Ο λαός της Δεξιάς μίλησε

Αν το στοίχημα των διοργανωτών του συλλαλητηρίου ήταν να επαναλάβουν το γεγονός του ’93, τότε με βεβαιότητα απέτυχαν. Ό κόσμος ήταν πολύ λιγότερος, ενώ η σύνθεση του δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.

Στο Λευκό Πύργο βρέθηκαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία, άνθρωποι από τις λαϊκές γειτονιές της Θεσσαλονίκης και από τα χωριά της Βόρειας Ελλάδας, που κινητοποιήθηκαν εξαιτίας της οργανικής τους σχέσης με συλλόγους, συνδέσμους ομάδων, παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και σωματεία που παραδοσιακά κινούνται στο χώρο της Δεξιάς. Τέτοια δίκτυα έχουν τη δυνατότητα να κινητοποιούνται για την εκλογή του τοπικού βουλευτή, αλλά και να κατεβάσουν έναν κόσμο στον δρόμο, όταν κριθεί αναγκαίο.

Επίσης λειτούργησε ένας μηχανισμός εντός της Νέας Δημοκρατίας, που σμπαράλιασε την αρχική ντιρεκτίβα της ηγεσίας για αποχή από τα συλλαλητήρια και τελικά κινητοποίησε το κόμμα. Από τη μία πλευρά δούλεψε το σύστημα Σαμαρά-Βορίδη-Γεωργιάδη και από την άλλη αυτό του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολου Τζιτζικώστα. Ενδεικτικό είναι πως την οργάνωση του συλλαλητηρίου, είχε αναλάβει ο δημοσιογράφος που συντόνιζε την υποψηφιότητα Τζιτζικώστα για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.

Εξίσου καθαρή με τον μηχανισμό που κινητοποίησε τον κόσμο, ήταν και η πολιτική ταυτότητα της εκδήλωσης, με την επιλογή των ομιλητών να μην αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων. Όλοι τους πρόσωπα που έχουν σχέσεις με οργανώσεις του λεγόμενου «πατριωτικού» χώρου, με πολύ σκληρές απόψεις στα εθνικά ζητήματα και σύνδεση με τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Ο δημοσιογράφος Στέργιος Καλόγηρος υπήρξε υποψήφιος βουλευτής με την Πολιτική Άνοιξη και στενός φίλος του Άδωνη Γεωργιάδη, ο Νίκος Λυγερός διετέλεσε σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά σε ζητήματα γεωστρατηγικής, ενώ ο Φράγκος Φραγκούλης διετέλεσε υπουργός Εθνικής Άμυνας και είναι τακτικός συνομιλητής του Τάκη Μπαλτάκου. Και οι τρεις είναι σάρκα από την σάρκα της Νέας Δημοκρατίας, με διακριτή όμως παρουσία. Άρα όλοι και όλες που κατέβηκαν χθες στο συλλαλητήριο γνώριζαν πως  πηγαίνουν σε μια εκδήλωση της Άκρας Δεξιάς.

Και πράγματι όταν έφτανε κανείς στο χώρο του συλλαλητηρίου, ένιωθε πως πρόκειται για συγκέντρωση ενός φορέα που έχει συσπειρώσει από τμήματα της λαϊκής δεξιάς, μέχρι τη Χρυσή Αυγή και αυτόνομες ομάδες εθνικιστών. Οι Χρυσαυγίτες είχαν αναλάβει την περιφρούρηση του χώρου, δίχως να εκφραστεί καμία ενόχληση όταν κυκλοφορούσαν στο πλήθος με κράνη και κοντάρια. Παράλληλα οργανώσεις της άκρας Δεξιάς έδιναν τον τόνο των συνθημάτων με το «Αλήτες, προδότες, πολιτικοί» να δονεί την ατμόσφαιρα και το «Μακεδονία Ξακουστή» να τραγουδιέται σε κάθε γωνία. Στις συνεχείς ακροδεξιές προκλήσεις από μικροφώνου –οι ομιλητές έχουν πει απίθανα πράγματα- ο κόσμος αντιδρούσε με χειροκροτήματα, ενώ παραληρούσε όταν αναλύονταν οι «πάγιες» διεκδικήσεις του ελληνικού αλυτρωτισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο απόλυτης ηγεμονίας της ακροδεξιάς έδρασαν οι ομάδες κρούσεις που επιτέθηκαν στις δύο καταλήψεις και κινήθηκαν εναντίον της αντιφασιστικής συγκέντρωσης στην Καμάρα. Έγινε δηλαδή ξεκάθαρο πως για τους ίδιους υπήρξε η γενεσιουργός πράξη ενός πολιτικού υποκειμένου, του οποίου αποτελούν οργανικό κομμάτι, έχοντας αναλάβει το σκέλος του πολιτικού ακτιβισμού. Έτσι έδρασαν με την κάλυψη των χιλιάδων διαδηλωτών, που επίσης θεώρησαν ότι αυτό είναι που αντιστοιχεί στα παιδιά με τα κράνη και τα ρόπαλα, που για λίγο χάνονται –την ώρα των επιθέσεων- και έπειτα επιστρέφουν και πάλι στο συλλαλητήριο.

Το βασικό ερώτημα είναι αν το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ μπορεί να προκαλέσει μια μετατόπιση μεγάλων ακροατηρίων προς την άκρα δεξιά. Κι η χθεσινή συμμετοχή του κόσμου στο συλλαλητήριο αποδεικνύει πως πρόκειται για βάσιμο κίνδυνο. Η δε στάση της Νέας Δημοκρατίας, της Ένωσης Κεντρώων και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων να νομιμοποιήσουν την ακροδεξιά φιέστα, φέρνει τα άκρα πιο κοντά στο τόξο των αστικών κομμάτων και κάνει την επιλογή ακροδεξιάς έκφρασης αποδεχτή. Για να καταλάβουμε τι συνέβη, οι βουλευτές των κομμάτων αυτών συμμετείχαν σε μια συγκέντρωση μαζί με την Χρυσή Αυγή, που ο κεντρικός ομιλητής φώναζε «Ζήτω ο στρατός» και το event περιελάμβανε δολοφονικές επιθέσεις ταγμάτων εφόδου σε κομμουνιστές και αναρχικούς. Όσο μάλιστα επιστρέφουμε σε ένα σχήμα που περιλαμβάνει από τη μία την προδοτική Αριστερά και από την άλλη μια πολύ σκληρή, αλλά για λόγους εθνικού συμφέροντος, πατριωτική δεξιά, τότε η ακροδεξιά βρίσκει διακριτό ρόλο είτε αυτόνομα είτε σε ένα νέο φορέα.

Προφανώς μια τέτοια κατάσταση επηρεάζει πρώτιστα τη Νέα Δημοκρατία, με τα σενάρια για την ίδρυση νέου κόμματος στα δεξιά της ΝΔ να βρίσκονται στο τραπέζι. Η συγκατοίκηση φιλελεύθερων και radical δεξιών στο εσωτερικό του κόμματος, αποτελεί έτσι και αλλιώς μια δύσκολη εξίσωση της περιόδου Μητσοτάκη. Την περασμένη εβδομάδα είδαμε όμως τον αρχηγό ενός κόμματος, να μην καταφέρνει να περάσει την γραμμή του και να προχωρά στη συνέχεια στη μετατόπιση προς τα δεξιά, πάγιων θέσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 Ο Λευτέρης Αυγενάκης -κατ΄εντολή του προέδρου- μέχρι και  το περασμένο Σάββατο, καλούσε τους γαλάζιους παράγοντες της Θεσσαλονίκης και απαιτούσε τη μη συμμετοχή στα συλλαλητήρια. Τελικά και όταν έγινε αντιληπτό ότι η κομματική πειθαρχία πάει περίπατο η γραμμή άλλαξε. Είχαν προηγηθεί όμως τοποθετήσεις από τους κκ. Τζιτζικώστα και Βορίδη, που καλούσαν στα συλλαλητήρια. Παράλληλα μέσα σε μια εβδομάδα η Νέα Δημοκρατία μετατόπισε τη θέση της στο θέμα της ονομασίας και από την  εθνική γραμμή του 2008, βρεθήκαμε σε εκείνη του εθνικιστικού παροξυσμού του 1992. Αν υπάρχει επομένως πολιτικό πρόσωπο που δύναται να κεφαλαιοποιήσει τη χθεσινή συγκέντρωση, αυτό δεν είναι ο περιθωριακός και αναλώσιμος Φράγκος Φραγκούλης, αλλά ο Απόστολος Τζιτζικώστας, που θα πάρει και την απόφαση για ίδρυση κόμματος στα δεξιά της ΝΔ. Προς το παρόν πάντως φαντάζει πιο πιθανή η ακροδεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας και η απορρόφηση των διακριτών ακροδεξιών τάσεων –με ή χωρίς Μητσοτάκη-, παρά η δημιουργία νέου φορέα.

Με τα παραπάνω δεδομένα, το χθεσινό συλλαλητήριο οφείλει να απασχολεί την Πειραιώς, δεν παράγεται όμως πολιτικό γεγονός σε σχέση με τη διαπραγμάτευση για το όνομα. Δεν υπήρξε καμία «Φωνή λαού», όπως γράφουν οι εφημερίδες, αλλά αντίθετα ένα «Ηχηρό παρών» της άκρας δεξιάς, ως διακριτής έκφρασης. Δεν υπάρχει καμία πίεση επομένως στην κυβέρνηση να κάνει πίσω, καθώς στους δρόμους κατέβηκε «ο λαός της Δεξιάς», με παγιωμένη θέση στο ζήτημα.

Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να επενδύσουν στην ένταση της αντίθεσης Αριστερά-Δεξιά, όσο η Νέα Δημοκρατία μεταλλάσσεται σε αβερωφικό κόμμα  και θυμίζει όλο και λιγότερο συνιστώσα του ΕΛΚ. Αυτό βέβαια προϋποθέτει όσο ο απέναντι γίνεται «πιο δεξιός», εσύ να εμφανίζεσαι «πιο αριστερός». Και εδώ μπαίνουν τα δύσκολα.

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου της 24MEDIA στη Θεσσαλονίκη