Ο Στυλιανίδης με άρθρο του στη “New Europe” δικαιώνει τον Καραμανλή

Με άρθρο του στην εφημερίδα των Βρυξελλών “New Europe” ο υποψήφιος βουλευτής Ροδόπης και πρώην υπουργός Ευριπίδης Στυλιανίδης υπερασπίζεται τον Κώστα Καραμανλή και ασκεί δριμεία κριτική στις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε μία παρέμβαση με προφανή στόχο και ενδιαφέρον εν μέσω προεκλογικής περιόδου.

Το άρθρο του κ.Στυλιανίδη δημοσιεύθηκε μαζί με τις παρεμβάσεις 75 διεθνών προσωπικοτήτων σε πανηγυρική έκδοση της εφημερίδας για το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου.

Αρθρογραφούν μεταξύ άλλων πολλοί Ευρωπαίοι Επίτροποι, ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ J. Kerry, η πρωθυπουργός της Λετονίας L. Straujuma, ο πρόεδρος της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος M. Weber, ο αν. πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου D. Reynders, ο παρά τω πρωθυπουργώ της Νορβηγίας V. Helgesen, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Γεωργίας, ο πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου H. Molosse, ο πρ. Πρωθυπουργός της Πολωνίας J. Kallinowski, αρκετοί Έλληνες και ξένοι Ευρωβουλευτές και άλλες διεθνείς προσωπικότητες όπως ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας A. Gül, ο πρώην Γ.Γ. του ΟΗΕ κ. Kofi Annan, ο Υφυπουργός της Ρωσίας Υ. Meshkov, ο πρωθυπουργός του Μπαγκλαντές και πολλοί άλλοι.

Ο κ.Στυλιανίδης αφού κάνει αυτοκριτική για τις διαχρονικές και διακομματικές ευθύνες της Ελλάδας, υποστηρίζει ότι η κρίση δεν είναι ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή και διεθνής, πρωτίστως πολιτική και δευτερευόντως οικονομική και ότι ξεκίνησε στις ΗΠΑ και εξήχθη δια της Ελλάδας στην ΕΕ.

Επισημαίνει ότι οι πολιτικές Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου και η εμμονή τους στην “εικονική οικονομία” μετέτρεψαν την Ελλάδα από “αδύναμο κρίκο” σε “Αχίλλειο πτέρνα” της Ευρωζώνης. Τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, τα εξοπλιστικά, η ανύπαρκτη προετοιμασία για την είσοδο στο Ευρώ, οι άστοχες επιδοτήσεις, ο διαχωρισμός της χώρας από τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο με την ένταξη στο μνημόνιο ενώ ακόμα υπήρχε εναλλακτική, στιγμάτισαν και απομόνωσαν την Ελλάδα.

Αντίθετα, υποστηρίζει ο κ.Στυλιανίδης, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή παρά τη διστακτικότητα και τις καθυστερήσεις προχώρησε μεταρρυθμίσεις με τη λογική της “ήπιας προσαρμογής” και σε συνεννόηση με την Ευρώπη (Μέρκελ-Σαρκοζί): μετοχοποίηση Εθνικής Τράπεζας και εξαγορά τουρκικής Finance Bank, ιδιωτικοποίηση ΟΤΕ σε Deutsche Telekom, Ολυμπιακή Αεροπορία, λιμένας Πειραιά σε COSCO κλπ.

Ο Καραμανλής στήριξε την “πραγματική οικονομία” και πολέμησε την εικονική των λογιστικών προσεγγίσεων, ενώ τα οικονομικά στοιχεία που παρείχε ήταν αποδεκτά και βασισμένα σε κανόνες μέτρησης από κοινού συμφωνημένους με την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, υποστηρίζει επίσης ο κ.Στυλιανίδης.

Ο πρώην υπουργός ασκεί σκληρή κριτική και στην ΕΕ τονίζοντας ότι ήταν ατελής η Ένωση (μόνο νομισματική, όχι τραπεζική, δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική). Η Ευρώπη ήταν ανέτοιμη να εφαρμόσει την αρχή της Αλληλεγγύης και να προστατέψει τα αδύναμα κράτη-μέλη. Δεν είχε κοινούς κανόνες στη Eurostat, δεν είχε δικούς της οίκους αξιολόγησης, δεν είχε μηχανισμό διάσωσης, φοβήθηκαν οι κυβερνήσεις της το εσωτερικό πολιτικό κόστος, αναφέρει.

Τέλος ο κ.Στυλιανίδης αποδέχεται το μήνυμα της Μέρκελ για “περισσότερη Ευρώπη”, τονίζοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση και κυρίως ο ελληνικός λαός έχουν απαντήσει θετικά στην πράξη, παρά τις θυσίες στις οποίες έχουν υποβληθεί και το συμπληρώνει με το ερώτημα “ποιά Ευρώπη θέλουμε;” προτάσσοντας την Ευρώπη της Αλληλεγγύης, της Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς και την ανάγκη μιας κοινής ταυτότητας, που θα σέβεται όμως τις Εθνικές ιδιαιτερότητες.

Ολόκληρο το άρθρο:

Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ»

του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη

Η δοκιμασία που διέρχεται υπομονετικά τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός λαός, αναδεικνύει την κρίση, πρωτίστως ως πολιτική και δευτερευόντως ως οικονομική και λειτουργεί ως συναγερμός για τη δυναμική επανεκκίνηση του Ευρωπαϊκού Οράματος.

Η κρίση δεν είναι μόνο Ελληνική, αλλά Ευρωπαϊκή και διεθνής. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και εξήχθη δια της Ελλάδας στην Ε.Ε..

Η Ελλάδα κατέστη ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης διότι δεν πρόλαβε μέχρι το 2009 να διορθώσει τις χρόνιες στρεβλώσεις της οικονομίας της. Με απόφαση της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, αυτοστοχοποιήθηκε, διαχωρίζοντας τη θέση της απ΄τον Ευρωπαϊκό Νότο, με συνέπεια να μετεξελιχθεί από «αδύναμος κρίκος» σε «Αχίλλειος Πτέρνα της Ε.Ε.».

Τα βασικά λάθη των Ελληνικών Κυβερνήσεων, ήταν:

    Η δημιουργία ενός μεγάλου, σπάταλου κομματικού δημόσιου τομέα.

    Η στροφή απ΄την «Πραγματική Οικονομία» του Κ. Καραμανλή (1974-1980) στην «Εικονική Οικονομία» του Κ. Σημίτη, που στιγματίστηκε απ΄το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου (την πιο άδικη ανακατανομή κεφαλαίων στη σύγχρονη Ελλάδα), τα εξοπλιστικά σκάνδαλα και τον υπερβολικό δανεισμό.

    Η απουσία την ίδια περίοδο προετοιμασίας για την ένταξη στο ευρώ, ευνόησε την αισχροκέρδεια στην αγορά λόγω στρογγυλοποιήσεων τιμών και εκτίναξε τις δημόσιες δαπάνες.

    Η καθυστέρηση ανατρεπτικών μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, λόγω χειρισμού επειγόντων εθνικών προτεραιοτήτων όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, κλπ.

Ωστόσο, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι η ουσιαστική προσπάθεια μεταρρυθμίσεων ξεκίνησε από την Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, ο οποίος παρά τη σθεναρή αντίδραση της αντιπολίτευσης, επέλεξε τη στρατηγική της «ήπιας προσαρμογής»:

    Η μετοχοποίηση της Εθνικής Τράπεζας και το άνοιγμά της με την εξαγορά της τουρκικής Finance Bank.

    Η επιτυχής ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ (Deutsche Telekom).

    Η αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας.

    Η ιδιωτικοποίηση τμημάτων του λιμένος Πειραιά (Cosco).

    Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και το σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση, που προσέκρουσε στην αντίδραση των Σοσιαλιστών.

    Η αποτελεσματική άσκηση Ενεργειακής και Οικονομικής διπλωματίας προς τις Βαλκανικές, Ασιατικές και Μεσογειακές Αγορές.

    Η ραγδαία ανάπτυξη υποδομών ως αναγκαία προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδύσεων και τουρισμού (Εγνατία Οδός).

Η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή ξεκίνησε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις επιδιώκοντας να έχει την κοινωνία δίπλα και όχι απέναντι. Με αυτή την προσέγγιση και έχοντας τη συμπαράσταση της Ευρώπης (Merkel – Sarkozy), άρχισε να χτίζει μια νέα αντίληψη υπέρ της «Πραγματικής» και κατά της «Εικονικής» Οικονομίας που είχε επιβάλει στη χώρα μια κρατικοδίαιτη, διαπλεκόμενη οικονομική αριστοκρατία.

Επετεύχθη ρυθμός ανάπτυξης υψηλότερος της Ευρωζώνης που έπεισε τις αγορές να επενδύσουν στην Ελλάδα. Deutsche Bank, Τράπεζα της Γαλλίας και BNP αγόρασαν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους σε κρατικά ομόλογα. Το χρέος της χώρας φαινόταν διαχειρίσιμο και το έλλειμμα αντιμετωπίσιμο με βάση κανόνες μέτρησης αποδεκτούς και από κοινού συμφωνημένους με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία.

Όταν διεφάνη η κρίση ο Γ. Παπανδρέου δεν ανταποκρίθηκε στην ενωτική πρόσκληση του Κ. Καραμανλή για από κοινού εφαρμογή ενός Εθνικού Σχεδίου Δημοσιονομικής Εξυγίανσης και Ανασυγκρότησης του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Προτίμησε εκλογές. Στη συνέχεια, αμφισβητώντας εντέχνως τους δείκτες της Ελληνικής οικονομίας ενέπλεξε το ΔΝΤ στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., καθιστώντας την Ελλάδα «ειδική περίπτωση» ή και «συστημικό κίνδυνο» για την Ευρώπη. Τότε γεννήθηκε ο όρος Grexit.

Η κρίση ανέδειξε την πολιτική ανετοιμότητα της Ένωσης. Το 2001 χάθηκε η ευκαιρία για ένα κοινό Σύνταγμα. Στη Λισαβόνα προχώρησε η Νομισματική Ένωση, χωρίς όμως Τραπεζική, Δημοσιονομική, Οικονομική και εντέλει Πολιτική Ένωση. Η κρίση ανέδειξε αυτό το κενό:

    Η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία δεν είχε ενιαίους κανόνες για την αποτύπωση εθνικών οικονομικών στοιχείων.

    Δεν υπήρχαν Ευρωπαϊκοί Οίκοι Αξιολόγησης για να απαντήσουν στους αντίστοιχους Αμερικανικούς, όταν άρχισαν να υποβαθμίζουν τις οικονομίες των κρατών μελών.

    Δεν είχε προβλεφθεί Εσωτερικός Μηχανισμός Στήριξης, με συνέπεια να καθίσταται αναγκαία η προσφυγή στο έμπειρο IMF, που είναι ξένο όμως με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

    Δεν ενεργοποιήθηκε άμεσα η αρχή της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης. Ο φόβος του πολιτικού κόστους δημιούργησε δισταγμό στη Γερμανική Κυβέρνηση, με συνέπεια η καθυστέρηση να προσδώσει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στην κρίση (Συνέντευξη τραπεζίτη Dr. J. Ackermann: «ΤΟ ΒΗΜΑ» – 5/10/2014, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» – 20/10/2014).

    Όλα αυτά οδήγησαν τις κοινωνίες στα όρια της έκρηξης. Ριζοσπαστικοποίησαν τον πολιτικό λόγο. Ενίσχυσαν τα ακραία κόμματα. Δυνάμωσαν Ευρωσκεπτικισμό – Ευρωαρνητισμό και κλόνισαν τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ Βορρά – Νότου, διακινδυνεύοντας την Ευρωπαϊκή Συνοχή.

    Οι ηγεσίες λειτουργώντας εθνοκεντρικά, απομακρύνθηκαν από τη μεγάλη ιδέα των Πατέρων της Ευρώπης και άνοιξαν χώρο για την επιστροφή λαϊκισμού και Εθνικού Απομονωτισμού που για αιώνες αιματοκύλησαν την Ευρώπη μας.

Ορθώς λοιπόν απ’ την καγκελάριο Merkel τέθηκε εκ νέου το δίλημμα στις ευρωεκλογές για «περισσότερη Ευρώπη». Είναι όμως επιτακτική ανάγκη αυτό να συμπληρωθεί κι απ΄την απάντηση στο ερώτημα «ποια Ευρώπη θέλουμε?».

Παρά τη μείωση κατά 40% του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, την αύξηση των φόρων κατά 7 φορές για φυσικά πρόσωπα και 9 φορές για επιχειρήσεις, την επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας κατά 800% και την εκτίναξη της ανεργίας στο 26,5%, οι Έλληνες θέλουν «περισσότερη Ευρώπη».

Μια Ευρώπη όμως που θα εδράζεται:

    Στην Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς.

    Στην Αλληλεγγύη και τον Ανθρωποκεντρισμό.

    Στη διασφάλιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της ισότητας ευκαιριών, της ρευστότητα στη αγορά και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

    Στο σεβασμό στις ιδιαίτερες εθνικές ταυτότητες των κρατών μελών της.

Η Ε.Ε. χρειάζεται να συνθέσει μια κοινή ταυτότητα συλλέγοντας τα ποιοτικότερα στοιχεία των εθνικών πολιτισμών και να χαράξει μια κοινή μοίρα που δε θα αφορά μόνο στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά θα εμπνέει, θα κινητοποιεί και θα σέβεται τους λαούς της «Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας».

Ο Ευριπίδης Στ. Στυλιανίδης είναι βουλευτής Ροδόπης με τη Νέα Δημοκρατία, πρώην Υπουργός, Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Κ.Σ. του ΝΑΤΟ, Διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου του Αμβούργου.