Το σποτ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ

Μια ταινία μικρού μήκους επέλεξε η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ για το βίντεο που αποφάσισε να κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο πριν τις εκλογές. Το έξι λεπτών βίντεο τοποθετείται σε ένα γραφείο και παρουσιάζει μια σειρά υποψήφιων εργαζόμενων για δουλειά, καυτηριάζοντας τα στερεότυπα της αγοράς εργασίας, τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, αλλά και τις παράλογες απαιτήσεις πολλών επιχειρήσεων προκειμένου να προσλάβουν έναν εργαζόμενο.

Το σποτ ολοκληρώνεται με τους νέους που ζητούν εργασία να δανείζονται τους στίχους του Πουτσίνι από την όπερα Τουραντότ και την άρια της τελευταίας πράξης Nessun dorma (Κανείς δεν θα κοιμηθεί), τραγουδώντας Vincero, δηλαδή “θα νικήσω” στον έκπληκτο διευθυντή της εταιρίας.

Η ιδέα είναι μάλλον πρωτότυπη, με την εκτέλεση όμως να χάνει σε ευρηματικότητα, ζωντάνια και φυσικότητα. Στα μείον θα πρέπει να σημειώσουμε και τις αναφορές περί “ΣΥΡΙΖΑ, Μύριζα” του εργοδότη, όταν γίνεται υπαινιγμός για συλλογική δράση εργαζομένων, λες και μια τέτοια ενέργεια έχει ένα και μόνο “κομματικό παρονομαστή”. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον πως δεν έχουμε ένα ακόμη ποστ γεμάτο κλισέ σλόγκαν, που αν και άκομψα θέτει, ζητήματα που υπάρχουν εκεί έξω. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που εργοδότης ζητούσε από υπάλληλό του να κάνει έκτρωση, για να μην απολυθεί, ούτε είναι φυσικά μυστικό πως οι περισσότερες θέσεις εργασίες δίδονται από στόμα, σε στόμα και κάτω από ένα ιδιότυπο σύστημα πελατειακών σχέσεων που κυριαρχεί και στον ιδιωτικό τομέα.

Δεν μπορούμε επίσης να αγνοήσουμε τη συμμετοχή στο βίντεο του ηθοποιού Χάρη Σώζου, στο ρόλο του εργοδότη.

Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε κάτω από το βίντεο: “Θέλουμε να αφηγηθούμε τα αδιέξοδα και τους αποκλεισμούς που βιώνει η νεολαία στην Ελλάδα της κρίσης. Θεωρούμε πως ο πολιτισμός αποτελεί ένα όχημα που μπορεί να εμπνεύσει τους νέους και τις νέες της γενιάς μας, για να πρωταγωνιστήσουν στην προσπάθεια ανατροπής του μνημονιακού καθεστώτος και του αυταρχισμού, λύτρωσης από την ανεργία και δημιουργίας ενός κόσμου βασισμένου στην αλληλεγγύη, τη δημοκρατία και το συλλογικό αίσθημα. Δεν θέλουμε να διαμορφώσουμε το αύριο με τα παλιά υλικά, θέλουμε το αύριο να φωτίζεται από τη λάμψη των αγώνων μας, θέλουμε το αύριο να εκπέμπει την πολυχρωμία των ιδεών μας. Θέλουμε το ΑΥΡΙΟ ΤΩΡΑ!”