Κόμμα αλλάζεις, ομάδα ποτέ…

Εσείς που κατηγορείτε την πολιτική ζωή του τόπου για ποδοσφαιροποίηση μήπως να ξανασκεφτείτε το… τατουάζ που έχουν χαραγμένο στην καρδιά τους δισεκατομμύρια φίλαθλοι σε ολόκληρο τον πλανήτη: «Κόμμα αλλάζεις, ομάδα ποτέ». Το γνωμικό έρχεται στο νου τούτες τις μέρες, που τα προεκλογικά τραπέζια γέμισαν πάλι από γνωστά πρόσωπα. Σκεφτείτε έναν απλό τηλεθεατή, που πιθανώς οι έγνοιες της καθημερινότητας να τον έχουν κάνει να χάσει μερικά επεισόδια από το σίριαλ των μετακινήσεων βουλευτών από το ένα κόμμα αρχικά στην… ανεξαρτησία και μετά λόγω εκλογικής ανάγκης στην θαλπωρή κάποιου άλλου φιλόξενου κομματικού μηχανισμού.

Είναι σίγουροι αυτοί, που με τόσο πάθος διαφημίζουν τα προτερήματα της νέας τους πολιτικής στέγης, ότι ο ελαφρά αδιάφορος για τα «εσωκομματικά» πολίτης γνωρίζει πάντα ποιο πολιτικό σχηματισμό εκπροσωπούν όταν βγαίνουν στα κανάλια; Θα μου πείτε υπάρχουν και τα «σουπεράκια» στο κάτω μέρος της οθόνης, που θυμίζουν όνομα και κόμμα του κάθε φορά ρητορεύοντος.

Μέσα στα δυόμιση περίπου χρόνια, που λειτούργησε η προηγούμενη Βουλή περίπου ο ένας στους δέκα βουλευτές κατέληξε να έχει εγκαταλείψει το κόμμα με το οποίο εξελέγη. Κάποιοι είχαν το «σθένος» να υποστηρίξουν ότι οι ψήφοι ήταν προσωπικές και η επιλογή τους αυτή ταυτιζόταν με την επιθυμία εκείνων, που τους σταύρωσαν. Αλλά ακόμα και ορισμένοι που έγιναν βουλευτές χωρίς να χρειαστεί να τρέξουν για προσωπικές ψήφους, χάρις στη λίστα επικρατείας αποφάσισαν να κάνουν μετακόμιση απλά σφυρίζοντας κλέφτικα.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διάνοια για να προβλέψει, ότι στην επόμενη Βουλή το φαινόμενο αποσύνθεσης πολιτικών σχηματισμών, που προεκλογικά συναγωνίζονται σε απίστευτες «εκπτώσεις» τις αλυσίδες πώλησης ηλεκτρονικών ειδών, αλλά μετά απαιτούν ευθυγράμμιση με την κομματική γραμμή θα ενταθεί ακόμα περισσότερο. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι το «παιδομάζωμα» στο οποίο επιδίδονται με τεράστια επιτυχία παλιοί και νέοι, μεγάλοι και μικροί κομματικοί σχηματισμοί στηρίζεται σε γνήσια πολιτική «φώτιση» και όχι στο απλό μάζεμα κουκιών. Στη φώτιση ας πούμε «μεταρρυθμιστών» που αποφάσισαν ότι η θέση τους είναι δίπλα σε μετανοήσαντες ακροδεξιούς, ανανεωτικοαριστερών που μαγεύτηκαν από τις παγκόσμιες επιτυχίες του νεοφιλελευθερισμού και πατριδοπωλητών, που ανακάλυψαν ότι τα πατριωτικά τους σχέδια θα τα κάνουν πράξη μέσω της …μεγάλης Αριστεράς. Και αν όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί και τα περιμέναμε από τα μεγάλα κόμματα που αγωνίζονται για την εξουσία, το εντυπωσιακό είναι ο τρόπος με τον οποίο νεόκοποι σχηματισμοί υιοθέτησαν τον πολιτικό καιροσκοπισμό, βαφτίζοντάς τον μάλιστα και ως χάρισμα και δείγμα «ανοιχτομυαλοσύνης». Ο «άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» ως πρότυπο για την αλλαγή της χώρας.

Η ευκολία με την οποία ξεχνιούνται παλιά συνθήματα και δεσμεύσεις, σημαίες ευκαιρίας μπαίνουν στο πλυντήριο για να αλλάξουν χρώμα, το (παλαιο)κομματικό παρελθόν από βαρίδι γίνεται εύσημο σε κάνει να αναρωτιέσαι, ποια θα είναι η σύνθεση της επόμενης Βουλής μετά από μερικές κρίσιμες ψηφοφορίες, που όλοι προβλέπουν, ότι θα είναι συχνές από τις πρώτες κιόλας ημέρες της επόμενης (λέμε τώρα) τετραετίας. Αυτοί που εκμεταλλευόμενοι τη γοητεία του μαϊντανού πέρασαν από δύο και τρία κόμματα και ελπίζουν ότι θα καθίσουν και πάλι στης Βουλής τα έδρανα με τι κριτήριο θα αποφασίσουν να δώσουν την ψήφο τους όταν «θα κρίνεται και πάλι η πορεία του τόπου»; Προφανώς με βάση τους συσχετισμούς που θα βλέπουν να διαμορφώνονται για τις επερχόμενες εκλογές.

Θα πείτε ο κόσμος έχει την τελική ευθύνη με το εργαλείο της σταυροδοσίας. Ναι όπως λέει και το παλιό ανέκδοτο: «Ολη η εξουσία πηγάζει από το λαό. Το πρόβλημα είναι που εκβάλει…»

Αλλά θα πείτε πάλι: Εχουμε την ομάδα. Που δεν αλλάζει ποτέ.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.