φορά η πρωθυπουργική παρέμβαση στη ΔΕΘ όπου παραδοσιακά υποτίθεται ότι ανακοινώνονται οι κυβερνητικοί στόχοι της χρονιάς και ικανοποιούνται κάποια έστω αιτήματα κοινωνικών ομάδων, ήταν πράγματι διαφορετική.

Δεν υπήρχαν παροχές, δεν ικανοποιήθηκαν αιτήματα, παρά την κάποια προσπάθεια για κάτι που να φέρνει λίγο σε εξαγγελίες -μεταξύ μελλοντικής ελάφρυνσης του ΕΝΦΙΑ και παγώματος των οφειλών των ελευθεροεπαγγελματιών στα ασφαλιστικά ταμεία- και ουσιαστικά δεν τέθηκαν στόχοι, εκτός από έναν και μόνο: την ρύθμιση του χρέους.

Γιατί εάν ήταν σε κάτι σαφής ο πρωθυπουργός ήταν σε αυτό: Χωρίς ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους δεν μπορεί να υπάρξει λύση με προοπτική για τη χώρα. Και αυτό, παρά την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να το εντάξει σε ένα αιισιόδοξο πλαίσιο, δεν είναι εύκολο. Γιατί η όποια ρύθμιση για το χρέος εξαρτάται από το ΔΝΤ, και τα διαρκώς ‘νέα’ προαπαιτούμενά του, αλλά και από το Βερολίνο, και από τις ‘παλιές’ του αγκυλώσεις και επιλογές για μια “Ευρώπη” πολλών ταχυτήτων.

Σε αυτές τις συνθήκες η ανυπαρξία εναλλακτικού σχεδίου είναι κραυγαλέα και δεν αντικαθίσταται από τις γενικόλογες αναφορές για “νέο παραγωγικό μοντέλο”, διατύπωση που έχει αρχίσει να γίνεται κουραστική από τη συνεχή επανάληψή της χωρίς την παραμικρή συγκεκριμενοποίηση.

Οπότε το μόνο που έμεινε ήταν η “πρόβλεψη” ότι η ανάπτυξη έρχεται γιατί… δεν γίνεται να μην έρθει, καθώς επτά χρόνια συνεχούς ύφεσης είναι -υποτίθεται- αρκετά. Με άλλα λόγια το μόνο “αισιόδοξο” στοιχείο που κατατέθηκε στηρίζεται στην “αισιόδοξη” (;) διαπίστωση ότι η χώρα και η οικονομία της έχουν πιάσει πάτο. Αλλά μια τέτοιου τύπου “αισιοδοξία” ακροβατεί επικίνδυνα με την κατάρρευση εάν αποδειχτεί ότι οι (πολιτικές) εκτιμήσεις δεν επιβεβαιώνονται και η κάθοδος συνεχίζεται.

Διαφορετική λοιπόν η πρωθυπουργική παρέμβαση κυρίως γιατί θύμιζε περισσότερο τις παρεμβάσεις στα εγκαίνια της ΔΕΘ των (πραγματιστών μεν, αλλά χωρίς όραμα και λύσεις όπως αποδείχτηκε) προκατόχων του και απείχε -στη δομή και το ύφος της- από τις προηγούμενες παρεμβάσεις του ίδιου του Τσίπρα.

Με απλά λόγια το έργο του πρωθυπουργού δεν ήταν εύκολο, κι ας είναι εύκολο για αυτόν να αναμετρηθεί με τον Σαμαρά ή τον Παπανδρέου, και με την όποια αντιπολίτευση τον εγκαλεί γιατί δεν έχει “ουσιαστικές προτάσεις”, την ίδια ώρα που η ίδια αποφεύγει τις προτάσεις όπως ο διάολος το λιβάνι.

Το δύσκολο για τον Αλέξη Τσίπρα είναι να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και τις παρεμβάσεις του στην ΔΕΘ τα προηγούμενα χρόνια. Και εδώ υπάρχει το πραγματικό ζήτημα: το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που τόσο επικρίθηκε την τελευταία διετία δεν είναι εύκολο ούτε να ξεπεραστεί, ούτε να λησμονηθεί.

Για αυτό άλλωστε, πέρυσι, μετά την ήττα και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, ευφυώς ο Σύριζα το μετονόμασε σε “Παράλληλο Πρόγραμμα” και ζήτησε ανανέωση της εντολής, κλείνοντας το μάτι στους πολίτες ότι δεν εγκαταλείπει τα στρατηγικά του οράματα και δεν διαγράφει το σύνολο των τακτικών του στόχων με κοινωνικό πρόσημο.

Φέτος όμως δεν υπήρξε κανένα “Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης”, ούτε κάποιο άλλο πρόγραμμα, “παράλληλο”, τεμνόμενο ή… εφαπτόμενο. Και αυτή η απουσία, που αφήνει “διαδρόμους” στην αντιπολίτευση, σκίασε την πρωθυπουργική παρουσία και δυσχεραίνει τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ενόψει των διαπραγματεύσεων για τη δεύτερη αξιολόγηση.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.