Δεν θέλουμε, αλλά θα τα κάνουμε με το στανιό

Διανύουμε ήδη τον έκτο χρόνο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και η θεματολογία δεν έχει αλλάξει. Φορολογικό, ασφαλιστικό και κόκκινα δάνεια συνεχίζουν να απασχολούν το διάλογο. Συμφωνούμε σε μπαλώματα αλλά ριζική λύση δεν βρίσκουμε. Οι δανειστές δεν δείχνουν να αγχώνονται όπως προέβλεπε η Κυβέρνηση. Αντίθετα η Κυβέρνηση αγχώνεται όχι μόνο για το πώς θα πληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις αλλά και για το πώς θα συνεχίσει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του κράτους εν γένει και αυτό τελικά είναι το κλειδί για να ξεμπερδεύουμε με τις ιδεοληψίες.

Όπως αυτή με τα κόκκινα δάνεια. Ένα θέμα που βρίσκεται στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης αλλά ουδόλως απασχόλησε τη χθεσινή ενημέρωση των Υπουργών.  Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι τα χρήματα που δάνεισαν οι τραπεζίτες, δεν είναι δικά τους. Πρόκειται για τις καταθέσεις όλων μας και κάθε δάνειο που χαρίζεται, το πληρώνουμε τελικά όλοι μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν βρίσκουμε μια “κοινωνικά ευαίσθητη” λύση. “Κοινωνικά ευαίσθητη” σίγουρα δε σημαίνει να πληρώσουν όλοι για τα σπίτια λίγων.

Ο Γιώργος Σταθάκης, προφανώς αντιλαμβάνεται αυτόν το συσχετισμό. Οικονομολόγος είναι άλλωστε και γνωρίζει ότι μαγική λύση δεν υπάρχει. Τα ψέματα όμως που έλεγαν προεκλογικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε να φανεί ότι έχουν αντίκρισμα. Κάπως έτσι καταλήξαμε και πάλι σε μια πολύμηνη διαδικασία που οι δικοί μας ονομάζουν διαπραγμάτευση.

Διαπραγμάτευση ουσιαστικά δεν υπήρχε, καθώς η Κυβέρνηση δε θέλει να πουληθούν τα δάνεια αλλά η αντιπρότασή της έχει ένα κενό στο ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα. Έτσι δεν είχαν μια βάση πάνω στην οποία να διαπραγματευτούν. Απλώς χάσαμε έναν ακόμη χρόνο περιμένοντας μήπως συμβεί κάτι που θα άλλαζε την κατάσταση. Μια εισβολή από εξωγήινους ας πούμε, γιατί και πετρέλαιο εν αφθονία να βρίσκαμε, θα τσακωνόμασταν για το ποιος θα το εξορύξει.

Ανάλογη είναι και η κατάσταση στα υπόλοιπα θέματα. Είναι φυσικό για όλους τους πολιτικούς να μην θέλουν να συνδεθούν με νέους φόρους ή περικοπές συντάξεων. Η έλλειψη εναλλακτικής όμως οδηγεί τις εξελίξεις. Η ίδια η Κυβέρνηση άλλωστε δεν φρόντισε να βρει εναλλακτική στον έναν και πλέον χρόνο που κυβερνά. Πιθανότατα γιατί δε θα μπορούσε να βρει. 

Τώρα έμειναν μόνον τέσσερις ημέρες “καθαρής διαπραγμάτευσης” μετά το πέρας της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ και μέχρι το “deadline” της 22ας Απριλίου. Άντε να γίνουν επτά αν φτάσουμε στις 25-26 του μήνα όπως είπε ο Τσακαλώτος. Είναι λίγος ο χρόνος για να γεφυρωθεί το χάσμα αφού μας πήρε τόσους μήνες μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε το αδιέξοδο και να προσπαθήσουμε με διάφορα κόλπα να ξεφύγουμε από τις υποχρεώσεις μας. Η Κυβέρνηση πόνταρε πολλά στη ρήξη των σχέσεων μεταξύ των δανειστών αλλά τις τελευταίες ώρες γίνεται πλέον σαφές ότι δεν υπάρχει καμία ρήξη.

Η Κυβέρνηση έχει δύο λύσεις. Ή να υπογράψει άρον-άρον ότι της φέρουν ή να παρατείνει λίγο ακόμη την αγωνία, δημιουργώντας και πάλι ένα θρίλερ στάσης πληρωμών για να συμφωνήσει την ύστατη ώρα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Τον ακολούθησε ο Λαφαζάνης και χάθηκε. Κυριολεκτικά.

Η Κυβέρνηση χρησιμοποιεί το χρόνο για να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κολοτούμπα. Τουλάχιστον πιστεύει ότι μπορεί. Ο χρόνος όμως είναι χρήμα και όπως χαρακτηριστικά ανέφερε χθες ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά κος. Μιχ. Γκλέζακος, η “κοινωνική” διαχείριση των κόκκινων δανείων στοίχισε από μόνη της στους Έλληνες πολίτες 20 δισ. ευρώ (Αθήνα 984). Ανάλογα ποσά μας στοίχισαν και οι υπόλοιπες καθυστερήσεις. Στο όνομα της υποτιθέμενης κοινωνικής ευαισθησίας και των ιδεοληψιών, κληθήκαμε εδώ και χρόνια να βάλουμε ως κοινωνία το χέρι στην τσέπη και συνεχίζουμε να το βάζουμε ακόμη πιο βαθιά.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).